Ostatnie słowa

             Jutro.Już jutro. Francuzi wracają do swojej szkoły. Czy się cieszyłam? Tak i nie. Niezobaczę prędko Charlesa, co oczywiście jest plusem. Za dużo namieszał w moimżyciu. Najpierw miło, sympatycznie, a potem? Zostawił. I co z tego, żeprzeprosił, skoro nawet nie podał żadnego powodu, dlaczego tak właśniepostąpił. Chciałabym to wiedzieć, wyjaśnić wszystko. Od czasu spotkania przedPokojem Wspólnym ani razu nie zamieniliśmy słowa. Udawaliśmy, jakbyśmy się wogóle nie znali. Sytuacja między nami bardzo mnie smuciła… Pewnego razu nie spałampół nocy przez niego. Niby tylko kilka dni od feralnego zajścia w ZakazanymLesie, a ja przez ten czas zdążyłam przejść wszystkie możliwe huśtawkinastrojów.

            Wyjazd Francuzów oznaczał także cośinnego – pożegnanie z Katie. Zastanawiałam się wciąż, czy nie dałoby się czegośzrobić, aby mogła tu pozostać, jednak każdy pomysł wydawał mi się absurdalny.Dumbledore przecież nie mógłby trzymać tu jej siłą. Pozostaje tylko wiara inadzieja, że kiedyś będzie podobna wymiana lub coś innego.

           

***

 

            Nazajutrz rano udałam się sama naśniadanie. Dziewczyny się szykowały, a ja jakoś nie miałam ochoty spóźniać sięz nimi. Z Ann nadal się nie pogodziłam, choć zdarzały się między nami krótkiewymiany zdań. Jednakże wynikały one z wyższych konieczności. Usiadłam przystole Gryfonów, a po chwili pojawił się obok mnie Syriusz.

-Co tak sama siedzisz? – zapytał.

-Dziewczyny się grzebią… A ty?

-U mnie podobnie. Katie dzisiaj wyjeżdża – zauważył.

-Wiem… Dziwnie aż, strasznie się przyzwyczaiłam, że ona tu jest. A teraz… -westchnęłam.

-Jakoś to będzie… Dacie radę.

Pokiwałamtwierdząco głową. Podczas posiłku dołączyli do nas James i Remus, jednak niezabawili długo, bo, jak twierdzili, mieli swoje sprawy. Syriusza zabrali zesobą. Rogacz mimo to nie zapomniał o swoim pewnego rodzaju rytuale, do któregozdążyłam się przyzwyczaić. Uśmiech. Piękny, szeroki uśmiech. Do mnie. James sięnaprawdę zmienił… I wiem, że nie jest to tylko chwilowe.

-Lily, mogę na chwilę? – usłyszałam za sobą.

Odwróciłamsię szybko, mając nadzieję, że to właściciel czarnych oczu. Myliłam się. Byłato Jeanne.

-Jasne – odparłam nieco zdziwiona.

-Bo ten… Mam sprawę… Chciałabym się czegoś dowiedzieć.

-Mów…

-Chodzi o Jamesa – na chwilę przerwała, po czym kontynuowała:

-Chcę wiedzieć, czy wy… Tak na serio… Wiesz…

Milczałam,starając się zrozumieć, o co jej chodzi. Aż w końcu na to wpadłam.

-Czy my jesteśmy razem? O to ci chodzi?

Dziewczynapokiwała głową.

-Dlaczego o to pytasz?

-Bo… Na tych wakacjach… Byliśmy razem, nie wiem, czy ci mówił. I teraz, jak gotu spotkałam, znowu coś poczułam, ale widzę, że wy razem…

-Nie, nie jesteśmy razem. Przyjaźnimy się. I raczej się to nie zmieni.

-Tak? – wydawało mi się, że na jej twarzy pojawił się wyraz ulgi.

-Tak…

Jeannenie odzywała się. Dopiero po chwili powiedziała:

-Jak cię zobaczyłam, to byłam pewna, że już kiedyś cię widziałam. I wiesz gdzie?Na jednym ze zdjęć Jamesa… Kiedyś wypadły mu przy mnie. I byłaś tam ty…

Byłamzaskoczona. Po co ona mi to mówiła?

-Czemu to mówisz?

-Ech, sama nie wiem. Dziś wyjazd i chciałam ci coś powiedzieć jeszcze… Możeuznasz to za głupie i niepotrzebne, ale… Daj mu szansę. James jest naprawdęświetny… A strasznie mu na tobie zależy, widać to.

Niewiedziałam, co odpowiedzieć. Znowu byłam w lekkim szoku spowodowanym przezwyznania Francuzki.

-Dobra, to tyle. Miło było cię poznać… I przemyśl to, co ci powiedziałam –uśmiechnęła się i odeszła.

