Zemsta

             Siedziałamz Ann i Dorcas w dormitorium. Myślałyśmy nad sposobem zemszczenia się naHuncwotach. Niestety, ja nie miałam jednak żadnego pomysłu. Wszystko wydawałomi się za mało straszne...

-A może... Zakradniemy się do nich i pomalujemy? – zaproponowała Dorcas.

-Nie, no co ty? To takie... Zwykłe... I mało oryginalne... – rzekłam.

-Poza tym będą mogli sobie zmyć ten makijaż... – dodała Ann.

-Chodziło mi o taki magiczny, niezmywalny... No ale dobra... Jak chcecie...

-To ma być takie, żeby nigdy tego nie zapomnieli... Mają dostać nauczkę...

Znowuchwila ciszy.

-Hmmm... Skoro Black udawał zakochanego w tobie... To może zróbmy tak, żeby niemusiał udawać...  – powiedziała Ann.

-Co masz na myśli? – zapytałam.

Najej twarzy pojawił się podstępny uśmieszek.

-Słuchajcie... – rzekła i zapoznała nas z jej planem....

 

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

-Ała! Uważaj trochę! – syknęła Dorcas.

-To nie moja wina, że to tak wysoko! – odparła Ann.

-Ale się strasznie wiercisz! Do tego nie jesteś jak piórko...

-Oj, nie marudź!

Przyglądałamsię temu z pewnej odległości i z trudem powstrzymywałam śmiech. To, courządzały moje przyjaciółki było przekomiczne. Dorcas, a dole, robiła potworneminy... Ann natomiast siedziała jej na ramionach i wykonywała najdziwniejszeruchy, by dosięgnąć książki leżącej na najwyższej półce. Ja stałam na czatach,uważając, żeby bibliotekarka nas nie nakryła.

-Mam to! – krzyknęła Ann.

-Wreszcie! – odparła Dorcas i prawie zrzuciła ją z siebie.

Obieupadły na podłogę a książka wylądowała przede mną. Hałas przywołał panią Pince.

-Co tu się dzieje? – spytała spoglądając wrogo na otrzepujące się dziewczynki.

-Nic... Potknęłyśmy się tylko - skłamała Dorcas.

-A ta książka? - dopytywała się.

Szybko ją podniosłam i złapałam tak, albyukryć tytuł. Myślę, że nie spodobałby się on bibliotekarce.

-To... Do zadania z transmutacji... Przepraszam, przez przypadek mi upadła.

-Musimy już iść. Do widzenia – Ann pożegnała się z nią, by uniknąć dalszychpytań.

Ruszyłyśmyza nią. W końcu znalazłyśmy się w najbliższej opuszczonej klasie.

-Dobra. Mamy to – rzekłam i zaczęłam przeglądać książkę w poszukiwaniuodpowiedniego zaklęcia.

Dziewczyny dołączyły do mnie.

-Ann, jesteś pewna, że to o tę księgę chodziło? – spytałam, gdy stałam się jużtrochę zniechęcona.

-Tak... Na pewno gdzieś to będzie... Niedawno o tym czytałam...

Pochwili Dorcas wykrzyknęła:

-Znalazłam! Jest tutaj! – wskazała nam odpowiedni akapit.

Pochyliłamsię i zaczęłam czytać.

-Zaklęcie Amorous sprawia, że dwie osoby, połączone tym czarem, sprawiająwrażenie zakochanych, niezależnie od płci. Magia zaklęcia działa około jednejdoby. Sposób rzucania uroku: bla bla bla...

-Tylko tyle? – spytała Dorcas.

-Tak... Ale to chyba wystarczy...

-Z pewnością. Będzie idealnie. Black i Potter po prostu będą w sobie zakochani.Już nie mogę się doczekać, kiedy to zobaczę!

-Ale... Przecież oni potem będą na nas nieźle wściekli... – powiedziała Dorcas.

-Nie muszą wiedzieć, że to my.

-Ech... Ale... To i tak takie... Okropne.

-Dorcas, ty ich bronisz? Przecież to ma być zemsta... – powiedziałam.

-Ech... No okej... Tylko, żeby potem nie było, że nie ostrzegałam...

-Jasne, jasne... Wszystko się uda, zobaczysz.

-To kiedy to zrobimy? – zapytała Ann.

-Jak najszybciej! Może jutro rano? Jakoś ich zagadamy i potem któraś z nas rzucizaklęcie.

-Okej... Tylko muszę pogadać z Remusem, żeby ich nie odczarował.

-Dobra. Będzie idealnie. Narobimy im niezłego obciachu... Dostaną za swoje....

 

*~~~*~~~*~~~*~~~*~~~*

 

            Nazajutrz rano wstałyśmy o wielewcześniej. Miałyśmy w planie wizytę u Huncwotów. Trzeba było się przyszykowaćdo wykonania zadania.

-Macie czekoladki dla Petera? – zapytałam.

-Gdzieś tu są... Mam! – odparła Ann i wyjęła spod pościeli słodkości.

-Okej... Ty Ann zajmiesz się Remusem a ja zagadam Pottera i Blacka... Dorcasrzucisz zaklęcie?

-Jasne.

-Dobra... A...

-Lily, spokojnie, nie denerwuj się tak.

-Wiem, ale... Ech, masz rację.

-Już oni pożałują... Może to nie jest jakaś naprawdę straszna zemsta, alewystarczy, żeby dać im nauczkę – rzekła Dorcas.

-No... Będzie dobrze...

-Chodźmy już... – powiedziałam.

Pochwili zapukałyśmy do dormitorium chłopaków.

-Proszę! – usłyszałam i wskoczyłam do środka.

