James i Charles

Następnego dnia poznałyśmy odpowiedź na zadane przez Ann pytanie. W drodze na śniadanie towarzyszyły nam dwie blondynki, koleżanki Katie ze szkoły, Alienor i Charlotte. Okazały się bardzo miłe. Widać było, że jeszcze się trochę boją i niepewnie się czują w Hogwarcie. Myślę, że z czasem będzie lepiej.

W Wielkiej Sali Alienor zawołała do nas jeszcze trzy dziewczyny. Siedziały przy stole Huffelpuffu.

- To jest Jeanne, Pauline i Louise – powiedziała.

Przedstawiłyśmy się po kolei. Jeanne była wysoka brunetką, tak jak Louise. Jedynie Pauline miała brązowe włosy i nie należała do najwyższych. Wszystkie sprawiały wrażenie sympatycznych.

- Mam wrażanie, że już cię kiedyś widziałam – powiedziała Jeanne uważnie mi się przypatrując.

- Tak? Ja ciebie jednak widzę po raz pierwszy – odparłam.

- Może mi się coś pomyliło… Jesteś podobna do pewnej osoby.

Nic nie odpowiedziałam.

Nagle w Wielkiej Sali pojawili się Huncwoci. Śmiali się głośno, widać, że byli w dobrym humorze. Kiedy jednak podeszli do nas, z twarzy Jamesa natychmiast zniknął uśmiech.

- Co ty tu robisz? – spytał poważnym tonem patrząc na Jeanne.

Ona nie wyglądała na zdziwioną, przeciwnie, na jej twarz wstąpił podstępny uśmieszek.

- Przyjechałam z Beauxbatons. Dziwię się, że dopiero teraz się spotykamy…

Potter nie odpowiedział tylko wciąż wpatrywał się w nią. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, nie dało się poznać, czy jest zły, czy szczęśliwy. Posłałam mu pytające spojrzenie, a on udał, że tego nie widzi.

Po chwili Jeanne i jej koleżanki wróciły do stołu Puchonów, a my zajęliśmy się śniadaniem. Dorcas i Ann zaczęły rozmawiać z dziewczynami z Beauxbatons, Huncwoci również czasem wtrącali swoje uwagi, jedynie James siedział zamyślony. Ja też wciąż analizowałam sytuację sprzed chwili. Kim była ta dziewczyna? I co ją łączyło z Rogaczem? Ta sprawa bardzo mnie interesowała i nie docierało do mnie nic, co działo się dookoła.

- Lily! Trzeci raz do ciebie mówię! Idziesz? – zapytała głośno Dorcas.

- Co? – ocknęłam się.

Dziewczyna westchnęła.

- Pytałam cię, czy idziesz na lekcje. - powtórzyła.

- A, tak, już…

- Mnie z wami nie będzie – oświadczyła Katie.

- Jak to?

- Mamy osobne lekcje. Chyba tylko kilka będzie łącznych, nie wiem dokładnie.

- Szkoda… W takim razie zobaczymy się później.

- Tak. To cześć!

Udałyśmy się na lekcje. Cały czas zastanawiałam się, skąd znają się James i ta Jeanne. Było w niej coś, co nie dawało mi spokoju. Nie wiedziałam, co działo się na lekcjach, byłam praktycznie w innym świecie.

Kiedy wróciłam do Pokoju Wspólnego, podszedł do mnie James.

- Może spacer? – zapytał uśmiechając się lekko.

- Chętnie – odparłam.

Może uda mi się poznać odpowiedzi na dręczące mnie pytania…

Wyszliśmy na błonia pokryte śniegiem. Zawiał zimny wiatr więc otuliłam się mocniej szalikiem. James zaczął luźną rozmowę o wszystkim i o niczym. W końcu zdecydowałam się zadać pytanie o męczącą mnie sprawę.

- A co z tą dziewczyną? Tą Jeanne?

Chłopak spojrzał na mnie z rozbawieniem.

- Nic… Byłem z nią na wakacjach…

Zamyśliłam się. Czyżby to lekkie ukłucie w sercu było spowodowane zazdrością?

- Kochałeś ją? – zapytałam nagle.

O dziwo, Rogacz roześmiał się. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem.

- No co ty! Od kilku lat kocham tylko jedną dziewczynę i raczej się to nie zmieni – odparł nie patrząc na mnie.

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Czułam jakbym została pozbawiona języka. Dlaczego tak się działo?

Chłopak wyczuł moje zmieszanie i szybko zmienił temat.

Dotarliśmy do brzegu jeziora, którego brzegi były zamarznięte. W oddali pojawiły się macki kałamarnicy pływającej w wodzie.

