"Sprawiłaś, że czułem się naprawdę szczęśliwy..."

            Wpadające przez okna sypialnipromienie słoneczne nieśmiało padały na moją twarz. Powoli otworzyłam oczy iprzeciągnęłam się w łóżku. Przypomniałam sobie wydarzenia z sylwestrowej nocy.Na moją twarz mimowolnie wpłynął uśmiech. James… Pocałunek… Było cudnie… Nigdynie zapomnę tej chwili. Dziwne, ale to mi się naprawdę podobało. Czułam sięwtedy jak w innym świecie. Rogacz działał na mnie w niewyjaśniony sposób.

            Głęboko westchnęłam Na mojej twarzywciąż gościł uśmiech. Wskazówki na zegarze pokazały godzinę dziesiątątrzydzieści. No ładnie, zaspałam na śniadanie. Ale pewnie nie ja jedyna. Dziśpod wieczór wracają do Hogwartu uczniowie. Nareszcie zobaczę się z Dorcas iAnn! Jutro rozpoczną się lekcje… Wszystko wróci do normalności. Ale czy napewno…?

            Z dormitorium wyszłam dopiero naobiad. W Wielkiej Sali nie było jeszcze nikogo oprócz nauczycieli. Niedługo pomnie pojawili się Huncwoci.

-Cześć, Lily! – powiedział uśmiechnięty James i pocałował mnie w policzek.

Spojrzałamna niego zdziwiona. Co to miało znaczyć? Czy on..? Nie, to niemożliwe. On chybanie myśli, że my…? Razem…?

Chłopakz uśmiechem na twarzy usiadł obok mnie.

Rzuciłamokiem na Syriusza. Stał patrząc na nas jak na Ufo. Miał lekko otworzone usta.Był w szoku, tak przynajmniej mi się wydawało. Po chwili jednak się otrząsnął iusiadł przy stole. Co jaki czas spoglądał na nas z niedowierzaniem.

            Przez cały posiłek czułam na sobiespojrzenia Pottera. I wciąż panowała niezręczna cisza. Nikt nie wiedział, copowiedzieć. Szybko zjadłam i wróciłam do siebie. Dopiero tam mogłam odetchnąć.

CzyżbyJames czegoś oczekiwał?

            Usłyszałam pukanie do drzwi. Niezdążyłam odpowiedzieć, bo w moim dormitorium pojawił się Syriusz.

-Mów – oświadczył.

-Co? – spytałam zaskoczona.

-No co zaszło między tobą i Jamesem? Dziś w Wielkiej Sali… Mnie nie oszukasz.Przyznaję, że nie spodziewałem się tego. Rogacz nic nie chce powiedzieć…

Westchnęłam.No cóż, mogłam się spodziewać, że Black będzie się chciał dowiedzieć.

Przezchwilę milczałam.

-Całowaliśmy się – powiedziałam bez ogródek.

Chłopakzrobił tak zwane wielkie oczy, otworzył usta.

-Ale… Jak? – wyjąkał z wielkim zdziwieniem.

Uśmiechnęłamsię.

-Nie wiesz jak się całuje? – spytałam z lekką ironią i rozbawieniem.

Syriuszmachnął ręką jakby odganiał komara.

-Nie o to mi chodzi – rzekł poważnym tonem.

-Jak do tego doszło? Czemu ty się zgodziłaś? – mówił jakby z pretensją w głosie.

-No tak wyszło… Nie panowałam nad tym.

-No to świetnie… - chłopak podszedł do okna.

-O co ci chodzi? – zapytałam w końcu.

-Dałaś mu nadzieje i on teraz myśli, że wy… wiesz. Sama widziałaś, co zrobił naśniadaniu. Powiedz mi szczerze. Ty chcesz z nim być?

Zdziwiłamnie jego bezpośredniość. W ogóle zaskoczył mnie tym pytaniem.

-Jak to czy chcę? – spytałam.

Samanie znałam odpowiedzi.

-Tak czy nie?

-Syriuszu, przecież wiesz, że my się przyjaźnimy. Nie mogłabym z nim być. Niemogę…

-Ale wiesz, że on chce?

-Słuchaj, James nie jest dzieckiem… On rozumie, że my nie możemy…

-Tak… Ale znowu się rozczaruję. Kurde, Lily, mam prośbę. Nie rób mu już więcejtakich akcji. Potem nie wiesz jak on się zachowuje…

-Jak?

