Prosto w oczy

Następnego poranka Dorcas dla wszystkich była bardzo niemiła. Wściekała się o byle co... Nawet nie starałam się przemówić jej do rozsądku, no wiedziałam, że może to tylko pogorszyć sprawę. Zastanawiałam się jednak, czy tak właśnie zachowuje się przyjaciółka. Mogłaby przecież wysłuchać mnie i Syriusza. Ale nie, ona myśli, że wszystko wie najlepiej. Ech... Mam nadzieję, że wkrótce życie wróci do porządku.

W Pokoju Wspólnym złapał mnie Syriusz i koniecznie chciał porozmawiać. Dorcas obrzuciła nas wrogim spojrzeniem i odeszła, udając, że nic ją to nie obchodzi. Ann również nas zostawiła.

- O co chodzi? – spytałam.

- Mam pewien pomysł.

- Jaki?

- Tylko nie wiem, czy się zgodzisz...

- No mów już.

- Myślałem w nocy o tej zaistniałej sytuacji i doszedłem do wniosku, że skoro oni tak głęboko wierzą, że ze sobą kręcimy to... Może...

- No co? – ponagliłam go.

- Może byśmy zrobili im na złość i serio zaczęli ze sobą... być?

Patrzyłam na niego z wielkim zdziwieniem. Co on wygaduje?

- Syriusz? To ty? Czy to nie tobie tak zależy na Dorcas?

- Lily, zależy mi na niej, tylko po prostu wkurza mnie, ze mi nie ufa i od razu osądza. Chcę jej pokazać, że teraz dopiero może mieć powody do zazdrości... Nie wiem, czy dobrze mnie zrozumiałaś.

- Chyba nie. Powinieneś jej pokazać, że tylko ona się liczy, a nie od razu lecieć do innej. Tak właśnie zachowuje się kochający facet. Sorry, ale myślałam, że jesteś inny. Poza tym Dorcas jest mimo wszystko moją przyjaciółką i nie zrobiłabym jej czegoś takiego.

- Boże, Lily, ale dałaś mi wykład! – roześmiał się chłopak.

Teraz już nic nie rozumiałam...

- Ja tylko zapytałem...

- A gdybym się zgodziła?

- Ale się nie zgodziłaś…

- Nie no, powiedz.

- Ech... No to chyba byśmy byli ze sobą.... Na niby...

- Aha, na niby. Boże... Dobra, udam, że tej rozmowy nie było. Idę na śniadanie. Na razie.

Ale on ma pomysły! Przecież nie mogłabym tego zrobić Dorcas... Poza tym myślałam, że Syriusz ją kocha, a po tym, co usłyszałam, zaczynam mieć wątpliwości…

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

            Transmutacja. McGonagall coś gada o jakiś zaklęciach. Nie mam pojęcia, o co chodzi. Zastanawiałam się wciąż nad słowami Blacka. Czy on naprawdę mógłby... zdradzić Dorcas?

            Nagle wylądowała przede mną mała karteczka. Była od Jamesa, z którym miałam nieprzyjemność siedzieć w ławce.

Możemy się dziś spotkać?

Zrobiłam wielkie oczy i odpisałam:

Nie.

Czemu?

Bo nie.

Muszę z Tobą porozmawiać.

Ale ja nie.

Proszę... To ważne.

Daj mi spokój.

No proszę...

Nie mamy, o czym rozmawiać.

Mamy. No proszę... Chociaż chwilę.

No dobra. O 14:00 na błoniach. Na 10 minut i ani chwili dłużej.

Dzięki!

I w co ja się wpakowałam? O co mu chodzi? Ech... Gdybym się nie zgodziła, męczyłby mnie przez cały dzień.

Dopiero teraz coś zauważyłam. W klasie zrobiło się tak... cicho. Spojrzałam na McGonagall. Jej oczy wyrażały wielką złość. Mierzyła mnie i Jamesa ostrym wzrokiem.

- O, widzę, że pani Evans i pan Potter wreszcie zaczęli uważać... To miłe, że postanowiliście przestać wysyłać do siebie te liściki miłosne. Może szlaban was czegoś nauczy... Dziś, o 18:00 w moim gabinecie. Nie spóźnić się. A teraz wróćmy do lekcji...

Posłałam Potterowi wrogie spojrzenie. To jego wina. To przez niego mam szlaban! Idiota. Po co on do mnie pisał? Wrr... I na dodatek McGonagall powiedziała „liściki miłosne”. Teraz wszyscy pewnie myślą, że.... Nie, na pewno nie. Oby.

            Po obiedzie usiadłam sobie przy oknie i wpatrywałam się w dal. Widać już było lekko pożółkłe liście. Hagrid krzątał się po swoim ogródku. Jak ja dawno u niego nie byłam... Muszę to szybko nadrobić.

- Lily? Możemy chwilę porozmawiać? – usłyszałam za sobą.

To Dorcas. Zdziwiłam się trochę, ale również się ucieszyłam.

- Jasne, siadaj – uśmiechnęłam się lekko.

- Rozmawiałam przed chwilą z Syriuszem.... Powiedział, że was nic nie łączy. To prawda? – Dor przeszła od razu do sedna sprawy.

- Prawda. Dorcas, on jest tylko moim przyjacielem. Nie wiem, dlaczego pomyślałaś, że łączy nas coś więcej?

- On cię tak tulił... I ja naprawdę nie wiedziałam, co się dzieje...

