Straszna wiadomość

   Miedzy mną a Jamesem nic się nie zmieniło. Nadal byliśmy skłóceni i nie odzywaliśmy się do siebie, traktowaliśmy się jak powietrze. Rogacz wciąż chodził z ta Kelly i wyglądało na to, że byli razem szczęśliwi. Na pytanie, które zadała mi Dorcas, wciąż nie potrafiłam sobie odpowiedzieć. Wiele razy się nad tym zastanawiałam i do niczego nie dochodziłam. Nie chciałam go kochać, zdawało mi się, ze już nic do niego nie czuję, ale… Zawsze było jakieś „ale”.

   Czas do Sumów biegł nieubłaganie. Zostały jeszcze niecałe trzy tygodnie. Coraz więcej uczniów z klas piątych i siódmych (którzy zdawali Owutemy) widywano w bibliotece i w pokojach wspólnych przy książkach. Nauczyciele zadawali nam coraz więcej. Każdy z nich chciał, żebyśmy na egzaminach wypadli jak najlepiej, ale trochę przesadzali.

   Każdy uczeń piątego roku dostał ulotki dotyczące zawodów wykonywanych w przyszłości. Zastanawiałam się, kim chciałabym zostać. Chyba aurorem… To ciekawy zawód, ale też bardzo niebezpieczny. Dokładnie to jeszcze nie wiem. Na szczęście za dwa dni są porady zawodowe u wychowawcy, więc mam nadzieję, że profesor McGonagall mi coś doradzi.

   Pewnego dnia, kiedy do Sumów pozostało tylko dziesięć dni i każdą wolną chwilę spędzałam z przyjaciółkami przy książkach, na śniadanie oczywiście się spóźniłyśmy. Powód był jeden: zaspałyśmy. Do późna pisałyśmy wypracowania z eliksirów i zaklęć.

   Usiadłyśmy obok Huncwotów, gdyż nigdzie indziej nie było już miejsca. Akurat zdążyłyśmy, bo zaraz wleciały sowy z poranna pocztą. Zdziwiłam się lekko, kiedy jedna z nich podleciała do mnie i wręczyła list. Wzięłam go i przeczytałam.

Kochana córeczko,

wiemy, że niedługo masz ważne egzaminy, ale uważam, ze powinnaś o czymś wiedzieć. Twoja babcia miała zawał serca. Jej stan jest bardzo ciężki. Lekarze mówią, że wszystko będzie dobrze, ale ja i tak się martwię. Codziennie razem z tatą i Petunią siedzimy przy niej. Mamy nadzieję, że szybko wróci do zdrowia. Ja i tata życzymy Ci powodzenia w egzaminach. Z babcią będzie dobrze, nie martw się.

Uściski i buziaki od wszystkich.

Mama

Łzy stanęły mi w oczach. Jak to… zawał? Przecież to niemożliwe… Moja babcia? Zawsze była taka rześka… Ale lekarze mówią, że wszystko będzie dobrze… To tylko takie gadanie… Zawsze tak mówią, żeby tylko się nie martwić…

   Nie mogąc już dłużej wytrzymać wstałam, wzięłam list i wybiegłam z sali. Nie chciałam z nikim rozmawiać. Po moich policzkach toczyły się kolejne łzy. Bardzo kochałam moją babcię. Jak byłam mała, uwielbiałam u niej przesiadywać. Jeśli ona… Nie, nie wolno mi nawet tak myśleć.

   Pobiegłam do dormitorium. Tam zamknęłam się od środka, choć była pewna, że dziewczyny zaraz za mną przylecą. Tak tez się stało. Nie minęło nawet pięć minut, kiedy już próbowały dostać się do środka.

- Lily, wpuść nas!

- Lily, otwórz!

- Lily, powiedz, co się stało!

Krzyczały tak jeszcze chwilę, aż w końcu im otworzyłam. Dorcas już chciała coś powiedzieć, kiedy zobaczyła mnie zapłakaną, ale uciszyłam ją podając dziewczynom list. Z każdą linijka na ich twarzach widniało coraz większe przerażenie. Po przeczytaniu go podeszły i przytuliły mnie.

