"-Nienawidzisz mnie?"

     Następnego dnia robiłam wszystko, żeby tylko nie widzieć Pottera. Ten z kolei mi to utrudniał. Koniecznie chciał ze mną porozmawiać. Ja nie miałam na to ochoty. Znów by zaczął przepraszać i wymyślać różne głupoty i jeszcze przez przypadek bym mu uwierzyła. Potter w końcu da sobie spokój.

     Wracałam właśnie z biblioteki do Pokoju Wspólnego, gdzie miałam zamiar uczyć się z przyjaciółkami eliksirów. Profesor Slughorn zrobił się ostatnio strasznie wymagający. Oprócz mnie na korytarzu nie było nikogo. Nagle usłyszałam wołanie zza pleców.

- Lily! Zaczekaj! Proszę!

To był James. Przyśpieszyłam kroku. Niestety, chłopak dogonił mnie i zatrzymał.

- Nareszcie... – wysapał.

- Cały dzień nie mogłem cię znaleźć – dodał.

- Czego chcesz? – spytałam wrogo.

- Dlaczego od razu tak niemiło? Chcę tylko pogadać...

- Streszczaj się.

- To co się wczoraj wydarzyło... Ten pocałunek.... Jesteś o to zła? Tak szybko odeszłaś...

- Zła? Jak mogłabym być zła?

- To dobrze... Już myślałem...

- Jestem wściekła, Potter! Dlaczego ty to zrobiłeś?

- Lily, proszę, nie krzycz i się nie denerwuj...

- Dobrze, proszę bardzo, mów. Co masz na swoje usprawiedliwienie?

- Ja... Eee... Bo...

- Nic! Właśnie! Zrobiłeś to, bo tak ci się podobało! Jak zwykle! Nie patrzysz na innych, liczy się tylko to, co ty chcesz! Mam cię dosyć, Potter! – krzyknęłam głośno.

James się chyba tego nie spodziewał. Na chwilę go zatkało.

- O nie, Evans, przesadzasz. To ty uważasz się za nie wiadomo co.

- Ja? A kto rzuca zaklęcia na kogo popadnie? Kogo bawi czyjeś cierpienie?

- Nie bawi mnie czyjeś cierpienie. I już dawno skończyłem z tym rzucaniem zaklęć na wszystkich - powiedział twardo, patrząc mi w oczy.

Zaczęłam się bać tego wzroku... Ale nie, nie mogę ulec Potterowi.

- Może i tak. Ale nadal zachowujesz się jak dzieciak.

- Dzieciak? Jeśli już to jak szaleńczo zakochany dzieciak! Lily, ja to wszystko robię z miłości do ciebie!

- Z miłości? Gdybyś mnie kochał, nie zachowywałbyś się tak!

- A niby jak mam się zachowywać?! Nie wiesz, jak ja się czuję, kiedy ty za każdym razem mnie ignorujesz albo wściekasz się i krzyczysz! Już tego nie wytrzymuję!

- To dlaczego nie dasz sobie spokoju?!

- Bo cię kocham! Nie wiem, co mam robić, żebyś w końcu to dostrzegła! Może masz rację, może faktycznie zachowuję się jak dzieciak, ale ja już naprawdę nie mogę! Chciałbym móc cię przytulić, pocałować bez obawy, że zaraz dostanę za to w twarz. Kiedy próbuję coś zrobić, żebyś wreszcie dała mi szansę, ty się wkurzasz! Co we mnie jest nie tak? Czy ja naprawdę jestem taki okropny? Tak bardzo mnie nienawidzisz...? – ostatnie zdania mówił takim smutnym tonem...

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Zatkało mnie.

James patrzył na mnie smutnym wzrokiem.

- Powiedz szczerze. Nienawidzisz mnie? Jeśli tak, dam ci spokój i już nigdy nie będziesz miała ze mną problemów – rzekł chłopak.

Mówił prawdę, wiedziałam to.

Czy go nienawidzę? Nie... Chyba nie. Może go nie lubię, ale to na pewno nie jest nienawiść.

Milczałam. Mimo wszystko nie mogłam wydobyć z siebie głosu.

- Tak myślałem – powiedział smutno James i odszedł.

