Wspomnienia

   Przerwa świąteczna skończyła się wczoraj. Uczniowie, którzy wyjechali na święta do domów już wrócili i Hogwart znów był pełny i tętnił życiem. Wszyscy opowiadali sobie swoje wrażenia, śmiali się. Je jednak wciąż byłam smutna. James nadal chodził za mną i prosił, żebym pozwoliła mu wszystko wyjaśnić. Zwykle kończyło się to moim krzykiem, żeby dał mi spokój. Chciałam jak najszybciej o nim zapomnieć. Nie obchodziło mnie, że być może się mylę i nie znam prawdy. James nie jest „Tym Jedynym”, bo jakby był, to nasz związek na pewno nie skończyłby się po jednym dniu. Koniec myślenia o nim. 

   Siedziałam teraz na historii magii. Była to piąta lekcja, czyli miałam już wszystkiego dość. Na dodatek wczoraj (a właściwie dzisiaj) poszłam spać o drugiej nad ranem, bo musiałam napisać trzy wypracowania. Prawie tu zasypiałam… Oparłam głowę o ręce i zamknęłam oczy.

Przypomniałam sobie moje pierwsze spotkanie z Jamesem.

Miałam wtedy jedenaście lat. Wędrowałam sama po Pokątnej i robiłam zakupy do Hogwartu. Wszystko było mi obce. Weszłam właśnie do sklepu Ollivandera po swoją pierwszą różdżkę. Wypróbowałam ich już chyba z dziesięć, lecz wciąż nie mogłam znaleźć tej odpowiedniej. Wtedy do sklepu wszedł czarnowłosy chłopak w okularach.

- O witam panie Potter – powitał go pan Ollivander.

- Dzień dobry. Przyszedłem po różdżkę – powiedział chłopak.

- Dobrze, poczekaj tylko aż obsłużę tę panienkę – odrzekł Ollivander.

Chłopak spojrzał na mnie i uśmiechnął się szeroko. Pan Ollivander poszedł po inną różdżkę.

- Jestem James Potter – rzekł chłopak i wyciągnął do mnie rękę.

- Lily Evans – powiedziałam i podałam mu dłoń.

- Idziesz do Hogwartu? – spytał, nie przestając się uśmiechać.

- Tak. Ty też, nie?

- Tak…

Trochę sztywna była ta rozmowa.

Potem przyszedł pan Ollivander z różdżką, która wreszcie pasowała do mnie. Machnęłam nią i wytrysnęły iskry. Różdżka ta była zrobiona z wierzby, miała dziesięć i ćwierć cala. Zapłaciłam za nią dziewięć galeonów i osiem sykli.

- Dziękuję. Do widzenia – powiedziałam.

- Do zobaczenia Lily! – zawołał jeszcze James.

- Cześć!

Wtedy wydał mi się miły i normalny. Ale to zmieniło się już w pociągu do Hogwartu.

   Siedziałam w przedziale z Dorcas i Ann. Właśnie tu się poznałyśmy. Rozmawiałyśmy sobie i nagle do naszego przedziału weszła czwórka chłopaków.

- Cześć dziewczyny – powiedział jeden z nich.

Miał czarne dość długie włosy.

- Jestem Syriusz. To James, Remus i Peter – powiedział wskazując na każdego z nich.

- O Lily! My już się znamy – powiedział James.

Dorcas i Ann też się przedstawiły. Chłopaki rozsiedli się w naszym przedziale. James usiadł koło mnie. Przyszli Huncwoci starali się jakoś z nami rozmawiać, ale my nie byłyśmy do tego chętne. Teraz, kiedy James był z kumplami zachowywał się co najmniej dziwnie. W ogóle nie przypominał tego chłopaka, którego spotkałam u Ollivandera. Po jakiś trzydziestu minutach próby rozmowy James położył rękę na moim udzie (!!!).Obrzuciłam go wściekłym spojrzeniem i warknęłam:

- Weź tą łapę.

 Chłopak udał, że tego nie usłyszał. Wstałam i krzyknęłam do niego:

- Powiedziałam coś chyba, nie?! Wkurzasz mnie!!!

- Lily, o co ci chodzi? – spytał udając niewiniątko.

- Nie udawaj, że nie wiesz!

- Dobra, James, daj spokój. Chodźmy stąd – powiedział Syriusz.

Potter w drzwiach powiedział jeszcze:

- Jesteś śliczna jak się złościsz.