Zostałamna swoim miejscu. James jest świetny, ja to wiem, ale my razem… Nie, to niepasuje. Nie, nie, nie. Jednak nie wiedziałam, że Jeanne stać na takie rozmowy…Dotychczas uważałam ją za jedną z pustych dziewczyn. No cóż, trzeba lepiejpoznać człowieka… Już któryś raz słyszałam takie rady i, prawdę powiedziawszy,trochę się na nie uodporniłam. Jest dobrze tak jak jest, więc po co tozmieniać?

            Wkrótce potem ruszyłam dodormitorium. Lekcje w dniu dzisiejszym zostały odwołane z powodu pożegnaniaFrancuzów, które miało się odbyć o godzinie dwunastej. W mojej sypialni niebyło nikogo, dziewczyny pewnie wyszły na śniadanie. Nie musiałam długo czekaćna nie. Pomogłyśmy Katie w pakowaniu korzystając w ostatnich chwil razem.Zaczęłam normalnie rozmawiać z Ann. Chyba obie miałyśmy już dosyć trwającejkłótni.

            Dorcas i Ann wyszły przed jedenastą.Miały wrócić za chwilę, ale tak ich „chwila” przedłużała się do kilkunastuminut.

-Nie chcę, żebyś wyjeżdżała… - zaczęłam smutno.

Dziewczynauśmiechnęła się pocieszająco.

-Ja też nie… Ale wiesz, że nie mam wyjścia…

-Wiem, niestety…

-Ale zobaczymy się niedługo! Jeszcze kilka miesięcy i wakacje, szybko zleci…

-Niby tak… - zamyśliłam się.

Przypomniałami się pewna rzec, a mianowicie prezent od Katie na Boże Narodzenie.

-Katie… Pamiętasz, co wysłałaś mi na Święta? Tego lwa? O co z nim chodziło?

-A, to… - tajemniczy uśmiech pojawił się na jej twarzy.

-Dowiesz się w swoim czasie – pokazała mi język.

-Ej, no proszę, nie bądź taka… - udałam oburzenie.

-Oj, powiedziałabym ci, gdybym mogła. Ale naprawdę dowiesz się tego w końcu…

Zrobiłamminę niezadowolonego dziecka, na co dziewczyna roześmiała się.

 

            Godzina dwunasta zbliżała sięwielkimi krokami. Pożegnanie miało się odbyć na szkolnych błoniach, z którychFrancuzi mieli odlecieć do swojego kraju. Cały czas myślałam o Charlesie izastanawiałam się, czy nie powinnam podejść i sama spytać, dlaczego to wtedysię tak potoczyło. Chciałam tego, ale jednocześnie się bałam. I to strasznie.Jednak… Nie miałam nic do stracenia.

            Zauważyłam go w końcu. Stał zMathiasem i Andrewem i o czymś rozmawiać. Niewiele myśląc podeszłam do niego.

-Cześć, możemy pogadać? – głos mi lekko drżał.

Byłzaskoczony i to bardzo.

-Ale o czym…?

-Chodź, proszę.

Odeszliśmyna bok, jego koledzy rzucali na nas podejrzliwe spojrzenia.

-Słuchaj, chciałam się dowiedzieć, czemu to tak wtedy wyszło… Chyba jużwystarczająco długo czekałam…

Czekałamna jego reakcję. Chłopak patrzył wszędzie, tylko nie na mnie. Był speszony,zdziwiony, zmieszany.

-Nie wiem – mruknął.

Przezchwilę nie wierzyłam własnym uszom. Czyżbym się przesłyszała? Nie wie?

-Tak po prostu…? Nie wiesz?

Tymrazem on milczał.

-Nie wiem – powtórzył patrząc w bok.

-Proszę, powiedz mi prawdę… Ja chcę wiedzieć.

Iwtedy spojrzeliśmy sobie w oczy. Czarne, tym razem bez błysków. Jednak miały wsobie to coś…

-No nie wiem – odparł zniecierpliwiony i odwrócił wzrok.

-Chodź… Zaraz się zacznie – powiedział i ruszył w kierunku nauczycieli.

Wciążnie wierzyłam, że się nie dowiedziałam. Zrezygnowana powolnym krokiem ruszyłamza nim, jednak po chwili przyśpieszyłam i podbiegłam do przyjaciółek.

-Co jest? – spytała od razu Dorcas.

-Idiota… Nienawidzę go… - w oczach zbierały mi się łzy.

-Lily… - dziewczyna przytuliła mnie mocno, a mi nerwy puściły i zaczęłam łkać.

Opowiedziałamjej wszystko, a po chwili dołączyły do nas także Ann i Katie. Kilka minut izaczęłam się uspokajać… Musiałam.

