„Łamiesz zasady umowy…”

Od zawarcia umowy z Huncwotami minęło już kilkadni. Chłopaki zachowywali się całkiem dobrze, widać było, że się starają. Jamesczęsto mi pomagał, nawet kiedy tego nie potrzebowałam. Między Dorcas iSyriuszem dało się zauważyć pewne napięcie. Meadowes o wszystkim namopowiedziała. Nie jestem pewna, czy zrobiła dobrze. Przecież sprawa sięwyjaśniła… Wiedziała, że Syriusz tylko udawał. Być może naprawdę straciła doniego zaufanie. No cóż, jej wola.

            Listopad nastał już w pełni. Na drzewachpozostały resztki żółtych i zaschniętych liści, często wiał zimny wiatr, przezktóry traciło się ochotę na jakiekolwiek spacery. Nauki było dość sporo, niemieliśmy więc zbyt dużo czasu na rozrywkę. Za kilkanaście dni Slytherin gra zRavenclawem w quidditcha. Wszyscy, oprócz mieszkańców Domu Węża, kibicująKrukonom.

            Pewnej soboty, kiedy wreszcie byłotrochę wolnego czasu, postanowiłam z dziewczynami urządzić sobie taki dzieńzwierzeń. Kiedy wszystko było już gotowe, coś nam przerwało. Tym czymś okazalisię Huncowci.

-Mam pewną propozycję – zaczął Syriusz bez żadnego przywitania.

Wszystkietrzy spojrzałyśmy na niego ze złością.

-Moglibyście pukać… - mruknęłam.

-Wpadłem na pomysł grę w butelkę. Co wy na to? – Black udał, że mnie w ogóle niesłyszał.

-Genialne, powinni ci za to dać nagrodę Nobla… A teraz możecie iść.

-Jaką nagrodę?

-Oj, nie ważne. Do widzenia.

-Ej nie, czekaj! Ja mówię serio.

-Ja jestem na nie – powiedziałam.

-Dla mnie może być – rzekła Ann.

-Ja w zasadzie też się zgadzam… - dodała Dorcas.

-A co z naszymi planami? – spytałam lekko oburzona.

-Możemy to przełożyć… - stwierdziła Ann i pokazała mi dyskretnie Dorcas iSyriusza.

Wiedziałam,o co jej chodziło. Oboje patrzyli sobie w oczy… Ich naprawdę do siebie ciągnie…

-Ech, no dobra.

Zgodziłamsię, mimo że nie wiedziałam już najmniejszego sensu w tej grze…

-Ale nie na całowanie – dodałam szybko.

-Spoko, nawet o tym nie pomyśleliśmy. Gramy na same pytania – odparł James zuśmiechem.

Posłałammu karcące spojrzenie.

-Peter nie przyjdzie, woli spanie – poinformował nas Remus i wyjął fałszoskop zkieszeni.  

Szczerzemówiąc nawet mnie to trochę ucieszyło.

Usiedliśmyw kołku na podłodze. Potter postarał się o miejsce obok mnie.

-To kto zaczyna? – zapytałam.

-Ja mogę – odparł szybko Syriusz, wyprzedzając otwierającego usta Jamesa.

Onicoś planują… Przecież ot tak sobie nie chcieliby w to grać…

Wypadłona Ann. Black chyba się trochę zawiódł…

-No więc… Y…

Chybaza bardzo nie wiedział, o co zapytać.

-No mów – ponagliła go Ann.

-Co cię pociąga w facetach? – zapytał z taką miną, że automatycznie chciało sięśmiać.

Annpopatrzyła na niego ze zdumieniem i po krótkim zastanowieniu odparła:

-Inteligencja, poczucie humoru, szczerość…

-A wygląd? – dopytywał się Syriusz.

-A to już drugie pytanie. Teraz ja.

Butelkawskazała jej chłopaka.

-Hmmm… Kochasz mnie? – spytała i uśmiechnęła się zawadiacko.

-Oczywiście – powiedział Remus i przytulił ją.

Przynajmniejoni są razem szczęśliwi…

Lunatykzakręcił butelką i wypadło na Rogacza.

Tagra nagle wydała mi się bardzo głupia.

-O co by tu zapytać… Chyba wszystko wiem… Dobra, odpuszczam sobie.

-Taknie można! – zaprotestowałam.

-Można – Remus pokazał mi język.

Butelkaw rękach Jamesa. Oby tylko nie ja…

Nieno, wiedziałam! To jakiś pech!

-Lily… Lubisz mnie?

OMatko, jakie pytanie…

-Y… No… Chyba tak.

Ucieszyłsię, widać to było po jego twarzy. Powiedziałam prawdę… Chociaż… Nie no, lubięgo. Potrafi nieźle wkurzyć, ale bez niego nie byłoby tak samo.

Padłoteraz na Blacka.

-Dlaczego zgodziłeś się wtedy na ten głupi plan Jamesa?

Chłopakzrobił wielkie oczy. Znowu nie wiedział, co powiedzieć. Wymienił szybkiespojrzenie z Rogaczem.

-Bo… Jamesowi bardzo na tym zależało.

