Wielkie zmiany

             Minął tydzień od niezapomnianej bitwy na śnieżki. Zaledwie siedem dni, a tyle się zmieniło… Wtedy wydawało mi się, że wszystko jest dobrze, Ann przyszła do nas, James zachowywał się normalnie, na swój sposób. Jednak później okazało się, że jest inaczej. Ann coraz częściej znikała nie mówiąc nam ani słowa. Mało się odzywała, a gdy pytałyśmy, odpowiadała, że nie mamy się o co martwić. Remus zmarkotniał, widać było, że boi się o Ann. A my… My nie wiedziałyśmy, co zrobić.

            Wracając do Jamesa Pottera… Chłopak jakby przeszedł metamorfozę mózgu. Gdyby ktoś kiedyś mi powiedział, że on tak się zmieni… Ale po kolei. Kilka razy pytał mnie o Natalie, chciał się dowiedzieć jak najwięcej. Dziwiło mnie to, ale również nie zachwycało. Odpowiadałam więc półsłówkami. Na koniec ostatnich korepetycji przyszedł do nas i oświadczył, że porywa gdzieś Natalie. Byłam strasznie zaskoczona, jednak nie chciałam dać tego po sobie poznać. Nie przyzwyczaiłam się do takich sytuacji, zawsze to James zachowywał się tak wobec mnie. A teraz inna dziewczyna na horyzoncie… Zastanawiałam się, dlaczego podczas tej bitwy śnieżnej chciał mnie pocałować, skoro teraz lata za inną. Na pierwszy rzut oka wyglądało na to, że chłopak wrócił do swojej starej taktyki, jednakże wydawało mi się, że nie udaje… Powinnam się cieszyć, że o mnie zapomniał. Przecież kiedyś o tym marzyłam… A teraz? Bardzo dziwnie się z tym czuję.

           

            Kolejny dzień dobiegał końca. Zbliżała się dwudziesta druga. Dorcas siedziała w łazience, a ja czekałam na Ann. Po chwili zjawiła się i, jak zawsze, nie zwróciła na mnie uwagi.

- Cześć – zaczęłam niepewnie.

- O, cześć, nie zauważyłam cię – odparła siląc się na normalny ton.

Tak, naprawdę, ciężko mnie zauważyć, zwłaszcza, że siedzę naprzeciwko drzwi. Ale to pomińmy…

- Gdzie byłaś? – spytałam, choć spodziewałam się odpowiedzi w stylu „niedaleko”, „tu i tam”, czy „nigdzie”.

- Z Remusem – odparła krótko.

A to nowość! W ciągu całego tygodnia ani razu od niej nie usłyszałam niczego o nim.

- I co?

- Nic. Zerwałam z nim – jej spokojny ton mnie przerażał.

- Jak to? – zawołałam zaskoczona.

- Nie rób takiej zdziwionej miny. Tak to, po prostu.

- Nie wierzę… Tak po prostu? Ann, co się stało?

- Nic się nie stało! – wykrzyknęła. - Wszyscy o to pytają, a ja mam już dosyć! Nic się nie dzieje, ile razy mam to powtarzać? Zajmijcie się swoimi sprawami… Zerwałam z nim, bo ciągnięcie tego dalej nie miało sensu. Zadowolona?

Patrzyłam na nią nie wiedząc co odpowiedzieć. Mnóstwo myśli kłębiło mi się w głowie.

- Nic do niego nie czujesz? – zapytałam po chwili.

- Nie.

Blondynka skierowała się w stronę swojego łóżka, zasunęła kotary i zniknęła za nimi. Westchnęłam. Jest jeszcze gorzej…

Po kilku minutach łazienkę opuściła Dorcas.

- Ann wróciła? – spytała cicho.

Pokiwałam głową i wskazałam palcem zasłonięte łóżko.

- Nie pytaj – powiedziałam bezgłośnie, po czym zrezygnowana udałam się do łazienki.

 

            Nazajutrz wyszłam sama z dormitorium. Dorcas od wczoraj stała się niedostępna i wiedziałam, że nie powinnam się jej narzucać. A Ann znów gdzieś wybyła. Zawsze jednak zjawiała się na lekcjach, na szczęście.

- Cześć, Lily! Idziesz na śniadanie? – usłyszałam głos przy sobie.

Odwróciłam głowę i ujrzałam uśmiechniętego Jamesa.

- Tak…

Jego obecność jeszcze bardziej mnie zasmuciła. Już nie było tak jak dawniej…

- Coś się stało? – zapytał po chwili milczenia.

- Nie, dlaczego tak uważasz?

- Ostatnio jakaś dziwna jesteś… Małomówna, może smutna…

- Martwi mnie zachowanie Ann… Wiesz, że zerwała z Remusem?

- No co ty… Dlaczego?

- A bo ja wiem…

- To się chłopak załamał… Nic nam nie powiedział, kompletnie nic.

- Wiesz, to nie jest powód do chwalenia się.

Chłopak pokiwał ze zrozumieniem głową.

- Tylko o to chodzi? – patrzył na mnie uważnie.

- Tak… - odparłam niepewnie.

Było to oczywiście kłamstwem. Nie mogłam jednak wyznać mu prawdy, bo chodziło właśnie o niego.

- Skoro tak mówisz… - powiedział powoli.

Dotarliśmy do Wielkiej Sali. W drzwiach natknęliśmy się na Natalie. Ku mojemu zdziwieniu, James zatrzymał się przy niej. Znajdowałam się w odległości kilku kroków od nich i doskonale słyszałam o czym mówią.

- Spotkamy się dzisiaj? – zapytał James.

