Mecz i strach

     Długo nie mogłam zasnąć. Męczyła mnie wciąż ta sprawa z Patrickiem. Nie miałam pojęcia, co zrobić. Z jednej strony chciałam się zgodzić, żeby zrobić Potterowi na złość i pokazać, że nie tylko on ma powodzenie u płci przeciwnej. Może to głupie, ale taką właśnie miałam ochotę. Lecz z drugiej strony zastanawiałam się, czy związek z Patrickiem jest słuszny. Przecież nie znam go na tyle dobrze, żeby mu tak zaufać. Poza tym nie czuję nic do niego. Owszem, lubię go, ale to nie wystarczy. W czy w ogóle Potter jest wart tego, żebym tak się poświęcała, by zrobić mu na złość. Z pewnością nie. Na dodatek Patrick nie sprawia wrażenia, że naprawdę mu na mnie zależy. Nie będę się śpieszyć tym razem. Nie chce, żeby ta sprawa potoczyła się tak, jak ta z Alexem. Czas pokaże, czy Patrick jest dla mnie odpowiedni.

     Kiedy uporządkowałam sobie to wszystko w głowie, udało mi się zasnąć. Byłam pewna, że podjęłam właściwą decyzję.

 

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

     Siedziałam z przyjaciółkami w Pokoju Wspólnym przy kominku. Za chwilę mieli zjawić się Huncwoci. Postanowiłam, że powiem dziewczynom teraz o mojej decyzji w sprawie Patricka, bo później może nie być okazji.

- Wiecie co? Stwierdziłam, że tym razem nie będę się śpieszyć w związku z Patrickiem. To nie ma sensu. Nic do niego nie czuję.

Dziewczyny spojrzały na mnie ze zdziwieniem.

- No co? – spytałam

- Szok lekki. Byłaś taka napalona na to wszystko, a teraz nagle dajesz sobie spokój – rzekła Dorcas.

- Po prostu przemyślałam sobie to wszystko. A poza tym to same mi go odradzałyście – powiedziałam.

- Tak. I uważamy, że zrobiłaś bardzo dobrze – odparła Ann.

Uśmiechnęłam się.

W tej samej chwili do Pokoju weszli Huncwoci. Od razu skierowali się w naszą stronę.

- Będziecie na meczu, prawda? – spytał Syriusz.

- Przecież to dopiero za niecałe dwa tygodnie. Jasne, że będziemy – odrzekła Dorcas.

- Wiem, wiem, tak tylko pytam dla pewności – posłał jej uśmiech i pocałował ją.

Wywróciłam oczami. Nie miałam ochoty na widok migdalącej się pary.

- Idę do dormitorium – oświadczyłam wstając.

Ann pokiwała głową. Idąc po schodach do sypialni czułam na sobie spojrzenie Jamesa Pottera.

Niedługo potem do sypialni wpadła Dorcas.

- Syriusz powiedział, że spróbują coś wykombinować w sprawie tego spotkania z Katie, ale dopiero po meczu. Wcześniej nie mogą, bo chcą jeszcze potrenować – powiedziała.

- Dobrze, poczekamy. Napiszę później do Katie.

- James był smutny... – zaczęła Dorcas.

- No i?

- Może z nim porozmawiasz?

- Nie ma mowy. Nie mówmy o nim.

- Ale...

- Żadnego „ale”.

 

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

     Dwa tygodnie minęły bardzo szybko i kiedy weszłam rano do Wielkiej Sali, słyszałam tylko rozmowy o dzisiejszym meczu quidditcha. Drużyna Gryffindoru siedziała po środku stołu. Widać było, że wszyscy się denerwują. Black starał się rozbawić towarzystwo żartami, ale marnie mu to wychodziło.

