Randka z Jamesem Potterem

   Wyszłam do Pokoju Wspólnego. James stał przy portrecie Grubej Damy. Gdy mnie zobaczył na jego twarz wstąpił uśmiech. Odwzajemniłam go i podeszłam do chłopaka.

- Lily… Wyglądasz pięknie… - powiedział James.

- Dzięki. Ty też nie najgorzej.

Rogacz miał na sobie jeansy i białą koszulę.

„Dobrze, że nie wziął krawata...” pomyślałam.

- Idziemy? – spytałam.

- Tak…

Wyszliśmy z Pokoju Wspólnego. Skręciliśmy w boczy korytarz kiedy zapytałam:

- James, dokąd idziemy?

- Zobaczysz… - odrzekł tajemniczo.

„Strasznie dużo się dowiedziałam…”

 Po chwili Rogacz powiedział:

- Zaczekaj tu.

Sam zaczął chodzić obok ściany. Za trzecim razem pokazały się jakiś drzwi.

- Pani przodem – powiedział wskazując mi otwarte przez niego drzwi.

Moim oczom ukazał się piękny pokój. Na środku stał stół i dwa krzesła. Była też kanapa dla dwojga i różne półki. Muzyka leciała jakby „z nikąd”. Wszystko wyglądało wspaniałe, ale byłam lekko zdziwiona.

- To Pokój Życzeń – wyjaśnił James.

- Wystarczy, że pomyślisz o jakimś miejscu a ten pokój się w nie zamieni.

Uśmiechnęłam się do niego w odpowiedzi. James odsunął jedno krzesła dla mnie. Kiedy usiadłam przysunął je. No nieźle… On sam usiadł na drugim. Trochę dziwnie się czułam. W końcu jestem po raz pierwszy na randce z Jamesem. Kto wie co on wymyśli?

- Na co masz ochotę? – zapytał Rogacz.

- Yyy… Może… Rosół…

Kiedy to powiedziałam tuż przede mną pojawił się talerz z rosołem. Spojrzałam na Jamesa pytającym wzrokiem.

- Przecież to Pokój Życzeń! – rzekł chłopak.

- No tak…

Rogacz „zamówił” sobie to samo co ja. Jedliśmy w ciszy. Nie wiedziałam co mam mówić, Rogacz chyba też. Trudno uwierzyć, że taki chłopak jak James Potter nie wie, co ma powiedzieć! Czyżbym ja go tak onieśmielała?  Wreszcie po kilku minutach zapytał:

- Podoba ci się?

- Tak… -  odparłam.

Podobało mi się tylko było trochę nudno. Ale nie narzekam. Rogacz po jakimś czasie wstał i podszedł do mnie. 

- Zatańczysz? – spytał.

Zgodziłam się.

Muzyka była akurat wolna. Chyba James właśnie tego sobie zażyczył. Podczas tańca przytuliłam się do niego, ale nie aż tak bardzo.

Nie no, nie lubię takiego milczenia!

- Dlaczego nic nie mówisz? – zapytałam chłopaka.

- Szczerze? – odpowiedział pytaniem.

Przytaknęłam głową.

- Onieśmielasz mnie. Wiele razy wyobrażałem sobie przebieg naszej randki a kiedy wreszcie się doczekałem, nie wiem co mam mówić.

Roześmiałam się lekko.

- Bardzo śmiesznie, naprawdę… - mruknął James.

Uśmiechnęłam się.

- Lily? – zaczął Rogacz kiedy siedzieliśmy na tej kanapie przy ścianie

- Tak?

- Dlaczego wcześniej nie mogliśmy zacząć żyć z zgodzie? – zapytał szybko.

- Wiesz… Mogliśmy… Chyba… Tylko to twoje zachowanie… Strasznie mnie wkurzało…

- Mogłaś mi to przecież wcześniej powiedzieć.

Westchnęłam po czym rzekłam:

- James, mówiłam ci to chyba z tysiąc razy… A raczej krzyczałam…

Teraz James się roześmiał.

- Pamiętasz ja zmieniliśmy kolor włosów McGonagall? – spytał chłopak.

Na samą myśl o tym wybryku Huncwotów zaczęłam się śmiać. Rogacz tak samo.

- Chodziła tak chyba pół dnia… Póki jej Dumbledore nie powiedział… - dodał James ze śmiechem.

- Czekaj, na jaki kolor jej zmieniliście włosy? Czerwony? – spytałam.

- Bordowy. Wszyscy się z niej śmiali a ta nic! Nie wiedziała o co chodzi!

Pośmialiśmy się z tego jeszcze chwilę.

- James, a jak ty zaczarowałeś te wszystkie krzesła Gryfonów w Wielkiej Sali na drugim roku, na których ciągle wypisywało się zdanie, że mnie kochasz?

- Zaczarowałem jedno krzesło a potem rzuciłem Zaklęcie Powtarzania na resztę krzeseł. Ale się na mnie wydarłaś…

- Fakt… Straciliśmy chyba trzydzieści punktów… - dodałam.

