Transmutacja, Syriusz, przemyślenia

-A teraz proszę, przećwiczcie to zaklęcie – zakończyła swoją wypowiedź profesor McGonagall.

Omawialiśmy przemianę chusty w kanarki. Dziwiło mnie, dlaczego akurat uczyliśmy się o czymś takim. Przecież to niepotrzebne. A może tak mi się tylko wydawało?

- Birdio!*– zawołałam, wskazując różdżką na chustę, która zrobiła się jedynie żółta.  Podjęłam jeszcze kilka prób, wszystkie jednak kończyły się podobnie. Ze złością opadłam na krzesło. Potterowi, który siedział ze mną, wszystko szło jak należy i wśród nas latało kilka kanarków.

Nagle zjawiła się koło nas profesor McGonagall.

- Znakomicie, panie Potter! – powiedziała.

- A ty, Evans, czemu tak siedzisz? Nie słyszałaś, że masz ćwiczyć zaklęcie?

- Słyszałam, pani profesor, tylko że to i po prostu nie wychodzi...

- Ale to nie powód, żeby od razu się poddawać. No już... Potter, pomóż jej – i odeszła.

Odprowadziłam ją wściekłym wzrokiem, po czym spojrzałam na Pottera. Nic nie dało się wyczytać z jego twarzy.

- No wstawaj – rzekł chłopak.

Podniosłam się, jednak wciąż mi się to nie podobało.

- Spróbuj jeszcze raz rzucić to zaklęcie.

Prychnęłam, ale wykonałam jego polecenie. Oczywiście znowu mi się nie udało. Miałam serdecznie dosyć.

- Jak będziesz miała takie nastawienie, to nic ci się nie uda – powiedział James.

- Co ty nie powiesz? – zakpiłam.

- Panno Evans, proszę natychmiast wziąć się do pracy! I ty miałaś wybitnego z transmutacji? Co się z tobą dzieje? – McGonagall zjawiła się przy nas.

- Nie się ze mną nie dzieje – odparłam niezbyt grzecznie.

Byłam już zła. I nie wiem, dlaczego...

- Więc proszę wykonywać moje polecenia – mówiła tonem nie znoszącym sprzeciwu.

Czułam jak się we mnie gotuje. Ale dobra, spróbuję się uspokoić...

-Chodź Lily... To naprawdę nie jest trudne... – rzekł Rogacz.

Spojrzałam na niego spod byka, ale zmusiłam się i rzuciłam ponownie zaklęcie. Efekt? Ten sam.

- Źle trzymasz różdżkę – poinformował mnie chłopak.

- To może mi powiesz, jak mam ją trzymać? – warknęłam.

- Nie denerwuj się, złość piękności szkodzi – rzucił.

Przesadził. Teraz już wybuchłam...

- Birdio! – zawołałam, wskazując magicznym patykiem na chustę.

Skutek był bardzo zaskakujący. Na stole pojawił się olbrzymi kanarek z maleńkimi skrzydełkami, za pomocą których starał się wzbić w powietrze, jednak nie udawało mu się to. No cóż... Był zbyt ciężki. W klasie dało się słyszeć wybuchy śmiechu. Mnie jednak to nie bawiło. Profesor McGonagall również.

- Evans! Co to ma znaczyć? – nauczycielka była naprawdę wkurzona.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. To wyszło niechcący...

- Gryffindor traci dwadzieścia punktów – usłyszałam.

- Ale...  – zaczęłam.

- Żadnego „ale”. A teraz wracajcie do ćwiczeń.

Straciłam dwadzieścia punktów. Ja... Ta, która zazwyczaj je zdobywa. Ale przecież ja nie zrobiłam nic złego. Zamiast kilku, małych kanarków, wyczarowałam jednego, dużego... I o to tyle hałasu? Niesprawiedliwość.

            Po kilkunastu minutach lekcja dobiegła końca. Profesor McGonagall już mi odpuściła... Mojego kanarka zlikwidowała jednym ruchem różdżki...

            Wyszłam z klasy z Ann.

- Wow, Lily, co to było? – spytała, uśmiechając się.

- A bo ja wiem... Przez przypadek wyszło... Nie czekamy na Dorcas?

Zatrzymałyśmy się. Po chwili nasza przyjaciółka przeszła obok, nie zaszczycając nas nawet spojrzeniem. Zrobiło mi się przykro, ale nie dałam tego po sobie poznać.

            Wzruszyłam ramionami i ruszyłam przed siebie. Ann dogoniła mnie.

- Co się stało na lekcji? Byłaś taka... Zła... – powiedziała

- No właśnie nie wiem... Tak samo z siebie....

- Eee... Aha. A co z Syriuszem?

- Nie wiem... Naprawdę nie wiem...