-Nie da się z nim rozmawiać.

Westchnęłam.

-Ale on wczoraj zaczął…

-Dobra. No trudno. Było, minęło. Tylko zastanów się, czy naprawdę czegoś chcesz,bo jak nie…

-Okej…

Cisza.

-Dziś wraca Dorcas… - zaczęłam.

-Tak… I…?

-Nie cieszysz się?

-Cieszę się… Ale ona już nic nie chce.

-Tak sądzisz?

-A mam powody by myśleć inaczej? Nie chcę o tym mówić….

-Dobra…

-To ja idę już. I zastanów się nad sprawą z Jamesem… Nie rań go – topowiedziawszy opuścił pokój.

            On ma racje. Ja nie mogę dawaćJamesowi żadnych nadziei. Już dawno przecież postanowiłam. Tylko przyjaźń.Muszę się tego trzymać. Pozostaje tylko pytanie dlaczego wczoraj czułam się takwspaniale? On to sprawił. Tak, z pewnością. Chyba nie zrozumiem, co się wtedy zemną działo… Powinnam porozmawiać z Jamesem.

            Późnym popołudniem wyszłam z zamku,alby przywitać się z przyjaciółkami, które lada chwila miały przyjechaćpowozami. Po drodze napotkałam Jamesa i Syriusza. Ten pierwszy spojrzał na mnienieśmiało, po czym szybko odwrócił wzrok. Nikt nic nie mówił. Znowu.

Chwilęstaliśmy, czekając na powozy. Po kilku minutach byłam już ściskana przez mojeprzyjaciółki.

-Dorcas, Ann! Strasznie się cieszę, że was widzę!

Przekrzykiwałyśmysię, piszczałyśmy i ściskałyśmy przez dobre kilka minut.

-Ekhem – odchrząknął znacząco Syriusz.

-My też chcielibyśmy się przywitać – dodał.

Ześmiechem oderwałyśmy się od siebie.

Chłopaki przywitali się z Dorcas i Ann, a ja z Remusem i Peterem. Spojrzałam ukradkiemna Meadowes i Blacka. Było widać, że są szczęśliwi, że się znowu widzą.Chciałabym, żeby się zeszli. Byli udaną parą….

            Wróciłyśmy do zamku i od razuzamknęłam się z dziewczynami w dormitorium. Natychmiast podeszła do nas Dott iobrzuciła spojrzeniem.

-A to co? – spytała zaskoczona Ann.

-Dott. Mój kotek. Dostałam ją od Jamesa – powiedziałam z uśmiechem biorąc kotana ręce.

-Jak to?

Streściłamim całą sprawę z kotem. Były zachwycone. Dott również chyba je polubiła.

-No, Lily, opowiadaj, co działo się w Hogwarcie podczas Świąt? – zostałamobsypana mnóstwem pytań, kiedy dziewczyny nacieszyły się kotką.

Opowiedziałamim o hogwardzkich Świętach, o sylwestrowym pokazie Huncwotów i o innych rzeczach,które się w tym czasie wydarzyły.

-To ciekawie musiało być – skwitowała krótko Ann.

-No dobra, a co z Jamesem? – spytała Dorcas.

-Jak to co? – udałam zaskoczoną.

-Oj, dobrze wiesz, o co mi chodzi – powiedziała.

Pochwili zastanowienia wszystko im opowiedziałam. Każdy szczegół. Słuchały zzainteresowaniem. Kiedy skończyłam, Ann zapytała:

-I co teraz zamierzasz?

-Ja? Pogadam z nim… Przecież wiecie, że my… To nie miałoby sensu.

-Dlaczego? Nie chcesz?

Napoczątku nie miałam po prostu pojęcia, co odpowiedzieć.

-Ja… Nie… Nie wiem. Naprawdę…

-Wy coś do siebie macie – rzekła Dorcas.

-No co ty? Przyjaźń. Tylko.

-Lily… Nie obraź się, ale… Ty nie dopuszczasz do siebie myśli o Jamesie jako ochłopaku. On nie jest taki zły… Posłuchaj głosu serca, a nie wciąż myślisz,  że wy nie możecie. Przecież sama mówisz, żewtedy, w Sylwestra, czułaś się nieziemsko. To chyba coś znaczy, nie sądzisz?

-Nie… Nie, nie. Po prostu… Nie, to nic nie znaczy. Próbujecie mi wmówić coś,czego nie ma.

-Jesteś pewna?

