Bieliźniany problem

           Nazajutrzczar przestał działać. Syriusz i James pojawili się w Wielkiej Sali zatrzymującna sobie uwagę wszystkich osób. Trochę się zdziwili...

-Co się tak gapicie? – warknął głośno Syriusz.

Zaśmiałamsię lekko. No cóż... Chyba nic nie pamiętają.

Większośćgapiów odwróciła wzrok. Chłopaki wymienili zaskoczone spojrzenia, po czymskierowali się w naszą stronę.

-Cześć – przywitał się Syriusz.

-Hej – odparłam.

-Nie wiecie o co im wszystkim chodzi? – spytał Potter.

-A może o wasz wczorajszy popis? – zapytałam.

-Yyy... Jaki popis? – Syriusz spojrzał na Remusa, który dusił w sobie śmiech.

-Ja nic nie wiem – odrzekł szybko chłopak i zajął się śniadaniem.

-No więc? – dopytywał się James.

-Co?

-No o co chodzi?!

-Nie pamiętasz? – postanowiłam, że się z nim trochę podroczę.

-Co mam pamiętać?

-Ech...

-Evans!

-Potter!

-Co?!

-Nic!

-Jak dzieci... – powiedziała Dorcas.

Zauważyłamprofesor McGonagall zmierzającą w naszą stronę.

-Potter, Black, możecie mi wyjaśnić wasze wczorajsze zachowanie? Kolejny kawał?– spytała, patrząc na nich wrogo.

-Jakie zachowanie, pani profesor? – zapytał niepewnie Syriusz.

-Nie udawaj, Black. Proszę mi więcej takich rzeczy nie robić, bo to źle wpływana uczniów – rzekła i odeszła.

-O co tu biega?

Wymieniłamspojrzenia z przyjaciółkami. Wszystkie myślałyśmy o tym samym.

-Wiecie co? My już pójdziemy... Cześć – rzekła Dorcas.

Jaknajszybciej opuściłyśmy Wielką Salę. Nie mogłyśmy dopuścić, aby Huncwocidowiedzieli się, czyja to sprawka.

-Nic nie pamiętają! – wykrzyknęłam w dormitorium.

-Oby Remus im się nie wygadał... – powiedziała Dorcas.

-Nic nie powie, obiecał... A jak nie to... – rzekła Ann.

-Dobra, ruszcie się, zaraz lekcje... McGonagall wścieknie się jak sięspóźnimy...

-Nie tak szybko – dobiegł nas głos.

Potter i Black. No super...

-Czego? – spytałam wrogo.

-Co się wczoraj działo? My nic nie pamiętamy...

-Trudno. Sorry, ale się spieszymy.

-Kochanie, poczekaj – Black złapał mnie za rękę.

Kochanie?Ja już mu pokaże to jego „kochanie”.

-Łapy precz, Black! Nie jestem twoim kochaniem! – krzyknęłam.

-Spokojnie...

-Wynocha! – krzyknęłam.

Posłuszniewyszli.

Głębokowestchnęłam.

-Co za idiota! – powiedziałam.

-Ekhem... – odchrząknęła Dorcas.

-Ups! Przepraszam, Dor! Tylko on mnie tak wkurza...

-Dobra... Chodźmy na lekcje...

Natransmutacji omawialiśmy zaklęcia przemiany. Ogólna lekcja teoretyczna. Niebyłoby aż tak źle...  Gdyby nie Potter.Dlaczego ja muszę z nim siedzieć?

-Evans... Mam pytanie – zagadał.

-Potter, jest lekcja.

-Trudno. To wasza sprawka?

-Co?

-No nasze wczorajsze zachowanie. Wiem, co się stało. Nasza reputacja straszniena tym ucierpi...

-Och... Przykro mi... Ale wreszcie pokazaliście swoje prawdziwe oblicze.

-Ktoś nam zrobił kawał. Nie wiesz kto?

-A niby skąd mam wiedzieć?

-Potter! Evans! To lekcja, a nie czas na rozmowy! Minus pięć punktów dlaGryffindoru! I cicho już! – upomniała nas McGonagall.

Posłałamchłopakowi wściekłe spojrzenie. Ten natomiast szeroko się uśmiechał.Zignorowałam to i skupiłam się na słuchaniu wykładu. Po dzwonku obwieszczającymkoniec lekcji zaczęłam się pakować. Kiedy wstałam, usłyszałam szept przy uchu.

-Nie doceniałem cię, Evans – powiedział Potter.

Spojrzałamna niego pytająco, ale ten tylko uśmiechnął się i opuścił klasę.

Wdrodze do sali od eliksirów opowiedziałam dziewczynom o zajściu na ubiegłejlekcji.

-I na koniec jeszcze powiedział, że mnie nie doceniał...

-Myślisz, że się domyślił? – zapytała Ann.

-Nie wiem... Ale chyba nie... No bo jak?

-Nic nie podejrzewają. Na pewno. Chcą nas tylko zaniepokoić... Nie musimy sięmartwić.

 

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

            Następnego dnia obudziłam się owiele wcześniej niż zwykle. Za oknem słońce już wstawało i tworzyło pięknąpoświatę. Dziewczyny pogrążone były we śnie. Postanowiłam ich jeszcze niebudzić. Sama zajęłam łazienkę i przygotowałam sobie gorącą kąpiel.

