Udawana miłość?

Notka z dedykacją dla Cecile (www.dziwna-historia-czyli-lily-evans.blog.onet.pl), która miała niedawno urodziny (WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO! ;*) oraz dla Ciuchny, dzięki której wzięłam się za siebie i jakoś napisałam tę notkę ;)

***

            Przed osiemnastą ruszyłam do gabinetu profesor McGonagall, by odpracować swój szlaban. Coś czułam, że będzie nie tak. Po prostu...

            U mojej wychowawczyni czekał juz Potter. Nauczycielka zaprowadziła nas do jakiegoś obrzydliwego pomieszczenia. Myślałam, że będziemy musieli tam posprzątać, co byłoby naprawdę wielką karą, jednak na szczęście okazało się, że musimy poukładać wszystkie papiery znajdujące się w zakurzonych szafkach. Było ich całkiem sporo...

            Bez słowa wzięłam się do roboty. Chciałam to jak najszybciej skończyć, żebym przypadkiem nie musiała rozmawiać z Jamesem. Czułam jednak, że jest to nieuniknione. Tylko tych papierzysk było tysiące...

- Dobrze, że nie musimy sprzątać tego pomieszczenia – rzekł chłopak.

- Yhym... – przytaknęłam.

- To od czego zaczynamy? – zapytał.

- Nie wiem. Trzeba po prostu to poukładać. Podzielmy to na dwie części.

Tak też zrobiliśmy. Nic nie mówiąc, układałam kartki alfabetycznie. Okazało się, że to jakieś informacje o uczniach z Hogwartu.

            Czułam jednak wciąż na sobie czyjś wzrok. Wiedziałam, że Potter się na mnie patrzy. Powoli zaczynało mnie to już denerwować.

- Może mógłbyś wreszcie zacząć coś robić, zamiast gapić się na mnie? – spytałam ze złością.

- Przepraszam – odrzekł szybko chłopak i spuścił wzrok.

Chyba zbyt chłodno go potraktowałam, ale inaczej by nie poskutkowało.

Przez najbliższą godzinę porządkowaliśmy papiery w ciszy. Już miałam dość tego zajęcia. Chciałam już się znaleźć w swoim dormitorium, z daleka od Pottera...

Minęła następna godzina w milczeniu. Zbliżałam się już do końca mojej pracy. Wreszcie mogła trochę odetchnąć. Usiadłam na jednym z brudnych krzeseł.

- Skończyłaś już? – zapytał James.

- Tak... A ty?

- Już prawie.

Po chwili chłopak znalazł się obok mnie. Cisza.... Słychać tylko nasze oddechy. Ja nie miałam zamiaru rozpoczynać rozmowy. Gdyby to ode mnie zależało, mogliśmy tak siedzieć aż do przyjścia McGonagall.

- Lily? – zaczął Potter.

Wiedziałam! Po prostu wiedziałam! On nie usiedzi chwili w ciszy.

- Co?

- Możesz mi odpowiedzieć na jedno pytanie? Tylko szczerze.

Tylko nie to.... Ale dobra, nie będę taka okropna.

- O co chodzi?

- Chcę tylko wiedzieć... Co we mnie jest nie tak, że mnie wciąż odtrącasz?

Wywróciłam oczami. Czy on nigdy się nie poddaje?

- James... Długo będziesz to jeszcze ciągnął? Ja naprawdę nie chcę cię ranić... Ale ty nie pozostawiasz mi wyboru. Proszę cię, daj już temu spokój. Znajdź sobie odpowiednią dziewczynę, która cię pokocha. A szukać daleko nie musisz, bo takich jest mnóstwo w Hogwarcie.

- Lily, ja nie chcę innej... Kocham tylko ciebie....

- Nie, nie kochasz mnie. Tobie się tylko wydaje, że mnie kochasz, ale to nie jest miłość…

- Wcale nie... Pamiętasz, co było na Balu Bożonarodzeniowym w zeszłym roku?

