Sylwester

Już pojutrze Sylwester. Rozpocznie się nowy rok,nowe sprawy… Stare problemy zostaną daleko w tyle odgrodzone niewidzialnąbarierą dat. Chyba się cieszyłam. Wszystko wróci do normy, moje przyjaciółkiprzyjadą do Hogwartu, rozpoczną się lekcje… Brakowało mi tego. Co prawda, zJamesem i Syriuszem było całkiem fajnie, zaprzyjaźniliśmy się, jednak to nie tosamo co z Dorcas i Ann.

Chłopaki coś szykowali. Domyślałam się, że tobędzie właśnie na Sylwestra. Nic mi nie chcieli powiedzieć. Miałam tylko nadzieję,że nie dostaniem im się za bardzo za to.

A moja kotka… Jest cudowna. Strasznie się do niejprzywiązałam. Ona do mnie chyba też. Przymilała się, ocierała. Nie wiem, jakmogłam żyć bez niej.

-Cześć, mogę wejść? – spytał James wchodząc do mojego dormitorium.

-Już wszedłeś, to po co pytasz? – uśmiechnęłam się lekko.

Leżałamwłaśnie na łóżku i bawiłam się z kotem.

-Mam coś dla ciebie – to powiedziawszy, wyszedł na chwilę, by przynieść wielkiepudło.

-Co to jest? – spytałam zaskoczona i zerwałam się z łóżka.

Rogaczotworzył zaklęciem pudło i wylewitował jego zawartość.

-Dokładniej mówiąc, to dla twojego kotka – powiedział.

Przedemną stał specjalny koszyk do kota, kuweta, smakołyki i zabawki.

-Jeju, James, skąd ty to masz?

-Byłem dzisiaj w Hogsmeade i pomyślałem, że to ci się przyda. Ta kuweta jestzaczarowana, czyści się sama, gdy kot załatwi swoje potrzeby – rzekł.

-Spojrzałam jeszcze raz na te prezenty. To bardzo miło ze strony Jamesa…

-Dziękuję… - powiedziałam i przytuliłam lekko chłopaka.

-Nie ma za co – uśmiechnął się.

-Ależ jest! Kurcze, ile to musiało kosztować?!

-Nie tak dużo, nie martw się – posłał mi uśmiech.

-A jak tam twoja kotka? Wymyśliłaś już imię? – spytał.

-Nie… Myślę, myślę i nie mogę nic wymyślić…

-Żadnych pomysłów?

-Kilka jest, ale nie wiem, czy któryś z nich jest odpowiedni.

-Jakie?

-Myślałam nad Spot, Dott albo… Margo...*

-Hmm…. Ciężki wybór… Też nie wiem… Ale może Spot albo Dott?

-No, właśnie nad nimi najbardziej się zastanawiam.

-I która ci się bardziej podoba?

-Chyba Dott. Ale nie wiem… Co ty sądzisz?

-Jest okej. Naprawdę…

-Tak? No to… Niech zostanie… Dott – wzięłam Dott zna ręce i podrapałam za uchem.Jej plamki zrobiły się czarne. Było jej dobrze…

Jameszaśmiał się lekko.

-Będziesz na imprezie sylwestrowej? – zapytał.

-Raczej tak… - odparłam.

-Mam nadzieję. Będzie świetnie, zobaczysz. Dobra, to ja lecę. Zobaczymy siępóźniej. Cześć!

-Cześć! I dzięki za prezenty!

-Nie ma za co! – odkrzyknął w drzwiach i zniknął.

Spojrzałamna rzeczy mojej Dott. Przyznam, że James mnie pozytywnie zaskoczył. Przecieżnie musiał… Świetny z niego przyjaciel.

            Poukładałam wszystko na miejsce.Zajęło mi to dość sporo czasu. Szczególnie ucieszyła mnie magiczna,samooczyszczająca się kuweta. Szkoda, że w mugolskim świecie takich nie ma,pewnie niejednemu by się przydała. Koszyk położyłam obok mojego łóżka, azabawki i smakołyki do szuflady, uprzednio dając kilka Dott.

            Nagle drzwi po raz kolejny sięotworzyły i do mojego pokoju wpadł Syriusz.

-Hej, Lily, szukam Jamesa, nie było go tu? – spytał od razu.

-Był, całkiem niedawno.

-A nie wiesz, gdzie jest teraz?

-Nie… Nie wiem. A coś ważnego?

-Trochę, mam sprawę…

-A na waszej mapie go nie widać?

