"Czyżbyś chciała, żebym cię pocałował?"

               Znajdowałamsię na swoim łóżku w dormitorium i przyglądałam się, jak Dorcas przymierzawszystkie możliwe ubrania przed lustrem. Wiedziałam, dlaczego tak jej zależy,aby dobrze wyglądać. Bitwa na śnieżki z Huncwotami. To wiele wyjaśniało…

-Może to? – zapytała dziewczyna pokazując mi się w nowym zestawie.

Ubranabyła w ciemne jeansy, a do tego niebieski sweter.

-Dorcas, mówiłam ci już wiele razy… To tylko śnieg, będziesz mokra i tak.

-Ale wiesz… Lepiej dobrze wyglądać. Może to być?

-Tak.

-Dobra… A włosy?

-Zwiąż, żeby ci nie przeszkadzały.

Pokiwałagłową.

-Na pewno będzie dobrze? – spytała.

-Tak!

Dorcasuśmiechnęła się.

-Narobiłaś sobie nadziei, nie?

-No... Niestety. Jak nic nie wyjdzie… A raczej tak będzie… To już chyba nic sięnie uda.

-Trzeba być dobrej myśli…

-Tak…

-Dorcas, nie tęsknisz za Mathiasem? – spytałam nagle.

-Dlaczego o to pytasz?

-Tak jakoś mnie wzięło…

-Sama nie wiem… Kiedy oni tu byli, wszystko wydawało się inne… A teraz… Nie, takspecjalnie to mi go nie brakuje.

Pogrążyłamsię we własnych przemyśleniach. Dor miała rację, wtedy wszystko było inne.Przed oczami stanęła mi Natalie, dziewczyna, której daję korepetycje. Miła,sympatyczna, inteligentna. Coś jednak sprawiało, że wolałam trzymać ją nadystans. James widocznie ją polubił. Tylko dlaczego się tym przejmowałam?

-A ty się nie szykujesz? – Dorcas spojrzała na mnie sceptycznie.

-Nie… - mruknęłam.

-Lily, ta dziewczyna, z którą siedział wczoraj James, to ta sama, którejudzielasz korków? – zapytała.

-Tak, ta sama – odparłam starając się, by mój ton był obojętny.

-Aha, tak tylko pytałam.

-A gdzie Ann?

-Żebym to ja wiedziała… Poszła gdzieś, nawet nie wiem, kiedy wróci.

-Ciekawe, co się jej stało…

-Nie mam pojęcia.

Natym rozmowa się skończyła. Po kilkunastu minutach wstałam i ubrałam na siebieciemnozieloną kurtkę, czapkę, szalik i rękawiczki. Razem z Dorcas wyszłam naośnieżone hogwardzkie błonia. Widok był przepiękny. Gałązki drzew pokrytebiałym puchem, brzegi jeziora zamarznięte. Na ziemi odbite ślady butów, agdzieniegdzie większe zaspy śnieżne.

Poczułamuderzenie w plecy. Obróciłam się i ujrzałam uśmiechającego się Syriusza, a obokniego resztę Huncwotów.

-A gdzie Ann? – zapytał na wstępie Remus.

Wymieniłamz Dorcas zaniepokojone spojrzenia.

-Nie wiem… - odpowiedziałam szczerze.

Lunatykwyraźnie zmarkotniał, ale starał się tego nie pokazywać.

-To co, dziewczyny, gotowe na porażkę? – zapytał Syriusz uśmiechając się do nas.

Spojrzałna Dorcas, która trochę się zmieszała.

-Chyba na wygraną - poprawiłam go i schyliłam się, alby ulepić kulkę.

Pochwili bitwa rozpoczęła się na dobre. Nie sądziłam, że chłopaki będą tacyostrzy. Ja i Dorcas nie miałyśmy ani chwili, by odetchnąć. Przez pewien czasobawiałam się, że James zaprosił tu także Natalie, gdyż rozglądał się dookoła.Na szczęście nie trwało to długo, a potem już zachowywał się normalnie. Aż zabardzo. Prawdopodobnie postawił sobie za cel zmoczenie mnie do ostatniej suchejnitki.

            Peter przez kilkanaście minut brałudział w zabawie, jednak zmęczył się i wrócił do zamku. Zastanawiałam się, czyAnn przyjdzie… Jeśli nie, znaczyłoby to, że dzieje się u niej cos naprawdęzłego. W końcu ujrzałam ją zmierzającą w naszym kierunku. Poczułam olbrzymiaulgę.

-Gdzie ty byłaś? – spytałam podbiegając do niej.

-Niedaleko, nie martw się.

-Lily! Wracaj tu! – rozległ się krzyk Jamesa.

-Chodź, czekają na nas… - pociągnęłam ją w stronę przyjaciół.

Remuszajął się swoją dziewczyną, a mnie pociągnął James.

-Chciałaś uciec? – zapytał z błyskiem w oku.

-Tobie? No co ty…

Chłopakpchał mnie w stronę górki ze śniegu. Był przy tym delikatny, ale stanowczy.

-Ej, mi jest zimno…

-Tak…? – zapytał uśmiechając się lekko.

-Yhy…

Mogłammu przecież uciec? Dlaczego więc tego nie zrobiłam?

Rogaczpopchnął mnie lekko na zaspę a sam położył się na mnie.

-No, to teraz mogę cię natrzeć – powiedział z zadowoleniem.

-Nie… Proszę… - śnieg, na którym leżałam, zaczął moczyć moje ubrania.

-A niby dlaczego? Wiesz, jak na to czekałem? – uśmiechnął się.

-Okropny jesteś – rzekłam z wyrzutem.

-Ja? – udał zmartwionego.

