Piękne, orzechowe oczy

          Śniadanie w Wielkiej Sali.Wszystko przebiegało spokojnie, nic nie wskazywało na to, że zdarzy się cośniezwykłego. Była sobota i wszyscy cieszyli się z dwóch dni luzu.

            Nagle przez okno do Sali wleciała pewna osoba na miotle.Z nikim nie dało się jej pomylić. James Potter. Tylko jego stać na coś takiego.

- Evans, umówisz się zemną?! – krzyknął.

Profesor McGonagall wstałaod razu a wyraz jej twarzy nie wskazywał nic dobrego.

Rogacz wyjął różdżkę iwyczarował olbrzymi napis „Liluś, kocham cię”. Zdanie to płonęło żywym ogniem iz czasem się powiększało.

Wściekłam się nie nażarty. Dlaczego on znowu to robi?!

W tym właśnie czasiepojawiła się reszta Huncwotów. Patrzyli na swojego kumpla z wielkim szacunkiemi zadowoleniem. Miałam ochotę jednym ruchem ręki sprzątnąć im ten uśmiech ztwarzy. James latał nad uczniami wykonując przeróżne obroty, fikołki na miotle.Popisywał się równo, jakby myślał, że komuś tym zaimponuje. No cóż, odniosło toinny efekt.

- Potter, przestańnatychmiast! – wrzasnęłam.

- Co, kochanie?! –odkrzyknął zjawiając się obok mnie.

- Przestań się takzachowywać. Robisz z siebie idiotę. I nie mów do mnie „kochanie”!

- Dobrze, słoneczko. Ale oco ci chodzi? Nie podoba ci się ten napis?

- Przestań! Dobrze wiesz,co o tym sądzę! Daj mi spokój!

- Ale Liluś…

Nie wytrzymałam. Moja rękawylądowała na jego policzku.

Chłopak patrzył na mnie zesmutkiem i niedowierzaniem.

- A teraz żegnam.

Wróciłam do dormitorium.Świetnie, kolejny dzień popsuty przez tego kretyna. 

Za chwilę zjawiły siędziewczyny. Stanęły o dziwo po mojej stronie. Długo o tym rozmawiałyśmy. Idoszłyśmy do wniosku, że Ann pójdzie z nim porozmawiać. Bo mi chyba na nimzależy… Tak… Gdyby zachowywał się tak, jak podczas normalnych rozmów ze mną…Bez popisywania się.

Może wreszcie mu to trafido rozumu…

Przez cały dzień starałamsię omijać Pottera szerokim łukiem. A on… Często na mnie patrzył… Ze smutkiem woczach.

Wieczorem, gdy siedziałamprzy kominku w Pokoju Wspólnym, tępo pacząc w ogień, ktoś zakrył mi oczyrękoma.

- Cicho… Chodź ze mną –usłyszałam głęboki głos przy uchu.

Była zaskoczona iniepewna. Ten głos skądś znałam…

- Kim jesteś? – zapytałam.

Osoba ta zdjęła ręce zoczu i  usiadła obok mnie.

- Co ty wyprawiasz?!  - zapytałam od razu.

- Nic takiego, proszę,chodź ze mną – powiedział delikatnie James, patrząc mi w oczy.

Poczułam ciepło bijące odniego. I… radość. Tak, radość.

- Dokąd? – spytałam.

Chłopak uśmiechnął się.

- Po prostu chodź – rzekł.

Wyszliśmy z salonu. Rogaczpoprowadził mnie różnymi skrótami do pewnego pomieszczenia w lochach. Niewiedziałam, dlaczego w ogóle się zgodziłam. Jednak czułam, że powinnam zrobićwłaśnie tak.

            W środku było pusto i ciemno. Zastanawiałam się, po comnie tu zabrał, aż nagle chłopak machnął różdżką. Miejsce to całkowicie sięzmieniło. Ściany stały się czerwone, na środku leżał czerwony dywan a przyścianie zładowała się kanapa dla dwojga. Pachniało płatkami róży i panowałromantyczny nastrój.

- Jak ty to zrobiłeś? –zapytałam zaskoczona.

- Ma się swoje sposoby –puścił mi oko.

Nagle przypomniałam sobie,co wydarzyło się rano.

- Po co mnie tu zabrałeś?– spytałam trochę chłodniej.

