W expresie Londyn-Hogwart

     Obudziłam się dzisiaj bardzo wcześnie, a mianowicie o piątej. Dzisiaj wyjeżdżam do Hogwartu i mam tę podróż spędzić z Huncwotami. Jak ja z nimi wytrzymam, sama nie wiem. Och, trzeba się wziąć w garść. W końcu to tylko kilka godzin. Zeszłam z łóżka i poszłam do łazienki. Tam załatwiłam wszystkie poranne czynności i poszłam do swojego pokoju, bo nie chciałam budzić tak wcześnie rodziców. Postanowiłam trochę poczytać. W końcu była szósta czterdzieści.

"No, chyba najwyższy czas zejść na dół." -  pomyślałam

Mama była smutna, tata też, a Petunia bardzo szczęśliwa. Wiedziałam dlaczego: cieszyła się, bo wyjeżdżam. Powiedziałam „Dzień dobry” i zajęłam swoje zwykłe miejsce. Mama od razu zaczęła mi dawać dobre rady typu: „ Uważaj na siebie, kochanie” i „Słuchaj nauczycieli, Lily”

- Dobrze, mamo – powiedziałam znudzonym tonem.

Do końca śniadania dowiedziałam się, że tak jak zwykle wyjeżdżamy o dziewiątej trzydzieści. Tak więc pojechaliśmy.  Nareszcie jadę do domu .

Gdy dojechaliśmy na dworzec King’s Cross, była dziesiąta trzydzieści. Doszliśmy do barierki między peronami dziewiątym i dziesiątym. Pożegnałam się z rodzicami  i przeszłam do świata magii. Wsiadłam do pociągu i od razu zobaczyłam Ann targającą swój kufer. Pobiegłam do niej tak szybko, jak mi na to pozwalał mój bagaż.

- Ann! – krzyknęłam.

- Lily, jak się cieszę, że cię widzę! - powiedziała Ann.

- Ja też – odparłam z uśmiechem.

- No, muszę iść do przedziału dla prefektów. Zobaczymy się później - dodałam.  

Przed przedziałem spotkałam Remusa, więc razem weszliśmy do środka. Po niecałej godzinie mogliśmy wreszcie wyjść. Po kilku minutach znaleźliśmy resztę. Weszliśmy i na powitanie usłyszałam:

- Lily, tak się cieszę że cię widzę.

- Ale ja się nie cieszę, że cię widzę, Potter – warknęłam.

Przywitałam się i usiadłam, a Syriusz od razu powiedział:

- Gramy w butelkę?

- A na co?

- Hmmm… Pytania lub wyzwania? – zapytał Syriusz.

- Dobra – powiedziałam.

Byłam szczęśliwa, że nie gramy na całusy. Reszta też się zgodziła.

- Ale mówmy prawdę. Przydałby się fałszoskop, ma go ktoś? – zapytał Potter.

- Ja mam  – odrzekł Remus.

Tak więc zaczęliśmy grać. Pierwszy kręcił Syriusz. Wypadło na Petera.

- Peter, pytanie czy wyzwanie?

- Eee, pytanie.

- Czy miałeś już jakąś dziewczynę i jeśli tak to ile z nią byłeś?

- Eee… No… Tak.  Jedną godzinę. – wymamrotał.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem.

- Teraz ja kręcę – powiedział zawstydzony Peter, chcąc przerwać nasz śmiech.

Wylosował Dorcas.

- Dorcas, co wybierasz?

- Pytanie.

- Ilu miałaś już chłopaków?

- Dwóch.

- Aha - inteligentna odpowiedź Glizdogona.

Dorcas zakręciła i wypadło na Jamesa.

- Pytanie czy wyzwanie?

- No dobra, hmmm… Ile miałeś już dziewczyn?

- Poczekaj chwilę – powiedział James i zaczął liczyć.

- Dziewięć – oznajmił po chwili.

Nie wiem dlaczego, ale poczułam lekkie ukłucie zazdrości, gdy to powiedział. Teraz kręcił James. Wypadło na mnie. 

- Och, nie! – jęknęłam.

- Co wybierasz, Liluś? – zapytał mnie Potter z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Po pierwsze to nie mów do mnie „Liluś”, a po drugie to daj mi się zastanowić.

 Pomyślałam że jak wybiorę wyzwanie to Potter będzie kazał mi umówić się z nim itp. Z drugiej strony, jak wybiorę pytanie to zapyta, czy on mi się podoba albo coś w tym stylu.