-Tak. Muszę z nim porozmawiać.

-Jak chcesz…

-A jak wasze Święta? – spytałam, by zmienił temat.

Dziewczynyopowiedziały mi co się u nich działo. U Ann wszystko w najlepszym porządku,jednak u Dorcas… W drugi dzień Świąt pokłóciła się z matką. Teraz jest lepiej,ale… Wciąż jakieś zgrzyty.

Spędziłyśmykilka godzin na rozmowie. Potem Ann zajęła łazienkę, a ja zostałam sama zDorcas.

-A co z Syriuszem?

-Bez zmian…

-Chciałabyś z nim…? Znowu…?

-Nie wiem… Może… Ale on chyba nie chce.

Uśmiechnęłamsię lekko.

-Tak myślisz?

-No… Czy on… Mówił coś o mnie podczas Świąt?

-Nie…

-Sama widzisz – Dorcas posmutniała.

-Raz… Dziś. Przed waszym przyjazdem. On sądzi, że ty nie chcesz.

-Naprawdę? – nagle rozpromieniała.

-Tak. Daj mu jakiś sygnał.. Wiesz.

-Pomyślę o tym… Dzięki, że mi to powiedziałaś.

-Wy do siebie pasujecie. Chciałabym, żeby wam się udało… Zobacz… Ty i Syriusz,Ann i Remus…

-Ty i James…. – dodała.

-Nie, nie. My nie…

-Jeszcze się przekonamy.

Pojakiejś godzinie, kiedy wszystkie się umyłyśmy już, zdecydowałyśmy się zejść doPokoju Wspólnego. Coś czułyśmy, że będą tam Huncwoci. Nie myliłyśmy się…

Siedziałyśmyz nimi dość długo, aż w końcu Ann i Remus nas opuścili i poszli w bardziejustronne miejsce, jakim była sofa koło okna.

-Niedługo Ann ma urodziny – powiedziałam.

-Tak? To jakaś impreza by się przydała – Syriusz się ożywił.

-Też o tym pomyślałam – uśmiechnęłam się.

-Spoko, zajmiemy się tym.

Pochwili Peter wrócił do siebie, Syriusz również. Dorcas też stwierdziła, że jużpóźno. Zostałam sama z Jamesem.

-Chyba powinniśmy porozmawiać – powiedział chłopak.

-Też tak sądzę… - odparłam.

-Słuchaj… Ja… Wiem, że ten pocałunek… Znaczy… Że ty chcesz przyjaźni – rzekł.

-Nie jesteś zły? – zapytałam po chwili ciszy.

-Nie, no co ty? Rozumiem. Już wiele razy mi to mówiłaś… Po prostu myślałem, żemoże coś jednak, ale widzę, że raczej nie…

-Przepraszam…

-Nie masz za co. Nie przejmuj się.

-Rozmawiał z tobą Syriusz?

-Nie. Nie musiał… Sam to zauważyłem. Nie masz czym się martwić, przyjaźnimy sięi nie chcę tego psuć.

-Dzięki… - poznam, że poczułam ulgę.

-Chciałem ci jeszcze podziękować… Wczoraj… Sprawiłaś, że czułem się naprawdęszczęśliwy. Naprawdę dziękuję ci za to…

Zrobiłomi się głupio.

-James, ja… - położył mi palec na ustach.

-Nie martw się. Jest dobrze.

-Na pewno…?

-Tak. Pewnie się cieszysz, że wróciły dziewczyny, nie? – wyczułam, że chcezmienić temat.

-Jasne! A jutro już zaczynają się lekcje, znowu nauka... Ech…

-No, niestety. Ale jakoś to minie…

Rozmawialiśmyjeszcze chwilę o różnych rzeczach.

-Chyba już pójdę… Jest późno – powiedziałam.

-Okej. To do jutra.

Wstaliśmy.Chłopak przytulił mnie lekko. Poczułam to ciepło bijące od niego. Znowu temotyle w brzuchu…

-Muszę iść… - odsunęłam się od Jamesa.

Czymprędzej udałam się do dormitorium. „Dobrze zrobiłam, dobrze zrobiłam…”powtarzałam sobie w duchu mając nadzieję, że taka jest prawda.

 

***

 

Notkamoim zdaniem średniej jakości… Mogłaby być lepsza, ale cóż… Na lepszą mnie niestać.

Następnanie wiem kiedy. Postaram się na niedzielę, ale nic nie obiecuję. Pozdro!