W Skrzydle Szpitalnym

    Po lekcjach odwiedzili mnie przyjaciele. Znów nie było z nimi Jamesa.

- A gdzie jest James? – spytałam.

- Nie mógł przyjść. Powiedział, że odwiedzi cię później – odparł Syriusz.

Pokiwałam głową.

- Lily, przyniosłam ci notatki z transmutacji, zaklęć i eliksirów, żebyś nie miała zaległości. A w ogóle, do kiedy tu będziesz? – spytała Ann.

- Nie wiem. Nie pytałam jeszcze pielęgniarki.

 - To ja ją pójdę zapytać – rzekła Katie i udała się do gabinetu pani Pomfrey.

Po chwili wróciła i oznajmiła:

- Jeszcze dwa dni tu poleżysz i będziesz mogła wyjść.

- Aż dwa dni? Dlaczego tak długo?

- A ja wiem…

Chłopaki siedzieli z nami jeszcze pół godziny, ale potem poszli, twierdząc, że mają coś do zrobienia. Zostałam z dziewczynami, lecz nie na długo, bo po pewnym czasie wygoniła je pielęgniarka a mi kazała wypić jakiś eliksir i iść spać. Tak też zrobiłam, bo nic innego nie miałam do roboty, a uczyć mi się nie chciało. Po chwili już spałam.

 

 *~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

   Obudziła mnie pani Pomfrey. Za oknami było już ciemno.

- Która jest godzina? – zapytałam.

- Wpół do ósmej. Musisz wziąć eliksiry.

- Dobrze.

Wypiłam podane mi napoje.

- A, Lily, masz gościa. Tylko żeby nie siedział zbyt długo – powiedziała.

Pokiwałam głową.

Pielęgniarka wyszła. Chwilę po niej pojawił się James.

- Cześć – powiedział i podszedł do mnie.

- Cześć. Fajnie, że przyszedłeś. Chciałam z tobą porozmawiać.

- Ja z tobą też. Ale mów pierwsza – odparł.

- Chciałam cię przeprosić i podziękować. Podziękować za to, że mnie uratowałeś. Gdyby nie ty i Syriusz… Dziękuję…

- Nie ma za co.

- Jest. Ale… Przepraszam cię. Za to, że cię nie posłuchałam. Ostrzegałeś mnie przed Alexem a ja nie uwierzyłam…

- Właśnie o tym chciałem z tobą porozmawiać. Dlaczego ty mi nie wierzyłaś? Mówiłem, żebyś się z nim nie zadawała…

- Wiem, James… Przepraszam… Ja myślałam, że on jest inny… A on tylko udawał…

Rogacz milczał.

- Nic nie powiesz? – spytałam niepewnie.

- Lily, zawsze tak jest. Ty coś robisz, ja cię przed tym ostrzegam, ty nie wierzysz i dalej to robisz, po jakimś czasie wychodzi, że miałem rację. Wtedy ty rzucasz mi się w ramiona, przepraszasz i oczekujesz, że będzie tak jak dawniej. No powiedz, czy nie jest tak?

Teraz ja milczałam.

- Mam już tego dosyć – powiedział James.

- Ale…

- Muszę iść. Cześć.

Rogacz wyszedł. Nie wiedziałam co o tym wszystkim myśleć… Może on ma rację? Ale przecież przeprosiłam go, więc czego on jeszcze oczekuje? Nie chce mi się w ogóle o tym myśleć. James zawsze wynajduje jakiś powód, żeby się ze mną pokłócić. Ja chcę się pogodzić, a on nie. Trudno. Jego strata.

   Wzięłam notatki od Ann i przyswoiłam sobie dzisiejsze lekcje. Czułam się już dobrze, eliksiry od pani Pomfrey pomogły. Nauki nie było dużo. Po dziewiątej skończyłam. Chwilę sobie poleżałam i zrobiłam się śpiąca. Po paru minutach zasnęłam.

 

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

   Z samego rana przyszli do mnie Dorcas i Syriusz.

- Hej! No i jak tam? – spytał Syriusz.

- Jakoś… Wczoraj był u mnie James…

- I co mówił?

Streściłam im naszą wczorajszą rozmowę. Miałam nadzieję, że Syriusz mi to trochę wyjaśni.

- Oj Ruda… - westchnął.

- No co?

- Nie obraź się, ale on ma rację. Już parę razy tak było, jak on mówi.

- Ekstra… No to co ja mam teraz zrobić?

- Nie wiem, Lily – odparł.

- No dzięki wielkie!

- Proszę – wyszczerzył zęby.

- Pójdę już. Do zobaczenia – powiedział.

Zostałam z Dorcas.

- A ty co o tym sądzisz? – spytałam.

- Ja też uważam, że James ma rację…

- Super. Wszyscy przeciwko mnie…

- Lily, to nie tak. Zrozum Jamesa. Co on czuł, kiedy byłaś z Alexem? On cię przecież kocha. Było mu przykro, że mu nie wierzysz.

Przez chwilę milczałam, ale po chwili zapytałam:

- To co mam teraz zrobić?

- Nie wiem, Lily. Przepraszam, ale muszę już iść. Zaraz zaczną się lekcje. Pa…

No i fajnie… A może oni naprawdę mają rację… Ale co ja mam zrobić? Chyba pójdę do Jamesa i z nim pogadam, wyjaśnię mu wszystko. Tak, tak będzie najlepiej…

   Po południu przyszła pielęgniarka, by podać mi eliksiry i oznajmiła, ze mam gościa. Do sali weszła osoba, której w ogóle nie chciałam widzieć – Alex.

- Co ty tu robisz?! – zawołałam.

- Lily, chcę z tobą porozmawiać. Proszę…

- Nie! Wynoś się stąd!

- Lily, proszę…

- Nie chcę cię widzieć!

- A co to za krzyki? – w sali pojawiła się pani Pomfrey.

- Dlaczego tak krzyczycie? Lily, czy chcesz, żeby Alex tu był?

- Nie.

- Sam pan słyszał, panie Marloy. Proszę wyjść.

- Ale…

- Żadnego ale! Do widzenia.

Ślizgon po chwili wyszedł. Poprosiłam pielęgniarkę, żeby następnym razem go nie wpuszczała.

Jak on w ogóle śmiał tu przyjść? Po tym co zrobił? Nienawidzę go z całego serca. Nie chcę mieć z nim nic wspólnego. Ale ja byłam głupia, że mu zaufałam… Bardzo tego żałuję…

 

***

 

   Moim zdaniem notka nie jest zbyt udana. Szczególnie początek. Nie mam ostatnio jakoś weny na pisanie… Pozdrawiam wszystkich! ;)