Sekrety pomieszczenia przy bibliotece

- Lily, wstawaj!

Leniwie otworzyłam oczy i spojrzałam na zegarek.

- Szósta trzydzieści? Oszalałyście? Co tak wcześnie? Ja idę jeszcze spać! – powiedziałam i zakryłam się kołdrą.

- O nie, miałaś nam coś opowiedzieć, nie pamiętasz? – spytała Ann i zdjęła ze mnie kołdrę.

Przez chwilę leżałam bez ruchu i starałam się przypomnieć sobie, co takiego miałam im opowiedzieć. W końcu mnie olśniło. Dziewczynom chodziło pewni o ten mój wczorajszy późny powrót.

- A no tak, już wstaję. Czekajcie, tylko się trochę ogarnę – rzekłam.

Po dziesięciu minutach wyszłam z łazienki w o wiele lepszym stanie.

- No to co chcecie wiedzieć? – spytałam, siadając na łóżku.

- No jak to co? Gdzie byłaś wczoraj tak późno? Wróciłaś strasznie roztrzęsiona... Co się stało? – powiedziała Dorcas.

Dziewczyny dosiadły się do mnie. Wszystkie byłyśmy jeszcze w piżamach. Opowiedziałam przyjaciółkom całą sytuacje z wczorajszego wieczoru. Kiedy skończyłam, były w szoku.

- Byłaś cały czas w Hogwarcie? Myślałyśmy, że wyszłaś gdzieś poza teren szkoły, bo na tej Mapie Huncwotów nie było cię widać – rzekła Dorcas.

- Nie? To znaczy, że oni nie poznali jeszcze całego Hogwartu – zaśmiałam się.

- Pewnie będą chcieli tam iść... Ale dobra, mniejsza z tym. Nie bałaś się tam? – powiedziała Ann.

- Strasznie... Boże, już nigdy więcej nie chcę trafić do takiego miejsca...

- Nie dziwię się... Ty tam mogłaś do dzisiaj siedzieć... – odparła Dorcas.

- No... Dobra, nie mówmy już co by było gdyby coś tam... Ważne, że się wydostałam. Ale co to mogło być za miejsce? – zapytałam.

- Nie wiem... Po coś jednak chyba musiało zostać stworzone.

- Tak. Tylko po co? Żadna z nas nie odpowiedziała.

- Dobra... Może kiedyś się tego dowiemy. Szykujmy się już – powiedziałam.

Po niecałej godzinie byłyśmy gotowe. Udałyśmy się do Wielkiej Sali na śniadanie. Dziewczyny zauważyły Huncwotów i natychmiast się do nich dosiadły, więc chcąc, nie chcąc musiałam zrobić to samo.

- Evans, gdzie ty wczoraj polazłaś? Byłaś poza Hogwartem czy jak? – rzucił Syriusz, uśmiechając się szeroko.

- Ta... Cały czas byłam w szkole... W jakimś dziwnym miejscu... Dziewczyny, opowiecie im wszystko? Ja nie mam na to sił...

- Jasne...

Dziewczyny szybko streściły Huncwotom moją wczorajszą przygodę. Słuchając tego z boku można było pomyśleć, że to naprawdę nieźle pokręcone.

- Wow, Ruda, ale ty masz szczęście. Musisz nam pokazać to miejsce! – rzekł Black z uśmiechem.

- O nie... W życiu! Nie chcę tam wracać!

- To wcale nie jest taki zły pomysł... Moglibyśmy nanieść to miejsce na Mapę... Pójdziemy tam dzisiaj... – zaczął planować Potter.

- A Lily nas zaprowadzi... – dodał Black.

- Halo! Nie słyszeliście, co mówiłam? Ja tam nie wracam! – powiedziałam.

- Oj, Lily, przecież tam nic takiego się nie stało... Zaprowadzisz nas tylko – odparł James.

- Ta… A jak się nie wydostaniecie?

- Tobie się udało, to nam tym bardziej. No proszę…

A niech robią, co chcą. A jeśli tam utkną to przynajmniej pozbędę się Pottera.

- Dobra, zaprowadzę was i wracam do siebie.

- Okej – James uśmiechnął się szeroko.

- Pójdziemy zaraz po lekcjach – rzekł Syriusz.

- Ja nie mogę... Muszę iść do McGonagall – powiedział Remus.

- Ja chyba też nie pójdę – wtrącił Peter.

- Dobra, jak chcecie. W takim razie idziemy tylko we trójkę.

Westchnęłam głęboko. W co ja się wpakowałam?

 

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

     Po ostatniej lekcji chłopaki czekali na mnie na korytarzu.

- Już? Chwilka, tylko pójdę się przebrać i odniosę torbę – powiedziałam.

- Ta, to wtedy za godzinę wrócisz – mruknął Potter.

- Dorcas, kochanie, weźmiesz tę jej torbę? Bo inaczej za parę lat tam pójdziemy – poprosił Syriusz.

- Jasne... –odparła.

- No, to idziemy – rzekł Potter.

Posłałam im wrogie spojrzenie. Zaczynałam żałować, że się na to zgodziłam.

Po pewnym czasie doszliśmy do tego miejsca.

- Proszę, to tutaj. Oprzyjcie się o tę ścianę i tyle.

- A ty nas zostawiasz? – spytał Potter.

- No... Taka była umowa.

Chłopaki spojrzeli na siebie i podeszli do siebie.