(notka pod tytułem „Bal Bożonarodzeniowy” – dop. aut. )

Przed oczami stanęła mi scena z wspomnianego zdarzenia. Nie mogłabym tego zapomnieć. Jednak to było i minęło. Nie można żyć wspomnieniami.

- Pamiętam – odparłam.

- Wtedy nie byłaś do mnie taka... Ja nie wiem Lily.... Co ze mną jest nie tak? Proszę, powiedz mi to... Co robię źle?

Spojrzałam mu w oczy. Bił z nich wielki smutek, żal, rozpacz. Zrobiło mi się przykro. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Byłam wściekła na siebie. Ja go naprawdę krzywdziłam...

Siedziałam z pochyloną głową. Dziewczyny miały rację. James cierpiał przeze mnie, a mimo to się nie poddawał. Zastanawiałam się, dlaczego? Przecież to niemożliwe, żeby naprawdę mnie kochał...

            Co mi w nim przeszkadzało? No coś, trochę tego było. Nie chciałam z nim być. Nic do niego nie czułam. To wszystko jest chore! Dlaczego nie mogę mieć normalnego życia, tylko wciąż czymś się martwić?

- Lily? – James przerwał moje rozmyślania.

Podniosłam na niego swój wzrok.

- Co się stało? – spytał czule, gdy zobaczył, że bardzo posmutniałam.

- Jestem idiotką – powiedziałam.

- Nie prawda, nie jesteś. Dlaczego tak uważasz?

- Doszło do mnie, że ja cię naprawdę krzywdzę. Nie chcę tego...

- To daj mi szansę... Obiecuję, że jej nie zmarnuję...

- James... Nie mogę... Przepraszam... Ja... Nic do ciebie nie czuję... Nie chcę cię oszukiwać.

- Lily... To co ci we mnie przeszkadza?

- Tego nie da się tak powiedzieć... Po prostu... Nie czuję tego czegoś... Nie pytaj mnie już o to. Najlepiej będzie, jak o mnie zapomnisz.

- Ale ja nie chcę! Nie potrafię! Cholera, Lily, ja cię kocham! Kiedy ty to wreszcie zrozumiesz? - James poderwał się z krzesła i patrzył na mnie z góry.

- Co to za krzyki? – w pomieszczeniu pojawiła się profesor McGonagall.

Podziękowałam jej w duchu...

- Skończyliście? – zapytała.

- Tak – odpowiedziałam szybko.

- Dobrze, możecie iść – rzekła, patrząc na nas uważnie.

Nie tracąc ani chwili, wyszłam na korytarz. Skierowałam się do dormitorium. Nie chciałam rozmawiać z Jamesem.

- Lily, zaczekaj! – zawołał.

Przyśpieszyłam kroku.

- Znowu uciekasz! Poczekaj! – krzyknął.

Wcale nie uciekałam...

Nagle tuż przy mnie zjawił się Rogacz. Widać było, że biegł.

- Mogłabyś poczekać... – mruknął.

- Ciekawe po co, jak i tak mnie dogoniłeś – odgryzłam się.

- Czego ty się boisz? Uciekasz wciąż przede mną...

- Niczego się nie boję. I nie uciekam przed tobą.

- Jasne...

- Słuchaj James. Ta rozmowa nie ma sensu. Daj mi spokój... – oddaliłam się od chłopaka.

Już za mną nie biegł...

Wchodząc do Pokoju Wspólnego zauważyłam kłócącą się parę. Kiedy się zbliżyłam, poznałam ich. To Syriusz i Dorcas.

- Weź się zastanów! Najpierw mówisz, że nic was nie łączy, a teraz to! Nie wiedziałam, że taki jesteś! – krzyczała Dorcas.

- Dor, to nie tak! Nie krzycz! Chodź stąd, porozmawiamy w innym miejscu – Black wziął ją za rękę i siłą pociągnął w stronę wyjścia.

Zauważyli mnie. Dorcas się mu wyrwała.

- A ty Lily też jesteś fałszywa.... Myślałam, że się przyjaźnimy, a ty...

- Ale o co chodzi? – spytałam.