            Dyrektor wygłosił bardzo ładneprzemówienie pożegnalne. Katie musiała odejść do swojej grupy. Cały czasstarałam się pohamować łzy. Po kilkunastu minutach stania w ciszy młodsiuczniowie Hogwartu zaczęli wracać do zamku, a my stałyśmy i żegnałyśmy się zewszystkimi. Alienor i Charlotte również płakały. Naprawdę je polubiłam… Szkoda,że muszą wyjeżdżać. Uściskałam się z poznanymi Francuzami. Charles zniknął mi zoczu, możliwe, że był już w pojeździe.

-Katie… Będę tęsknić… Strasznie… - wyznałam podchodząc do przyjaciółki.

-Ja też, Lily… Nie płacz, przecież zobaczymy się niedługo…

-Wiem, ale to nie to samo… - zachlipałam.

Dziewczynaprzytuliła mnie mocno. Naprawdę będzie mi jej brakować…

Wkońcu nadszedł czas na wyjazd. Katie weszła do powozu i po raz ostatni nampomachała. I wtedy moim oczom ukazał się Charles. Moje domysły były błędne,okazało się, że stał z boku. Spojrzałam mu po raz ostatni w oczy, a on zarazodwrócił się.

-Trzymaj się… - szepnęłam cicho, tak, że nikt tego nie usłyszał.

Magicznypojazd Francuzów wznosił się do góry i po chwili zniknął mi z pola widzenia. „Tojuż koniec…” przemknęło mi przez myśl. Koniec dziwnej znajomości z Charlesem.Nie wszystko zostało wyjaśnione, wciąż jest sporo niewiadomych iniedopowiedzianych spraw. I pewnie nigdy nie poznam odpowiedzi na moje pytania.

 

***

~Narracja trzecioosobowa~

 

            James Potter stał nieopodal iprzyglądał się pożegnaniom. Jego wzrok przykuła postać rudowłosej dziewczyny. Wyglądałana zamyśloną. Nie lubił jej takiej. Nie znosił patrzeć na jej smutek. Chłopakdomyślał się, czym zostało to spowodowane. Charles. Skrzywdził ją, wiedział to.Widział także ich rozmowę, która chyba nie zakończyła się tak, jak Lilychciała. Znał ją już dość długo i po prostu wyczuwał jej nastrój. „A nie mówiłem,że tak będzie?” zapytał sam siebie cicho. Jak dotąd każdy chłopak, z którymzadawała się jego ukochana, ranił ją. A Lily zawsze się w coś pakowała, mimoostrzeżeń. Jednak teraz to się już skończyło, Francuz pojechał daleko i prędkonie wróci. A co teraz będzie? „Evans zapewne będzie szukać u mnie pocieszenia”pomyślał i zaśmiał się. Tak, zawsze tak było. „Jednak nie tym razem, Liluś.”postanowił. James zbyt długo był na każde jej zawołanie. Było mu przykro, żejego miłość cierpi, ale ileż on się przez nią wycierpiał? Chłopak nie zamierzałsię poddać, chciał tylko pokazać, że też ma prawo do normalnego życia.

 

***

 

            Leżałam w swoim łóżku. Słyszałamgłębokie i równe oddechy moich przyjaciółek, ja jednak spać nie mogłam. Wciążmyślałam o dzisiejszej rozmowie. W oczach szkliły mi się łzy, jednak niechciałam płakać. Tak widocznie miało być… Najpierw mnie sobą zauroczył, a kiedyosiągnął to, co chciał, zostawił. Może i dobrze, że tak to się kończy? Chociażwolałabym się rozstać w zgodzie i mieć wyjaśnione wszystko. Muszę się z niegowyleczyć, muszę. I uda się to w końcu. Nie zasługiwał na to wszystko… A możezrobiłam z siebie idiotkę? Pewnie wcale nie chciał rozmawiać… No cóż, jegoproblem. Teraz trzeba się podnieść i iść dalej…

 

***

 

Tak,jak obiecałam, jest dziś notka. Niezbyt długa, ale nie było o czym więcejpisać. Pewnie się ucieszycie, że Francuzi już pojechali, nie? ;) Ja też sięcieszę… Charles był stworzony w oparciu na pewną osobę. Trochę cech zostałozmienionych, ale ogólny zarys… No i niektóre wydarzenia również. ;p Terazkoniec roku szkolnego, zaczęły się wakacje, których, szczerze mówiąc, nie chcę.Ale chciałabym, żeby dla Was były udane. :) 1 lipca już wyjeżdżam, ale do tegoczasu na pewno coś napiszę. No nic, tyle z mojego gadania. Chciałabym jeszczeWam strasznie podziękować, bo to dzięki Wam jakoś piszę jeszcze… Mój blogutrzymuje się wysoko w rankingu, co jest ogromnym wyróżnieniem. :) Dobra, terazjuż kończę naprawdę. ;p Pozdrowienia :)