Dziwny zbieg okoliczności

           Otworzyłamoczy i mocno przeciągnęłam się w łóżku. Zasłony nie były do końca dosunięte,przez co do pokoju wpadały promienie Słońca, które mnie obudziły. Przez chwilęmiałam wrażanie, że o czymś zapomniałam. I wtedy nagle wspomnienia zwczorajszego wieczoru wtargnęły do mojej głowy z zawrotną szybkością. Jęknęłamcicho. Chciałam, aby to okazało się tylko jakimś koszmarem. Nie wierzyłam, żeCharles zachował się tak okropnie. Za nic bym się tego po nim nie spodziewała…Przecież wcześniej, kiedy zaczęło coś między nami iskrzyć, zachowywał sięprawie jak ideał. Prawie, gdyż miał pewne wady. Jednak zalet było więcej… Ateraz? Francuz ma mnie gdzieś, a ja nie mogę przestać się tym przejmować…

            By pozbyć się choć na chwilę myśli otym chłopaku, wstałam i udałam się do łazienki w celu przywrócenia się do wmiarę normalnego stanu. Dziś niestety sobota… Wolałabym mieć lekcje, no alecóż… Po chwili znajdowałam się ponownie w dormitorium. Ann i Dorcas spały…Jedynie Katie siedziała i patrzyła na mnie uważnie.

-Stało się coś? –zapytała od razu.

-Nie… - odwróciłam głowę.

-Przecież widzę. Mów.

Westchnęłami usiadłam obok niej. Minęła chwila, zanim wykrztusiłam z siebie słowo. Niewiedziałam, od czego zacząć… Jednakże w końcu udało mi się coś powiedzieć, a pokilku minutach Katie wiedziała już wszystko. Czekałam niecierpliwie na jejreakcję, a ta, jak na złość, milczała.

-Nic nie powiesz? – zapytałam.

-Nie wiem, co…

Nieodpowiedziałam.

-Lily… - zaczęła po chwili. – Nie spodziewałam się tego po nim. Źle się zachował…To do niego niepodobne.

-Co ja mam teraz zrobić?

-Hmm… Czekać na jego ruch. Sama nie możesz za wiele zrobić…

-Ekstra… Ale nie mów o tym Ann ani Dorcas, dobra? Sama powiem…

-Okej… Jak wolisz.

Dziewczynaposzła do łazienki, a ja udałam się sama powolnym  krokiem do Wielkiej Sali. Śniadanie za półgodziny, więc mam chwilę na przemyślenia. Wciąż zastanawiałam się, dlaczegoCharles tak postąpił. Miałam już ze sto opcji, jednak każda kolejna wydawała misię coraz mniej prawdopodobna.

            Wkrótce później znalazłam się wWielkiej Sali. Samotność nie doskwierała mi zbyt długo, gdyż Huncwoci wraz zdziewczynami zjawili się po chwili. Patrzyłam na ich uśmiechnięte twarze,jednak nie byłam w stanie tego odwzajemnić. James usiadł koło mnie. Zauważyłam,że ma dobry humor… Przynajmniej on.

            Drzwi Wielkiej Sali otworzyły się.Podniosłam szybko głowę, mając jakieś dziwne przeczucie. I nie myliłam się. Byłto Charles z kolegami. Wszyscy razem podeszli do nas. Mathias zajął się Dorcas,Andrew Katie. A właściciel pięknych, czarnych oczu usiadł po drugiej stroniestołu na prawo ode mnie. Przeszły po mnie dziwne, nieprzyjemne dreszcze. Niechciałam go widzieć, o nie… Jak na złość coś mnie podkusiło i spojrzałam naniego. Los sprawił, że on zrobił to samo. Przez kilka sekund patrzyłam mu woczy. Zero emocji, uczuć, nic nie mogłam z nich wyczytać. Zrezygnowanawpatrzyłam się w talerz i zaczęłam przewracać jedzenie widelcem. W rezultacieniczego nie zjadłam.  Siedziałamzamyślona i kompletnie nie kontaktowałam z otoczeniem.

-Czyżby romans się zakończył? – syknęła mi Ann do ucha, co sprawiło, żeoprzytomniałam.

Obróciłamsię w jej kierunku, jednak dziewczyna szła w stronę wyjścia wraz z resztą moichprzyjaciółek. Zostawiły mnie… Super.

-Rogacz, idziesz? – usłyszałam głos Syriusza.