- Tam, za jeziorem, pewnie muszą być piękne miejsca… - powiedziałam wpatrując się w dal.

Za wodą wznosiły się śliczne wzgórza.

- I są – odparł Rogacz.

- Skąd wiesz? – odwróciłam głowę w jego stronę.

James stał za mną.

- Bo je widziałem – odrzekł tajemniczo.

- Jak to? – dopytywałam się.

- Wiesz, trochę się bywało za Hogwartem…

Uśmiechnęłam się. Nikt nie zna Hogwartu i jego okolic tak dobrze jak Huncwoci.

- Kiedyś cię tam zabiorę, jeśli chcesz. Tylko wiosną, bo o tej porze roku jest tam pusto i nie tak uroczo jak później – powiedział.

- Pewnie, że bym chciała! Dzięki!

James złapał mnie niepewnie za dłonie i oparł swoją głowę na moich ramionach. Poczułam przyjemne ciepło rozchodzące się po całym ciele. Staliśmy tam dość długą chwilę, a ja nie miałam ochoty tego przerywać. Czułam się bezpiecznie przy nim. Było w tym coś bardzo dziwnego, czego nie potrafiłam określić. Jego bliskość działała na mnie bardzo pozytywnie.

W końcu oderwałam się od niego i spytałam:

- Wracamy już?

- Tak, pewnie…

Tak więc udaliśmy się do zamku.  Kiedy wchodziliśmy przez próg Hogwartu, James zapytał:

- A… Lily… Mogę mieć małą prośbę do ciebie?

- A o co chodzi?

- Bo ta Jeanne… Ona może sobie coś ubzdurać i się do mnie podwalać.

- Ale przecież lubisz, jak dziewczyny na ciebie lecą – przerwałam mu.

- Oj, niby tak, ale wiesz… Jak się już jakaś napalona przyczepi…

Zaśmiałam się.

- Więc? Na czym polega ta prośba?

Chłopak chwilę zastanawiał się, jak to powiedzieć.

- Gdyby ona też zaczęła się o coś mnie czepiać… To… Mogłabyś jej jakoś zasugerować, żeby dała sobie spokój? Wiem, że wy, dziewczyny, tak potraficie.

Przez chwilę nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Trochę mnie zaskoczył.

- Chyba rozumiem… Ale dlaczego ja?

James zmieszał się, widocznie tego się nie spodziewał.

- Eee… No… Jesteśmy przyjaciółmi i myślałem, że byś mi pomogła.

Uśmiechnęłam się.

- Okej, w razie potrzeby zobaczę, co da się zrobić.

- Dzięki.

Do Pokoju Wspólnego dotarliśmy w milczeniu. Tam spotkaliśmy naszych przyjaciół, do których się dosiedliśmy. Katie jeszcze nie wróciła.

Jednak po chwili do pokoju weszli nasi francuscy goście. Dziewczyny, oprócz Katie, udały się do swojej sypialni, a chłopaki podeszli do nas. Charles usiadł na wolnym miejscu obok mnie. Rozpoczęliśmy normalną rozmowę o mijającym dniu.

- Dobra, ja już pójdę. Muszę zajrzeć do Dott – powiedziałam w końcu.

- Dott? – zainteresował się Charles.

- To moja kotka – wyjaśniłam.

- Pokażesz mi ją? – zapytał z nadzieją.

- Pewnie, tylko ona jest w moim dormitorium. A tam chłopaki wchodzić nie mogą.

- A to dlaczego?

- A żebym to ja wiedziała… Jest jakiś czar na schodach.

Szczerze mówiąc, nie byłam pewna, czy chcę, by ten chłopak wchodził do mojego pokoju. Ledwo go znałam i nie ufałam mu jeszcze.

- Może uda się go obejść – odparł chłopak i podszedł do schodów.

Postawił jedną nogę na schodach, które zamieniły się w ślizgawkę. Zaśmiał się lekko.

- To prosty urok. Wystarczy jedno, małe zaklęcie – rzekł.

To powiedziawszy, szepnął cicho jakieś słowo i machnął różdżką. Spokojnie zaczął wchodzić po schodach.

- Które drzwi? – zapytał.

- Drugie na prawo – odparłam zbyt szybko.

Zerknęłam na przyjaciół. Byli tak samo zdziwieni jak ja. Jedynie Katie uśmiechała się do mnie przyjaźnie, przez co poczułam się lepiej.

Huncwotom rozwikłanie tej zagadki zajęło o wiele więcej czasu… Cóż, widocznie Charles był bardzo mądry i utalentowany.

