Wielka kłótnia i co po niej

- To co zrobimy? – spytała Dorcas.

- Pójdziemy tam... I... – odparłam.

- Lily, Peter może nic im nie powiedział... – rzekła Ann.

- Wątpię. Chodźmy tam... – skierowałam się w stronę drzwi.

Po chwili stałyśmy wszystkie pod dormitorium Huncwotów.

- Czekajcie – szepnęłam i zaczęłam podsłuchiwać.

Słychać było głos Petera i komentarze innych Huncwotów. Niewątpliwie o wszystkim już wiedzieli. Otworzyłam drzwi od ich dormitorium. Dziewczyny weszły tam za mną.

- Co wy tu robicie? – spytał Syriusz.

Dorcas posłała mu mordercze spojrzenie.

- Pewnie wasz kolega wszystko wam już wygadał... – zaczęłam groźnym tonem.

- Nie wiem, o co ci chodzi – powiedział natychmiast Potter.

- Nie udawaj, Potter! – krzyknęłam.

Huncwoci wymienili spojrzenia. Podeszłam do Petera.

- Musiałeś im wszystko wygadać! Musiałeś! Dlaczego to zrobiłeś?! Nie masz własnego rozumu?! Robisz wszystko, co oni ci powiedzą?!

- Lily, ja... Ja... – zaczął się jąkać.

Odwróciłam się do reszty.

- Kto na to wpadł?

Trójka Huncwotów spojrzała niepewnie na Jamesa.

- Mogłam się domyślić! Potter! I co? Co teraz powiesz? – zawołałam.

- Lily... Przestań... Ty też nie jesteś bez winy!

- Ja?! Czy ja wysyłam którąś ze swoich przyjaciółek, żeby podsłuchiwała, o czym rozmawiasz z Huncwotami?!

- A czy to ja kłamię, że kogoś mam?!

- A czy to ja jestem nachalna, tak jak ty?!

- A czy to ja wściekam się o byle co, tak jak ty?!

- A czy to...

- DOSYĆ!!! Przestańcie! Tak do niczego nie dojdziecie! – zawołała Ann.

Spojrzeliśmy na nią. Miała rację.

- Dobra, to ja może już pójdę... – powiedział Black.

- Ani mi się waż! – krzyknęła Dorcas.

Syriusz zatrzymał się.

- Powiedz mi, dlaczego w tym uczestniczyłeś?! – spytała ze złością.

- Dorcas, proszę, nie bądź zła...

- Jak mam nie być zła?! Nie masz do mnie zaufania! Inaczej nie obchodziło by cię to, o czym gadam z dziewczynami!

- Dorcas, to nie tak...

- A jak?! Może mi to wytłumaczysz?!

- Uspokój się najpierw, to porozmawiamy!

Dorcas zamilkła.

- Ann, chodź stąd, porozmawiamy gdzie indziej – rzekł Remus do swojej dziewczyny.

Wyszli. Peter też się gdzieś ulotnił. Dorcas i Syriusz rozmawiali w miarę spokojnie, jednak dziewczyna czasem podnosiła głos.

- Dlaczego mnie okłamałaś? – zapytał James.

- Widocznie miałam swoje powody – burknęłam.

- Wiesz, że tak się nie robi?

- A wiesz, że się też nie podsłuchuje? Wkurzasz mnie już! Tylko razy ci mówiłam, żebyś dał mi spokój, a ty nadal swoje!

- Ale nie musiałaś mówić, że Tom to twój chłopak!

- Faktycznie, nie musiałam. Ty mnie do tego zmusiłeś! I co? Teraz pewnie jesteś zadowolony, że wpadłeś na genialny pomysł podsłuchiwania! A nie pomyślałeś, że Ann i Dorcas też mają swoje tajemnice, o których Huncwoci nie powinni wiedzieć?!

- Lily! To nie tak!

- A właśnie, że tak! I wiesz co? Jesteś ohydnym egoistą, Potter! Nienawidzę cię! – krzyknęłam i uderzyłam chłopaka w twarz.

- Zostaw mnie w spokoju – powiedziałam twardo i wyszłam z dormitorium.

 

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

     Przez kilka kolejnych dni Potter się do mnie nie odzywał. Zupełnie mnie ignorował. A kiedy na mnie patrzył... Miał żal w oczach. Czasem myślałam, że może zbyt ostro go potraktowałam... Widać było, że jest mu przykro... Ale nie, nie zamierzam sobie nim zawracać głowy. Dorcas jest wciąż zła na Syriusza, że w tym wszystkim uczestniczył. A Ann i Remus porozmawiali na spokojnie i jest tak jak dawniej. Peter mi się na oczy nie pokazywał. I dobrze, bo chyba bym mu coś zrobiła.