- Nie udawaj... Jest tak, jak myślałam... A ty próbowałaś mi mydlić oczy... – popatrzyła na nas z odrazą.

- Nie chcę was znać – dodała z wściekłością i wyszła.

Przestraszyłam się. Co tu się stało?

 - Syriusz... O co tu chodzi? – zapytałam.

Wszyscy Gryfoni znajdujący się w Pokoju Wspólnym przysłuchiwali się naszej rozmowie z zaciekawieniem.

- Chodź stąd. Musimy porozmawiać – powiedział.

Wychodząc z salonu Gryffindoru, znaleźliśmy się naprzeciw James. Bez słowa wszyscy stanęliśmy. Potter patrzył na nas podejrzliwie.

- Chodź, Lily – Black po chwili złapał mnie za rękę i pociągnął dalej.

Zatrzymaliśmy się w najbliższej klasie. Przeszłam od razu do rzeczy.

- Co się stało? Co ty jej powiedziałeś?

- Spokojnie...

- Nie, nie będę spokojna! Moja przyjaciółka nie chce mnie znać! Chcę wiedzieć, co się stało! – wydarłam się na chłopaka.

- Już, już... Tylko ciszej, proszę – odparł.

Popatrzyłam na niego ze złością.

- No więc... – westchnął, jednak po chwili kontynuował.

- Rozmawiałaś wcześniej z Dorcas, prawda? Wiesz więc, że wyjaśniłem jej wszystko i w ogóle...

- Właśnie. To co się stało?

- I.... Cholera, nie wiem jak na to zareagujesz!

- No mów wreszcie!

- Ech... No i potem o tym wszystkim myślałem... I... Lily... Pamiętasz, jak pytałem, czy my będziemy ze sobą tak na niby?

- No... Co dalej?

- To ja mówiłem poważnie.

- Co? – zdziwiłam się.

- No właśnie... Ty mi się naprawdę podobasz...

Boże... Czy to jakiś sen?

Chłopak mówił dalej.

- Ty stwierdziłaś, ze nic z tego nie będzie, itede, więc pomyślałem, że dam sobie spokój i dalej będę z Dorcas. Jednak później tak o tym myślałem... I to jest bez sensu! Nie chcę robić niczego wbrew sobie! No i... Powiedziałem o wszystkim Dorcas. Wściekła się równo. Pokłóciliśmy się... Resztę już znasz.

Patrzyłam na niego ze zdziwieniem. Byłam tym wszystkim zszokowana.

- Jesteś na mnie zła? – spytał chłopak.

- Zła? Nie... Raczej zszokowana...

- To co teraz będzie?

- Nie wiem. Dorcas mnie chyba zabije. Ja jej powiedziałam, że nic nas nie łączy. A potem ty co innego. Nie dziwię się jej, że nie chce nas znać. Muszę jej to wszystko wyjaśnić – powiedziałam.

- Wątpię, że to coś da, ale jak chcesz... Ale... Ty mnie chyba dobrze nie zrozumiałaś...

 -Czyli?

- No bo... Ty mi się naprawdę podobasz...

Nim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, chłopak pocałował mnie. Miał cudne usta. W tej czynności był całkiem niezły. Ale stop, przecież ja nie mogę...

- Przestań – oderwałam się od Blacka.

- O co chodzi?

- Wiesz dobrze, że nie możemy...

- Niby dlaczego nie?

- Dorcas...

- Zerwałem z nią.

- Ale ona będzie na mnie strasznie zła, jeśli się o tym dowie...

- James też będzie wściekły na mnie. Za to, że mu ciebie odebrałem. Ale ty nawet nie byłaś z nim... Więc... Z nim jakoś sobie poradzimy... A Dorcas... No cóż, zrozumie w końcu.

Patrzyłam na niego ze zdziwieniem w oczach. Czy on mówił poważnie?

- Lily... Ty mi się naprawdę podobasz... Zawsze zastanawiałem się, dlaczego James za tobą szaleje. A teraz sam to zrozumiałem.

- Syriusz... A co z Dorcas?

