Sekret zapachu

            Popołudniu zostałam sama w dormitorium. Dziewczyny pisały w bibliotece jakieśzaległe prace domowe, które ja miałam już zrobione. Siedziałam na łóżku iwpatrywałam się w różę. Kwiat zaprzątał moje myśli odkąd go dostałam. Tenzapach nie dawał mi spokoju. Wiedziałam, że skądś go znam… Tylko skąd?

            W końcu stwierdziłam, że takieciągłe zastanawianie się nic nie da. Pewnie przypomnę sobie o tym we właściwymczasie. Sięgnęłam do walizki, w której miałam zapasowe pergaminy. Będą mipóźniej potrzebne. Moja ręka natknęła się na coś miękkiego. Wyjęłam to i namoją twarz automatycznie wstąpił uśmiech. Było to małe pudełeczko. Otworzyłamje i moim oczom ukazał się śliczny łańcuszek z jelonkiem. James dał mi go naWalentynki… Pamiętałam to dokładnie. Wróciły także wspomnienia innych miłychwydarzeń związanych z czarnowłosym szukającym.  I nagle doznałam olśnienia. Tak, już wiem, coto za zapach!

            Przypomniałam sobie mój sen, którymiałam na samym początku przerwy świątecznej. Wtedy śnił mi się wybryk Jamesa…I sposób, w jaki mnie przeprosił. Zabrał mnie do pewnego pomieszczenia… I towłaśnie tam tak pachniało.

            Powąchałam jeszcze raz białą różę.Tak, to było właśnie to. Poczułam dziwną radość z powodu rozwiązania tejzagadki. Jednak po chwili entuzjazm znikł, a zamiast niego pojawiło się mnóstwopytań. Dlaczego ten zapach mi się śnił? Dlaczego go pamiętam? Skąd James miałtę różę? Jeden kwiat i tyle problemów… Chyba powinnam się dowiedzieć, o co wtym chodzi.

            Poderwałam się z łóżka i szybkimkrokiem udałam się do dormitorium Huncwotów. Bez pukania wtargnęłam do środka.

-Musimy porozmawiać – zwróciłam się do Jamesa.

Rogaczsiedział razem z Syriuszem na podłodze. Oboje pochylali się  nad jakimś pergaminem. Chłopaki wymienilispojrzenia.

-Eee… Lily, jakbyś nie zauważyła, jesteśmy zajęci – powiedział Syriusz.

-To ważne – uparcie wpatrywałam się w Pottera.

Jameswestchnął.

-Dobra, dokończymy to później.

-Jasne… Już się zmywam – mruknął Black.

Widaćbyło, że zadowolony nie jest.

Pochwili zostaliśmy sami. James wstał i pozbierał z podłogi kartki. Normalniepewnie bym wypytywała, co znowu knują, jednak teraz miałam ważniejszą sprawę.

-O co chodzi? – zapytał.

-Mam jedno pytanie…

-Słucham.

-Ta róża… Którą mi wczoraj dałeś. To… Skąd ją masz?

Jameszaśmiał się lekko.

-Czemu to takie ważne?

-Po prostu… Powiesz mi?

-Nie mogę.

-Dlaczego?!

-Bo… Nie, nie mogę. Po prostu.

Wyczułamw tym lekką ironię. Ale może mi się zdawało?

-James! Ja muszę wiedzieć!

-Mi się śnił zapach tej róży… - dodałam.

-Naprawdę? – w jego oczach pojawiły się wesołe błyski.

-Tak… I to mnie strasznie ciekawi…

Chłopakuśmiechnął się.

-Nie wierzę… - powiedział jakby do siebie.

-W co?

-A nic, nic… - szybko się zreflektował.

-Powiedz. Proszę…

-Nic, naprawdę. Wiesz co? Mi się też całkiem niedawno śnił ten zapach…

-Jak to? – spytałam zbita z tropu.

-No normalnie… Pomieszczenie, w którym się znajdowałem w tym śnie właśnie takpachniało.

Niewiedziałam, co powiedzieć. To niemożliwe, żeby śniło nam się to samo… Prawda?

Jamespodszedł do mnie.

-Coś nie tak?

Spojrzałammu w oczy. Biłam się z myślami. Nie miałam pojęcia, co odpowiedzieć.

-Nie… Wszystko w porządku – mój głos chyba jednak nie był zbyt przekonujący.

-Na pewno? – James lekko się do mnie przybliżył.

-Tak…

Niespodziewaniechłopak znalazł się tak blisko, że stykaliśmy się czołami.

Dziwniesię poczułam. Miałam przez chwilę wrażenie, że chce mnie pocałować… W brzuchujakby latało mi milion motylków. Co się ze mną dzieje?

Jamespopatrzył mi w oczu i ślicznie uśmiechnął. Zrobiłam to samo. Przy nim czułamsię… Po prostu dobrze.

            Nagle usłyszeliśmy hałas – jakby nagórze przewróciło się krzesło. To sprawiło, że się opamiętałam.

-Muszę iść. Do zobaczenia – szybko odwróciłam się od Rogacza i wróciłam dodormitorium.

            Rzuciłam się na łóżko i głębokowestchnęłam. Co we mnie wstąpiło? Dlaczego James tak na mnie działał? Muszę siębardziej kontrolować… Muszę.

            I co z tym snem? To przecieżniemożliwe, żeby śniło nam się to samo w równoczesnym czasie. Na wróżbiarstwienigdy nie uważałam dokładnie… Chyba będę musiała niedługo wybrać się dobiblioteki, by znaleźć informacje na ten temat.