Wpokoju panował okropny bałagan. Wszystkie ubrania walały się po podłodze, śmiecileżały obok kosza, książki były porozrzucane na stole... Nic nowego. W łaziencepaliło się światło, a sądząc po  pustymłóżku Remusa właśnie on się tam znajdował. Reszta Huncwotów wciąż pogrążonabyła we śnie.

-Śpią... Hmmm... – rzekła Dorcas.

-Nie. Nie śpią. Ktoś nam przecież odpowiedział „proszę”, prawda? – odparłam.

-Właśnie, dobrze myślisz, Evans – Potter właśnie podnosił się z łóżka, wkompletnym stroju...

-Chciałyście czegoś? – dołączył Black.

-Tak – rzuciłam okiem na dziewczyny, a potem na Petera. Ten chyba jednak nieudawał... Czekoladki więc się nie przydadzą...

-No bo... Jest taka sprawa... Chodzi o to ostatnią lekcję zaklęć... Nie rozumiemtego i nie potrafię dobrze rzucić czaru, a wiem, że wam szło to świetnie... Noi czy moglibyście mi w tym pomóc? – powiedziałam.

Byłoto oczywiście kłamstwem, ale coś musiałam wymyślić...

-Yyy... Teraz? – spytał podejrzanie Black.

-No może być teraz... – zaczęłam kręcić.

SzturchnęłamDorcas, żeby przystąpiła do działania. Chłopaki patrzyli na nie uważnie...Akurat z łazienki wyszedł Remus. Ann od razu się nim zajęła. Zaczęła gonamiętnie całować. Patrzyłam na to zdziwiona. Nie znałam jej z tej strony...

Jamesi Syriusz wymienili spojrzenia. Oby tylko nie zaczęli nic podejrzewać... Dorcasodsunęła się od nas.

-Jasne, skoro chcesz – powiedział Syriusz.

-To ja ci pomogę... – rzekł James z uśmiechem.

-Ja to lepiej rozumiem – wtrącił Syriusz.

-Wcale nie. Chodź, Lily.

Chłopakizaczęli się sprzeczać o to, kto mi pomoże. Spojrzałam ukradkiem na Dorcas.Właśnie rzucała czar. Ann rozmawiała z Remusem. Po chwili Dor pokazała mi namigi, że możemy już wychodzić.

-Dobra, to wiecie co? Po lekcjach mi to wytłumaczycie, bo zaraz śniadanie, a mynie chcemy się spóźnić. To cześć! – powiedziała i szybko skierowałam się wstronę drzwi, zostawiając chłopaków ze zdziwioną miną.

Tuzza drzwiami spytałam:

-Udało się?

-Chyba tak. Nie jestem pewna... – odpowiedziała Dorcas.

-Zadziała po paru minutach... W Wielkiej Sali powinnyśmy już widzieć efekty. Remusobiecał mi, że nic im nie powie, ani ich nie odczaruje. Nawet spodobało mu sięto.

Roześmiałamsię.

-To dobrze. A ty nieźle go przywitałaś – uśmiechnęłam się.

-No co? Przecież nie mogłam dopuścić do tego, żeby zaczął coś mówić.

- Jasne. Chodźmy na to śniadanie, przecież niemożemy przegapić wejścia naszych zakochanych.

WWielkiej Sali nie czekałyśmy długo na rezultaty naszej pracy. James i Syriuszweszli tam trzymając się za ręce. Dookoła dało się słyszeć wybuchy śmiechu orazwyrazy zdziwienia. Większość myślała pewnie, że to jeden z żartów Huncwotów.

Udałosię...

Chłopakiusiedli obok nas. Starałam się nie wybuchnąć śmiechem...

-Jimmy... Masz tu, zjedz za swojego Syriusza – powiedział Black.

-Dziękuję, mój kochany – odparł Potter.

-Ann, to tak miało działać? – szepnęłam do przyjaciółki.

-Chyba tak. Ale przyznaj, jest śmiesznie.

Syriuszwłaśnie objął „swojego chłopaka” w pasie. Dobiegły mnie przerażone szepty ichfanek.

-Syriuszek woli facetów? Ale jak to możliwe? – pytały.

Patrzyłamna to wszystko z wielkim uśmiechem. Wreszcie ktoś im zrobił kawał.

-Potter, to mnie już nie kochasz? – spytałam z ironią.

-Eee... Yyy... Wybacz, Lily, ale to chyba była pomyłka... – odpowiedział.

-No widzisz... Cieszę się, że wreszcie to zrozumiałeś.

Pochwili inna orientacja dwojga najprzystojniejszych chłopków w szkole stała siętematem prawie całego Hogwartu. Remus co chwilę pytał, czy może ich odczarować,bo nie mógł już wytrzymać ze śmiechu. Dużo osób myślało, że to się dzieje naserio. Poza tym Black i Potter tak śmiesznie się zachowywali... Byłam ciekawa,co powiedzą na to jutro. Ja w każdym razie nie zamierzam ich przepraszać. Mamnadzieje, że zrozumieją, jaki popełnili błąd.

 

***

 

Wiem.Notka miała być wczoraj. Na swoje usprawiedliwienie mam jedynie to, że wypadłomi parę nieoczekiwanych zajęć. Gdyby nie one, notka pojawiła by się wczoraj. Aco do notki, to w mojej wyobraźni wyglądała całkiem inaczej. :/ Dla mnie jeststraszna. Aha... I... Piękna14 – takie komentarze jak Twój ostatni wcale mi niepomagają, tylko bardziej dołują.... Więc proszę Cię, następnym razem sobiedaruj... Bo ja doskonale zdaję sobie sprawę, że często nie wyrabiam z notką.Poza tym od kilku jestem w dołku co chyba widać po jakości notki... Boże, zarazzacznę się użalać nad sobą... Pozdro... I przepraszam za obietnice, których niezawsze dotrzymuję...