- Ona... Jest fajna... Ale to nie to samo, co było kiedyś. Zależy na tobie. Dajmy sobie szansę…

Byłam w wielkim szoku. To wszystko dzieje się zbyt szybko.

- Nie wiem. Chcę to przemyśleć. Daj mi trochę czasu.

- Dobra...

- Pójdę już...Cześć...

- Do zobaczenia – Black pocałował mnie w policzek.

Szybko usunęłam się stamtąd. Wróciłam do dormitorium. Siedziała tam Ann, Opowiedziałam jej wszystko dokładnie. Musiałam się komuś wygadać.

- Cholera. I co teraz zrobisz? – spytała.

- Nie mam pojęcia...

- Gdy się zgodzisz, Dorcas będzie naprawdę zła... A tobie się w ogóle Syriusz podoba?

- No fajny jest. Ale nigdy nie myślałam o nim jak o moim chłopaku.

- A James?

- Co James?

- No... Jeśli się zgodzisz na propozycję Syriusza, rozwalisz ich przyjaźń. Wątpię, że ucieszy się, że jesteś z jego najlepszym kumplem.

W tym momencie pojawiła się Dorcas. Chyba słyszała ostatnie zdania naszej rozmowy... Była, delikatnie mówiąc, wściekła.

- A więc jesteś z nim! Wiedziałam, że coś jest między wami! A ty mnie cały czas okłamywałaś! James ci nie wystarcza? Musisz mi odbierać chłopaka? – krzyczała.

- Dorcas, to nie tak jak myślisz...

- Jasne, nigdy tak nie jest! Bo ja jestem głupia i nie mam uczuć!

- Przestań!

- Bo co? Wiesz co? Jesteś strasznie fałszywa! Mam cię dość! – zawołała.

Obrzuciła mnie tylko wściekłym spojrzeniem i wyszła z pokoju.

- Przemyśl to jeszcze, Lily – powiedziała Ann i również mnie zostawiła.

Położyłam się na łóżku. Już kompletnie nie wiedziałam, co o tym myśleć. Syriusz bardzo mnie zaskoczył. Nie wiedziałam, że on... Ale czy nie kłami? Dorcas mnie nienawidzi... Ale przecież to nie moja wina... A poza tym jest jeszcze Potter, którego dziś po raz kolejny zraniłam i zapewne zrobię to znowu, kiedy zgodzę się być z Syriuszem. Ale Rogacz wie, że nie powinien sobie robić żadnych nadziei. Jednak to może rozbić przyjaźń Blacka i Pottera. Oni się przecież jak bracia... Podobnie może być ze mną i Dorcas. On mi tego nie wybaczy. Myśli, że jestem z Syriuszem... Ciekawe, czy gdyby wiedziała, że to nie prawda, miałaby do mnie żal... Black przecież z nią zerwał z własnej nieprzymuszonej woli. To wszystko takie dziwne... Nie wiem, co zrobię... Mam tylko nadzieję, że podejmę właściwą decyzję.

***

Wiem, wiem, miałam pisać częściej... Czasu mam strasznie dużo. I nie o to tu chodzi. Ja jestem strasznie leniwa. Wiem o tym. I jakoś nie mogę się w sobie zebrać, żeby coś napisać. Dlatego tak długo musieliście czekać na notkę. Przyznaję się do winy. ;P

Zdaję sobie sprawę z tego, że wyszedł siódmy tom Harry’ego Pottera. Wiem, że jest w nim wiele wątków z Lily i Jamesem. Tylko stwierdziłam, że przeczytam tę książkę, kiedy wyjdzie w Polsce. Mogłabym teraz, ale po prostu nie chcę. Więc proszę, nie piszcie mi w komentarzach, że w książce było inaczej... ;]

A, i jeszcze odpowiedź na pewien komentarz. Nigdy, przenigdy, nie zawieszę tego bloga, nic wam o tym nie mówiąc. Nie wyobrażam sobie w ogóle, że mogłabym to zrobić. Będę pisać tak długo, jak będę mogła. ;) To chyba wszystko. Pozdrawiam!