Niespodzianka Jamesa

Notka z dedykacją dla Olci-aniolka, Ginny i dla Anianki.

*** 

    Kolejne dni mijały... Jesień zaczęła dawać się we znaki. Teraz często padał deszcz i wiał wiatr. James i Syriusz wracali z treningów quidditcha cali przemoczeni. W ciągu tych dni tylko raz nawrzeszczałam na Jamesa.  Myślał, że nie widzę i rzucił Petrificus Totalus na Snape’a. Potem przepraszał mnie ze sto razy. Na próbach szło nam dobrze. Ann rzuciła zaklęcie dźwiękoszczelne na nasz pokój tak żeby nikt nie słyszał jaką mamy piosenkę. Laura i jej przyjaciółki doskonale wykonywały nasze polecenia. :) Miałyśmy już opracowaną choreografię, teraz tylko trzeba było to ćwiczyć. Nauki było dość sporo.

Pewnej nocy obudziło mnie poszturchiwanie.

- Lily, wstawaj szybko. Chcę ci coś pokazać.

Powoli otworzyłam jedno oko.

- James, oszalałeś? Jest pierwsza w nocy – warknęłam zaspana.

- Lily, no chodź szybko. Spodoba ci się to – James się nie poddawał.

- Daj mi spokój.

- Oj, no chodź.

- Spadaj – warknęłam i przewróciłam się na drugi bok.

- Jeśli myślisz, że tak łatwo się poddam to się mylisz – warknął i pocałował mnie lekko w usta. Był to króciutki pocałunek, lecz całkiem mnie rozbudził. Potem James zapytał:

- Teraz pójdziesz?

- Zwariowałeś? – byłam na niego wściekła.

Nie dość, że budzi mnie w środku nocy, to jeszcze mnie całuje. Kretyn.

- Tak, zwariowałem. Z miłości do Ciebie - powiedział szczerząc zęby.

- Wstajesz?

Złość na niego trochę mi minęła. Dziwne, prawda?

- A muszę?

- Tak. Chcę ci coś pokazać. Na pewno ci się spodoba.

- Ech, no dobra.

Powoli zwlokłam się z łóżka.

- Dobra, to ja idę do łazienki się uszykować a ty tutaj poczekaj – szepnęłam żeby nie obudzić śpiących przyjaciółek.

James uśmiechnął się szeroko i skierował w stronę mojej szuflady.

- I nie grzeb w moich rzeczach – upomniałam go.

Uśmiech spełzł z jego twarzy a ja zamknęłam się w łazience. Ubrałam jeansy, zieloną bluzkę z długim rękawem a na to jeansową kurtkę. Włosy związałam w kucyk a usta pomalowałam błyszczykiem. Tak wystrojona pokazałam się Jamesowi. Siedział na łóżku i grzecznie na mnie czekał.

- Pięknie wyglądasz – powiedział gdy mnie zobaczył.

- Nie przesadzaj. To co, idziemy?

- Tak, chodź tu.

Podeszłam do niego a on wyciągnął jakąś pelerynę i kawałek pergaminu.

- To peleryna-niewidka - wyjaśnił

- Wystarczy, że się nią nakryjemy a nie będzie nas widać - dodał.

- OK, a to? – spytałam wskazując na pergamin.

- Mapa Huncwotów. Wskazuje wszystkie sekretne miejsca w Hogwarcie i osoby, które się w nim znajdują. Sami ją stworzyliśmy – oznajmił z dumą.

- Jakoś nic nie widzę.

- Trzeba rzucić odpowiednie zaklęcie. Znamy je tylko my.

- Super. Jak ją zrobiliście?

- Tego to Ci już nie mogę powiedzieć, lecz kiedyś na pewno się dowiesz. Lepiej już chodźmy.

- Poczekaj. Chcę żebyś wiedział, że to nie jest żadna randka.

- Dobrze, dobrze. Chodźmy już.

James nakrył nas peleryną, szepnął coś i stuknął różdżką w pergamin, który przekształcił się w mapę. Wyszliśmy po cichutku z dormitorium, przeszliśmy przez dziurę w portrecie Grubej Damy i podążyliśmy pustymi korytarzami Hogwartu. James co jakiś czas zerkał na mapę. Na szczęście nie natknęliśmy się na nikogo. Wyszliśmy z zamku. Wiatr mocno wiał. James prowadził nas w stronę Zakazanego Lasu. Przyznam, że trochę się bałam. Po wejściu do lasu chłopak zdjął z nas pelerynę-niewidkę.