Nagle poczułam jak ktoś przyciąga mnie do siebie i po chwili znajdowałam się w tym dziwnym, ciemnym pomieszczeniu. Obok stał Potter, trzymając mnie za rękę, którą mu szybko wyrwałam.

- Ty idioto! Co ci odwaliło? Dlaczego to zrobiłeś?

- Lily, nie krzycz... Spokojnie... Przecież mieliśmy poznać to miejsce...

- Tak! Wy chcieliście je poznać! Ja nie miałam takiego zamiaru!

- Oj nie denerwuj się tak...

Posłałam mu mordercze spojrzenie.

Chłopak wyjął to swoje dwukierunkowe lusterko i zawołał Syriusza, który zaraz pojawił się koło nas.

- No to wy sobie teraz pozwiedzajcie, a ja wracam do siebie – rzekłam.

Stanęłam, tak jak ostatnio, naprzeciw ściany i, myśląc o Pokoju Wspólnym, krzyknęłam:

- Błagam, otwórz się!

Nic się nie stało.

- No i chyba musisz z nami zostać, Evans – powiedział Syriusz.

Parę razy powtórzyłam tę czynność, lecz nie skutkowało. Ale dlaczego? Przecież wczoraj zadziałało...

- Dobra, Lily, to nic nie da... Chodź... Jakoś się wydostaniemy, nie martw się... – powiedział James.

- Łatwo ci mówić. To przez ciebie tu jestem!

- Dobra, tylko nie zaczynajcie się kłócić. Trzeba zapalić światło – rzekł Syriusz.

Chłopaki wyczarowali kilkanaście świec i porozmieszczali je po całym pomieszczeniu. Oświetlone nie wyglądało tak strasznie. Ale nadal nie było żadnego wyjścia. Usiadłam zrezygnowana pod ścianą.

     Nie wiem, ile czasu minęło, ale na pewno więcej niż godzina. Chłopaki łazili, dotykali wszystkiego, rzucali zaklęcia, ale nic nie znaleźli. Zaczęłam zastanawiać się, co będzie, jeśli się stąd nie wydostaniemy. Wczoraj jakoś mi się udało, a dziś... Nie wiem.

     Po chwili poszedł do mnie James i usiadł obok.

- I co? Nic nie ma, prawda?

- Nie, Lily… Na pewno jest jakieś wyjście... Tylko trzeba je znaleźć...

- Jasne, oczywiście. To przez ciebie tu jestem. Dlaczego pociągnąłeś mnie za sobą? – zapytałam z wyrzutem.

- Nie wiem, coś mnie podkusiło... Przepraszam.

- Zawsze najpierw robisz, a potem przepraszasz...

- Chodźcie! Coś tu jest! – zawołał Syriusz.

Podeszliśmy do niego. Moim oczom ukazała się jakaś dźwignia. Znajdowała się w podłodze.

- Jak ty to znalazłeś? – zapytał Rogacz.

- Rzucałem różne zaklęcia na podłogę i tyle. Pokazało się to.

- Dobra, trzeba ją pociągnąć – powiedziałam i zrobiłam to.

Po naszej lewej stronie w podłodze ukazała się dziura, w której były... schody.

- To chyba jakiś koszmar – mruknęłam.

- Schodzimy tam. Inaczej się chyba stąd nie wydostaniemy – postanowił James.

Poszedł pierwszy, za nim ja, a na końcu Syriusz. Szliśmy dość długo. Po sześćsetnym schodku przestałam liczyć. Wreszcie, po piętnastu minutach schody się skończyły i stanęliśmy na przeciwko dużych drzwi.

- Zamknięte – stwierdził Potter, próbując je otworzyć.

- Och, odsuńcie się. Alohomora! - powiedziałam, celując różdżką w zamek.

Poskutkowało.

- Ale ty jesteś mądra, Liluś – rzekł Potter.

- Po pierwsze to chyba najprostsze zaklęcie a po drugie nie mów do mnie „Liluś”. Chodźmy.

Chciałam się stamtąd jak najszybciej wydostać. Przeszłam przez drzwi. Znów poczułam to dziwne uczucie. Tylko, że tym razem znalazłam się na błoniach. Po chwili jedna druga Huncwotów stała obok mnie.

- No! Mówiłem, że wszystko będzie dobrze! – rzekł Potter.

- Ale teraz wracajmy już... Nie chcę myśleć o tym głupim miejscu.

- Dobra... Kiedyś wybierzemy się tam jeszcze raz, Rogacz i dokładniej zbadamy to pomieszczenie – odparł Syriusz.

Pokiwałam głową z powątpieniem, ale nic nie powiedziałam. Niech robią, co chcą.

     Przy Pokoju Wspólnym James zatrzymał mnie i powiedział:

- Dzięki, że z nami byłaś. Bez ciebie byśmy się chyba nie wydostali... I przepraszam, że zaciągnąłem cię tam siłą.

Spojrzałam na niego i nieznacznie się uśmiechnęłam. Nie miałam ochoty na kolejne kłótnie z nim.

Chłopak podszedł bliżej i po portu mnie przytulił. A ja... Nie protestowałam.

 

***

 

Uważam, że ta notka mi się nawet udała. :) Ale to już wy ocenicie. :) Co do konkursu, to nagrody w przyszłym tygodniu :) I wątek z tym pomieszczeniem będzie jeszcze kontynuowany. ;P No nic, już nie zdradzam więcej. Pozdrawiam wszystkich! ;]