Stałam bez ruchu. Nie mogło do mnie dojść to, co przed chwilą zaszło. W końcu to zrozumiałam. Wróciła mi mowa. Puściłam się biegiem za chłopakiem, który zniknął za rogiem.

- James! James! Poczekaj!

Nie znalazłam go jednak. Zrezygnowana osunęłam się na podłogę. Nie, nie płakałam. Było mi przykro, że tak się to wszystko potoczyło. Co ja narobiłam? James pewnie myśli, że go nienawidzę. A to nie prawda! Jak on się może czuć? Wcześniej togo nie dostrzegałam. Jak ja go tak wciąż odtrącałam... Nie wiem, co mam robić. Ale przecież... On przesadza. Nie może mnie kochać. Po prostu nie może. Wymyślił to, żeby zwrócić na siebie uwagę. Cały Potter.

- Co tu robisz sama? – usłyszałam czyjś głos.

Spojrzałam w górę i ujrzałam na sobą przystojnego blondyna. Sądząc po naszywce na szacie, był z Ravenclavu.

- Nic takiego, po prostu siedzę i myślę – odparłam, po czym wstałam.

- Jestem Patrick Webbe – przedstawił się i podał mi rękę.

- Lily Evans.

- Słyszałem o tobie...

- Nie dziwię się...

- Może byśmy poszli na krótki spacer? – zaproponował.

- Wiesz co, chętnie, ale może innym razem? Umówiłam się z przyjaciółkami...

- Dobrze. W takim razie do zobaczenia, Lily!

Ja to mam szczęście. Najpierw kłócę się z Potterem, a potem poznaję jakiegoś chłopaka, który chce się umówić... Takie to trochę dziwne...

     Skierowałam się w stronę Pokoju Wspólnego. Byłam bardzo ciekawa, co dziewczyny powiedzą o tej sprawie z Potterem. Miałyśmy się uczyć, ale co tam... Później to nadrobimy. W Pokoju Wspólnym w samym rogu siedzieli Huncwoci i o czymś cicho rozmawiali. Wszyscy, oprócz Jamesa. Kiedy mnie zauważyli, posłali mi wrogie spojrzenia. Czyżby coś wiedzieli?

Podeszłam do dziewczyn.

- Lily, dobrze, że jesteś! – powiedziała Ann.

- Co się stało? – spytałam.

- No właśnie. Myślałyśmy, że ty nam to powiesz – rzekła Dorcas.

- James wpadł tu wściekły i zamknął się w dormitorium. Syriusz do niego poszedł, ale go wygonił. Powiedział tylko jedno słowo: Evans. Możesz nam to wszystko wyjaśnić? – powiedziała Ann.

- Dobrze, ale chodźcie do dormitorium. Tutaj jest za dużo osób.

Po chwili byłyśmy w naszej sypialni.

- No to słuchamy – rzekła Ann.

Westchnęłam i opowiedziałam przyjaciółkom całą sytuację z Rogaczem.

- Lily, coś ty zrobiła?! – wybuchnęła Dorcas, kiedy skończyłam.

- Jak co? O co ci chodzi?

- No jak o co? Jak ty go potraktowałaś?! On cię kocha, Lily!

- Nie. Nie kocha. Nie może.

- Niby dlaczego nie?

- Błagam, tylko się nie kłóćcie... – powiedziała Ann.

- Nie może. I Tyle... Po prostu nie może...

- Sama nie wiesz, dlaczego tak mówisz.

- To Potter. Nie jest zdolny do miłości.

- O nie, Lily, przesadzasz i to bardzo. Ma prawo do miłości tak jak każdy. I cię kocha. Wiesz jak on się czuje, kiedy ty go wciąż odtrącasz?

- On sobie ubzdurał, że mnie kocha. Chce mnie zdobyć, a potem zostawić, tak jak inne dziewczyny.

- No nie! Ann, weź coś jej powiedz, bo ja nie wytrzymam! – zawołała Dorcas.

- Lily... Powinnaś go zrozumieć. Stara się o ciebie już ponad pięć lat. To chyba o czymś świadczy, prawda? – zapytała Ann.

- Nie. On postanowił sobie, że mnie zdobędzie, a jak dotąd to mu się nie udaje. I dobrze.

