Strach przed przyszłością

- Lily, wstawaj! Spóźnimy się na lekcje! – krzyczała Dorcas.

Leniwie otworzyłam oczy i spojrzałam na zegar. Ósma trzydzieści. Natychmiast zerwałam się z łóżka.

- Czemu wcześniej mnie nie obudziłyście? – spytałam.

- Bo same niedawno wstałyśmy. Budzik chyba nie zadzwonił…

- No trudno. Idę pierwsza do łazienki! – powiedziałam.

Po jakiś trzydziestu minutach byłyśmy gotowe. Od razu popędziłyśmy na transmutację. Profesor McGonagall odjęła nam piętnaście punktów za spóźnienie. Mogło być gorzej... Kolejne lekcje zleciały bardzo szybko. I całe szczęście, bo byłam strasznie głodna. Nic dziwnego, w końcu nie jadłam śniadania...

     Po południu, w drodze do Pokoju Wspólnego napotkałyśmy Pottera i Blacka. Rzucali łajnobombami w stronę pierwszaków i kilku starszych uczniów ze Slytherinu. Na korytarzu strasznie śmierdziało. Zobaczywszy nas, chłopaki odwrócili się i najnormalniej w świecie poszli sobie.

- Potter! Black! Nie tak szybko! – zawołałam.

- Lily, daj spokój... – powiedziała Dorcas.

- Nie – mruknęłam.

- Po co to zrobiliście? – spytałam, kiedy doszłam do chłopaków.

- Tak o – odparł Potter.

Posłałam mu wrogie spojrzenie.

- Tak o?! To ja teraz tak o daję wam szlaban. Zadowolony?

- Szlaban? Za co, Evans? – zapytał zły Black.

- Za znęcanie się nad młodszymi. Jutro zgłoście się do profesor McGonagall.

- Lily... No proszę... Musisz dawać nam ten szlaban? – spytał Potter.

- Tak. Może wreszcie się czegoś nauczycie, w co wątpię. A teraz żegnam.

Oddaliłyśmy się od nich.

- Nie powinnaś być taka ostra... – zaczęła Ann.

- A oni nie powinni rzucać w tych Ślizgonów łajnobombami. I proszę was, nie kontynuujmy już tego tematu.

     Dzień przeminął na pisaniu zadań domowych na jutro. A było tego strasznie dużo. Transmutacja, eliksiry, zaklęcia i astronomia. Miałam na niektóre z nich tydzień, ale oczywiście wszystko zostawiłam na ostatnią chwilę.

     Wieczorem, około dwudziestej trzeciej, kiedy Pokój Wspólny już prawie całkowicie opustoszał, a na oknem widoczna była połówka księżyca, ja pisałam jeszcze esej na zaklęcia. Właściwie to już go prawie kończyłam. Po piętnastu minutach wypracowanie było gotowe. Ziewnęłam. Nie wiadomo skąd zaczęłam zastanawiać się nad przyszłością. Kto wie co mnie wtedy czeka?

- Nad czym tak myślisz?

Nagle pojawił się przede mną James. Spojrzałam na niego krótko i odparłam:

- O wszystkim... O dalszym życiu, o tym, co będzie po Hogwarcie... Chyba się tego boję...

- Dlaczego? Przecież masz przyjaciół, rodzinę... – chłopak usiadł obok mnie.

- To nie takie proste, James... Chyba mnie nie rozumiesz...

- To mi to wytłumacz – posłał mi zachęcający uśmiech.

Poczułam, że muszę z kimś o tym porozmawiać. A że akurat z Potterem to już inna sprawa...

- No bo zobacz... Teraz wszystko jest proste i uporządkowane... Uczymy się, bawimy i te de... Ale po Hogwarcie... Już nie będzie tak łatwo. Nie będzie McGonagall, która wlepi szlaban za złe zachowanie, Irytka rzucającego wszędzie łajnobombami, duchów, innych dziwnych stworzeń... A co najważniejsze... Zaczniemy całkiem nowy etap w życiu... Sami będziemy musieli się utrzymać... Oczywiście zawsze można wrócić do rodziców, ale to nie wchodzi w grę. Ja się po prostu boję, James. Boję się, że sobie nie poradzę...

Chłopak wysłuchał mnie uważnie.

- Dobrze wiesz, że nie masz czego się bać. Doskonale sobie ze wszystkim poradzisz – powiedział.

- A ty dobrze wiesz, że wcale tak nie musi być. Ale nie chodzi tylko o to…

- A o co jeszcze?

- Spędziliśmy tutaj już pięć lat. Te dwa kolejna bardzo szybko zlecą... Ja nie chcę opuszczać Hogwartu... To mój drugi dom – w oczach zebrały mi się łzy, których nie zdołałam pohamować.

- Liluś, słoneczko, nie płacz... Czekają nas jeszcze dwa lata w tej szkole. Słyszysz? Dwa lata! To dużo... Nie płacz – James próbował mnie uspokoić.

Przytulił mnie a ja się nie opierałam.

