Złudna nadzieja

      Stan Jamesa poprawiał się. Po kilku dniach od wypadku całkowicie doszedł do siebie. Nie mógł jednak wyjść za Skrzydła Szpitalnego, bo pani Pomfrey chciała go trochę poobserwować.

     Dziś rano, jeszcze przed lekcjami, poszliśmy całą paczką do Rogacza. Pożartowaliśmy, porozmawialiśmy... Jak zawsze. Tylko teraz byłam dla niego bardziej przyjaźnie nastawiona. Poprosił mnie, żebym wpadła do niego po południu sama. Ciekawe, czego może chcieć. Pójdę i się przekonam.

- Idę do Jamesa – oznajmiłam przyjaciółkom po południu.

- Dobra... Ale chwila, czekaj - odparła Dorcas, odrywając się od gazety.

- O co chodzi? - spytałam.

- Jest coś między tobą i Jamesem? – zapytała.

- Nie no, ty znowu swoje...

- No co? Ostatnio często ze sobą rozmawiacie, jesteś dla niego milsza... A teraz jeszcze idziesz do niego... Więc nie dziw się, że pytam.

Ann przysłuchiwała się temu z boku.

- Mnie i Jamesa nic nie łączy i nigdy łączyć nie będzie. Po prostu martwiłam się o niego po tym wypadku... A jestem milsza bo... no martwiłam się o niego i tyle.

- Jasne, oczywiście, że tak – powiedziała Dorcas z ironią.

- A myśl sobie co chcesz, ja idę. Na razie – rzekłam i skierowałam się w stronę Skrzydła Szpitalnego.

James chodził po pomieszczeniu zniecierpliwiony. Kiedy mnie zobaczył, na jego twarz wstąpił uśmiech. Podszedł do mnie i przytulił. Zdziwiłam się, ale zachowałam trochę rozsądku i lekko go odepchnęłam.

- Po co chciałeś się ze mną widzieć? – spytałam oficjalnie.

Chłopak chyba zorientował się, że trochę przegiął – było to po nim widać.

- Tak o, chciałem się z tobą zobaczyć.

- Przecież już dziś tutaj byłam.

- Tak, ale nie sama. Choć, pokażę ci coś – poprowadził mnie do okna, z którego było widać chatkę Hagrida.

- Zobacz, co Hagrid tak wyhodował – powiedział, wskazując na mały ogródek.

- Jakie śliczne! – zachwyciłam się tymi dziwnymi roślinami, który tam rosły.

Nie przypominały one żadnego ze znanych mi kwiatów. Nie wiem, czym były. Kolor zmieniał się co chwilę z odcieni żółtego i czerwonego. Z daleka nie widziałam szczegółów, jednak całość wyglądała naprawdę pięknie.

- Cieszę się, że ci się podoba – rzekł James głębokim głosem.

Oderwałam wzrok od tego cudu usiadłam na łóżku.

James zaraz znalazł się obok mnie. Nie wiedziałam, co powiedzieć, on chyba też nie.

- Jak się czujesz? – spytałam, żeby przerwać tę niezręczną ciszę.

- Dobrze... W zasadzie to już mógłbym wyjść... Tylko nie mogę się przyzwyczaić do myśli, że przegraliśmy... – wyraźnie posmutniał.

- Nie przejmuj się... To nie twoja wina, tylko tego pałkarza.

- Ale mogłem przecież zauważyć ten tłuczek... I go wyminąć.

- Oj przestań. Jak spadałeś... To wyglądało strasznie… Nikt nie myślał wtedy o wygranej, tylko żeby nic ci się nie stało.

- Ty też? – spytał z nadzieją.

- Ja? Eee... No każdy...

Nagle jego ręka znalazła się na mojej talii. Popatrzyłam na niego pytająco, a nasze spojrzenia spotkały się. Jego wzrok był bardzo głęboki. Chłopak zaczął przybliżać swoją twarz do mojej. Znajdowałam się chyba w jakimś dziwnym stanie, bo zanim dotarło do mnie to, co się dzieje, było już za późno. James całował mnie coraz namiętniej. Czułam się wspaniale, było mi tak dobrze. Każdy jego pocałunek sprawiał, że pragnęłam tego bardziej... James objął mnie mocniej i przycisnął do siebie. Całował bardzo namiętnie, robił to doskonale. Tonęłam w jego ustach… Nic do mnie nie docierało...

Stopniowo odrywaliśmy się od siebie. Kiedy dotarło do mnie to, co się stało, spojrzałam na niego w przerażeniem w oczach. On też patrzył na mnie niepewnie.

- Lily... – zaczął lekko zachrypniętym głosem.

Odwróciłam szybko głowę i wstałam.

- Nie... Nic nie mów – powiedziałam trochę roztrzęsiona.

- Nie powinniśmy… Nie możemy… - rzekłam.

- Chłopak natychmiast podszedł do mnie.

- Posłuchaj, trochę mnie poniosło... Przepraszam. Nie mogłem się powstrzymać, proszę cię, nie bądź na mnie zła… - mówił to tak, że prawie mu uwierzyłam.

Spojrzałam mu prosto w oczy. Zobaczyłam w nich troskę, strach i... zakłopotanie?

- Muszę już iść – ruszyłam do wyjścia.

- Lily, czekaj! Nie zaczekałam.

- Lily! – chłopak pobiegł za mną.

- Panie Potter, proszę wracać od sali! - zawołała pielęgniarka wychodząc z gabinetu.

To mnie uratowało. Nie chciałam rozmawiać z Jamesem. Nie wiem, co mi się stało, że od razu go nie odepchnęłam. Było mi wtedy tak dobrze… Po prostu nie panowałam nad sobą. Tylko… Dlaczego?