- Teraz i tak nikt nas nie zobaczy – powiedział.

Weszliśmy głębiej w las. Teraz już strasznie się bałam.

- James, ja nie chcę dalej iść. Boję się – powiedziałam zatrzymując się.

- Lily, przecież jestem z tobą.

- Wiem, ale i tak się boję. Chcę wracać – zaczynałam panikować.

- Proszę bardzo. Droga wolna, ale i tak przecież nie wiesz jak teraz iść.

Miał rację. Nie miałam pojęcia, z której strony przyszliśmy. Wszystko wyglądało podobnie. Jeszcze na dodatek było ciemno. Musiałam więc iść z nim.

- OK., idę dalej.

Po jakiś dziesięciu minutach znowu się zatrzymałam.

- O co chodzi? – spytał zniecierpliwiony chłopak

- Boję się. Chcę już wrócić do Hogwartu.

- Lily, ja ci nie zabraniam. Jeśli chcesz to wrócimy. Ale potem będziesz żałować, że nie poszłaś dalej. Już blisko. Jeszcze jakieś pięć minut drogi – rzekł James.

Nie wiedziałam co zrobić.

- No chodź – powiedział Potter i złapał mnie za rękę.

Nie wyrwałam się, gdyż tak trochę mniej się bałam.

- No, jesteśmy na miejscu – oznajmił po paru minutach drogi.

Zasłonił mi oczy i poprowadził do przodu. Kiedy je zabrał, odebrało mi mowę.

Na polanie leżały jednorożce. Matka z czwórką dzieci. Były śliczne. Matka był już biała a młode złote.

- Podoba ci się? – zapytał James.

- Tak… Są piękne…

- Podejdź do nich – polecił.

- Czemu ja?

- Bo jednorożce wolą dotyk kobiety.

- OK...

Podeszłam do jednorożców. Matka zwróciła na mnie swą głowę. Powoli wyciągnęłam rękę i pogłaskałam ją po głowie. Chyba było jej dobrze, bo nie reagowała atakiem.

Po kilku minutach, kiedy jednorożce się do mnie przyzwyczaiły, zawołałam gestem Jamesa. Powoli do nas przyszedł. Matka się trochę przestraszyła. Pogłaskałam ją po głowie, żeby się nie denerwowała. James również ją pogłaskał. Na szczęście była już spokojna. Po jakimś czasie wstała i ułożyła głowę na moim brzuchu. Maluchy wciąż leżały. Postanowiliśmy nadać im imiona. Matka to Aura a młode, hmmm… Nie wiedzieliśmy jeszcze jakiej są płci. więc nie mogliśmy ich nazwać. Jednorożce chyba nas polubiły. Ja je również. Posiedzieliśmy z nimi jeszcze trochę.

- James, przyjdziemy tu jutro? – zapytałam z nadzieją, gdy odchodziliśmy.

- Jeśli chcesz – odparł z uśmiechem.

- Super. Teraz weźmiemy jeszcze Ann, Dorcas i…

- Lily - przerwał mi.

- Co? - spojrzałam mu w oczy.

- Czy mogłabyś nikomu nie mówić o jednorożcach?

- A dlaczego?

- Bo chciałbym mieć jakiś sekret tylko z tobą. Proszę…

Uśmiechnęłam się.

- Dobrze. Nikomu nie powiem, ale pod jednym warunkiem. Masz mi powiedzieć, jak je znalazłeś.

- A tak… Chodziłem sobie wczoraj po lesie i je napotkałem.

Jakiś czas później wróciliśmy do zamku. Przed zaśnięciem jedyne, co miałam w głowie, to piękne stworzenia, które mogłam poznać.

  

***

Mam nadzieję, że notka się Wam spodoba. Następna już niedługo. :) Dzięki za wszystkie komenty. Anianko, masz rację. Niektóre notki są bez pomysłu. Ostatnia właśnie taka była. Co do tych powtarzających się słów to postaram się poprawić. Pozdro dla wszystkich.