-Wziął ją ze sobą! Co za człowiek…

-Ciekawe po co mu…

-Właśnie… Nie ma go, kiedy jest potrzebny. A właściwie, co robisz?

-Szykuję pokój dla mieszkania dla Dott.

-Dott?

-No… Tak nazwałam moją kotkę.

-To zostaje tu na stałe?

-Tak. Masz coś przeciwko?

-Nie, tylko tak pytam. Przecież wiesz, jak bardzo lubię koty – powiedziałszczerząc zęby, a w jego głosie dało się słyszeć ironię.

-Tak, tak, wprost je kochasz – zaśmiałam się.

Dottpodeszła do Blacka, okrążyła go, po czym stanęła przed nim i głośno miauknęła,a jej plamki przybrały barwę czerwoną.

-Co jej…? – spytał niepewnie Huncwot.

-Nie wiem. Może usłyszała, jak miło się o niej wyrażasz? – wzięłam kotkę naręce.

-Tak, jasne, to kot, nie słyszy.

Dottmiauknęła przeraźliwie, łatki zrobiły się szybko białe, a ona sama zaczęła sięmi wyrywać. Black wyglądał na przestraszonego.

-Weź, ja stąd idę. Aż się jej boję – powiedział patrząc podejrzliwie na kota.

Uśmiechnęłamsię tylko, a chłopak opuścił pokój. Dott powoli się uspokajała.

-Jesteś czymś więcej niż tylko kotem – powiedziałam do niej.

           

            W końcu nastał ostatni dzień roku.Od rana Huncwoci wciąż gdzieś znikali i rzadko ich widziałam. No cóż… Też mają swoje obowiązki. Jednak samotnanie byłam. Spotkałam Justina i spędziłam z nim jakieś dwie godziny. Wyjaśniłammu ostatnie wydarzenia i przeprosiłam za nie. Na szczęście się nie gniewał.Rozmawialiśmy, śmialiśmy się… Miło zleciał mi czas.

            Wieczorem udałam się nakońcoworoczną ucztę. Było mało osób, jednak panowała atmosfera podobna do tej zBożego Narodzenia. Dyrektor złożył wszystkim życzenia i kazał nam się dobrzebawić. Czyżby coś wiedział…? Gdy to mówił, zwracał się głównie do Gryfonów.James i Syriusz planowali imprezę tylko dla nas… Mimo że większa częśćGryffindoru wyjechała na czas Świąt, szykowała się świetna zabawa.

            O dwudziestej pierwszej zeszłam doPokoju Wspólnego. Ze ścian udekorowanych balonami i serpentynami wypływałamuzyka. Zauważyłam Syriusza rozmawiającego z jakąś dziewczyną, Justina, a takżeJamesa pod oknem.

-Co tak stoisz? – spytałam podchodząc do niego.

-Czekałem na ciebie – odpowiedział tajemniczo.

-Tak…? A to czemu?

-Bo nie chciałem, żebyś przegapiła to, co za chwilę nastąpi.

Popatrzyłamna niego ze zdziwieniem, jednak chłopak już nic nie powiedział Po chwili nazewnątrz usłyszeliśmy olbrzymi hałas, który sprawił, że wszyscy przykleili nosdo szyby. Na niebie wystrzeliły iskry, które zaczęły się formować w olbrzyminapis „Huncwoci życzą wszystkim udanej zabawy i proszą o cierpliwe oczekiwaniena kolejny pokaz.” Litery z czasem rozpływały się, aż w końcu zniknęły.

-Wow, nieźle! Jak to zrobiliście? – zapytałam odwracając się do Rogacza.

-Podoba ci się? – odpowiedział pytaniem.

-Pewnie!

-To się cieszę – posłał mi uśmiech.

-Ale jak to zrobiliście? – dopytywałam się.

-Magia, czary… Kiedyś może się dowiesz…

Roześmiałamsię.

-Chodź, trzeba się zabawić – powiedział i pociągnął mnie na środek pokoju.

Chłopakmachnął różdżką i muzyka zmieniła się na taneczną i głośniejszą. Rogacz złapałmnie za ręce i po prostu porwał mnie do tańca. Wspaniale się z nim bawiłam.Szczerze mówiąc, nie wiedziałam, że James tak dobrze tańczy. Przez pół godzinynie wypuszczał mnie z objęć.

-Usiądziemy na chwilę? – spytałam, kiedy zakończyła się piosenka.

-Jasne, jeśli chcesz.

Opadłamna kanapę, a James przyniósł dwa piwa kremowe.

