To koniec...

   Siedziałam z dziewczynami jeszcze parę godzin w dormitorium.

- Lily, co teraz zamierzasz? - zapytała Katie.

- Nie wiem… To wszystko stało się tak nagle… - odparłam.

- Może… Może porozmawiaj z nim… - zaproponowała Katie.

Prychnęłam.

- Niby po co? Przecież wszystko widziałam… Poza tym nie sądzę, żeby chciał rozmawiać ze… szlamą… - powiedziałam i kilka łez spłynęło po moim policzku.

Nie rozumiem dlaczego on mnie tak nazwał. Wiem, że pochodzę z mugolskiej rodziny, ale przecież James podobno mnie „kochał”. Teraz wiem, że te pięć lat, w ciągu których się za mną uganiał, były dla niego jakąś zabawą. On bawił się moim kosztem. Wiele razy przez niego płakałam. Widocznie byłam celem dla Jamesa Pottera. Postanowił sobie, że mnie zdobędzie, a kiedy wreszcie mu się to udało, rzucił mnie… To koniec… Zapomnę o Potterze. Będzie ciężko, ale w końcu się uda.

   Ann i Katie później poszły na obiad. Zostałam sama z Dorcas. Powiedziałam jej, co postanowiłam.

- Dobra, wezmę przykład z ciebie i postaram się też zapomnieć o Syriuszu, choć to na pewno nie będzie łatwe – rzekła.

- Wiem Dorcas…

Nagle usłyszałyśmy pukanie do drzwi. Dorcas poszła otworzyć.

- Do widzenia – powiedziała, kiedy otworzyła drzwi i zobaczyła, kto za nimi stoi.

Zdziwiłam się trochę. Od kiedy to na przywitanie mówi się „do widzenia”? Dorcas próbowała zamknąć drzwi, lecz ten ktoś stojący za nimi skutecznie jej to uniemożliwiał własną stopą.

- Dorcas, proszę, wpuść mnie. Ja muszę z nią porozmawiać… - usłyszałam głos, bardzo znajomy głos.

Głos, który przed paroma godzinami nazwał mnie szlamą…

- Nie. Lily nie chce z tobą rozmawiać! – powiedziała twardo Dorcas.

- Skąd możesz wiedzieć? Proszę, wpuść mnie… - mówił James.

- Nie! Żegnam! – Dorcas wypchnęła jakoś jego nogę i zatrzasnęła drzwi. Ja dodatkowo rzuciłam na nie zaklęcie Cooloportus, żeby Potter nie mógł ich otworzyć. A jak przyjdą dziewczyny to drzwi się odczaruje.

- Dobrze, że go nie wpuściłaś – powiedziałam do przyjaciółki.

- Wiedziałam, że nie chcesz go widzieć – odparła, na co się uśmiechnęłam.

Po kilkunastu minutach przyszły Ann i Katie, więc musiałyśmy odczarować drzwi.

- Widziałyśmy Pottera przy schodach. Widać było, że jest bardzo smutny – rzekła Ann.

- No i dobrze, Przyszedł tu i chciał porozmawiać z Lily, ale go nie wpuściłam – powiedziała Dorcas.

Do kolacji siedziałyśmy we czwórkę w dormitorium rozmawiając i śmiejąc się. Humor mi się trochę poprawił. Dorcas również. Nie myślałam o Jamesie. Na parę godzin w ogóle zapomniałam, że ktoś taki istnieje.

- Idziemy na kolację? – spytała Ann.

- No, chodźmy – odparła Dorcas.

Zgodnie z naszym postanowieniem miałyśmy unikać Pottera i Blacka, ale przecież nie możemy przystać wychodzić z dormitorium z powodu tych dwóch osobników. W Wielkiej Sali, na początku stołu Gryfonów siedzieli Huncwoci. My poszłyśmy więc na jego drugi koniec. Cały czas czułam na sobie czyjś wzrok. Kolacje jadłam w milczeniu. Mój dobry humor został chyba w dormitorium. Byłam teraz smutna… Mimo wszystko ja wciąż kocham Jamesa…

- Lily, idziesz? – zapytała Dorcas.

Ocknęłam się z zamyślenia. Swojego tosta już dawno zjadłam i wpatrywałam się tępo w pusty talerz.

- Tak… - odparłam i podniosłam się z krzesła.

Przechodząc obok Pottera starałam się na niego nie patrzeć. Jednak on wybiegł naprzeciw mnie.

- Lily, proszę, daj mi to wyjaśnić – powiedział.

Nic nie odpowiedziałam i próbowałam go wyminąć, lecz niestety on mi to uniemożliwił.

- Lily, proszę – szczególnie zaakcentował ostatnie słowo.

- Daj mi spokój! Nic tu nie ma do wyjaśniania! – udało mi się go wyminąć.

Rogacz złapał mnie za rękę. Przeszły mnie dreszcze, jednak odwróciłam się do niego i warknęłam:

- Jeśli nie chcesz, żeby moja ręka znowu wylądowała na twoim policzku puść mnie i daj mi spokój.

James powoli puścił moją dłoń. Na jego twarzy widziałam naprawdę duży smutek.

   Wróciłam z dziewczynami do dormitorium. Ann i Katie starały się jeszcze pocieszyć mnie i Dorcas (jej też się humor pogorszył, kiedy zobaczyła Syriusza), ale jakoś się nie udało. Później poszłam się umyć, zasunęłam kotary przy moim łóżku i położyłam się w nim. Nie zamierzałam jednak od razu zasypiać, chciałam sobie wszystko przemyśleć. Wiem, że muszę zapomnieć o Jamesie. Tylko on pewnie nie da mi spokoju i będzie chciał i wszystko wyjaśnić. Chociaż… Może to nie jest jego wina? Może ktoś go zaczarował albo dał mu jakiś eliksir… Nie. Dlaczego ja go zawsze bronię? Spojrzałam na zegarek leżący na mojej szafce obok łóżka. Była dwudziesta druga. W oczu rzucił mi się jelonek, prezent bożonarodzeniowy od Rogacza. Wzięłam do i przytuliłam się do niego. Łzy znowu popłynęły po moim policzku. Bardzo żałowałam, że z Jamesem byłam tak krótko. Przecież mogło nam się udać. Ale on wszystko zepsuł. Musze koniecznie przestać o nim myśleć. Ale ja go kocham… Czemu ja byłam taka głupia i dałam się nabrać na te wszystkie jego gierki? Rozpłakałam się jeszcze bardziej. Nie, to koniec. Już nigdy nie będę płakać przez Jamesa Pottera. Nigdy. Zapomnę o nim. Raz na zawsze.

   W takich rozmyślaniach zasnęłam tuląc do siebie pluszowego jelonka.

***

Ta notka moim zdaniem nie jest zbyt dobra. Obiecuję, że następna będzie o wiele lepsza od tej. ;) Dzięki za wszystkie komentarze. :) Pozdrawiam! :*