"Myślałam, że jest moim przyjacielem..."

     Nazajutrz obudziłam się bardzo wcześnie. Miałam okropny sen. Śniło mi się, że do mojego pokoju wpadł Potter i zaczął wykrzykiwać, że jestem głupia i podła. Uważał, że nie powinnam być z Tomem i że tylko z nim będzie mi dobrze. Mówiłam mu, że to nieprawda, ale w końcu nie wytrzymałam i uderzyłam go. Wtedy wyszedł trzaskając drzwiami i obudziłam się. I całe szczęście. Miałam dosyć Pottera, a on mnie nęka jeszcze w snach. To straszne…

     Minęło kilka dni. Spędzałam czas głównie na plaży. Jamesa już nie widziałam. I dobrze, bo nie wiem, co bym zrobiła, gdybym go zobaczyła. Dumbledore’a i McGonagall też nie spotkałam. Pewnego popołudnia, gdy siedziałam sama w hotelowym pokoju, wpadł do mnie Tom i poważnym tonem oświadczył:

- Musimy porozmawiać.

Oderwałam się od książki, którą czytałam i spojrzałam na niego.

- O co chodzi? -spytałam.

- O tego chłopaka, Pottera. I o nas – oznajmił.

- Nie mam zamiaru gadać o Potterze.

- Trudno. Rozmawiałem z nim dzisiaj.

Przez chwilę milczałam.

- I...? – zapytałam, starając się mówić obojętnie.

- No wiesz… Trochę się dowiedziałem o tym, co było między wami.

Przyznam, że trochę się zaniepokoiłam.

- Czyli?

- Byliście kiedyś razem…

- Przez jeden dzień… Niecały zresztą – wtrąciłam.

- Lily, dlaczego ty taka jesteś? Zgodziłem się na to całe udawanie, bo nie wiedziałem, o co w tym wszystkim dokładnie chodzi. Ten Potter robił to samo. Był z innymi dziewczynami, żeby wzbudzić twoją zazdrość. A teraz ty robisz to samo. Tak, Lily, to samo. Mnie nie oszukasz. Głupio się zachowujesz i tyle – rzekł Tom patrząc na mnie.

- Tobie wciąż na nim zależy – dodał.

- Wcale nie. Nie znoszę go – odparłam.

- Sama siebie okłamujesz. I przy okazji ranisz też tego chłopaka. On cię kocha, Lily. To widać.

Milczałam.

- Nie, on nie potrafi kochać. To wredny, nadęty egoista. Nienawidzę go – powiedziałam.

- Wiesz co? To ty jesteś egoistką! Dziwię się jak pozwalasz, żeby ktoś taki jak Potter w ogóle chodził po ziemi? Jak możesz pozwolić, żeby ktoś taki żył, kto ośmielił się w tobie zakochać?! Przecież to niedozwolone!

- Przestań...!

- Nie, nie przestanę! Taka jest prawda, Lily.

W oczach pojawiły mi się łzy. Jak on mógł tak mówić?

Wyszedł. Zabolało mnie to, co powiedział. Myślałam, ze jest moim przyjacielem… Najwyraźniej się pomyliłam. Nie będę się nim przejmować.

     Po paru godzinach stwierdziłam, że to wcale nie będzie łatwe. Chciałam już wracać do domu. Miałam dość tego całego wyjazdu. Zapowiadało się fajnie, a skończyło okropnie. Tylko że jak wrócę, Tom też tam będzie. A w Hogwarcie Potter. To jest niesprawiedliwe! Chyba tylko ja mam takiego pecha w życiu…

     Po kolacji, podczas której nawet nie raczyłam spojrzeć na Toma, zapytałam mamę, czy mogłabym wcześniej wrócić do domu.

- Lily, a co się stało, że tak nagle chcesz wracać? Jeszcze przecież tylko kilka dni… - powiedziała.

- Wiem, ale ja już naprawdę chcę wrócić…

- Lily, co się stało?

- Nic, mamo, naprawdę...

- Jesteś jakaś smutna i zmartwiona… Wiesz, że możesz mi o wszystkim powiedzieć, prawda?

- Wiem, mamo. To co? Będę mogła wcześniej wrócić?

- Nie wiem, Lily. Przyjechaliśmy tu samochodem państwa Moore, nasz został w domu.

- A autobusem, czy czymś?

- Nie, Lily, to nie jest dobry pomysł. Zobacz jaka jest piękna pogoda. Spędzisz czas na plaży i nawet nie zauważysz, jak szybko zlecą te dni.

Uznałam, że nie ma sensu ją dalej o to prosić, więc wyszłam.

     Kolejne dni spędziłam głównie na plaży. Byłam już nieźle opalona. Do Toma się nie odzywałam, choć on parę razy próbował ze mną porozmawiać, lecz ja byłam nieugięta. Pottera w ogóle nie widziałam. W końcu nadszedł dzień powrotu. Bardzo się cieszyłam. Kiedy wreszcie usiadłam na swoim łóżku, poczułam się o wiele lepiej.

     Pewnego dnia przyszedł Tom. Koniecznie chciał ze mną pogadać. Zgodziłam się, bo co innego miałam zrobić?

- Przepraszam, Lily. Za to, co wtedy powiedziałem... Poniosło mnie trochę – rzekł.

Nic nie mówiłam. Wtedy rzeczywiście przesadził, ale zranił mnie.

- Wiesz co, Lily? Poniosło mnie, to fakt, ale trochę w tym było prawdy. Nie zaprzeczysz temu – dodał.

- Skoro tak uważasz, to po co mnie przepraszasz? – spytałam.

- Bo mimo wszystko cię lubię…

Minę nadal miałam niezadowoloną. Tom zaśmiał się i przytulił mnie po przyjacielsku.

- Nie gniewaj się już… - szepnął.

- No dobra, przeprosiny przyjęte. Ale proszę cię, nie rozmawiajmy więcej o Potterze.

- Jak chcesz, Lily, ale… - zamilkł widząc moje spojrzenie.

- No dobrze – mruknął.

     Reszta wakacji zleciała mi bardzo szybko. Często chodziłam z Tomem na pobliski basen. Poznałam kilka osób, lecz o głębszej znajomości z nimi nie można było mówić. Z przyjaciółkami pisałam listy prawie codziennie. Potter się nie odzywał, co było trochę dziwne. Jednak nie narzekałam z tego powodu. Ogólnie dni leciały mi bardzo przyjemnie. Aż szkoda było wracać do Hogwartu. Ale mimo wszystko cieszyłam się z tego. Hogwart to mój drugi dom. Już stęskniłam się za tymi korytarzami, klasami, duchami… No i za przyjaciółmi. A z dziewczynami zobaczę się dwa dni przed końcem wakacji. Spotkamy się na ulicy Pokątnej. Już nie mogę się doczekać!

 

***

 

No tak… Mam ferie i znów złapał mnie leń… Z tej notki nie jestem zbytnio zadowolona, ale trudno ;) Dzięki za wszystkie komentarze. Okazało się, że dużo osób czyta tego bloga, lecz nie zawsze komentują... A trochę mi na tym zależy... Wtedy mam większą motywację do pisania. No... To chyba wszystko. ;) Pozdrawiam!