-Dzięki – powiedziałam i wypiłam łyka.

-I jak ci się podoba? – zapytał.

-Jest super! Fajnie, że to zorganizowaliście.

-To jeszcze nie koniec – uśmiechnął się.

            Po godzinie znowu dało się słyszećhałas na dworze. Tym razem na rozgwieżdżonym niebie pojawiły się petardy, którepo wybuchu tworzyły przeróżne krajobrazy. I tak można było zobaczyć zachódsłońca, szczyty gór, pola i inne. Całość trwała około dziesięciu minut.

-Skąd ten pomysł? – spytałam zaskoczona Jamesa.

-A tak jakoś… Chcieliśmy coś fajnego pokazać.

-I wam się udało! Ja nie wiem, skąd wy znacie takie zaklęcia…

-Jeszcze dużo rzeczy o mnie nie wiesz…

Poniedługim czasie zagadał mnie Syriusz podczas tańca.

-I jak  tam? – spytał.

-A dobrze…

-Widzę, że świetnie bawisz się z Jamesem…

-Tak… I…?

-No nic, cieszę się.

-Czy na pewno nic nie chodzi ci po głowie?

-Nie, no co ty? Po prostu dobrze was widzieć razem…

Nicjuż nie mówiłam.

            W ciągu zabawy tańczyłam jeszczekilka razy z Justinem, Syriuszem i Jamesem. To była jedna z najlepszych imprez,na jakich do tej pory byłam. Kilkanaście minut przed północą podszedł do mnieJames.

-Chodź ze mną do dormitorium, dobra?

-A po co? – spytałam zdziwiona.

-No chodź… - pociągnął mnie za rękę.

Weszliśmydo jego dormitorium.

-O co chodzi?

-Zaraz następna atrakcja… Stąd jest lepszy widok – powiedział nie patrząc namnie.

Faktycznie, po chwili za oknem dało się zobaczyćtworzące się kształty, które z czasem zmieniły się w zwierzęta: jelenia, psa,szczura i wilka. Wytwory te mieniły się wszystkimi kolorami tęczy. Widok byłcudny. Zwierzaki bawiły się i przekomarzały ze sobą. Trwało to kilka minut.Patrzyłam na niebo jak urzeczona. Że tez Huncwoci potrafią wyczarować takierzeczy!

-Zaraz północ – szepnął James i przybliżył się do mnie.

Wkońcu zaczęliśmy cicho odliczać sekundy.

Naglemagiczne zwierzęta zniknęły i na ich miejscu pojawił się wielki, kolorowynapis: „Szczęśliwego Nowego Roku życzą Huncwoci!”

-Super… - mruknęłam z zachwytem.

-Wszystkiego najlepszego, Lily – Rogacz przysunął się bliżej.

-Wszystkiego najlepszego, James – odparłam z uśmiechem i spojrzałam mu w oczy.

Byłbardzo blisko. Za blisko. Czułam na sobie jego oddech. Powoli przysuwał swojątwarz do mojej. Serce zaczęło mi bić mocniej, a w brzuchu poczułam jakbylatające motyle. Chłopak patrzył to w moje oczy, to na usta. W końcu to sięstało. Pocałował mnie. Na początku lekko, jakby się bał, że mu ucieknę.Odwzajemniłam pocałunek. Potter złapał mnie w talii, a ja objęłam go za szyję.James całował coraz namiętniej, ale zarazem delikatnie. Po moim ciele przyszłydreszcze. Za nich nie chciałam tego przerywać. Rogacz sprawiał, że odpływałam…Przyssaliśmy się do siebie. Czułam się wspaniale.

            Kto by pomyślał, że tak właśnierozpocznie się nowy rok?

 

***

 

*- imiona te spodobały mi się najbardziej spośród Waszych propozycji, jednak wkońcu wybrałam Dott. :) Powinno być przez jedno ‘t’ i po angielsku oznaczałobywłaśnie ‘kropka’, ale przez dwa jest lepiej. Myślę, że dodam tam coś jeszcze,ale o tym później. :) Bardzo dziękuję Christinie za wymyślenie imienia :) Innepropozycje również były bardzo fajne :)

 

 

 

Uff,jest notka. Udało się ją wreszcie dodać. Miała być w niedzielę, i byłaby, gdybynie… Pewne problemy. Nie będę wnikać w szczegóły, ale chyba jest już lepiej.

Codo notki to chyba Was zadowoli choć trochę. :) Mam taką nadzieję. ;]

Pozdro!