Dlaczego...?

   Z balu wróciłam pierwsza. Tak bardzo się cieszyłam, że jestem z Jamesem. Dlaczego ja wcześniej nie mogłam dać mu szansy? Bylibyśmy ze sobą już dłużej. Ale ważne, że teraz wszystko między nami jest w jak najlepszym porządku i mam nadzieję, że tak pozostanie.

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

   Obudziłam się raczej wcześnie. Spojrzałam na zegarek. Była dopiero piąta trzydzieści. Nie chciało mi się już spać, więc wstałam, poszłam do łazienki i tam się wykonałam wszystkie poranne czynności i powrotem usiadłam na swoim łóżku. Do siódmej, bo o tej porze przeważnie wstaję, miałam jeszcze godzinę. Pogrzebałam w swoim kufrze i znalazłam mój stary pamiętnik z klas 1-3 Hogwartu. Przejrzałam przeróżne wpisy. Te pierwsze mówiły o Hogwarcie. Wtedy w końcu poznawałam szkołę magii. Po paru minutach natrafiłam na nieco ciekawszą notkę.

… Dzisiaj stało się coś niezwykłego. Mianowicie ten wredny, napuszony debil (Potter) powiedział, że mnie kocha (!!!). Taa… dobre. Przecież mamy po 11 lat, więc co to za „miłość”? Coś mu się ubzdurało… Idiota. Skończony palant. Mogłabym tak wymieniać godzinami, ale niestety nie mogę, bo profesor McGonagall zadała nam wypracowanie o…

   Dalej nie czytałam. Dobrze pamiętam to wydarzenie. Wrzeszczałam wtedy na Pottera, bo Huncwoci porozrzucali łajnobomby po całej Wielkiej Sali. A on po prostu przeprosił i powiedział, że mnie kocha. Wtedy mruknęłam coś w stylu „Taa… jasne…” i szybko pobiegłam do dormitorium. Myślałam potem nad tym co usłyszałam, ale po jakimś czasie doszłam do wniosku, że nie warto się przejmować czymś, co mówił Potter.

   Przejrzałam cały pamiętnik. Najwięcej w nim było o Jamesie. Wtedy go nienawidziłam… A teraz jestem jego dziewczyną. Widać jak ludzie się zmieniają… Nie no, prawie cały pamiętnik był poświęcony osobie Jamesa Pottera. Pisałam co on takiego znowu wymyślił, powiedział, zrobił. A przecież skoro go nienawidziłam to nie powinnam sobie nim w ogóle zawracać głowy. Czy to możliwe, że już wtedy darzyłam do jakimś uczuciem? Nie, na pewno nie. Między nami zaczęło się układać dopiero w piątej klasie.

   Wcześniej jeszcze mówiłam wszystkim, że nigdy nie dam szansy Jamesowi, że to debil, idiota, kretyn itp. Jeju, ja tak naprawdę mówiłam? No trudno, było, minęło. Było przed siódmą, kiedy dziewczyny się obudziły. Dziwne, ale Dorcas nie było.

- Gdzie jest Dorcas? – zapytała Katie.

- Nie mam pojęcia… Chyba nie wróciła na noc. Przyszłam pierwsza, więc nie wiem – odparłam i schowałam pamiętnik do kufra.

- Ona wyszła gdzieś z Syriuszem. Widziałam… Może wciąż są razem? – powiedziała Ann i uśmiechnęła się lekko.

- Mam nadzieję, że wszystko sobie wyjaśnili – dodałam z uśmiechem.

Dziewczyny uszykowały się dość szybko. O Dorcas się zbytnio nie martwiłyśmy, bo wiedziałyśmy, że jeśli jest z Syriuszem to nic nie powinno się jej stać. Wyszłyśmy do Wielkiej Sali. Co prawda śniadanie zaczyna się dopiero za pół godziny, ale mogłyśmy przecież sobie tam posiedzieć i pogadać. Szłyśmy wolno. Opowiedziałam dziewczynom o tym, co wczoraj wydarzyło się między mną i Jamesem.