     James spojrzał na mnie z nadzieją, ale nic nie powiedziałam. W spokoju jadłam śniadanie przysłuchując się rozmowom o meczu quidditcha. Przed dziesiątą udałam się z przyjaciółmi i dwójką Huncwotów na trybuny. Wcześniej oczywiście przebrałam się w ubrania w kolorach Gryffindoru: czerwony i złoty. Zajęliśmy miejsca, z których mieliśmy bardzo dobrą widoczność.

Wkrótce mecz się rozpoczął. Komentował, jak zawsze, Robbie Lee. Obie drużyny wleciały na boisko, kafel poszedł w górę i zaczęła się gra.

- Black od razu porwał kafla, podaje do Watson. O nie, Kravitz zaatakował tłuczkiem, nic się jej na szczęście nie stało, jednak kafla przejęli Puchoni. Bones pędzi do pętli Gryfonów, wymija obrońcę i gol! Dziesięć do zera dla Huffelpuffu!

Po trzydziestu minutach Puchoni prowadzili dziewięćdziesiąt do osiemdziesięciu. Szukający obu drużyn krążyli nad boiskiem, jednak znicz się nie pokazywał.

- Cóż to był za gol! Gratulacje, Naidoo! Mamy remis! Dziewięćdziesiąt do dziewięćdziesięciu! – zakomunikował Lee.

Przez następną godzinę gra toczyła się punkt za punkt. Wszyscy śledzili grę z wielkim zainteresowaniem. Takiego obrotu spraw nikt się nie spodziewał. Gryfoni myśleli, że wygraną mają w kieszeni, jednak Huffelpuff był całkiem dobrze przygotowany.

- Black znakomicie wyminął obrońcę i gol! Kafla szybko przejmuje Watson i mamy następne dziesięć punktów!

Gryffindor po piętnastu minutach uzyskał przewagę sześćdziesięciu punktów. Jednak jeśli Potter szybko nie znajdzie znicza, możemy przegrać. Nagle Davies, szukający Puchonów, poderwał swą miotłę i zaczął pędzić w przeciwnym kierunku.

- A co to się dzieje? Czyżby pojawił się znicz? Potter ruszył za Daviesem! Prawie go dogania! A niech to, pałkarz Puchonów posłał w niego tłuczka!

Szukający Huffelpuffu zagapił się przez to i znicz ponownie zniknął. Gra zrobiła się coraz bardziej zacięta.

- Boję się o Syriusza – powiedziała Dorcas, kiedy jej chłopak cudem nie oberwał tłuczkiem.

- Nic mu nie będzie, nie martw się – rzekłam.

W tej właśnie chwili Syriusz zdobył wspaniałego gola. Po trybunach przebiegł pomruk niezadowolenia Puchonów.

     Nie minęło kilkanaście minut, a szukający Domu Borsuka znów dostrzegł skrzydlatą piłeczkę. James tego nie zauważył. W tej chwili akurat nasze spojrzenia się spotkały. Dopiero głośne gwizdy i krzyki kibicujących uczniów przywróciły go do rzeczywistości. Rzucił się na miotłę i w mgnieniu oka znalazł się przy swoim rywalu. Teraz wszyscy śledzili wzrokiem tę dwójkę. Potter wyprzedził Daviesa i wyciągał już rękę po znicza. Nagle znienacka pojawił się tłuczek. Rogacz dostał mocno w brzuch. Nie był w stanie utrzymać się na miotle. Spadał...

     Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Była przerażona. Żeby tylko nic poważnego mu się nie stało… Szukający Huffelpuffu trzymał już znicza w dłoni. Na jego twarzy mimo to nie było widać radości.

     Zbiegłam na boisko a przyjaciele za mną. Jamesem zajmowała się już pani Pomfrey. Chłopak był nieprzytomny. Miał ranę na czole, z której leciała strużka krwi, za pewne po upadku. Jego miotła, o dziwo, ani trochę nie ucierpiała. Niektórzy uczniowie również zeszli do miejsca, gdzie leżał szukający. Cała drużyna już przy nim była. Zrobiło mi się strasznie przykro. Patrzyłam, jak przenoszą Rogacza na niewidzialnych noszach do Skrzydła Szpitalnego, a żal ściskał moje serce. Cała złość na niego mi przeszła, chciałam tylko, żeby szybko wrócił do zdrowia.

