Troska

-O czym? – zapytałam zaniepokojona.

Zatrzymaliśmysię.

-Zauważyłem, że jakaś inna jesteś od rana. Małomówna i smutna… Stało się coś?

Awięc o to mu chodzi… Już myślałam, że czeka mnie poważniejsza rozmowa.

-Nie, nic… Tylko miałam dziwny sen… Bardzo realistyczny i nieprawdopodobny…

-Naprawdę? Ja też… Tylko ja się raczej z mojego cieszę…

-A ja sama nie wiem – spojrzałam mu w oczy.

Bałamsię, że jeśli dłużej będę w nie patrzeć, nie opanuję się i powtórzy sięsytuacja ze snu.

-Chyba o tym zapomnę… - powiedziałam.

-Skoro tak chcesz. Ja o swoim nie chcę zapominać – odparł.

Ciekaweco mu się śniło… Ale nie chcę być wścibska, nie zapytam.

-Idziemy do zamku? – spytałam po chwili milczenia.

-Jasne. Chodź.

Szliśmyw ciszy. Nikt nie wiedział, co powiedzieć. Strasznie ciekawiło mnie, jaki senmiał James.

-Hej, poczekajcie na mnie! – usłyszeliśmy krzyk za sobą.

ToSyriusz biegł w naszym kierunku.

-Gdzie ty byłeś? – zapytałam, gdy znalazł się bliżej nas.

-U… Hagrida… - wysapał.

-Po co? – dopytywałam się.

-Miałem… Do niego… Sprawę…

-Jaką? – zainteresował się James.

-Później… Gdzie idziemy? – Black zmienił temat.

Wydawałomi się, że chłopaki wymienili szybkie spojrzenia.

-Do zamku? - odparłam.

-Oj, dajcie spokój. I co będziemy tam robić. Zostańmy tutaj – powiedział.

-Jest zimno, pełno śniegu, trochę źle się chodzi… - mruknęłam.

Wolałamposiedzieć w Pokoju Wspólnym albo w dormitorium, niż szwendać się w tym zimnie.

            Nagle poczułam na swoim ramieniumały ból i chłód. Odwróciłam się i zobaczyłam Syriusza celującego śnieżką wJamesa. No nieźle, bitwy na śnieżki im się zachciało…

-No chodźcie, jest śnieg, trzeba to wykorzystać! Nie ma lekcji a wy w zamkuchcecie siedzieć! Ruchy! – krzyczał Syriusz szykując kolejne ładunki śniegu.

Wymieniłamz Jamesem zaskoczone spojrzenia.

-Będzie jeszcze nie jedna okazja… Jest… - nie dane mi było dokończyć.

Nagletrafiły mnie dwie kulki z różnych stron.

-No chodź! Nie bądź sztywniarą! – krzyknął Syriusz i znowu we mnie rzucił.

-Ja? Sztywniara?! O nie, ja ci zaraz pokażę! – zawołałam i rzuciłam śniegiem wniego. No cóż, i tak nie mogłam się im sprzeciwiać, bo nie miałam z nimi szans.Pewnie po chwili byłabym cała mokra…

            Przez kilkanaście minut udawało misię unikać bliższych spotkań z chłopakami, których celem stało się natarciemnie. Coś czułam, że zanim tego nie zrobią, nie wrócę do zamku. Nieprzypuszczałam wcześniej, że można się z nimi tak fajnie bawić.

-Lily! – krzyknął Syriusz.

Odruchowo odwróciłam się w jego stronę. Zobaczyłamlecącą w moją stronę śnieżkę i zrobiłam tak gwałtowny ruch, alby jej uniknąć,że aż upadłam na ziemię. No to już po mnie…

Chwilępotem, zanim zdążyłam się podnieść, obok mnie pojawił się James. Po parusekundach chłopak znalazł się nade mną. Leżał na mnie a w ręce trzymał kulkęśniegu.

-I co teraz? – spytał z błyskiem w oku.

-Teraz mnie puścisz… - powiedziałam niepewnie.

Jamesprzybliżył rękę do mojej twarzy.

-A jeśli nie?

-No proszę… - zrobiłam maślane oczy.

-Tak na mnie patrzysz, że mam ochotę ci ulec… - powiedział powoli.

-No widzisz. Proszę, puść mnie.

-A co za to dostanę?

-Pomyślmy… Satysfakcję, że zrobiłeś coś dobrego?

-Hmmm… To za mało… Może coś więcej? – niespodziewanie szybko zaczął przybliżaćswoją twarz do mojej. W brzuchy zaczęły mi latać motyle, jednak zachowałamtrzeźwość umysłu.

-Na przykład co? – spytałam, udając, że nic nie podejrzewam.

Patrzyłmi głęboko w oczy.

-Chyba wiesz co…

Przybliżałsię coraz bardziej…

-Hej, James, co ty robisz? Natrzyj ją, już! – krzyknął Syriusz.

Spojrzeliśmyw jego stronę. Uff, wyratował mnie. James zwrócił wzrok spowrotem na mnie.

-Przykro mi, teraz już nie mam wyjścia – powiedział.

-Aaa! Zimne! – wrzasnęłam, kiedy kulka dotknęła mojej szyi.