     Szłam zamyślona przez korytarze aż na kogoś wpadłam. Tym kimś okazał się być Patrick.

- O Lily! Co ty taka zamyślona?

- A tak jakoś… - skłamałam.

Nie miałam ochoty na pogawędki z nim.

- A pamiętasz, jak obiecałaś mi, że się nad czymś zastanowisz? – spytał uśmiechając się lekko.

O Boże, nie! Tylko nie to… Co mam zrobić?

- Eee... No... Pamiętam...

- I co postanowiłaś?

Stwierdziłam, że muszę mu powiedzieć prawdę.

- Nie możemy być razem. To nie ma sensu. Lubię cię, ale to nie wystarczy. Przepraszam, muszę już iść - pognałam jak najszybciej do Pokoju Wspólnego.

Patrick jeszcze krzyczał, żebym poczekała, ale ignorowałam to.

Zdecydowanie za dużo wrażeń jak na parę minut.

      W Pokoju Wspólnym nie było dużo ludzi. Na kanapie przy kominku siedział Syriusz. O dziwo, był sam. Opadłam na miejsce obok niego.

- A gdzie reszta? – spytałam.

- James w szpitalu, a inni poszli gdzieś... Nie wiem... Stało się coś? – spytał , widząc moją minę.

- Nie, nic... – skłamałam.

- Możesz mi powiedzieć.

- Wiem.

- Chodzi o Jamesa?

- Skąd widziałeś?

- Mówił mi, że masz do niego przyjść... Byłaś?

Pokiwałam głową.

- I co?

Milczałam.

- Obiecuję, że nie wygadam się Jamesowi.

- No ok... Poszłam tam... Trochę porozmawialiśmy... A potem – na samo wspomnienie tego, co było potem, poczułam ucisk w okolicach brzucha.

- Co potem? – zapytał Syriusz.

- James zaczął mnie całować! I najgorsze jest to, że mu na to pozwoliłam! – wyrzuciłam z siebie jednym tchem.

Syriusz uśmiechnął się lekko.

- Co w tym takiego śmiesznego?

- Nic, nic... Tylko nie rozumiem, dlaczego tak dramatyzujesz.

- On za każdym razem, kiedy staję się dla niego milsza, robi sobie jakieś nadzieje... Niepotrzebne nadzieje…

- Jak to niepotrzebne? To ty nie...?

- Co nie?

- No James jest pewien, że go kochasz... Teraz myśli, że zrozumiałaś to po tym wypadku... I dlatego tak... Wiesz…

- Boże... Ja nic do niego nie czuję... Nie wiem nawet, czy go lubię…

- Cholera. No to mamy problem. Zrobimy tak: ja nie powiem mu, że z tobą rozmawiałem, ale zasugeruję mu, że powinien przystopować.

- Dobrze… Ja już mam tego dosyć. Za każdym razem tak jest…

- Spokojnie, nie martw się – chłopak przytulił mnie.

Dość długo trwaliśmy w tej pozycji.

- Syriusz! Co ty robisz?! Lily, to ty?! – usłyszałam głos nad sobą.

Oderwałam się od Blacka i spojrzałam w górę. To była Dorcas.

- Dorcas, my nie… - zaczęłam, ale ona mi przerwała.

- Akurat! Nie spodziewałam się tego po was – w jej oczach pojawiły się łzy.

Odwróciła się i pobiegła do dormitorium.

- Ja do niej pójdę – powiedziałam, widząc wstającego Syriusza.

Dorcas siedziała na łóżku i płakała. Zrobiło mi się strasznie przykro.

- Dorcas... To nie tak jak myślisz – zaczęłam.

- Jasne! Tulisz się do mojego chłopaka po kątach i myślisz, że tego nie widzę!

- To był zwykły, przyjacielski uścisk! Nie masz żadnych podstaw do złości!

- Nie wierzę ci… Wyjdź stąd.

- Ale…

- Wyjdź!

Wyszłam więc. Nie było sensu się z nią kłócić.

W Pokoju Wspólnym siedział wciąż Syriusz.

- I co? - spytał, gdy mnie zobaczył.

- Jest wściekła. Mówiłam jej, że to był zwykły uścisk, ale ona mi nie wierzy...

- Może ja do niej pójdę?

- Nie… Poczekajmy aż ochłonie...

- Dobrze…

- Nie martw się, zrozumie.

- Mam nadzieję.

- Dzięki, że mi pomożesz z Jamesem...

- Nie ma sprawy, jutro z nim pogadam. A teraz będę już leciał... Zastanowię się jak to wszystko wytłumaczyć Dorcas.

- Dobra... To pa.

Poszedł Mam nadzieję, że Dorcas wszystko zrozumie. Na pewno. I oby James przystopował. Może z nim o tym później porozmawiam? Nie wiem. Tylko… Ten pocałunek był cudny. Dawno się tak nie czułam. Nie mam pojęcia, dlaczego pozwoliłam mu zabrnąć aż tak daleko... Nie ma sensu się nad tym zastanawiać. To nic dla mnie nie znaczyło... I tak przecież nigdy nie będę z Jamesem. Nigdy.

***

Przepraszam, że znów tyle musieliście czekać na notkę, ale nie miałam kompletnie weny na pisanie. Dopiero wczoraj mnie ona dopadła :) Mam nadzieję, że notka Wam się spodoba. Następna pojawi się około 9 lipca. Teraz wyjeżdżam i notki będę pisała jedynie w zeszycie :) Życzę wszystkim miłych wakacji :) Pozdro! ;]