- Dziś nie mogę… Ale może jutro? – Natalie wyglądała na zadowoloną.

- Okej. Nie mogę się już doczekać.

James ruszył w moją stronę, a Natalie w przeciwną.  Jak dobrze, że przy stole nie usiadła obok nas…

- Szczęśliwy jesteś, nie? – zapytałam w końcu.

- Pewnie – uśmiechnął się szeroko.

W żołądku jakby coś mi się przewróciło. Miałam takie dziwne uczucie w brzuchu i na dodatek te myśli kłębiące się w głowie…

Po kilku minutach dołączyła do nas reszta Huncwotów. Remus się nie odzywał… Zrobiło mi się go żal…

            Następny dzień zleciał nie wiadomo kiedy. Pisałam wraz z Dorcas wypracowanie na eliksiry, jednak nie potrafiłam się na nim skupić. Wciąż myślałam o Jamesie i o jego zachowaniu. Czy to możliwe, że naprawdę nie udawał? Aż tak bardzo się zmienił? Może wreszcie znalazł odpowiednią dla siebie dziewczynę…

- O czym tak myślisz? – zapytała Dorcas.

- O Jamesie – odparłam szybko zanim zdążyłam się ugryźć w język.

- Tak? Coś nowego?

Poczułam nagła chęć wygadania się komuś. Opowiedziałam wszystko przyjaciółce, nie ukrywając niczego.

- A może ty jesteś zazdrosna? – podsunęła, kiedy skończyłam mówić.

- Zazdrosna? Nie… Nie, no co ty. Dziwnie się z tym czuję…

- James, ten, który zawsze latał za tobą, znajduje nową dziewczynę i na dodatek chyba nie udaje… Nowa sytuacja, nie?

- No! – przytaknęłam.

- Kiedyś tego chciałaś… A teraz nie bardzo, prawda?

- Sugerujesz coś?

- Chyba sama siebie okłamujesz… Przyznaj, wolałabyś, żeby tej Natalie nie było.

Przez kilkanaście sekund toczyła się we mnie wewnętrzna bitwa. W końcu uległam.

- No dobra! Wkurza mnie jej obecność.

Dorcas uśmiechnęła się triumfująco.

- Nie martw się, James nie zapomniał o tobie… Za bardzo mu na tobie zależało, żeby tak łatwo odpuścić… Może się tylko zauroczył. Minie mu.

- Super – mruknęłam.

- Będzie dobrze. Ale teraz lepiej weźmy się za to wypracowanie…

Tak, trzeba skupić się na nauce. W końcu po to jestem w Hogwarcie… Skoro James chce, to niech się z nią spotyka. Ma prawo ułożyć sobie życie i być szczęśliwym. Tylko dlaczego tak się tym wszystkim przejmuje? Nie jestem zazdrosna, o nie. Na pewno nie. To coś innego, coś, czego nie potrafię określić.

 

***

 

- Dlaczego nic nie powiedziałeś, że nie jesteś już z Ann? – zapytał od razu James, kiedy tylko Remus pojawił się w dormitorium.

- A ty skąd o tym wiesz?

- Lily mi powiedziała.

- Aha…

- Więc?

- A o czym tu mówić? Zerwała ze mną i tyle.

- Lily mówiła, że Ann jest bardzo dziwna ostatnio…

- Wiem! I jeszcze teraz to… Nie mam pojęcia, co się z nią dzieje, boje się, że to coś złego.

- Trzeba się dowiedzieć… W końcu Huncwoci mogą wszystko.

- Chcesz ją śledzić?

- A czemu nie? Wszyscy się o nią martwią… Musimy coś zrobić.

- Nie wiadomo, czy ona tego chce. Mam już dosyć… Na dodatek pojutrze pełnia…

- Jakoś to zniesiesz… Po pełni się tym zajmiemy, dobra?

- Okej…

Do sypialni chłopaków wszedł Syriusz, omiótł wzrokiem pomieszczenie i bez słowa skierował się do łazienki.

- Chciałbym tak jak on móc nie przejmować się dziewczyną i żyć dalej… - wyznał Remus.

- Jeszcze się pogodzicie, zobaczysz.

- Oby… Choć szczerze w to wątpię. A jak tobie się układa z Lily? – Lunatyk chciał jak najszybciej zmienić temat.

- Z Lily? Dobrze. Chociaż teraz chcę jej dać trochę czasu… Wiesz, żeby sobie przemyślała wszystko. Bo wydawało mi się, że jej na mnie zależy, ale sam już nie wiem. Może to tylko nadzieje…

- Masz jeszcze trochę czasu i lepiej się nie śpieszyć. Uważaj tylko, żebyś jej nie stracił.

- Spokojna głowa…

Na tym rozmowa się urwała. Każdy z nich pogrążył się w własnych rozmyślaniach.

            Rogacz zastanawiał się, czy aby na pewno dobrze postępuje. Zależało mu na Lily, ale także polubił Natalie. Rudowłosa nie odwzajemniała jeszcze jego uczuć… Więc „wziął się” za tą drugą. Ma prawo. I miał nadzieję, że nie będzie żałował…

 

***

 

Na nic lepszego mnie niestety nie stać. Dopiero teraz udało mi się dokończyć tę notkę... Kolejna za kilka dni. Niedługo znowu wyjeżdżam, ale nie wiem kiedy i na ile. Zaległości u Was powoli nadrabiam… Mam małą prośbę. Wiem, że dostałam kilka maili podczas mojego wyjazdu, jednak nie zdążyłam ich przeczytać, bo oczywiście genialna ja musiała wszystko przez przypadek skasować z poczty. Moglibyście napisać jeszcze raz? Z góry dzięki ;)) Pozdro!