-Lilka! Wyłaź z tej łazienki! Ile ty tam siedzisz? – dobiegły mnie krzyki zzadrzwi.

Ocknęłamsię. Woda w wannie była już zimna. Chyba przysnęłam...

-Już wychodzę! Chwila!

Opuściłamwannę i owinęłam się ręcznikiem. Oczywiście wcześniej zapomniałam wziąć ze sobąubrań…

-No wreszcie! – mruknęła Dorcas, kiedy mnie zobaczyła.

-Tylko się pośpiesz, bo ja muszę się jeszcze ubrać – powiedziałam i skierowałamsię w stronę szafki z ciuchami.

-O matko! – wykrzyknęłam.

-Co? – spytała Ann.

-Moja bielizna... Ona... Zniknęła!

-Jak to?

-No sama zobacz!

Szufladabyła pusta...

-Jak to się stało? – zapytała.

-Nie mam pojęcia! Zobacz swoją.

Annzrobiła to. Jej reakcja była podobna do mojej.

-To nie może być przypadek!

-Wiem... Tylko co się stało?! Ciekawe jak ja się teraz ubiorę...

-O co chodzi? – z łazienki wyszła Dorcas.

-Zobacz, czy masz bieliznę.

-Po co?

-Zobacz.

-Gdzie ona jest? – wykrzyknęła, kiedy otworzyła swoją szufladę.

-Właśnie w tym problem. Zniknęła!

-Jakim cudem?

-Mnie pytasz?

-Dziewczyny, spokojnie. Zastanówmy się, co mogło się wydarzyć.

-Ktoś nam zrobił kawał. Nawet chyba wiem kto – powiedziałam.

-Huncwoci?

-Na pewno. A kto inny?

-Czemu myślisz, że to oni? – spytała Dorcas.

-A czemu wczoraj Potter tak się wypytywał? Domyślili się... Albo ktoś impowiedział – spojrzałam na Ann.

-Remus? Nie...

-Możliwe. Trzeba coś zrobić...

-Idziemy do nich.

-To idźcie... Ja nie pójdę przecież w tym.

-Dobra...

Zostałamsama. Niech ja tylko dorwę ich w swoje ręce to pożałują!

Nagledobiegł mnie głośny krzyk. Po chwili w dormitorium pojawiły się mojeprzyjaciółki.

-Co za debile! – krzyknęła Dorcas.

-Co się stało?

-Na środku Pokoju Wspólnego... Wisi wielki napis „Przepraszamy. Lily, Dorcas iAnn”. I... Co najgorsze... Zrobiony jest właśnie z naszej bielizny!

-Co?! Serio?!

-Jeju... Jaka siara! Co oni sobie myślą?

Wtemrozległo się pukanie do drzwi. Nie czekając na naszą odpowiedź do dormitoriumweszli wyżej wspomniani idioci.

-Witam. Usłyszeliśmy krzyk i postanowiliśmy zajrzeć... Wow, Evans, co za widok!– rzekł Potter.

Stałamwciąż w samym ręczniku.

Wszystkietrzy patrzyłyśmy na nich z rządzą mordu w oczach.

-Co wam? – spytał głupio Syriusz.

-Nie wiesz? Może wyjaśnisz nam ten napis po środku Pokoju Wspólnego? – zapytałaDorcas.

-Ooo... Właśnie... Przeprosiny przyjęte.

-Co? My was za nic nie przepraszamy!

-No a ten napis?

-Nie udawaj głupka. Przecież wiemy, że to wy.

Chłopakiwymienili spojrzenia.

-No i? I tak powinniście nas przeprosić.

-Niby za co?

-Za wasze zaklęcie, które na nas wczoraj rzuciłyście!

-Skąd wiesz? – spytałam zdezorientowana.

-No wiesz... Ann chyba nie jest wystarczająco przekonująca dla swojegochłopaka...

-Zabiję go! – zawołała Ann.

-Dlaczego zrobiłyście nam ten kawał?

-Zemsta. Proste.

-Czyli? Nie rozumiem.

-Wiem, Potter, bardzo wolno myślisz.

-Evans, czy ty nawet rano jesteś taka wredna?

-Dla ciebie zawsze i wszędzie.

Chłopakpodszedł, złapał mnie w talii i szepnął na ucho.

-Nie denerwuj się tak, kochanie.

-Spadaj, Potter!

Odsunęłamsię od niego.

-My również wiemy, co wymyśliliście... Black miał udawać zakochanego w Lily, żebyPotter mógł się dowiedzieć, dlaczego ona go wciąż odrzuca i takie tam...Prawda?

Widaćbyło, że Huncwoci się tego nie spodziewali...

-Eee... Skąd wiecie?

-Podsłuchałam was – przyznałam się.

-Dobra jesteś, Evans.

-Wiem. I postanowiłyśmy się na was zemścić... A teraz wy nam to zrobiliście.

-Aha...

Niewiedzieli co powiedzieć.

-Dobra... Mam propozycję... – zaczął James.

 

***

 

Jestnotka, udało mi się ja dziś napisać. Mi się nawet podoba. :) Nie będę sięrozpisywać, bo czeka mnie mnóstwo nauki na jutro... Pozdro dla wszystkich!