Spojrzałamuważnie na Pottera. Jego wyraz twarzy nic nie wskazywał.

Gratoczyła się dalej. Butelka wylosowała Dorcas. Na jej policzkach pojawiły sięnikłe odcienie czerwieni…

-Powiedz mi… Czy jest jeszcze jakaś szansa dla nas?

Ech,w Dorcas pewnie teraz toczy się wewnętrzna bitwa. Współczuje jej…

-Nie wiem. To zależy od ciebie – rzekła.
Fałszoskop nie piszczał…

Meadowesi Black patrzyli sobie długo w oczy. Szkoda, że tak to się potoczyło…

Graliśmyw butelkę jeszcze chwilę, a potem wszyscy się rozeszli. Remus i Ann udali sięna spacer na błonia. Nie obchodziło ich to, ze jest strasznie zimno. Dorcaszostawiła nas i udała się do biblioteki, Syriusz gdzieś wybył. A James… On,jako jedyny wyjątek, musiał zostać.

-Mam jedno pytanie… Naprawdę mnie lubisz? – zaczął.

Wywróciłamoczami.

-A słyszałeś, że fałszoskop piszczał?

-Nie. Ale no naprawdę?

Jakdziecko…

-Ech… Tak.

-Serio?

-Nie.

-Czemu?

-Oj, przestań!

-Co mam przestać?

-Zachowywać się jak dziecko i zadawać głupie pytania.

-Ale lubisz mnie?

-Wrr… Tak, lubię cię. Zadowolony?

-Tak.

Podeszłamdo okna. Zauważyła dwoje ludzi spacerujących po błoniach. Pewnie Ann i Remus…

Naglepoczułam, jak ktoś obejmuje mnie w pasie. Nie musiałam nawet pytać, kto to był.

-Mówiłem ci już, jaka jesteś piękna? – szepnął mi Potter do ucha.

-Puść – wyrwałam się mu.

-Właśnie łamiesz zasady umowy.

-Oj, Lily… Przecież wiesz, co czuję…

-Proszę, przestań – mówiłam spokojnie.

-Zaproponowałeś koleżeństwo, zgodziłam się. Nic więcej, James. Pilnuj się, okej?

-Ale…

-Nie ma żadnego „ale”. Zapomnij o mnie i tyle.

-Jeszcze zmienisz zdanie…

-Wątpię. A teraz mógłbyś wyjść? Chciałabym zostać sama.

-Jasne… Cześć.

Westchnęłamgłęboko. Dlaczego on taki jest? Czy nigdy nie da sobie spokoju? Przecież możemyteraz żyć w zgodzie… Jak koledzy. Nie chcę, żeby on coś popsuł. Ech… Wszystkozależy od niego.

            Niedługo Ann ma urodziny… Trzebanamówić Huncwotów, żeby przyszykowali jakieś przyjęcia. Dawno Gryfoni nie mielizabawy. I jeszcze to spotkanie z Katie… Założę się, że chłopaki się nawet za tonie wzięli.

            Skoro z naszego dnia zwierzeń nici,postanowiłam napisać zaległe wypracowanie z zielarstwa. Udałam się do PokojuWspólnego. Nikogo z moich znajomych tam nie było. Usiadłam przy jednym zestolików i zaczęłam pisać…

-Przepraszam, masz może pożyczyć pióro? – usłyszałam po pewnym czasie.

Pytaniazadał pewnie przystojny chłopak. Bardzo ładnie się uśmiechał, że aż nie sposóbbyło odmówić.

-Jasne, trzymaj – również się uśmiechnęłam.

-Dzięki. A tak w ogóle to jestem Justin. A ty?

-Lily, miło mi.

-Mi też. Jeszcze raz dzięki! – Gryfon wrócił do swojego stolika.

Hmmm…Całkiem fajny. Wydaje się miły. Brunet z ciemną karnacją… Lily, stop, niezapędzaj się.

Wróciłamdo pisania. Po kilkunastu minutach znowu usłyszałam ten głos nad sobą.

-Oddaję pióro – powiedział Justin.

-Spoko.

-Co piszesz? – zapytał.

-Wypracowanie na zielarstwo… Już mam dosyć… Jeszcze parę linijek, a jakompletnie nie wiem, co napisać.

-Pokaż – chłopak przyjrzał się temu, co napisałam.

-Dopisz jeszcze jakie skutki oboczne powoduje wywar z tej rośliny. ProfesorMcBurny będzie zadowolona.

-Skąd wiesz?

-Rok temu miałem to samo wypracowanie – uśmiechnął się.

-A… Dzięki za pomoc.

-Zawsze do usług. Musze już iść. Do zobaczenia!

-Cześć…

Nocóż… Fajny jest. Ale nic poza tym.

Dopisałamszybo, to co kazał mi Justin i wróciłam do dormitorium. Tam pogrążyłam się wlekturze pewnej książki przygodowej. Tak zleciała  mi jakaś godzina, potem przyszła Dorcas ipogrążyłyśmy się w rozmowie…

 

***

 

No,czekam na opinie! Ja sama nie wiem, co sądzić o tej notce. Następna raczej zatydzień w niedzielę. :) Pozdro!