 - Lily, spokojnie… Wszystko będzie dobrze, zobaczysz… - rzekła Ann.

Rozbeczałam się jeszcze bardziej.

- Liluś, jesteśmy z tobą… - powiedziała Dorcas.

Usiadłyśmy na moim łóżku. Dziewczyny próbowały mnie jakoś pocieszyć a ja nadal chlipałam. Postanowiłyśmy, że dziś nie pójdziemy na lekcje. Do obiadu nie ruszałyśmy się z dormitorium.

 

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

   Kolejnego dnia chodziłam ciągle zamyślona. Na lekcjach w ogóle nie uważałam. Wciąż myślałam o liście, który wczoraj dostałam. Wiedziały o nim tylko moje przyjaciółki. Może za bardzo dramatyzowałam, ale strasznie się bałam…

   Tej nocy nie mogłam zasnąć. Co chwilę powracała do mnie treść tego listu. Nie, już nie mogę! Niedługo chyba oszaleję! Wstałam z łóżka, wzięłam książkę, pergamin i pióro, po czym zeszłam do Pokoju Wspólnego. Skoro nie mogę zasnąć, to nie będę marnować tego czasu na zadręczanie się.

   Usiadłam przy kominku i zaczęłam wypisywać z tekstu najważniejsze fragmenty do nauki. Przez jakiś czas moje myśli były zajęte. Po chwili usłyszałam czyjeś kroki na schodach. Okazało się, ze to Potter. Nie przejmowałam się nim i dalej się uczyłam, choć teraz trudniej mi było skupić się na tekście. Wczorajsza wiadomość znów do mnie powróciła. Zmęczona schowałam bezradnie głowę w dłoniach. W oczach zaszkliły mi się łzy.

- Lily? Co ty tu robisz? – spytał Potter.

- Uczę się. Nie widać? – warknęłam niezbyt uprzejmie.

- Co ty taka niemiła? – James usiadł obok mnie.

Prychnęłam i ukradkiem przetarłam oczy.

- Co się stało? – zapytał chłopak.

- Nic się nie stało. A nawet jakby się stało to nie twoja sprawa – burknęłam.

- Lily, przecież widzę jak się zachowujesz. Dziś cały dzień była taka nieobecna… Mi możesz powiedzieć.

- Ile razy mam ci powtarzać, że nic się nie stało? Daj mi spokój! – krzyknęłam, po czym zabrałam swoje rzeczy i wstałam.

- Poczekaj! Nie musisz się od razu tak unosić! Martwię się po prostu o ciebie – powiedział Rogacz i zatrzymał mnie.

- Niepotrzebnie. Puść mnie.

- Nie. Lily, mnie nie okłamiesz.

- A co cię to w ogóle obchodzi?! To nie twoja sprawa!

Łzy zbierały mi się w oczach. Z bezsilności i złości. James zauważył to i przytulił mnie. Tak po prostu przytulił.

- Zostaw mnie!

On jednak nie puścił. Starałam się mu wyrwać, lecz na nic się to nie zdało. Był za silny.

- No zostaw mnie! – krzyknęłam rozpaczliwie, choć nie liczyłam, że to poskutkuje.

W końcu przestałam się wyrywać. James uspokajał mnie i sprawiał, że czułam się bezpiecznie. Wypłakiwałam się w jego ramię, bo już nie mogłam sobie dać z tym rady. Rozkleiłam się totalnie.

- Spokojnie Lily… Jestem z tobą… - mówił Rogacz.

Naprawdę poczułam się lepiej. W jego ramionach zawsze się tak czułam, zapominałam o wszystkich problemach. Po chwili dopiero dotarło do mnie, co robię. Wypłakuję się Potterowi! Co on sobie o mnie pomyśli? Odepchnęłam go od siebie jak najprędzej uciekłam do dormitorium.

 

***

 

Mam nadzieję, że notka się Wam spodoba. Pojawiła się dopiero teraz, bo w weekend nie miałam czasu. Uważam, że jest trochę lepsza niż poprzednie. :) No, ale to już wy ocenicie. ;) Pozdrawiam wszystkich!