Śmiesznieprzy tym marszczył brwi, a policzki i usta połączyła specyficzna linia.Zaśmiałam się na ten widok.

Jamesspojrzał mi głęboko w oczy. Oboje spoważnieliśmy. Wydawało mi się, że ta chwilatrwała wieczność. Rogacz dotknął dłonią śniegu, po czym delikatnie przejechałpalcem po moich ustach. Poczułam zimno, jednak nie było to uciążliwe, wręczprzeciwnie – przebiegł mnie miły dreszcz.

-Ależ ty jesteś piękna… - wyszeptał.

-James…

Chłopakzaczął się powoli przybliżać. Domyślałam się, co chce zrobić. Nie, to nie możesię stać… Więc dlaczego jeszcze tam byłam?

Zamknęłamoczy, czekając na pocałunek, który jednak nie nadchodził. Niepewnie spojrzałamna chłopaka, który uśmiechał się z dumą.

-Czyżbyś chciała, żebym cię pocałował? – zapytał.

-Nie, pewnie, że nie. Zdawało ci się – zmieszałam się trochę.

-Jasne…

-No tak. Śnieg zaczął prószyć i dlatego zamknęłam oczy… - próbowałam sięusprawiedliwić.

-Bujać to ja, ale nie mnie – mruknął z uśmiechem.

-I tak wiem swoje – dodał, po czym musnął delikatnie ustami mój policzek.

Nietrwało to długo. Chłopak szybko podniósł się i oddalił się ode mnie wciąż sięśmiejąc.

Przezchwilę leżałam bez ruchu aż w końcu dotarło do mnie to, co się wydarzyło.Odrzuciłam jednak te myśli od siebie i szybko wstałam.

-Jamesie Potterze, jesteś już martwy!  -zawołałam i pobiegłam za nim.

Zebrałampo drodze trochę śniegu i władowałam mu za kurtkę.

-Auu! – zawołał, po czym szybko wziął biały puch w ręce i nie czekając ani chwilinatarł mnie mocno.

Byłamcała mokra, kiedy wracaliśmy do zamku. Nastroje świetne, nawet Ann zaczęła sięuśmiechać. Bitwę z Huncwotami można zaliczyć do udanych.

-Jak z Syriuszem? – zapytałam cicho Dorcas.

-Dobrze… Wiesz… Narobiłam sobie trochę za dużo nadziei, ale tak źle nie było…

-To znaczy?

-Wygłupialiśmy się, śmialiśmy… Rzucaliśmy… Nacieraliśmy… Myślałam, że może coświęcej, ale on chyba traktuje mnie jak koleżankę z roku. 

-No co ty, na pewnie nie… Nie jesteś mu obojętna.

-Nie wiem już sama. Zobaczymy jak to będzie później.

Wróciwszydo zamku, pożegnałyśmy się z Huncwotami i natychmiast poszłyśmy do dormitorium,aby tam się osuszyć. Pamiętałam wciąż skutki ubiegłej zabawy w śniegu i tymrazem nie chciałam tego powtórzyć.

 

***

 

            James siedział w swojej sypialniosuszając głowę ręcznikiem. Był głęboko zamyślony. Przypominał sobie wydarzeniaz dzisiejszego dnia. Prawie pocałował Lily… Prawie. „Miałem taką okazję!” pomyślał.„Ale może to i dobrze… Przecież nie tak miało być.” Wczoraj poznał Natalie,którą bardzo polubił. I wiedział też, że Lily nie uważa ją za jedną z tychpustych. Mógłby się koło niej zakręcić… Wzbudzić w Lily zazdrość. Ale… Nie o tomu chodziło. Tak zrobiłby stary James. Teraz chłopak wiele zrozumiał i niechciał się zachowywać tak dziecinnie. Pragnął zaznać choć małego szczęścia,które mogłaby dać mu dziewczyna. Wyglądało na to, że Lily potrzebuje jeszczesporo czasu, ale dlaczego on miałby nie korzystać z życia? Wciąż kochałRudowłosą i nie zamierzał przestać o nią walczyć, ale musi przestać być na jejzawołanie. „Mam jeszcze sporo czasu…” przeszło mu przez myśl. Wolał, by Evansmiała pewność co do swoich uczuć, a nie żeby była z nim z litości lub Bóg wieczego. Czekał już tak długo, bez problemu poczeka jeszcze trochę. Wiedział, żewarto.

 

***

 

 

            Remus wpatrywał się w niebo usłanegwiazdami. Wciąż myślał o swojej dziewczynie. Coś niepokojącego się z niądziało, a on nie wiedział co. Ann nic nie powiedziała, stała się małomówna iczęsto gdzieś znikała. Martwił się o nią, ale jednocześnie nie miał pojęcia, corobić. W dodatku posprzeczał się z nią kilka razy. Bał się i to bardzo.Zbliżała się pełnia i chłopak nie czuł się najlepiej.

-Remus, wolne już! – powiedział Peter wychodząc z łazienki.

Lunatykz niechęcią oddalił się od okna, mając nadzieję, że te złe chwile szybko miną.

 

***

 

Udałomi się napisać notkę jeszcze przed wyjazdem. :) Jest dość krótka, ale nie mamjuż czasu… Jutro wybywam do Włoch i wracam 12 lipca. ;) Kolejna notka pojawisię więc parę dni po powrocie. Postaram się tam coś napisać w zeszycie… :)Kurcze, będę tęsknić za Wami i za blogiem… O notkach powiadamiajcie mnie nadal,zaległości na Waszych blogach nadrobię oczywiście, kiedy wrócę ;) No, to tyle…Na pewno o blogu nie zapomnę ;) Do zobaczenia! ;))