-Nie… Jeszcze tu zostanę – odparł szukający Gryfonów.

Andrew,Mathias i Charles również po chwili nas opuścili. Wreszcie bez obawy mogłamrozejrzeć się po Sali. Niewielu uczniów jeszcze pozostało. W oczy rzuciła misię postać Jeanne siedzącej z przyjaciółkami.

-Co się dzieje? – zapytał James.

Spojrzałamna niego niepewnie. Nie mogłam mu nic powiedzieć. Wiedziałam, jaka byłaby jegoreakcja.

-Nic… - mruknęłam.

-Liluś…

-Nie „Liluś”, dobra? Nic się nie dzieje.

-Akurat. Co on ci zrobił? Tak, domyśliłem się, że chodzi o Charlesa.

-Jak to? – spytałam głupio.

Niesądziłam, że tak łatwo rozgryzie, kto to spowodował.

-Oj, to widać. Więc…? Powiesz mi?

-Nie ma o czym mówić.

-Lily, jeśli on cię skrzywdził, nie daruję mu tego.

-Nie wtrącaj się w to, proszę. Załatwię to sama.

-Ale…

-Dam sobie radę.

Niewyglądał na przekonanego.

-Doceniam to, że się martwisz, naprawdę… Troszczysz się o mnie jak starszy brat– uśmiechnęłam się lekko. - Jednak z tym sobie poradzę.

-Starszy brat… - powtórzył cicho.

-No, a nie?

-Niby tak… - zdawało mi się, że na jego twarz wstąpił wyraz zawodu.

-Ale jakby co, to od razu przychodź do mnie – powiedział.

-Tak, tak, pamiętam.

Jeanne,która widziałam już wcześniej, przechodziła właśnie obok nas. Posłała Jamesowiuśmiech i mocno na niego patrzyła. Ten tylko ostentacyjnie wywrócił oczami iuśmiechnął się do mnie. Roześmiałam się na ten widok. Rogacz poprawił mi humori to bardzo.

           

            Do południa siedziałam w swoimdormitorium. Całkowicie pochłonęły mnie eliksiry i zaklęcia. Miałam jeszcze sporoczasu na te wypracowania, jednak musiałam czymś zająć swoje myśli. Przebywaniew Pokoju Wspólnym wiązało się z towarzystwem Ann oraz widokiem Charlesa, a nate dwie rzeczy nie miałam ochoty. W tej sytuacji wolałam nie myśleć o ostatnimspotkaniu z Francuzem…

-Cały dzień tu siedzisz?

Nawetnie zwróciłam uwagi, kiedy do dormitorium ktoś wszedł. Spojrzałam na Dorcas ipokiwałam twierdząco głową.

-Chodź do nas… Nie będziesz tu wciąż sama siedzieć…

-Będę. Chcę skończyć te lekcje…

Byłoto akurat kłamstwem. Tak naprawdę chciałam uciec od rzeczywistości.

-No, jasne, uważaj, bo uwierzę – po tych słowach Meadowes podeszła do mnie izabrała mi książki.

-Ej, oddawaj!

-Nie. O co chodzi? Pokłóciłaś się z Ann, nie?

-Mówiła ci?

-Nie… Sama zauważyłam. O co poszło?

-Nie wiem… Czepia się o coś…

Dorcasprzez chwilę patrzyła na mnie uważnie, po czym powiedziała:

-Ech… Pogodzicie się szybko, zobaczysz.

-Yhy…

-To jak, idziesz?

-Nie… Wolę zostać tu.

-Stało się coś jeszcze?

Pokiwałamgłową.

-Charles – wyjaśniłam jednym słowem.

Przyjaciółkaspojrzała na mnie pytająco, usiadła i rzekła:

-Słucham.

Westchnęłami zaczęłam jej wszystko opowiadać. Pominęłam pewne szczegóły, gdyż nie chciałamdo końca sobie tego przypominać.

-I nie pobiegł za tobą?

-Nie…

Dziewczynawyglądała na bardzo zaskoczoną.

-Brak słów. W prawdzie nie popierałam tego za bardzo, ale nie sądziłam, żebędzie aż tak źle. Zachował się… Strasznie niedojrzale.

-Dokładnie…

-Zależy ci na nim? – zapytała prosto z mostu.

Wciągnęłamgłośno powietrze. Dorcas zaskoczyła mnie tym pytaniem, nie wiedziałam, czy chcęna nie poznać odpowiedź.