- Dobra, niech będzie pytanie.

- No więc, czy według ciebie jestem przystojny?

- Tak - odpowiedziałam, lecz widząc uśmiech na jego twarzy dodałam:

- Jesteś przystojny, ale rozumu to nie masz za grosz, więc nie ciesz się za bardzo.

James jednak nie przestał się uśmiechać. Zlekceważyłam to i zakręciłam butelką. Wypadło na Remusa.

- Co wybierasz?

- No, niech będzie pytanie.

Doskonale wiedziałam, o co mam go zapytać. Remus podobał się Ann. Ann nie wiedziała, czy ona mu też, więc poprosiła mnie kiedyś, żebym jak będziemy grać w butelkę, zapytała się o następującą rzecz:

- Która dziewczyna podoba ci się najbardziej?

- Eee… No więc… Eee… - Remus zrobił się cały czerwony i zaczął się jąkać.

- No dalej stary, mów – zachęcił go James.

- Ann – mruknął i zrobił się jeszcze bardziej czerwony, o ile to możliwe. Spojrzałam na Ann i zobaczyłam na jej ustach lekki uśmiech a w oczach wielkie szczęście.

- Wow, nic nie mówiłeś – powiedział Syriusz.

Graliśmy w butelkę jeszcze ze dwie godziny. Potem pojawiła się pani z wózkiem i kupiliśmy sobie mnóstwo słodyczy. Później postanowiliśmy, że znowu zagramy w butelkę tyle, że na pocałunki. Nie byłam za bardzo zadowolona z tego faktu.

- Okej, to ja pierwszy – odezwał się Remus.

- Peter i Dorcas.

Dorcas nie wyglądała na zadowoloną. Powoli zbliżyli się do siebie i pocałowali. Trwało to bardzo krótko. Gdy się odkleili, Dorcas miała wyraz obrzydzenia na twarzy. Wcale się jaj nie dziwię...

- Remus i Ann.

Ann była bardzo szczęśliwa, gdy zbliżali się do siebie. Gdy przestali się całować, widać było w oczach Ann wielkie szczęście.

- James i… Lily – powiedziała Syriusz z uśmiechem.

- Co? Nie błagam…  - jęczałam.

- Musisz – powiedział bardzo zadowolony James.

Na nic zdały się moje jęki. Musiałam się z nim pocałować i kropka. Przynajmniej tak uważali inni. Powoli zbliżyliśmy się do siebie. Czułam jego ciepły oddech. Widziałam w jego oczach wielkie szczęście, a on w moich wściekłość. Nasze usta zetknęły się. Wielka fala gorąca mnie ogarnęła. James całował wspaniale. Czułam jakieś dziwne motylki w brzuchu. Po kilku sekundach musiałam przerwać tan pocałunek. Odepchnęłam go.

- Dość – powiedziałam i zakręciłam butelką.

Graliśmy jeszcze w to jakiś czas, ale na szczęście nie musiałam się więcej całować z Rogaczem. Po tej grze pogadałam z dziewczynami na różne tematy, podczas gdy Huncwoci pogrążyli się w rozmowie o quidditchu. Po jakimś czasie trzeba było wysiadać. Wyszliśmy z pociągu. Tam usłyszeliśmy znajomy głos:

- Pirszoroczni, pirszoroczni!!! Tutaj!

Uśmiechnęłam się do Hagrida i poszłam z przyjaciółkami do powozu. Tam spotkałyśmy Katie, dziewczynę, która była z nami w dormitorium. Katie zaczęła nam opowiadać jak spędziła wakacje, ale ja jej nie słuchałam. Coś dziwnego we mnie drgnęło. Jak całowałam się z Jamesem czułam się taka… bezpieczna… Było mi tak dobrze… STOP, Lily!!! Nie myśl tak o Potterze! Te rozmyślania przezwał mi pisk Dorcas:

- Lily, patrz to już Hogwart!

Miała rację. Jak przekraczaliśmy bramę Hogwartu, poczułam, że wreszcie wróciłam do mojego prawdziwego domu.

***

No i jak się podobała notka? Mam nadzieję, że może być. Mam do zakomunikowania dwie rzeczy:

* szablon zmienię, ale dopiero w piątek.

* nowa nota będzie albo w piątek, albo w sobotę.

To tyle. Pozdrawiam wszystkich. :)