Podstęp Huncwotów

     Od samego rana miałam zły humor. Nie wiem dlaczego... Możliwe, że powodem były zaczynające się dziś lekcje. A może wczorajszy szlaban z Potterem... Raczej to drugie. Na śniadaniu oczywiście nie obyło się bez jego głupich pytań, czy się z nim umówię. Wkurzał mnie o to bardzo. Nie wiem, co stało się z tym „normalnym” Jamesem Potterem. Chyba utopił się w wodach Morza Północnego... Bo to od tamtych dni jest taki nieznośny.

     Po pewnym czasie do Wielkiej Sali wleciała chmara sów. Jedna z nich podleciała do mnie i do moich przyjaciółek. Dorcas porwała list i zawołała:

- To od Katie!

Rzuciłyśmy się, żeby go przeczytać.

Kochane dziewczyny!

Nawet nie wiecie, jak się za Wami stęskniłam! Strasznie mi was tutaj brakuje. Poznałam mnóstwo nowych osób, ale chyba z nikim nie zaprzyjaźnię się tak jak z Wami. Jest tutaj nieco inaczej niż w Hogwarcie... Co ja mówię?! Wszystko jest inne! Klasy, korytarze... Ale nie to jest najgorsze. Wszyscy chodzą w jakiś dziwnych strojach. Nie wiem, czy tu jeszcze wytrzymam. Miałam nawet ochotę wykraść miotłę ze szkolnego magazynku i przylecieć na niej do Hogwartu. Ale powinnam niedługo przywyknąć do tej inności... Chyba nie mam lepszego wyjścia... A co u Was? Czekam na odpowiedź.

Tęsknię za Wami!

Katie

PS: Pozdrówcie Huncwotów.

- Macie pozdrowienia od Katie – powiedziałam do chłopaków.

- Co pisze? – spytał Potter.

- Nie twoja sprawa – warknęłam.

- Lily! – upomniała mnie Dorcas.

- Co?!

- On tylko pytał.... – powiedziała i podała szczerzącemu się Potterowi list.

No i super. Przyjaciółka zrobiła ze mnie potwora, a z Pottera ofiarę. Ech... Czy na tym świecie nie ma sprawiedliwości?

 

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

     Transmutacja. Pierwsza lekcja w tym roku. Profesor McGonagall zaczęła od poinformowania nas, że pojawią się bardzo ważne, ale i trudne rzeczy do zapamiętania, więc trzeba uczyć się na bieżąco. Jakbyśmy sami o tym nie wiedzieli... Zaczęliśmy od powtórki materiału z wcześniejszych lat. Co chwilę jednak dało się słyszeć wybuch śmiech z rogu sali. Potter i Black. Pewnie obmyślali, jaki kawał znowu zrobić. Ale zachowywali się tak głośno, że profesor McGonagall zareagowała:

- Potter! Black! Cisza! Bo inaczej was rozsadzę!

Zamilkli. Ale nie na długo. Co za dzieci z nich...

- Koniec tego dobrego! Potter! Idziesz do Evans, a panna Meadowes przesiada się do pana Blacka. Natychmiast!

Nie, tylko tego jeszcze brakowało. Za jakie grzechy mnie to spotyka?

Potter dosiadł się do mnie z wielkim uśmiechem na twarzy. Postanowiłam, że będę go ignorować. Kiedy przepisywaliśmy notatki z tablicy, dostałam liścik od Jamesa.

Nie wiem, co myślę...

Nie wiem, co chcę...

Wiem, tylko tyle, że

Kocham Cię!

 

Lily, kiedy Ty to wreszcie zrozumiesz? Bardzo mi na Tobie zależy... Nie mogę znieść, jak marnujesz się przy tym Tomie... Proszę, daj mi szansę...

Yyy... No dobra, trochę mnie zatkało. Ale tylko trochę. Czy to możliwe, że w ciągu godziny ktoś tak się zmienił? Najpierw stosuje jakieś głupie sztuczki a później takie romantyczne wyznanie? Podejrzane to...

Spojrzałam na niego uważnie. Był spokojny i poważny. Nie wiem kompletnie co o tym myśleć. Nic nie odpiszę. Szczerze mówiąc to nawet nie wiem co.

 

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

     Po obiedzie Huncwoci zaproponowali spacer po błoniach, pod pretekstem pięknej, słonecznej pogody i ostatnich chwil wolnych od nauki. Z początku nie chciałam iść, ale dziewczyny mnie przekonały. Obawiałam się tego, co może zrobić Potter. Kto może wiedzieć, co on znowu wymyśli?

     Syriusz i Dorcas szli trzymając się za ręce, Ann i Remus podobnie. Żałowałam, że nie było Katie. W takich sytuacjach jak ta, mogłam z nią rozmawiać, a teraz pozostał mi tylko Peter i James...

     Usiedliśmy pod jednym z drzew. Na dworze było bardzo ciepło. Inni uczniowie, podobnie jak my, korzystali z ostatnich chwil wolności.

- Chodźcie do wody... Jest tak ciepło... – zaproponował Potter.

- Właśnie! Dobry pomysł! – poparł go Syriusz.

- Chyba was pogięło. W ubraniach? – spytałam.

- Ty, Liluś, możesz bez... – rzekł Potter.

- Wypchaj się – mruknęłam.