- Ale James... Dwa lata strasznie szybko zlecą... Nie wyobrażam sobie życia bez tego wszystkiego... – jeszcze bardziej się rozpłakałam i wtuliłam w niego.

- Ciii... Wszystko będzie dobrze – mówił James, tuląc mnie mocno.

Bardzo tego potrzebowałam. I nie ważne, że jeszcze niedawno byłam strasznie na niego zła. Ważne było to, że jest przy mnie. Rogacz tulił mnie jeszcze dość długo. Ale mi to nie przeszkadzało... Wręcz przeciwnie.

- Dziękuję – powiedziałam po chwili.

- Za co? – spytał zdziwiony.

- Za to, że jesteś. I że mnie wysłuchałeś.

- Drobiazg. Pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć. Zawsze.

- Dziękuję – powtórzyłam i uśmiechnęłam się do niego.

James otarł mi łzy z policzków.

Posiedzieliśmy chwilę w milczeniu.

- Lily? Jak tobie w ogóle poszły Sumy? – spytał Rogacz.

- Sumy? A dobrze nawet... Miałam trzy wybitne i dwa powyżej oczekiwań... A najgorzej z wróżbiarstwem, nędzny... A tobie?

- Nie jest źle... Mogłoby być lepiej, ale trudno. Z czego te wybitne miałaś?

- Z zaklęć, eliksirów i transmutacji...

- Ja miałem tylko z transmutacji...

- Nie dziwie się... Jesteś w końcu animagiem... Nikt się jeszcze o tym nie dowiedział?

- Nie. I mam nadzieję, że tak pozostanie.

- Wiesz, że możesz za to nawet w Azkabanie wylądować?

- Nie będzie tak źle... Ale chyba nie zamierzasz się wygadać?

- Nie, pewnie, że nie.

- To dobrze. A... Lily... Ty serio chcesz zostać aurorem?

- Nie wiem... Może... Nic nie mów – dodałam, kiedy zobaczyłam jak otwiera usta, żeby coś powiedzieć.

- Wiem, że to niebezpieczne – dodałam.

- To dobrze... I naprawdę nie sądzę, że to dobry pomysł....

- Trudno. A ty?

- Co ja?

- No kim chcesz być?

- Szczerze mówiąc to nie wiem... Może quidditch... Albo auror... A może coś jeszcze innego... Naprawdę nie wiem, Lily... Jeszcze dużo może się zmienić...

- Właśnie...

- Ale ty nie masz czym się martwić. We wszystkim sobie poradzisz.

- Taa, akurat... Na pewno nie...

- Tak? To powiedz mi w czym nie jesteś dobra.

- No na przykład... Quidditch!

- Ech, no tak. Ty to nawet na miotle boisz się lecieć.

- No widzisz.

- Ale poza tym jesteś wspaniała – uśmiechnął się szeroko.

- Dobra, dobra, nie słodź mi już tak...

- Ale to prawda!

- Taa... A ja jestem królową Anglii...

- W takim razie kłaniam się nisko, o pani – chłopak wstał i skłonił się przede mną.

- James! Nie żartuj! – roześmiałam się.

Rogacz z uśmiechnął się i usiadł koło mnie.

- I co? Humor już lepszy? – zapytał po chwili.

- Tak... Dzięki...

- Zawsze do usług! A... Lily... Mam malutką prośbę...

- Słucham...

- Cofniesz nam szlaban?

- O nie! Musisz ponieść karę... I tyle...

- No Lily, proszę...

- Nie. I się nawet ze mną nie kłóć.

Chłopak zrobił minę zbitego psa. Zrobiło mi się do trochę żal.

- Szlabanu wam nie cofnę, ale poproszę McGonagall, żeby nie dawała wan niczego ciężkiego i wcześniej was wypuściła.

Na twarz Jamesa wpłynął uśmiech.

- Dzięki Lily!

Uśmiechnęłam się.

- Wiesz... Już trochę późno... Chyba już pójdę... – powiedziałam.

- Szkoda... Ale jak chcesz.

Wstałam i skierowałam się w stronę dormitorium.

- Lily?

- Tak? – odwróciłam się w stronę chłopaka.

- W sobotę jest wyjście do Hogsmeade... I... Poszłabyś tam ze mną? – spytał.

Trochę zaskoczyło mnie jego pytanie. Ale przed chwilą było naprawdę fajnie, więc może by mu dać szansę?

- Zastanowię się... Później ci powiem, ok?

- Dobra! – na jego twarzy pojawił się uśmiech.

- Cześć – powiedziałam i weszłam na górę do dormitorium.

- Do zobaczenia, Lily... – rzekł James.

 

***

 

Mam nadzieję, że notka się Wam spodoba. :) Napisałam ją już wcześniej, a że nie mam czasu na pisanie i w miarę pasuje do całości, daję ją teraz. :P A ja oczywiście wszystko na ostatnią chwilę zostawiam i na poniedziałek mam mnóstwo roboty... Ech... No trudno. Pozdrawiam wszystkich! ;)