- Oj Dorcas... Przecież wiesz, że ja nie mogłabym ci czegoś takiego zrobić...

- Wiem... Przepraszam, że was od razu osądziłam...

Uśmiechnęłam się i przytuliłam przyjaciółkę.

- Mam nadzieję, że teraz będziesz mi bardziej ufać – powiedziałam.

Dziewczyna roześmiała się.

- Lily, a co z Jamesem?

- O nie, tylko nie to...

- Co?

- No znowu nasłucham się o nim jaki to on wspaniały itepe... Mam dosyć.

- Nie... Chciałam wiedzieć, o co chodziło dziś na transmutacji? Pisaliście liściki?! Wow! Tego bym się po tobie nie spodziewała!

- To on zaczął. Chciał się spotkać. Odmawiałam mu długo, ale w końcu jakoś uległam.

- Nie no, Lily, zaskakujesz mnie.

- Nic sobie nie myśl...

- Umówiłaś się z Jamesem!

- Wcale nie!

- Tak!

- Nie!

- Tak!

- Tak?

- No!

Zaczęłyśmy się śmiać.

- Ale tak serio.... On chciał o czymś pogadać. Gdybym się nie zgodziła, męczyłby mnie przez długi czas, wiesz, jaki on jest.

- A ty wspaniałomyślnie się zgodziłaś.

- Dorcas... Nic sobie nie wyobrażaj...

- Oczywiście. Nic, a nic!

- Ha ha ha, bardzo śmieszne... Idę już... Zaraz mam się spotkać z Potterem.... Wrócę szybko, pa.

Cieszę się, że z Dorcas już ok. Dobrze, że zrozumiała prawdę. Jestem tylko ciekawa, co powiedział jej Syriusz...

            Potter czekał już na błoniach. Gdy mnie zobaczył, bardzo się ucieszył.

- Fajnie, że przyszłaś.

Postanowiłam nie być zbyt miła.

- Mów szybko, o co chodzi, bo się trochę śpieszę.

- Już, już... Chciałem wiedzieć... Czy... Ty i Syriusz.... To na poważnie?

Wywróciłam oczami.

- Ile razy mam powtarzać, że nic, oprócz przyjaźni, nas nie łączy? Raz mnie przytulił, wielkie halo!

- Na pewno?

- Tak! A poza tym nie wiem, czemu to cię tak interesuje. Mam prawo spotykać się z kimś, a tobie nic do tego.

- Wiesz przecież, co do ciebie czuję...

- Powiedziałam ci niedawno, żebyś dał sobie spokój.

- Nie mogę. Lily... To nie jest zwykłe zauroczenie... Ja... Kocham cię – spojrzał mi w oczy.

- Nie mogłabyś mi dać szansy? Takiej malutkiej? – dodał.

- Nie. Przestań sobie robić jakiekolwiek nadzieje. James, ja mówię serio.

Chłopak odwrócił wzrok. Widać było, że jest mu smutno.

- Pójdę już... Cześć – rzekłam i oddaliłam się od niego.

Zastanawiałam się, czy dobrze zrobiłam. Chyba go trochę zraniłam... Ale mówiłam mu to już wiele razy, to nie moja wina, że nie może tego zaakceptować.  

Zobaczyłam Hagrida obok swojej chatki. Stwierdziłam, że do niego na chwilę wpadnę.

- Witaj Hagridzie! Co u ciebie? – podeszłam do niego.

- O Lily! Jak miło cię widzieć! Dawno u mnie nie byłaś!

- Sam rozumiesz, szkoła i tak dalej...

- Wiem, wiem, dobrze, że w końcu wpadłaś... Może herbatki?

- Chętnie, ale może innym razem. Ja tylko na parę minut... Obiecuję, że niedługo przyjdę na dłużej.

- Trzymam cię za słowo. I weź resztę ze sobą. No a teraz powiedz, co u ciebie?

Poopowiadałam mu trochę o szkole, aż w końcu temat zszedł na ostatnie wydarzenia związane z Dorcas, Syriuszem i Jamesem. Opowiedziałam Hagridowi, co się stało.

- Cholibka, myślałem, że Dorcas bardziej wam ufa... Ale dobrze, że się pogodziłyście... A James... To dobry chłopak, Lily... – rzekł olbrzym.

-Ale on jest strasznie dziecinny... Myśli, że wszystko mu wolno...

- Zmienił się... Nie zauważyłaś tego? Robi coraz mnie kawałów... Czasem zdarza mu się jakiś wybryk, ale można mu to wybaczyć... Poza tym.... Zależy mu na tobie. Rzadko który chłopak ma odwagę wyznać dziewczynie prosto w oczy swoje uczucia...  Pomyśl nad tym... I zastanów się, co ci w nim przeszkadza...

- Ech.... Nie wiem... Zobaczę jeszcze... Muszę już lecieć... Wpadnę kiedy indziej. Na razie

- Do widzenia, Lily.

Wróciłam do zamku. Nie wiedziałam jeszcze, co mnie dziś czeka...

***

No i udało mi się dziś dodać notkę. :) Przepraszam, że tak późno, miała być po 3 sierpnia, ale jeszcze wyjechałam nieoczekiwanie... Mam nadzieję, że notka się Wam spodoba. :) Teraz do końca wakacji siedzę w domu, więc będę miała trochę czasu na pisanie :) Ale to nie znaczy, że notki będą codziennie. Wszystkie Wasze blogi odwiedzę w najbliższym czasie i skomentuję. :) Pozdrawiam!