 

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

            Pisałam wypracowanie na zielarstwo w Pokoju Wspólnym. Siedziałam sama przy jednym ze stolików. Ann umówiła się z Remusem, a Dorcas... No cóż... Dorcas mnie olewała. Minęło kilkanaście minut...Nagle ktoś się do mnie dosiadł. Tym kimś okazał się Syriusz.

- Co robisz? – spytał.

- Piszę wypracowanie – odparłam.

- Aha...

Chwila ciszy. Wkrótce zaczęło mnie to irytować...

- Myślałaś o tym, co wczoraj się wydarzyło? – zapytał prosto z mostu.

- Tak. Nie...

- To znaczy?

- Tak i nie... Nie wiem...

- Naprawdę mi na tobie zależy...

Nie chciałam o tym rozmawiać. Nie teraz.

- Syriusz... Nie ponaglaj mnie, ok? Daj mi jeszcze trochę czasu... Muszę już iść. Pa – pożegnałam się z nim szybko i poszłam do dormitorium. 

Byłam sama.Dokończyłam esej z zielarstwa i pogrążyłam się w rozmyślaniach...

            W mojej głowie kłębiło się tysiące myśli. Stwierdziłam, ze najlepiej będzie, jeśli spiszę o wszystko w pamiętniku,który ostatnio strasznie zaniedbałam...

 

            Tak dużo się ostatnio wydarzyło... Nie wiem, od czego zacząć. Chyba od najważniejszej spawy.... Tak. Więc... James mnie podobno kocha, jednak ja w to nie wierzę. Syriusz zerwał z Dorcas i wyznał, że ja mu się podobam, chce ze mną być. A Dorcas z kolei nie chce mnie znać. Muszę znaleźć wyjście z tej sytuacji. Jamesowi powiedziałam, że nie mogę dać mu szansy, ponieważ nic do niego nie czuję. To tylko jeden z powodów... Potter wciąż jest dla mnie zarozumiałym, aroganckim i zbyt pewnym siebie chłopakiem,który myśli, że wszystko mu wolno. Nie wierzę w to, że się zmienił. To, że  przestał robić głupie kawały i znęcać się na Snapem (zapewne tylko na jakiś czas), nic nie znaczy... Ech...

Syriusza lubię. Nic więcej. Jest moim przyjacielem. Jednak on chce czegoś więcej...Dorcas jest mnie wściekła i szczerze mówiąc, wcale się jej nie dziwie. Z boku pewnie wygląda to tak, jakbym odbiła jej chłopaka. Nie chcę stracić przyjaciółki...

A Black to najlepszy kumpel Pottera. Jest jednym z Huncwotów... Te wszystkie dowcipy i ataki na Snape’a... On brał w tym udział. I również nic do niego nie czuję. Sytuacja podobna do tej z Potterem... Dlaczego więc zastanawiam się nad jego propozycją?Sama nie wiem.

Jednak czy przyjaźń nie jest ważniejsza niż miłość? Eee... Miłość? Ja nie kocham Syriusza... Czy z powodu jego nagłej zachcianki (tak, bo pan Black chyba wrócił do podrywania każdej dziewczyny w Hogwarcie) powinnam stracić przyjaciółkę? Nie. Na pewno nie. Gdybym się w nim zauroczyła... To może... Ale nie. Nic do niego nie czuję. Nie zgodzę się. On się z tym pogodzi, ja wytłumaczę wszystko Dorcas... I będzie dobrze. A James... Cóż... Mam nadzieję, że da sobie ze mną spokój.

Ciekawe, czy po tym wszystkim Dorcas i Syriusz znów się zejdą? Hmmm... A może Potter ponownie będzie próbował wzbudzić we mnie zazdrość poprzez zdobywanie nowych dziewczyn? A niech robi, co chce. Guzik mnie to obchodzi.

Zamknęłam pamiętnik i odetchnęłam z ulgą. Miałam nadzieję, że podjęłam właściwą decyzję...

*Birdio! - zaklęcie wymyśliłam sama. Bird to po angielsku ptak, jakby ktoś nie wiedział ;p I tak jakoś wyszło... ;)

 

***

 

To jeszcze nie koniec tego wszystkiego... ;) Notka trochę krótka, wiem... Ech... Kończą się wakacje, strasznie mi smutno... Już jutro powrót do szarej rzeczywistości... :( Idę do drugiej gimnazjum i będę miała więcej nauki... Ale na pewno dam radę z blogiem. ;] Notki będą się pojawiać przeważnie w niedzielę wieczorem, co tydzień. Jak się nie uda, to co dwa. No, czasem może w środku tygodnia, ale rzadko. ;p To tyle... Aha, jeszcze nie ;p Każdy, kto chce być informowany o nowych notkach, niech napisze w Księdze Gości adres bloga lub numer GG, albo, jeśli nie macie ani tego, ani tego, adres e-mail. A każdy, kto chce, żebym odwiedziła jego blog, niech napisze adres w komentarzu pod tą notką. ;) To już wszystko... Życzę wszystkim udanego roku szkolnego! ;) Pozdro!