-Nie wiem… Jest fajny… Miło spędza się z nim czas… A te jego oczy… Chyba cośczuję… Ale na pewno nie jest to coś bardzo mocnego, może zwykłe zauroczenie –wyznałam powoli.

-Dobrze… Tak czy siak powinniście sobie to wyjaśnić. Im szybciej tym lepiej.Uwierz… Nie czekaj na ostatnią chwilę.

-Ja nie zamierzam się odzywać. Pierwszy ruch należy do niego.

-Tak to możesz czekać w nieskończoność…

-Najwyżej… Jego strata.

-Ech, Lily… To jak, idziesz do nas…? – zapytała po chwili milczenia.

-Nie… Zobaczymy się później.

-Nie martw się nim… Ułoży się wszystko.

Mruknęłampotakująco, choć nie wierzyłam w jej słowa. Spojrzałam na zamykające drzwi, a potemna odłożone przez Dorcas książki. Teraz zupełnie odechciało mi się uczyć.Położyłam się na łóżku i pozwoliłam myślom odpłynąć w dotąd zakazany zakątekumysłu.

            Zauroczenie? Tak właśniepowiedziałam Dorcas. Sama nie wiem, czy dobrze to określiłam. Coś czułam, aleco to było? W każdym bądź razie w pewnym stopniu zależało mi na nim. Ichciałabym się pogodzić. Parę dni i Francuz wraca do swojej szkoły… Mało czasujuż zostało… Mam nadzieję, że Charles zdąży się zreflektować i zrobi, conależy.

 

***

 

            Kolejny dzień powoli zmierzał kukońcowi. Nic się nie zmieniło. No, może jedynie to, że Ann nie patrzyła na mniemorderczym wzrokiem. Po prostu udawała, że mnie nie ma. Ta sytuacja zaczęładziałać mi na nerwy. Nie wiedziałam o co jej chodziło tak naprawdę… Jeślichodzi o Charlesa to ten tylko posyłał mi dziwne spojrzenia. Tego również nierozumiałam…

            Zbliżała się dwudziesta pierwsza,więc śpieszyłam się z biblioteki do Pokoju Wspólnego, aby Filch mnie niezłapał. Na szlaban nie miałam najmniejszej ochoty… Moje myśli znów krążyływokół czarnookiego chłopaka…

Byłamjuż blisko portretu Grubej Damy, kiedy zderzyłam się z pewną osobą.

-Ups, przepraszam! – usłyszałam męski głos nad sobą.

-Okej, nie ma sprawy – odparłam automatycznie i spojrzałam w górę.

Charles…Czy to nie dziwny zbieg okoliczności? „Przepraszam” – powiedział to. Niestety,nie w takim sensie, jakbym chciała.

Przezchwilę patrzyliśmy sobie prosto w oczy. Żadne z nas nie wiedziało, copowiedzieć. Ja zaczynać nie chciałam, czekałam na niego.

-Przepraszam za to jak wtedy wyszło… - wyrzucił z siebie szybko.

Awięc jednak… Zrobił to. Jednakże nie miałam zielonego pojęcia, co odpowiedzieć…Milczałam.

-Lily… - ponaglił.

-Głupio wyszło…

-Wiem, przykro mi.

-Mi też… Ale ważne, że się odezwałeś. Tak lepiej mi się zrobiło…

-To chociaż tyle dobrze – uśmiechnął się.

-Chyba już pójdę… Cześć - mimo wszystko czułam, że powinnam teraz odejść.

-Cześć…

Czymprędzej skierowałam się w stronę Pokoju Wspólnego, a potem dormitorium. Tamrzuciłam się na łóżko i przetworzyłam w głowie niedawne wydarzenie. Nie byłotak źle… Uśmiech wpłynął na moją twarz. Jednak nie dowiedziałam się, dlaczegotak wtedy postąpił. No cóż, może kiedyś poznam prawdę, ale teraz nie jest toważne. Jeszcze tylko pogodzić się z Ann… I wszystko byłoby jak dawniej.

 

***

 

Ok,udało mi się to napisać. Mogłoby być lepiej… Ale na nic więcej mnie nie stać.Zdaję sobie sprawę, że ostatnio za wiele akcji nie ma, ale to się zmieni,obiecuję. :) Kolejna notka w piątek, dwudziestego czerwca. ;) O ile wszystkodobrze pójdzie… Mam nadzieję. ;) Pozdro!