"Szanse są zawsze, trzeba je tylko umieć wykorzystać"

          Wkrótcepotem odbył się mecz quidditcha Slytherin vs Ravenclaw. Zgodnie z naszymioczekiwaniami wygrali Krukoni. Mieszkańcy Domu Węża bardzo się zezłościli i pomeczu obrzucali wielu uczniów niemiłymi komentarzami. James i Syriusz od razuzaczęli liczyć, ile punktów muszę zdobyć, alby wygrać Puchar Domów. Ja zabardzo nie wiedziałam, o co im chodzi. No cóż, jestem pewna, że zrobiąwszystko, co w ich mocy, aby zwyciężyć.

            W ciągu tych kilku dni trochę sięzmieniło. James jakby przystopował… Nie robił już żadnych głupich akcji, jak naprzykład przytulanie mnie. Znowu było całkiem miło. Syriusz i Dorcas nadaltrzymali się na dystans. Mam nadzieję, że w końcu ponownie się zejdą, bo Dorcasnie jest do końca sobą bez niego.

            Ostatnio coraz częściejzastanawiałam się nad prawdziwą miłością. Czy ona naprawdę istnieje? A może towymysł pisarzy i scenarzystów? Bo tak naprawdę rzadko kiedy zdarza się znaleźćtę drugą połówkę… Można się zauroczyć, nie spać przez kogoś, jednak potem,kiedy się tę osobę już lepiej poznaje, widzi się jej wady, zachwyt mija izmienia się w rutynę, lub po prostu się kończy. Każdy marzy o swoim ideale,jednak potem przychodzi co do czego i ideał zmienia się. Nie wiem, czy jest wogóle sens wierzyć w to wszystko.

            Pisałam właśnie wypracowanie nazaklęcia. Wraz ze mną w dormitorium były jeszcze moje przyjaciółki. Pozaskrzypieniem pióra co pewien czas cisza przerywana była różnymi pytaniamiodnoszącymi się do zadania. Nagle, ni z tego, ni z owego Ann wyskoczyła zdziwnym pytaniem…

-Lily, a co tam u Jamesa?

-Idź go o to zapytać. Czemu zadałaś takie pytanie?

-Oj, jesteś przewrażliwiona. Pytam bo ostatnio jakoś nie ma wojny…

-Ech… No może trochę jestem, ale zobacz, on się ostatnio stara i się boję, żeznowu zrobi coś głupiego.

-Nie… Nie zrobi… Przyznam ci się do czegoś… Ja i Dorcas byłyśmy u niego… I…Gadałyśmy z nim o tobie. Nie wściekaj się!

Mojamina nie wskazywała nic dobrego.

-Super. Po prostu super – mruknęłam.

-Oj, nie wiesz jeszcze wszystkiego. Powiedziałyśmy mu, że powinien naprawdęprzystopować, dać ci czas i na razie być dobrym kolegą.

-A on?

-Wiesz, zachwycony nie był, ale… No chyba nie ma innego wyjścia. Zależy mu natobie, ale wie, że nie może być zbyt nachalny.

Chwilaciszy.

-I dobrze.

-Tylko tyle?

-A co więcej? Traktuję go jak kolegę i niech tak zostanie.

-No dobrze, ale wiesz, bądź miła i w ogóle taka… No wiesz.

-Wiem, postaram się… A chyba wam czegoś nie mówiłam…

-Czego?

-Poznałam kogoś.

-Wow, kogo?

-Justin. Jest z siódmego roku. Z Gryffindoru, ale jakoś wcześniej go niewidziałam…

-Masz jakieś nadzieje?

-Hmm… Nie. Jakoś tak… Nic szczególnego.

-To dobrze. A ty Dorcas co myślisz?

-Ja? Eee… No to dobrze… - wydukała.

-Co ci jest? Jakaś nieobecna jesteś… - powiedziałam.

-A nic… Myślę o Syriuszu…

-I…? Do czegoś doszłaś?

-Sama nie wiem…

-A nie żałujesz, że z nim zerwałaś?

-Nie wiem. Czasami tak, ale lepiej, że się rozstaliśmy…

-No jak sądzisz. Jemu wciąż na tobie zależy – powiedziałam.

-Być może, ale chcę poczekać.

 

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

Nazajutrz prawie bym się spóźniła na śniadania.Dziewczyny mnie nie obudziły, sama nie wiem, czemu. Najszybciej jak mogłam sięuszykowałam i pobiegłam do Wielkiej Sali. Po drodze ktoś mnie jednak zatrzymał.

-Lily, czekaj! – usłyszałam za sobą.

Odwróciłamsię i ujrzałam Syriusza.

-Co się tak śpieszysz? – zapytał.

-Jestem prawie spóźniona na śniadanie.

-Tak samo jak ja. To chodźmy razem.

-Spoko… Syriusz… Mogę cię o coś zapytać?

-Mów.

-Żałujesz tego, że się rozstaliście z Dorcas?

Chłopakprzez chwilę zastanawiał się, co powiedzieć.

-Chyba tak… Wiesz, Dorcas to świetna dziewczyna. Ale skoro ona nie chce, to niebędę zmuszał.

-No tak, ale… Możesz popróbować – puściłam mu oko.

-Tak myślisz? – uśmiechnął się.

-Pewnie.

-To dobrze. A co z Jamesem?

-Nic, a co ma być? – mój ton uległ zmianie.

-Nie oburzaj się tak od razu. Chciałem ci tylko zasugerować, że może mogłabyś mudać szansę…

-Szansę? Taa… Jasne.

-No co?

-Oj… Na razie jest dobrze, zobaczymy co później.

-Czyli są jakieś szanse?

-Szanse zawsze są, trzeba je tylko umieć wykorzystać.

-No tak…

Doszliśmyakurat do Wielkiej Sali i na tym rozmowa się skończyła.

 

***

 

Notkakrótsza niż zwykle i nie wnosi nic nowego, a to dlatego, że nie za bardzo mamdziś czas i tylko tyle napisałam. Poza tym z weną też nie najlepiej, ale sięstaram. :) Nie wiem, kiedy pojawi się następna notka, postaram się, żeby byłaza tydzień, ale nie obiecuję. Pozdro! ;)