- …No i jesteśmy razem. Nawet nie wiecie jak się cieszę – zakończyłam.

- Lily, to wspaniale. Wiedziałam, ze kiedyś będziecie razem – powiedziała Ann.

- Wy jesteście dla siebie stworzeni – dodała Katie.

Uśmiechnęłam się. Skręciłyśmy w boczny korytarz. Stanęłam jak wryta. Kilka metrów przede mną stał James i całował się z jakąś dziewczyną. Nie… To niemożliwe… Mój James? Przecież wczoraj obiecywał, że nigdy mnie już nie zrani… A teraz zdradza mnie z jakąś inną dziewczyną.

- Jak mogłeś? – krzyknęłam.

„Para” oderwała się od siebie.

- O Lily… To nie tak… - wyjąkał James.

- Daruj sobie! Wszystko widziałam! – zawołałam.

- Czekaj… Nie widziałaś wszystkiego… - Rogacz podszedł do mnie.

- Daj mi spokój!!!

Spoliczkowałam go. James spojrzał na mnie wzrokiem pełnym złości. Ja również tak na niego patrzyłam.

- Świetnie! Nie wiem co ja w tobie widziałem, Evans! Jesteś zwykłą szlamą! – wykrzyknął.

Te słowa zabolały mnie najbardziej. Powiedział to chłopak, który jeszcze wczoraj mówił, że mnie kocha… Łzy pojawiły mi się w oczach. Odwróciłam się i pobiegłam do dormitorium. Słyszałam jeszcze jakieś głosy. To pewnie Ann i Katie krzyczały na Pottera. W Pokoju Wspólnym spotkałam Syriusza,

- Lily, co… - zaczął.

Nie słuchałam go tylko wbiegłam do dormitorium. Tam już całkowicie się rozpłakałam. Rzuciłam się na moje łóżko. Jak James mógł mi zrobić coś takiego? Dlaczego? Dlaczego mówił, że mnie kocha dzisiaj mnie zdradził? Dlaczego nazwał mnie szlamą? Przecież zawsze, gdy ktoś tak do mnie mówił on mnie bronił. A teraz… 

   Po kilku minutach wróciły Ann i Katie.

- Lily, tak nam przykro. Spotkałyśmy Syriusza. Powiedziałyśmy mu co się stało. Mówił, że w ogóle nie myślał, że James mógł coś takiego zrobić. Och Lily! Nie płacz! – powiedziała Katie.

Dziewczyny próbowały mnie pocieszyć, ale jakoś nie udawało im się to. Po kilkunastu minutach do dormitorium weszła Dorcas. Miała czerwone oczy. Wyglądało na to, że płakała.

- Dorcas, co się stało? - spytała Ann..

Dziewczyna się rozpłakała.

- Rozstałam się z Syriuszem… - powiedziałam.

Wtedy zobaczyła, że ja również płaczę.

- Lily, co jest? – zapytała.

Ann i Katie wszystko jej opowiedziały. Ja nie miałam na to sił. Następnie Dorcas wyjaśniła co zaszło między nią a Syriuszem. On po prostu powiedział, że jej już nie kocha, że mu to uczucie przeszło. Świnia jedna. Dorcas spędziła noc w Pokoju Życzeń. Chciała wszystko przemyśleć i pobyć sama.

- Dziewczyny, przestańcie się nimi przejmować… Widać nie byli was warci… - rzekła Katie.

- Ale ja go wciąż kocham… - powiedziałam.

- Ja Syriusza też… - dodała Dorcas.

To wszystko jest niesprawiedliwe. Dlaczego nie mogłam być z Jamesem? I dlaczego Syriusz tak okropnie potraktował Dorcas? Na te dwa pytania na razie nie uzyskam odpowiedzi.

***

Notka pewnie bardzo Was zaskoczyła. Naprawdę, wiem co robię. Dzięki za wszystkie miłe komentarze. :* A teraz odpowiedź na komentarz #olci#. Tak, masz rację. Jak pisałam tamtą notkę to po prostu nie pomyślałam o tym. Dzięki, że zwróciłaś na to uwagę. ;) Pozdro for all ;)