     Po obiedzie poszłam od razu do biblioteki po kilka książek potrzebnych do wypracowania z transmutacji. Powiedziałam pani Pince, czego potrzebuję, a ona poszła po te książki, twierdząc, że narobię jej bałaganu. Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Kilkoro uczniów coś pisało, inni czytali lub uczyli się. Moją uwagę przykuła osoba siedząca przy oknie. James Potter. Był zamyślony i nieobecny. Podpierał głowę ręką. Siedział odwrócony do mnie tyłem. Zdziwiłam się tym niecodziennym widokiem. Potter w bibliotece? Nie dane mi było jednak dłużej się nad tym zastanawiać, gdyż pani Pince wróciła z książkami. Podziękowałam jej i udałam się szybko do dormitorium. Była tam tylko Ann, a po kilkunastu minutach pojawiła się również Dorcas.

- Rozmawiałam z Syriuszem – oświadczyła.

- Pogodziliśmy się! – dodała.

- To świetnie – rzekła Ann.

- Rozmawiałam z nim o Jamesie, Lily... – powiedziała Dorcas.

- Dorcas, cieszę się, że się pogodziłaś z Syriuszem, ale nie chcę słuchać nic o Jamesie – powiedziałam.

Dorcas zignorowała moje słowa i kontynuowała.

- Mówił, że James jest ostatnio strasznie smutny i przygaszony.

- Widziałam go dzisiaj – opowiedziałam im to, co zdarzyło się w bibliotece.

- No widzisz, Lily... Chyba powinnaś z nim porozmawiać... – rzekła Dorcas.

- Co?! Nigdy!

Dziewczyny wymieniły spojrzenia.

- Lily, pomyśl, jak on się czuje... – rzekła Ann.

- On cię kocha – dodała Dorcas.

- Taa... Na pewno...

- Lily, przestań! Naprawdę powinnaś z nim pogadać! Pomyśl jak ty byś się czuła na jego miejscu!

Milczałam.

- Idź do niego... – rzekła Ann.

- Jest sam w dormitorium – dodała Dorcas.

Przyjaciółki zostawiły mnie samą. Świetnie normalnie...

     Zastanowiłam się nad tym wszystkim. Z jednej strony nie powinnam się tym przejmować. James zrobił coś złego, dostał „karę” a teraz jest mu przykro... Tak raczej być powinno. Nie mam go za co przepraszać... Chociaż... Z drugiej strony... Gdybym to ja była na jego miejscu... Wciąż okłamywałam go, ze Tom jest moim chłopakiem. Gdyby ktoś mi wmawiał takie rzeczy tylko po to, żebym się odwaliła to... Na pewno byłoby mi przykro. I miałabym żal do tej osoby... I co ja mam zrobić? Iść do niego, czy nie? A jak tak to co mu powiedzieć? Dobra, pójdę, szybko go przeproszę i wrócę z powrotem.

     Doprowadziłam się do porządku i po paru minutach stałam pod drzwiami dormitorium Huncwotów. Teraz miałam ochotę stamtąd uciec. Nie wiedziałam, co mi odbiło, że tam poszłam. Zapukałam. Usłyszałam ciche „proszę” i weszłam do środka. Chłopak leżał odwrócony do mnie tyłem na łóżku. Tak jakoś dziwnie się poczułam...

- Syriusz, po jaką cholerę pukasz do siebie? – mruknął Potter.

- To nie Syriusz. To ja... – powiedziałam.

James poderwał się z łóżka.

- Lily, co tu robisz? – spytał zaskoczony.

- Przyszłam cię przeprosić... Za to, że cię okłamywałam... – usiadłam obok niego.

James był bardzo zdziwiony.

- Co się stało, że to zrozumiałaś? – spytał.

- Przemyślałam sobie parę rzeczy... Ale wiesz co? Ty też nie powinieneś podsłuchiwać...

- Wiem, ale chciałem wiedzieć, czy z Tomem to prawda... Przepraszam – uśmiechnął się lekko.

- Ja też ostatnio zachowywałam się okropnie... Chociaż ty strasznie się narzucałeś...

- Miałem powody... Zależy mi na tobie Lily...

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Nie chciałam go znów ranić, ani dawać też zbędnych nadziei.

- Nie powinienem był tego mówić... – powiedział chłopak.

- Ja już pójdę – podniosłam się.

- Lily, czekaj – rzekł chłopak i przytulił mnie lekko.

- James... Puść mnie... – mruknęłam.

- Przepraszam... Trochę mnie poniosło.

- Widzę... Cześć – powiedziałam i wyszłam.

Żeby tylko sobie nic nie pomyślał... Dobra, przeprosiłam go i po sprawie. Nie mam pojęcia, co wydarzy się za jakiś czas. Mam tylko nadzieję, że Potterowi nic głupiego do głowy nie strzeli.

 

***

 

Według mnie to tak notka jest straszna. Może nie cała, ale jej koniec. Wyobrażałam to sobie nieco inaczej... Jestem ciekawa waszych opinii o niej. ;) Przepisywałam ją w wielkiej złości, więc mogły pojawić się jakieś literówki. ;P Pozdro!