Rogacznatarł mnie mocno, jednak robił to delikatnie. Po chwili śnieg zaczął się namnie topić i woda wsiąkała w moje ubrania.

-O nie, tak nie będzie – zebrałam w sobie wszystkie siły i przewróciłam Jamesatak, że to teraz ja leżałam na nim.

-Chyba nie zamierzasz…? Zimno! – krzyknął, kiedy władowałam mu śnieg pod kurtkę.

-No widzisz. Miło to tak? – spytałam śmiejąc się.

Tymrazem Rogacz mnie wywrócił. Nic nie mówiąc, wziął śnieg i znowu poczułam chłódna ciele. 

-James… Proszę… Wystarczy już… - wyjąkałam.

-Skoro tak mówisz – podniósł się i wyciągnął rękę w moją stronę. Spojrzałam naniego z niedowierzaniem i wstałam sama.

-Co? -  spytał James zaskoczony, gdyżpatrzyłam na niego zabójczym wzrokiem.

-I jak tam, Lily? Zła za to natarcie? – obok zjawił się Syriusz, przyłączającsię do rozmowy.

-A żebyś wiedział. Idę do zamku – odparłam.

Niebyłam tak bardzo zła, tylko chciałam się z nimi podroczyć. Po chwili mniedogonili.

-Oj Lily, to tylko zabawa… - zaczął James.

-No właśnie, nie gniewaj się – dodał Syriusz.

Uśmiechnęłamsię i powiedziałam:

-Nie gniewam się przecież. Tylko chcę już do zamku, bo strasznie mi zimno…

-Okej.

Wróciliśmydo szkoły a tam od razu udałam się do dormitorium, by zmienić ubrania. Późniejzmęczona położyłam się do łóżka. Po chwili zasnęłam…

-Lily? Jesteś? – obudził mnie czyjś głos.

Powoliotworzyłam oczy.

Przedemną stanął James.

-O… Cześć… Chyba zasnęłam na trochę… - powiedziałam.

-No fakt, jest dziewiętnasta…

-Jak to? Przespałam cały dzień?

-Tak…

-No to nieźle… - wstałam szybko, jednak w głowie mi się zakręciło.

Upadłabym,gdyby mnie James nie przytrzymał…

-Źle się czujesz? – zapytał troskliwie.

-Nie… Tylko trochę boli mnie głowa – odparłam.

Wciążbyło mi słabo… James dotknął mojego czoła.

-Lily, ty masz gorączkę!

-Nie… Nic mi nie jest – wyszeptałam.

-Oj, nie kłam. Przecież widzę… Kładź się do łóżka.

-Nie chce…

-Trudno. No już.

Kichnęłam.

-Sama widzisz. Przeziębiłaś się. To przeze mnie… Gdybym cię nie nacierał,byłabyś zdrowa.

-Oj przestań, wcale nie… Nie obwiniaj się…

-Wiem, jak jest. Połóż się, proszę… Nie chcę, żebyś się jeszcze bardziejrozchorowała.

-Ale się troszczysz…

-O ciebie zawsze…

-Ale nic mi nie będzie… To tylko chwilowe…

-Jasne. Za chwilę do ciebie przyjdę a ty w tym czasie do łóżka.

Wyszedł.Stwierdziłam, że James ma rację. Powinnam położyć się do łóżka i wyzdrowieć…

Pokilkunastu minutach Rogacz wrócił.

-No, grzeczna dziewczynka – powiedział, gdy zobaczył mnie w łóżku.

-Mam dla ciebie kilka eliksirów…

-Skąd je masz? – przerwałam mu.

-No wiesz, zabrało się kilka ze Skrzydła Szpitalnego na własne potrzeby. Bezobaw, nie zaszkodzą…

-To mnie pocieszyłeś…

-Spokojnie, Remus nad wszystkim czuwa… Wypij to. Pierwsze jest na gorączkę iszybsze wyzdrowienie, a drugi, żebyś lepiej spała.

-Dobra… Dzięki… - wzięłam od niego oba płyny.

-Fu! Niedobre! – powiedziałam, gdy wzięłam pierwszy łyk.

-Wiem, ale musisz to wypić…

Nabezdechu przełknęłam wszystko.

-Zostanę z tobą na noc. Nie masz chyba nic przeciwko? Będę spał na łóżku Dorcas…Nie chcę, żebyś była sama, bo jeszcze coś ci się stanie i co wtedy?

-Ale… Nic mi nie będzie…

Trochędziwna sytuacja mogłaby wyniknąć…

-Oj… Przecież nie będę spał z tobą – uśmiechnął się.

-Jesteś chora, nie możesz być sama. Robię to z troski o ciebie, żadnychpodtekstów, możesz mi ufać…

-No dobra… Ten drugi eliksir chyba już zaczyna działać… - powiedziałam.

Jamesjeszcze coś mówił, ale nie rozumiałam dokładnie. Po chwili zapadłam w głębokisen.

 

***

 

Mamnadzieję, że notka się spodoba. Oni nie mogą się przecież wciąż kłócić, każdemuprzyda się trochę takich notek :) Pozdro!