Chłopak odwrócił mnieprzodem do siebie i spojrzał w oczy.

- Chciałem cię przeprosićza moje poranne… Wyczyny. Zachowywałem się jak idiota… A to wszystko dlatego,że bardzo mi na tobie zależy… Jesteś dla mnie bardzo ważną osobą… Naprawdę,Lily… Przepraszam.

Mówił szczerze, wiedziałamto. Te jego piękne, orzechowe oczy…

- Cieszę się, że tozrozumiałeś…

- Ja nie wiem, jak mogłembyć takim kretynem… Naprawdę cię przepraszam…

Uśmiechnęłam się.

- Już dobrze.

- Lily… Pewnie tego niechcesz… Ale ja inaczej nie umiem… Ja… Kocham cię… - jego spojrzenie wyrażałowłaśnie tę miłość.

Nasze twarze dzieliły jużcentymetry… Automatycznie zamknęłam oczy. Tak naprawdę czekałam na tę chwilębardzo długo. James dotknął delikatnie moich ust swoimi. Z czasem muskanieprzerodziło się w coś bardziej namiętnego…

-Lily, wstawaj! Dziś wyjeżdżamy, a ty się w łóżku wylegujesz! Ruchy! – krzyczałaDorcas.

Powoliotworzyłam oczy. Jeszcze nie do końca wiedziałam, gdzie jestem i co się dzieje.Wkrótce zaczęło to do mnie docierać.

Awięc to wszystko to sen? Ja nie chce… Było… Tak cudnie. Nieziemsko. Idealnie…

Dlaczegoo tym myślę? Dlaczego mi się to śniło? Czy to moja podświadomość tak działa?

Nie…To niemożliwe. James to tylko kolega. Nikt więcej. Chyba…

-No Lilka, wstawaj! – zawołała Ann.

Dziewczynykrzątały się po pokoju. Dziś wracają do domu, a ja zostaję tu z Potterem iBlackiem…

            Po wszystkich porannych czynnościachgotowe do dnia wyszłyśmy z dormitorium. Cały czas myślałam o moim śnie, niedawało mi to spokoju.

            Chłopaków spotkałyśmy w WielkiejSali. Zaraz po śniadaniu uczniowie wracali do domów. Trochę szkoda mi było, żezostaje w Hogwarcie. Mogłabym się spotkać z Tomem… Ale tu też nie będzienudno.

            Przez całe śniadanie bałam sięspojrzeć na Jamesa. To przez ten sen. Był niezwykle realny… Na szczęściedziewczyny nadawały równo, także mogłam pogrążyć się w rozmowie z nimi.

            Po posiłku poszliśmy odprowadzićnaszych przyjaciół. Pożegnanie trwało bardzo długo…

-Do zobaczenia… I pamiętaj, to czas magiczny… Bądź miła dla Jamesa – powiedziałami Dorcas.

-Spróbuję – uśmiechnęłam się i przytuliłam ją.

Przezkilkanaście minut wszystkie trzy nie mogłyśmy się rozstać.

- No już, chodź Lily, powozy zaraz odjadą –James pociągnął mnie za rękę.

Przeszłypo mnie dreszcze, kiedy poczułam jego dłoń… Dziwne.

Syriuszna pożegnanie lekko przytulił Dorcas. Kto wie, może jeszcze nie wszystko międzynimi skończone?

Wkońcu zostaliśmy sami.

-Wracamy? – spytałam.

-Tak… To wy idźcie, ja muszę coś jeszcze załatwić – powiedział Syriusz.

-Dobra.

Ruszyliśmyw stronę zamku.

-Dobrze, że nas zostawił, chciałbym z tobą porozmawiać – rzekł Rogacz.

-O czym? – zapytałam zaniepokojona.

 

***

 

Notkataka, a nie inna z kilku powodów. Miała wyglądać inaczej, dużo inaczej, jednakmusiałam gdzieś wyrzucić te myśli kłębiące się w mojej głowie i uciec w światmarzeń… No i doszłam do wniosku, że ten sen Lily będzie nawet potrzebny. :) Dlatych, którzy nie zrozumieli – wydarzenia pisane kursywą były tylko snem. Czekam na wasze opinie. Postaram się, abynastępna notka była w niedzielę. Pozdro.