     Nie wiem jak, ale nagle znalazł się przy mnie Patrick. Chciał mnie przytulić, ale odepchnęłam go.

- Zostaw mnie – powiedziałam i pobiegłam za przyjaciółmi do Skrzydła. Niestety, do sali szpitalnej nie chciano nas wpuścić. Strasznie się martwiłam. Pani Pomfrey na pewno zrobi wszystko, co w jej mocy, ale chciałam tam być. Nie potrafiłam znaleźć wytłumaczenia na to, co się ze mną działo. Minęło trochę czasu, kiedy wreszcie wpuścili nas do Jamesa na kilka minut. Był przytomny, cały w bandażach.

- Jak się czujesz, stary? – zapytał Syriusz.

- Jakoś przeżyję... Jak mecz? –odparł.

Mówienie sprawiało mu lekką trudność.

Nikt nie wiedział, co odpowiedzieć.

- Nie myśl o tym teraz – rzekł Remus.

Rogacz i tak znał prawdę, było to widać po jego minie. Spojrzał na mnie. Zrobiło mi się jeszcze smutniej. Chłopak na pewno cierpiał...

Usłyszałam szepty moich przyjaciół, a kiedy się odwróciłam, nikogo za mną nie było. Zostałam sama z Jamesem. Niepewnie podeszłam do jego łóżka.

- Bardzo boli...? – spytałam.

- Trochę. Da się przeżyć. Dlaczego tu zostałaś?

No właśnie… Dlaczego?

- Jeśli chcesz, to sobie pójdę – już się odwracałam.

- Nie, zostań – złapał mnie za rękę, po czym syknął z bólu.

- Nie powinieneś się ruszać – powiedziałam.

- E tam, nic mi nie jest – na udowodnienie tych słów spróbował się podnieść, jednak zaraz opadł na poduszkę.

- No widzisz. Nie przemęczaj się.

Chłopak posłał mi uśmiech.

- Fajnie, że przyszłaś – powiedział.

- Martwiłam się o ciebie – wymknęło mi się.

- Naprawdę?

- Spadłeś z tak wielkiej wysokości... To wyglądało przerażająco...

- Wyjdę z tego. To tylko dwa złamane żebra i parę siniaków. Pani Pomfrey mnie poskłada.

- Panno Evans, proszę już iść! Pacjent potrzebuje odpoczynku! – w drzwiach pojawiła się pielęgniarka.

- Muszę już iść – powiedziałam do chłopaka.

- Dzięki, że przyszłaś.

- Nie ma za co. To cześć…

- Cześć – uśmiechnął się.

Skierowałam się w stronę dormitorium. Cieszyłam się, że z Jamesem wszystko będzie dobrze. Pani Pomfrey na pewno sobie poradzi z tymi połamanymi żebrami. Tylko... Czy James nie zacznie sobie robić głupich nadziei? W prawdzie nie ma do tego powodu, ja go tylko odwiedziłam. Nie mam pojęcia, co się stało, że byłam dla niego taka miła... Ale strach też robi swoje. Lecz czy to wszystko nie jest dziwne?

 

***

 

Mam nadzieję, że ta notka Wam się spodoba. Przepraszam, że tak długo się ona nie pojawiała, ale... lenistwo. Ale teraz oceny są już wystawione, w szkole luz, będę miała więcej czasu na pisanie ;) Często czytam komentarze, w których piszecie, że chcecie, by Lily i James byli już razem... Mam podobne zdanie. Ale Lily i Jamesa nie mogę jeszcze połączyć, na to za wcześnie. Jednak dziękuję za wszystkie pozytywne, jak i negatywne opinie ;) Dzięki Wam chce mi się pisać. :) Pozdro!