Zrozumiałam coś...

   Obudziłam się w poczekalni przed Skrzydłem Szpitalnym. Obok mnie siedziały dziewczyny i rozmawiały cicho. Trzy czwarte Huncwotów stało koło okna i również cicho gadali.

- O Lily! Już się obudziłaś! – zauważyła Ann.

- Co z Jamesem? – spytałam od razu.

Chłopaki do nas podeszli. Dorcas spojrzała prosząco na Syriusza.

- Nic mu nie będzie. Pani Pomfrey mówi, że miał silny upadek.

- Idę do niego! – zawołałam.

James leżał w łóżku nieprzytomny. Usiadłam przy nim i spojrzałam na niego.

- Pani Pomfrey, kiedy on się obudzi? – zapytałam pielęgniarkę.

- Nie wiem, panno Evans. Miejmy nadzieję, że już niedługo – odpowiedziała.

- Chodź Lily. Zaraz kolacja – poinformowała mnie Dorcas.

- Nie… Nie idę… Zostanę z nim tutaj – powiedziałam.

- Nie Lily. Chodź. Musisz coś zjeść. Nie jadłaś obiadu, więc teraz ci nie odpuścimy – rzekła Katie.

Westchnęłam i niechętnie poszłam z nimi do Wielkiej Sali. Na kolacji nic nie tknęłam.

- Lily, zjedz coś… - błagały dziewczyny.

- Nic mi się nie stanie, jeśli raz nie zjem kolacji! – zawołałam już trochę zdenerwowana.

Żadna nic nie odpowiedziała. Wstałam i pobiegłam do Jamesa. Pani Pomfrey nie chciała mnie wpuścić.

- Panno Evans, czas na odwiedziny skończył się piętnaście minut temu. Proszę przyjść jutro – mówiła.

- Nie! Ja muszę go zobaczyć! Proszę panią… Chociaż pół godziny… - prosiłam.

- No dobrze, ale pół godziny i ani sekundy dłużej – zgodziła się zrezygnowana pielęgniarka.

- Dziękuję! – odparłam i wbiegłam do sali.

   Pani Pomfrey poszła do swojego gabinetu a ja usiadłam obok Jamesa. Jego twarz była jakby bez uczuć. Nie było uśmiechu, nie było smutku. Nic. To moja wina, że on tu leży. Przecież obiecałam mu randkę jeśli Gryfoni wygrają. Dlaczego nie mogłam się po prostu zgodzić?

   Złapałam go za rękę. Była zimna. Patrząc na Jamesa wreszcie zdałam sobie z czegoś sprawę. Kocham go. Kocham Jamesa Pottera. Już dawno się zastanawiałam co do niego czuje. Teraz jestem pewna, że go kocham. To niewiarygodne. Jeśli kilka miesięcy temu ktoś powiedziałby mi, że zakocham się w Potterze wysłałabym go do psychiatry. A teraz… Ech…

   Jak ja mogłam być taka głupia? Dopiero na początku piątej klasy dałam szansę Jamesowi. Mogłam to zrobić dużo wcześniej… Rozpłakałam się. Tyle razy go raniłam, a on się nigdy nie poddawał… Położyłam się koło niego i przytuliłam. Zasnęłam płacząc lekko.

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

- Liluś… Kochanie… Obudź się… - słyszałam jakiś głos i jednocześnie poczułam jak ktoś mnie szturcha.

Otworzyłam moje zielone patrzałki i ujrzałam śliczne, orzechowe oczy Jamesa.

- James! Obudziłeś się! – zawołałam.

- No a co, myślałaś że cię zostawię? – zapytał z szerokim uśmiechem.

- Tak się o ciebie bałam… - wyszeptałam.

- Niepotrzebnie Liluś. To co z naszą randką? – zapytał.

- Zgadzam się – odpowiedziałam.

W jego oczach było widać bezgraniczne szczęście. Przytuliłam się do niego.

- Panno Evans, proszę stąd wyjść! On potrzebuje odpoczynku! – krzyknęła pani Pomfrey kiedy nas zobaczyła.

Szybko zerwałam się z łóżka.

- Przyjdę później – powiedziałam do James i posłałam mu uśmiech.

Poszłam do Pokoju Wspólnego. Nikogo z moich przyjaciół nie było. Spojrzałam na zegar. 13:40. Jest teraz obiad. Czyli w Skrzydle spędziłam całą noc i jeszcze trochę! Udałam się do mojego dormitorium i poczekałam na dziewczyny. Przyszły po piętnastu minutach.

- O Lily! Gdzie ty byłaś całą noc?! – spytała na powitanie Katie.

- W Skrzydle Szpitalnym. James się obudził! – powiedziałam.

- Tak? To świetnie! – powiedziała Ann.

- Lily, czy ty całą noc byłaś w Skrzydle Szpitalnym Z JAMESEM? – spytała Dorcas podejrzliwie.

- Tak, a co?

- Nie, nic…

- Idę powiedzieć chłopakom, że James się obudził – rzekła Ann.

- Pójdę z tobą - dodała Katie.

Zostałam sama z Dorcas.

- I kolejną noc spędziłaś z Jamesem… - powiedziała Dor.

- O coś ci chodzi? – zapytałam.

- Nie… Tylko…

- Tylko co?

- Po prostu to trochę dziwne… Nie bądź zła…

Uśmiechnęłam się do przyjaciółki.

- Nie jestem.

- Lily, co ty do niego czujesz? – zapytała Dorcas.

- Wiesz chyba… - powiedziałam.

- Kochasz go?

Pokiwałam głową.

- Wiedziałam Liluś… To było widać… - rzekła po czym podeszła do mnie i przytuliła mnie.

- Nareszcie to zrozumiałaś… - dodała.

***

Mam nadzieję, że nocia się Wam spodoba. Odrobinkę inaczej ją sobie wyobrażałam, ale tak też jest OK. :) Następną postaram się napisać jak najszybciej. Pozdrawiam. :D