Rozmawialiśmy jeszcze bardzo długo wspominając nasze przeróżne kłótnie i kawały Huncwotów. Wcześniej wydawały mi się one tylko dziecinne. Teraz również tak jest, ale te wygłupy są też śmieszne. Kiedyś tego nie dostrzegałam. Kiedyś przecież nie umówiłabym się z Jamesem! A właśnie teraz jestem z nim na randce. Widać jak ludzie się zmieniają…

- Lily, mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę. No chyba, że masz mnie już dość… - rzekł Rogacz.

- Nie, no co ty. Co to za niespodzianka? – odparłam.

- Chodź – polecił i wstał.

Zrobiłam to samo. James przywołał swoją miotłę.

- Po co ta miotła? – spytałam zdziwiona.

- Żebyśmy mogli dostać się tam gdzie chce ci coś pokazać – odrzekł.

- Zwariowałeś? Ja nie wsiądę na tę miotłę! – zawołałam.

Przyznam, że trochę bałam się latać.

- Spokojnie Lily. Nie masz się czego bać. Ze mną nic ci się nie stanie – powiedział uspokajająco.

- Ale… Nie możemy tam po prostu dojść? – spytałam.

- Możemy. To w końcu tylko kilka kilometrów – odparł z ironią.

Prychnęłam, lecz odpowiedziałam:

- Dobrze, ale jeśli coś mi się stanie, to będzie tylko twoja wina.

- Nic ci się nie stanie, obiecuję.

Chyba mogę mu zaufać…

   Wyszłam z Jamesem z Pokoju Życzeń a potem z zamku. Na błoniach Rogacz wyjął pelerynę-niewidkę. Nakrył nas nią i usiadł na miotle. Powiedział, żebym usiadła przed nim. Objął mnie w pasie i szepnął:

- Nie bój się...

Zabrzmiało to tak przekonująco, że już prawie wcale się nie bałam. Polecieliśmy. Wiatr rozwiał mi włosy. Dziwię się, że ta peleryna z nas nie spadła. Zamknęłam oczy i bardziej wtuliłam się z chłopaka. Po kilkunastu minutach byliśmy na miejscu. Znajdowaliśmy się chyba na jakiejś łące, która wyglądała pięknie. Otaczał ją duży las. Rosło wiele ślicznych kwiatów i krzewów. Był wspaniały widok na niebo.

- Tu jest… Pięknie… - wyjąkałam.

- Opłacało się lecieć?

-Tak… Na pewno…

James uśmiechnął się szeroko. Wpatrywałam się w całe to miejsce, żeby zapamiętać wszystkie szczegóły.

- James? Skąd znasz to miejsce? – zapytałam.

- Pokazał mi je kiedyś mój ojciec i powiedział, że właśnie tu zabrał swoją pierwszą i jedyną miłość, znaczy moją matkę, na pierwszą randkę. Postanowiłem, że zrobię to samo.

Teraz naprawdę nie wiedziałam co powiedzieć. Że go też kocham? Nie, na pewno nie… Nie wiem… Wpatrzyłam się w trawę, po której właśnie szła biedronka. Biedronka? Późną jesienią? Bardzo dziwne…

- Dobra, chodź – powiedział James, który chyba zauważył moje zmieszanie, złapał mnie za rękę i poprowadził na środek łąki.

Pociągnął mnie tak, że leżałam na trawie. On położył się koło mnie. Przed oczami mieliśmy niebo usłane gwiazdami.

- Śliczny widok, prawda? – zapytał chłopak.

- Tak…

Leżeliśmy tak niecałą godzinę. Było bardo romantycznie... Rozmawialiśmy o przeróżnych gwiazdozbiorach i o tym pięknym niebie nocą. Około dwudziestej trzeciej uświadomiłam sobie, że na pewno dziewczyny strasznie się o mnie martwią.

- James, chyba powinniśmy wracać… Już późno…

- Ech… No dobrze…

Wstaliśmy z ziemi i wróciliśmy na miotle do Hogwartu.

   W Pokoju Wspólnym James na pożegnanie spróbował nie niespodziewanie pocałować. Odwróciłam głowę.

- Co jest? – spytał.

- Nie całuję się na pierwszej randce – odparłam.

Wiem, wiem, jestem okropna… 

James zrobił strasznie zrozpaczoną minę. Uśmiechnęłam się i dałam mu całusa w policzek. Na tyle na pierwszej randce mogę się zgodzić. 

- Pa – szepnęłam i pobiegłam do dormitorium.

Na schodach obejrzałam się jeszcze za siebie. James stał tam gdzie go zostawiłam dotykając policzka lewą dłonią. Na jego twarzy widniał szeroki uśmiech.

***

Notka wreszcie jest. Mam nadzieję, że się Wam spodoba. Miała być wczoraj, ale strasznie się czułam i nie mogłam nic napisać. Dzisiaj jest lepiej i macie notkę. :D A teraz odpowiedź do komentarza Mądrej. Podobno nie rozumiesz dlaczego podaję się za Lily Evans. Otóż ja się wcale za nią nie podaję! Po prostu piszę opowiadanie o niej, ale w pierwszej osobie! Tak mi się o wiele lepiej pisze i mogę pokazać co czuje bohaterka. Nie jestem Lily! Mam nadzieję, że trochę Ci to wyjaśniłam. :) To tyle. Pozdrawiam!