- To tutaj – wpuściłam chłopaka do środka.

- Ładnie tu macie…

Podeszła do nas Dott. Wzięłam ją na ręce. Kotka uważnie przypatrywała się mojemu gościowi. Jej kropki były ciemnozielone.

- Jest kolorowa? – zapytał zdziwiony Charles.

- Zmienia kolory kropek w zależności od nastroju. To magiczny kot.

- Skąd ją masz?

- Dostałam od Jamesa.

- To ten chłopak w okularach?

- Tak…

- Mogę ją wziąć na ręce? – zapytał.

- Jasne – podałam mu powoli kota.

Kropki Dott zrobiły się przez chwilę białe, jednak zaraz zmieniły się na czarne, kiedy Charles zaczął gładzić ją za uchem.

- Jest jej dobrze… - powiedziałam i też ją pogłaskałam.

Spojrzałam w górę i nasz spojrzenia zetknęły się. Miał naprawdę cudne oczy.

- Masz piękne oczy – rzekł.

„Ty też…” pomyślałam, jednak tego nie powiedziałam.

- Dzięki – odwróciłam wzrok.

Chłopak chwilę pobawił się z kociakiem, po czym ją wypuścił i rozejrzał się dookoła.

- Mieszkacie tu we trzy?

- Tak… Wcześniej była tu jeszcze Katie.

- Niech zgadnę… To jest twoje łóżko – wskazał na moją własność.

- Skąd wiedziałeś?

- Tak jakoś… Pasuje do ciebie.

Roześmiałam się.

~~~Po trzydziestu minutach w Pokoju Wspólnym~~~

- Co oni tak długo tam robią? – denerwował się James.

- Rozmawiają – odparła spokojnie Katie.

- Ledwo się znają!

Rogacz chodził w te i powrotem i nawet nie starał się pohamować swoich uczuć.

- Ej, stary, przystopuj trochę. To twoja laska, czy co? – zapytał Mathias.

Potter posłał mu wrogie spojrzenie, ale nie odpowiedział.

- Jemu na niej strasznie zależy – szepnęła Mathiasowi Dorcas do ucha, tak, że tylko on to usłyszał.

Syriusz spojrzał na nich kątem oka.

- Nic jej nie będzie, prawda? – zapytała Katie swojego chłopaka.

- Pewnie, nie masz się czym martwić. Charles nie jest taki… - odparł Andrew i pocałował ją czule.

~~~W dormitorium~~~

Siedziałam na swoim łóżku, a Charles na sąsiednim. Rozmawialiśmy i śmialiśmy się w najlepsze. Pomimo wcześniejszej lekkiej niechęci do chłopaka, teraz zmieniłam o nim zdanie. Po głębszym poznaniu go zobaczyłam, że jest w porządku. Nagle mój wzrok przykuł budzik na szafce. Rozmawiałam z nim już dość długo. Moi przyjaciele pewnie się trochę martwili…

- Chyba powinniśmy już do nich wrócić – powiedziałam.

- Okej.

Wstaliśmy.

- Lily… - szepnął, gdy znajdowaliśmy się przy drzwiach.

- Tak?

Chłopak zaczął się do mnie przybliżać. W końcu zrozumiałam, co chce zrobić. Już prawie czułam jego oddech na sobie…

- Przestań – powiedziałam twardo i odsunęłam się od niego.

- Sorry… - był zmieszany.

- Nie próbuj więcej – ostrzegłam.

- A teraz chodź – dodałam.

Czym prędzej zeszłam na dół do Pokoju Wspólnego. Kiedy James mnie zobaczył, na jego twarzy pojawił się wyraz ulgi.

- Co tak długo? – Rogacz starał się być spokojny, jednak ja wiedziałam, że to tylko pozory.

- A tak jakoś… Zagadaliśmy się.

Usiadłam przy Jamesie. Charles rzucił na mnie dziwne spojrzenie.

- Wszystko w porządku? – zapytał cicho Potter.

- Tak…

- Na pewno?

- Tak, wszystko okej.

- Wiesz, że jakby co, to możesz na mnie liczyć.

- Wiem, wiem, dzięki…

Poczułam się bezpieczniej. Charles mnie zaskoczył tym, co próbował zrobić. Mam nadzieję, że już więcej nie będzie próbował…

***

Ostatnio mam wenę na pisanie… :) Koniec tej notki powstał pod wpływem chwili… Mam nadzieję, że notka się spodoba, bo ja sama jestem z niej zadowolona :) Imiona dziewczyn z Francji zawdzięczam Cecile :) Następna notka za tydzień. Pozdro!