Potter podszedł do mnie z niepokojącym uśmiechem.

- Nie waż się mnie nawet dotykać – ostrzegłam go.

Chłopak zignorował moje słowa i wziął mnie na ręce.

- Zostaw mnie, ty imbecylu! – krzyczałam.

- Liluś, spokojnie, przecież wiesz, że cię nie skrzywdzę... – powiedział, trzymając mnie mocno.

Wiedziałam, że i tak na nic się zdadzą moje protesty. Tylko nie wiedziałam, po co on mnie gdzieś niesie. Jednak dość szybko się przekonałam. Potter wszedł razem ze mną do jeziora.

- Proszę, nie wrzucaj mnie do wody – powiedziałam.

- A umówisz się ze mną? – spytał szczerząc zęby.

- Nie! – krzyknęłam.

- Trudno... Nie to nie... – rzekł i wrzucił mnie do wody.

Szybko się wynurzyłam. Na szczęście nie było zbyt głęboko. Mokre ubrania przykleiły mi się do ciała.

- Potter! Ty idioto! Mówiłam, żebyś mnie nie wrzucał do wody!

- Lily, no nie bądź zła. Nie chciałaś się ze mną umówić, więc...

- Ty debilu! Nie zapominaj, że mam chłopaka! Daj mi spokój! – krzyknęłam wściekła i wyszłam z wody.

- Lily, co się stało? – spytała Dorcas, gdy zobaczyła mnie w takim stanie.

- Potter – mruknęłam i udałam się jak najszybciej do zamku.

- Lily, czekaj! Przepraszam! – krzyczał za mną Potter, ale ignorowałam to.

Wtedy, na transmutacji już myślałam, że James coś wreszcie zrozumiał, ale najwidoczniej bardzo się myliłam...

 

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

     Postanowiłam z dziewczynami, że zrobimy sobie dzisiaj babski wieczór. Trzeba skorzystać z tego, że jeszcze nic nie zadali. Na drzwiach wywiesiłyśmy tabliczkę z napisem „Nie przeszkadzać”, Dorcas poprosiła Syriusza, żeby załatwił nam jakieś jedzenie, później przygotowałyśmy do końca resztę rzeczy i zamknęłyśmy się w dormitorium.

- No dobra, to od czego zaczniemy? – spytała Ann.

- Może... Po prostu pogadajmy... Ale wiecie, szczerze – powiedziała Dorcas.

- Dobra. Lily, co z Jamesem? – spytała od razu Ann.

Nie... Nie chciałam za bardzo o tym gadać...

- Nic... Mam go dosyć...

- Co się w ogóle stało nad tym jeziorem? – zapytała Dorcas.

- Wrzucił mnie do wody! I tłumaczył się, że nie chciałam się z nim umówić! A przecież mówiłam mu już tyle razy, że mam chłopaka!

- Nie masz chłopaka... – wtrąciła Dorcas.

- Ale on myśli, że mam...

- No a co na to Tom? – spytała Ann.

- Nic... Powiedział, że mogę robić, co chcę... A poza tym... Potter się strasznie zmienił. Sama to zauważyłaś, Ann. Zobaczcie co dostałam od niego na transmutacji – pokazałam im ten liścik.

- Wow, Lily, nieźle... – powiedziała Dorcas po chwili.

- Ale zobaczcie... Wcześniej zachowuje się jak idiota, później pisze romantyczne listy, a potem wrzuca mnie do jeziora. Czy to jest normalne?

- Być może dla niego tak...

- No właśnie! Dla niego! Ale nie mówmy już o nim...

- No jak chcesz, ale... Coś powinnaś zrobić z Tomem. Wiesz, głupio tak wciąż udawać, że jesteście razem – rzekła Dorcas.

- Pomyślę o tym... A co z wami? Jak Syriusz? I Remus?

Okazało się, że między Ann i Remusem zaczyna coś zgrzytać. Jednak to pewnie chwilowy kryzys... Oby.

- Pokażę wam coś – powiedziała Ann i podeszła do swojego łóżka.

Chwyciła poduszkę a wtedy rozległ się przeraźliwy krzyk.

- Aaaaaaaaaa!!! To szczur!!!

Zwierzątko szybko zerwało się i pobiegło w stronę drzwi, po czym przecisnęło się pod nimi.

- Szczur? – spytałam zaniepokojona.

- Tak! Takie wielki, ohydny... Fuj! I to było na moim łóżku! – zawołała Ann.

- Ja ich zabiję! – krzyknęłam.

- Kogo? – spytała Dorcas.

- Huncwotów! Nie domyślasz się?! Peter jest animagiem! Zamienia się w szczura!

- Czyli... Cholera! Oni wiedzą, o czym rozmawiałyśmy! – zawołała Ann.

- Tak! I Potter dowie się, że ściemniałam o Tomie!

- No to super... I poznają nasze inne tajemnice – dodała Ann.

- Ale nie mamy pewności, że to Peter – powiedziała Dorcas.

- Jestem tego pewna. Huncwoci już nie żyją! – zawołałam.

 

***

 

Szczerze mówiąc, nie jestem z tej notki za bardzo zadowolona... Ale... Mam nadzieję, że się Wam spodoba. ;) Szablon już niedługo zostanie zmieniony. :) Pozdrawiam!