Od tego momentu wiecznie się kłóciliśmy. Potem on po jakim czasie po raz  pierwszy wyznał mi miłość. Nie lubiłam go wcześniej, ale po tym zaczęłam go nienawidzić. On się za mną uganiał a ja zawsze dawałam mu kosza. Strasznie mnie wkurzały te pytania w stylu „Evans, umówisz się ze mną?”. Pewnie kiedyś bym mu uległa gdyby nie to dręczenie Snape’a.

Przypomniałam sobie nasz pierwszy pocałunek.

   To było na początku trzeciego roku. Wracałam z dziewczynami z obiadu a Huncwoci znów dręczyli Snape’a.

- Zostawcie go w spokoju! – zawołałam.

- Jak sobie życzysz – powiedział Syriusz i sprawił by Snape zrobił kilka obrotów w powietrzu i spadł na podłogę.

Oczywiście potem wydarłam się na Pottera i Blacka co myślę o ich zachowaniu i skierowałam się z dziewczynami do naszego dormitorium. Byłam wściekła na chłopaków. Dorcas i Ann przypomniały sobie, że muszą iść do biblioteki po jakąś książkę, więc dalej szłam sama. Jak na złość w jednym z korytarzy znalazł mnie Potter. Podszedł do mnie i powiedział:

- Lily, przepraszam.

Prychnęłam i spróbowałam go ominąć, jednak on mnie zatrzymał. Spojrzał mi prosto w oczy.

- Lily, naprawdę cię przepraszam – powiedział i zaczął zbliżać do mnie swoją twarz.

- Nawet nie próbuj… - nie dane mi było skończyć, bo James mnie pocałował. Był to pierwszy pocałunek w moim życiu. Nie trwał zbyt długo, bo odepchnęłam chłopaka.

- Nigdy więcej tego nie rób – warknęłam ze złością i jak najszybciej pobiegłam do dormitorium. Bardzo żałowałam, że tak się stało. Po tym zajściu kłóciliśmy się chyba jeszcze bardziej niż wcześniej i bardziej go znienawidziłam.

   W czwartej klasie po meczu quidditcha James wylądował w Skrzydle Szpitalnym. Złamał wtedy rękę i cały weekend musiał leżeć w szpitalnym łóżku. Pamiętam jak przed meczem obiecał, że złapie znicza dla mnie, To właśnie wtedy, kiedy wyciągnął prawą rękę, by złapać znicza, tłuczek uderzył w nią przez co ręka się złamała. James jednak nie poddał się i złapał znicza lewą ręką. Gryffindor oczywiście wygrał. Przez cały weekend odwiedzałam chłopaka i byłam dla niego miła (po raz pierwszy od dłuższego czasu). Czułam jakby wyrzuty sumienia i martwiłam się o Rogacza. James myślał, że wreszcie dałam mu szansę i po wyjściu ze Skrzydła Szpitalnego znów zaczął się za mną uganiać. Jednak po tym wydarzeniu inaczej odnosiłam się do Jamesa. Byłam dla niego milsza. A już całkowicie mi odbiło na koniec czwartej klasy. Przy pożegnaniu z Potterem zrobiłam coś głupiego. Zwykle mówiłam mu, że nareszcie nie będę go widzieć przez dwa miesiące i cieszę się z tego powodu. A teraz nic takiego nie powiedziałam tylko pocałowałam go w policzek po czym szybko uciekałam do samochodu rodziców. James był bardzo zaskoczony tym co zrobiłam. Ja tak samo. Rogacz potem pytał w listach czy to coś znaczyło. Ja na nie nie odpisywałam…

   Przypomniało mi się pewne zdarzenie z piątego roku, od którego wszystko praktycznie się zaczęło.

   Pamiętny dzień, kiedy to wreszcie dałam szansę Jamesowi. On wiedział, że nie może jej zmarnować. Przestał dręczyć Snape’a i zaczęłam go lubić. A nawet więcej… Potem był Bal Bożonarodzeniowy. Ten taniec pełen miłości… Uwierzyłam, że on naprawdę mnie kocha. A już na drugi dzień zabawiał się z inną…

   Mimowolnie kilka łez spłynęło mi po policzku. Nie. Miałam już nigdy nie płakać przez tego chłopaka. Otarłam ukradkiem oczy i w tej samej chwili zadzwonił dzwonek obwieszczając koniec lekcji. Miałam jeszcze więcej wspomnień związanych z Jamesem, ale nie chciałam już o nim myśleć. Wstałam i poszłam z dziewczynami na obiad a następnie do dormitorium by odrobić lekcje.

***

Mam nadzieję, że notka się Wam spodoba. Jak dla mnie to jest taka średnia. Nic za bardzo nie wnosi. Następna będzie już ciekawsza. ;) Pozdrawiam wszystkich! :)