Wyjaśnienia

   O szesnastej pięćdziesiąt ruszyłam do gabinetu profesor McGonagall, wiedząc, że czeka mnie kilka godzin ciężkiej pracy i marudzenia Pottera. On na pewno nie odpuści sobie szansy, żeby mi wszystko wyjaśnić. Zastanawiam się czy go nie wysłuchać. Może dałby mi wreszcie spokój?

   Zapukałam do drzwi, usłyszałam „Proszę” i weszłam do gabinetu opiekunki Gryfonów. James już tam był i kiedy mnie zobaczył w jego oczach pojawiła się nadzieja. Zignorowałam to.

- W ramach kary posprzątacie starą klasę do transmutacji. Chodźcie za mną – powiedziała McGonagall.

Wyszliśmy za nią z gabinetu. Nauczycielka zaprowadziła nas do tej starej klasy. Wystarczyło jedno spojrzenie na nią, aby zrozumieć, że czeka nas naprawdę dużo roboty.

- Przyjdę za cztery godziny. Do tego czasu powinniście tu posprzątać. A teraz oddajcie różdżki – poleciła McGonagall.

Oddałam posłusznie różdżkę, James również. Zostaliśmy sami. Bez słowa zaczęłam sprzątać.

- Naprawdę chcesz sprzątać? – zapytał Potter.

- Raczej nie mam wyjścia – warknęłam.

- Masz – powiedział i machnął kilka razy różdżką, po czym wszystko było już czyste i poukładane.

- Znowu dałeś tą fałszywą różdżkę? No super… - powiedziałam.

Z jednej strony cieszyło mnie to, że nie będę musiała sprzątać, a z drugiej wiedziałam, że teraz Potter nie da mi spokoju. Usiadłam w jednej z ławek i postanowiłam, że w spokoju poczekam aż przyjdzie profesor McGonagall. Niestety, co było do przewidzenia, przeszkodził mi w tym Potter, dosiadając się do mnie.

- Lily… Chciałbym cię przeprosić za to wszystko.. I chcę to wyjaśnić… - powiedział powoli.

- Nic nie ma do wyjaśniania. Wszystko widziałam. Zdradziłeś mnie i…

- To nie ja! Lily, pozwól mi wszystko wyjaśnić…

Dobra, zgodzę się. Co mi szkodzi posłuchać jakiejś bajeczki?

- No, słucham – powiedziałam i oparłam głowę na dłoniach.

- Syriusz i ja niedawno pojedynkowaliśmy się ze Ślizgonami. Nikt o tym nie wiedział. My wygraliśmy a oni przysięgli, że się zemszczą. Przepraszam Lily. Obiecałem, że nie będę już atakować Ślizgonów. Ta ich zemsta bla największą karą ze wszystkich, bo straciłem ciebie. Nie wiem jak, ale oni dowiedzieli się, że byliśmy razem. No i chcieli na rozdzielić. W drugi dzień świąt, jak chodziłem sobie po zamku, złapali mnie, zamknęli w jakimś pomieszczeniu i wyrwali parę włosów z głowy. Jeden z nich wypił eliksir wieloskokowy i zamienił się we mnie. Dalej już wiesz co się stało… Lily, ja nigdy bym ci czegoś takiego nie zrobił… - rzekł chłopak.

Milczałam. Nie wiedziałam czy mam mu wierzyć. Mógł sobie przecież wszystko wymyślić.

- Nie powiesz nic? – zapytał James.

- A co mam mówić? Nie wiem czy mogę ci zaufać. Podaj mi chociaż jeden powód, dla którego miałabym ci wierzyć – powiedziałam patrząc mu w oczy.

- Kocham cię. I wiem, że ty mnie też. Czy to nie jest wystarczający powód? – odparł.

Miał rację. Kocham go. Ale nie chcę znowu być wykorzystana. Nie wierzę mu. To pewnie kolejna z jego bajeczek.

- Nie wierzę ci – powiedziałam.

- Ale Lily, ja mówię prawdę…

- Po prostu, nie wierzę ci. I daj mi już spokój – odwróciłam głowę, chcąc ukryć łzy, które zaczęły mi się już zbierać w oczach.

James już się do mnie nie odzywał. Miałam teraz mieszane uczucia. Kochałam Jamesa i chciałam mu wierzyć, ale nie potrafiłam. Nie chciałam być kolejny raz oszukana. Pragnęłam, żeby Rogacz mnie przytulił a jednocześnie chciałam stamtąd wyjść i nigdy do nie widzieć. Łzy cisnęły mi się do oczu, ale przecież nie mogłam się rozpłakać przy Jamesie.

   Do przyjścia McGonagall siedzieliśmy nie odzywając się do siebie. Kiedy wyszliśmy ja skierowałam się w stronę Pokoju Wspólnego Gryffindoru a James poszedł w przeciwnym kierunku. W jednym z korytarzy, nie mogąc już wytrzymać, kucnęłam pod ścianą i rozpłakałam się. Miałam szczęście, że nikt o tej porze nie chodzi po korytarzach. Mimo wszystko bardzo kochałam Jamesa. Może powinnam mu uwierzyć? Ale wtedy myślałby, że może sobie robić wszystko co mu się podoba i, że mu zawsze wybaczę… I pewnie znowu by mnie zranił… Niepotrzebnie go słuchałam… Muszę o nim zapomnieć.

   Wróciłam do dormitorium. Dziewczyn nie było. Pewnie siedziały w Pokoju Wspólnym a ja ich nie zauważyłam. Nie czekając na nie umyłam się i poszłam spać. Na dziś miałam już wszystkiego dosyć.

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

   Rano obudziła mnie Ann, uszykowałam się i dziewczyny zaczęły pytać o mój wczorajszy szlaban. Opowiedziałam im wszystko.

- A może on mówi prawdę… - powiedziała Dorcas.

- Ale mógł sobie też wszystko wymyślić… - rzekłam.

- Co o tym myślicie? – spytałam Ann i Katie.

- Ja nie wiem – odparła Ann.

- Ja tak samo. Ale Lily, on cię wiele razy okłamywał… Pamiętasz? Nawet teraz jak ci obiecał, że nie będzie nikogo atakować a pojedynkował się ze Ślizgonami. - powiedziała Katie.

- No właśnie… - przytaknęłam.

- Lily, dziwna jesteś. Chłopak cię kocha, przeprasza, wszystko wyjaśnia a ty go lekceważysz i chcesz o nim zapomnieć… Załóżmy, że mówi prawdę. Pomyślałaś co on może czuć? Kocha cię a ty go odtrącasz… - rzekła Dorcas.

Nie odpowiedziałam. O tym nie pomyślałam.

- Ja chciałabym mu wierzyć, ale nie potrafię, nie mogę. – odparłam.

- Jeszcze kiedyś będziecie razem… - powiedziała Dorcas.

- Wątpię… Nadzieję można mieć… Ale na razie spróbuję o nim zapomnieć i… zacznę nowe życie…

***

Mam nadzieję, że choć trochę osób nadal czyta tego bloga. Bardzo chciałam napisać tę notkę wcześniej, ale musiałam się uczyć i po prostu nie miałam czasu. :( Teraz wiem, że ta nauka nie poszła na marne bo zajęłam 3 miejsce w tym konkursie. :) Z testu zdobyłam 38 punktów i też się bardzo cieszę. Postaram się teraz pisać częściej. Mam nadzieję, że mi się to uda. Pozdrawiam wszystkich, którzy czekali na nową notkę na tym blogu. :*