- Bo mu na to nie pozwalasz! Lily, pomyśl, za każdym razem kiedy James próbuje się do ciebie zbliżyć, ty na niego krzyczysz. On mimo to nie poddaje się. Zależy mu na tobie. Ile razy mam ci to powtarzać? Pomyśl, kto uratował cię z tej pułapki Ślizgonów, kto był zawsze, kiedy tego potrzebowałaś?

Dorcas miała rację.

- Lily... On teraz myśli, że go nienawidzisz. Wiesz, co on czuje? – rzekła Dorcas.

 Ann przysłuchiwała się temu z boku. Milczałam. To, co mówiła Dorcas, miało sens.

- Ale Dorcas... To Potter... On się zachowuje jak małe dziecko, któremu odebrano zabawkę...

- Ty wciąż to samo. Oboje jesteście strasznie uparci.

- Więc co według ciebie powinnam zrobić?

- Pogadaj z nim i powiedz jaka jest prawda.

- No nie wiem…

- Ann, a co ty o tym sądzisz? – spytała Dorcas.

- To samo, co ty. Też uważam, że Lily powinna z nim porozmawiać.

- Lily, on tam siedzi sam i zamartwia się... – dodała Meadowes.

- Robicie z niego jakąś ofiarę – powiedziałam.

- Wiesz co? Ty jakaś dziwna jesteś! Chłopak za tobą szaleje, a ty fochy strzelasz! Wybacz, ale cię nie rozumiem – Dorcas wyszła z pokoju.

Westchnęłam i opadła na łóżko. Ann usiadła obok mnie.

- Nie martw się, przedzie jej – rzekła.

- Wiem... Tylko… Zastanawiam się, czy Dorcas nie ma racji... Może ja faktycznie źle traktuję Jamesa?

- Szczerze? Tak, Lily. Jesteś dla niego zbyt ostra. Jemu naprawdę na tobie zależy, a ty go ranisz...

- Ale on się głupio zachowuje...

- Każdy ma jakieś wady. Powinnaś z nim porozmawiać. Jeśli zrobi coś głupiego?

- Nie... No co ty?

- Dowiedział się właśnie, że dziewczyna, którą kocha, go nienawidzi. Na pewno jest załamany.

- Ale ja go nie nienawidzę! Nie lubię go, to fakt, ale to przecież nie nienawiść.

- Ale on tego nie wie.

- Mam z nim pogadać? Ale co ja mu powiem? Że możemy się przyjaźnić? Nie... Nie mogłabym mu zaufać...

- Lily, za dużo myślisz o sobie. Przykro mi to mówić, ale zachowujesz się bardzo egoistycznie. Zastanów się nad tym wszystkim – rzekła moja przyjaciółka, po czym wróciła na swoje łóżko i zaczęła czytać jakąś książkę.

     Pozostałam w tej samej pozycji. W głowie przelatywały mi wydarzenia z dzisiejszego dnia. Najpierw Potter, później ten cały Patrick, potem rozmowa z dziewczynami. Czyli według Dorcas, James mnie kocha... Jakoś trudno mi to pojąć. Ale… Skoro tyle lat to już trwa, tyle razy mi pomagał... Może naprawdę mu na mnie zależy? A ja go tak traktowałam! Biedak... Jak on musiał się czuć? A mimo to, nie poddawał się. Wiele razy mnie denerwował, ale chyba tego nie chciał. Ann ma rację, zachowywałam się jak egoistka. Muszę to naprawić. James uważa, że coś z nim nie tak, że go nienawidzę. Powinien wiedzieć, że tak nie jest. Nie mam pojęcia, co mu powiem, ale to nie problem.

- Dobra, Ann, odę do niego! – powiedziałam, wstając z łóżka.

- To świetnie! Trzymam kciuki, Lily!

Zadowolona ze swojej decyzji, wyszłam z dormitorium. Mam nadzieję, że wszystko dobrze się potoczy.

 

***

 

I jak? Może być? Według mnie to ta notka nie jest taka zła.. :) A co sądzicie o szablonie? Jak tło? Proszę o szczere opinie. Chcę wiedzieć, co naprawdę o nim myślicie.  Trochę szkoda mi było rozstawać się z poprzednim, ale przecież potrzebne są zmiany. Jeśli ten się wam nie spodoba, mogę wrócić do starego... Ale mam nadzieję, że będzie ok :) Pozdrawiam! ;]