            Niestety, cały kolejny tydzień byłpełny przeróżnych zadań. Trzeba było odpowiednio przygotować Hogwartu doprzyjęcia gości z Francji. Nauczyciele przez cały czas po lekcjach używalimnóstwa zaklęć, aby przerobić kilka pomieszczeń w poszczególnych częściachzamku. Widziałam tylko, co dzieje się z wieżą Gryffindoru. Za dwoma dużymiportretami były ukryte komnaty. Gryfoni bardzo się dziwili. Nic nie miałpojęcia o ich istnieniu. Nawet Huncwoci. Byli podekscytowani, że mają coodkrywać. Komnaty te zostały zmienione na sypialnie dla Francuzów. Z racji, żewiedziałyśmy iż przyjedzie Katie, chciałyśmy, by spała w naszym dormitorium.Dyrektor na szczęście się zgodził. Prefekci dostali więcej obowiązków. Terazpraktycznie nie miałam nawet czasu na chwilę rozmowy z przyjaciółmi. Późno wnocy chodziłam spać. Remus podobnie. Wiedziałam jednak, że warto było towszystko robić. W tym zamieszaniu zapomniałam o zagadce dotyczącej snu…

 

            W końcu nadszedł wyczekiwany dzieńprzyjazdu Katie i Francuzów. Powinni zjawić się po południu, a na kolacjiodbędzie się ceremonia przydziału. W końcu mają być u nas trzy tygodnie…

-Nie mogę się już doczekać – powiedziała po raz kolejny Dorcas.

Wymieniłamrozbawione spojrzenia z Ann.

-Tego, że zobaczysz się z Katie, czy tego, że przyjadą Francuzi? – zapytała Ann.

Dorcasposłała jej mordercze spojrzenia, na co wszystkie wybuchnęłyśmy śmiechem.Dobrze wiedziałam, że Dorcas ma nadzieję wzbudzić zazdrość w Syriuszu. Ja niemiałam żadnych planów w tym stylu. Cieszyłam się po prostu, że zobaczę się zprzyjaciółką.

            Wreszcie na niebie pojawił siępojazd z końmi. Uczniowie Hogwartu natychmiast wybiegli z zamku. Chwilę totrwało, zanim ogromny powóz wylądował. Po kilku minutach zaczęli wychodzić zniego uczniowie. Mieli na sobie błękitne szaty. Kiedy ujrzałyśmy Katie,natychmiast przepchałyśmy się tam przez tłum i padłyśmy sobie w ramiona. Każdakrzyczała coś innego i nie sposób było nas zrozumieć.

-Panno Fliegly, proszę wracać do grupy – rozgrzmiał głos.

Byłato prawdopodobnie dyrektorka Beauxbatons.

Katieposłała nam przepraszające spojrzenie i wróciła do innych.

Nocóż, chyba ostre mają tam zasady…

            Podczas kolacji Francuzi zostaliprzydzieleni do domów. Kiedy Katie siedziała na stołu, Tiara wykrzyknęła:

-Przecież tę już wybierałam! Domem jej jest Gryffindor i niech tak pozostanie!

Dziewczynaszybko podbiegła do nas. Znowu zaczęłyśmy się przekrzykiwać.

-Hej, my też chcielibyśmy się przywitać… - powiedział Syriusz stojący niedaleko.

Chłopakiuściskali po kolei Katie.

-Mam wam tyle do opowiedzenia… Musimy tyle obgadać… - powiedziała.

-Dokładnie! Mnóstwo tego… Ale mamy czas… A gdzie twój chłopak? – zapytałaDorcas.

-A gdzieś tam… Chyba jeszcze czeka na przydzielenie. Później go poznacie…

Przezkilkanaście minut nadawałyśmy bez przerwy, nie zwracając uwagi na to, co siędzieje dookoła.

-No, kochani, skoro już zostaliście przydzieleni do domów, chciałbym wasserdecznie powitać w Szkole Magii i Czarodziejstwa Hogwart. Liczę, że pobyttutaj wam się spodoba. W razie jakiegoś problemu, nasi nauczyciele orazuczniowie służą pomocą. A teraz: smacznego! – dyrektor klasnął w dłonie, a nastołach pojawiło się mnóstwo jedzenia.

Rozejrzałamsię po sali. Nasi goście odróżniali się od uczniów Hogwartu z powodu szat. Przystole Gryffindoru siedział pewien chłopak. Miał czarne włosy i ciemne oczy…Bardzo ciemne, prawie czarne. Nasze spojrzenia zetknęły się. Nieznajomy posłałmi uśmiech, który odwzajemniłam.

-Co tak patrzysz na niego? – zapytała mnie Katie wskazując na czarnowłosego.

-A tak jakoś…

-To Charles*. Całkiem fajny… - poinformowała mnie.

-Pewnie niedługo się poznacie – dodała.

Zerknęłamjeszcze raz na chłopaka. Wciąż na mnie patrzył. Uśmiechnęłam się jeszcze raz.

Zapowiadałysię miłe trzy tygodnie…

 

***

 

*- Charles – czyli po polsku Karol – tak przynajmniej wyczytałam w Internecie :)

 

Jestemciekawa, co sądzicie o tej notce :) W następnej będzie już o wiele więcej oFrancuzach… :) No, to chyba tyle… Pozdro!