"Najpiękniejsze na świecie"

            Minęło kilka dni, w czasie których lepiej poznaliśmy naszych gości. Po lekcjach częstowychodziliśmy wszyscy na błonia i pokazywaliśmy Francuzom zamek. Alienor iCharlotte były bardzo miłe. Można było się z nimi dogadać, nie kłóciłyśmy się.Katie właśnie z nimi trzymała się w Beauxbatons. Huncwoci także je polubili.Przynajmniej one dwie nie uganiały się za nimi, jak inne fanki. I nie miałypusto w głowach. Obie zostawiły swoich chłopaków w szkole i nie chciały wdawaćsię w żadne hogwardzkie romanse.

            Charles, Mathias i Andrew równieżnas nie upuszczali. Na początku ich ciągła obecność trochę mi przeszkadzała,jednak teraz już się przyzwyczaiłam. Razem byli strasznie zwariowani. Niesposób było się z nimi nudzić. A jak do tego dołączyć jeszcze Huncwotów… Dobrazabawa gwarantowana. Po niedoszłym pocałunku Charles przystopował. Niepowtórzył już tej próby. I bardzo dobrze. Byłam na niego zła, jednak z czasemmi to przechodziło. Teraz zachowuje się jak zwykły kolega. James nie polubiłFrancuza i nawet nie krył się z tym. Kiedy jednak z nim o tym porozmawiałam iwyjaśniłam mu, że nie powinien się tak wobec niego zachowywać, starał się niezwracać uwagi na Charlesa.

            A Jeanne, była dziewczyna Pottera,nie dawała się nam we znaki. Gdy obok niej przechodziliśmy, uśmiechała siętylko w stronę Jamesa, jednak ten ją ignorował. Obawy Rogacza okazały sięniesłuszne i nie musiałam w to ingerować.

            Kiedy zeszłam do Pokoju Wspólnego,moim oczom ukazała się duża grupa ludzi tłocząca się pod tablicą zogłoszeniami. Zainteresowana skierowałam się w ich stronę. Okazało się, że wsobotę odbędzie się wyjście do Hogsmeade. Ucieszyłam się na samą myśl o tym.

-Hogsmeade? Co to jest? – zapytał Charles, który nie wiadomo jak znalazł się zamną.

-Wioska czarodziejów. Jest niedaleko stąd. Świetne miejsce, zobaczysz –odparłam.

-W takim razie nie mogę się doczekać…

Pochwili pojawili się przy nas Huncwoci, moje przyjaciółki i goście z Francji.

-Hogsmeade? Ekstra! – powiedział zachwycony James.

-Będzie można uzupełnić swoje zapasy – dodał Syriusz.

-Zapasy czego? – zapytała Alienor.

Chłopakiwymienili spojrzenia. Wiedziałam, że nie chcą wyjawiać swoich sekretów ledwoznanym osobom.

-Jakieś tam rzeczy… Nie wiem… Chodźmy na śniadanie – powiedziałam chcąc zmienićtemat.

Śniadaniei lekcje minęły bardzo szybko. Po nich Huncwoci chcieli nas wyciągnąć naspacer. Dorcas, Ann i Katie zgodziły się, ale ja postanowiłam zostać w zamku,by napisać wypracowanie na eliksiry oraz poćwiczyć ostatnią lekcjętransmutacji. Usiadłam w Pokoju Wspólnym przy kominku i zaczęłam pisać. Pogodzinie skończyłam i rozpoczęłam ćwiczenie zaklęcia Figurs – czaru, który zamieniał rzeczy w figury. Wciąż coś mi niewychodziło, a profesor McGonagall miała sprawdzić nas na kolejnej lekcji.

-Co robisz? – nagle pojawił się przy mnie Charles.

-O cześć… Ćwiczę zaklęcie na transmutację – odparłam.

-Jakie?

Wyjaśniłammu całą sprawę.

-To proste. Miałem to w zeszłym roku… Pomóc ci? – powiedział.

-Jeśli możesz – uśmiechnęłam się.

Charlesbył ode mnie rok starszy. Wydawało mi się jednak, że miał większą wiedzę niżnie jeden siódmoklasista z Hogwartu.

-Spróbuj rzucić to zaklęcie – polecił.

Niestety,pióro, które wzięłam jako przedmiot do zmiany, pozostało takie jak wcześniej.

-Wykonujesz zły ruch ręką. Zobacz – to powiedziawszy wyjął swoją różdżkę izrobił tak, jak być powinno.

Przedemną stała figurka anioła.

-Czemu anioł? – zapytałam.

-Bo… Ty przypominasz anioła – powiedział niepewnie.

Zatkałomnie. Przyznaję, było to miłe, jednak z jego ust wydało mi się tandetne.

-To co powinnam robić z ręką? – zapytałam.

-Ruch musi być lekki, delikatny, a ty to robisz za mocno.

Spróbowałamtak jak mi radził. Znów nie wyszło. Po kilkunastu minutach nieudolnych ćwiczeńCharles złapał moją dłoń i pokierował ją odpowiednio. Dziwnie się poczułam.Przeszedł mnie dreszcz. Spojrzałam niepewnie na chłopaka, on też na mniepatrzył. Kolejny raz zachwyciłam się jego oczami. W cudownej czerni pojawiłysię wesołe błyski.

-Na czym skończyliśmy? – zapytałam, by przerwać tę dwuznaczną sytuację.

Charlesmruknął coś niezrozumiałego, zapewne było to w jego ojczystym języku.Wróciliśmy jednak do nauki. Po niecałej godzinie udało mi się opanować tozaklęcie.

-Dzięki za pomoc, ale teraz powinnam już iść – powiedziałam.

-Okej, zobaczymy się później.

-Cześć…

Udałamsię do dormitorium. Starałam się nie myśleć o tym, co zaszło w Pokoju Wspólnym.To nic nie znaczyło.

            Nagle do pokoju wpadła Dorcas.

-Stało się coś?  Spytałam od razu.

-Nie… Tylko Syriusz strasznie mnie wkurzył swoimi głupimi uwagami… Nic takiego.

-Na pewno?

-Tak… A ty co tu robisz?

-Przyszłam przed chwilą. Charles pomagał mi w transmutacji…

-Tak? – zainteresowała się.

-No… Nic sobie nie myśl – dodałam szybko widząc jej minę.

-A nie wolałabyś, żeby to James był na jego miejscu…? – spytała.

Chwilęsię nad tym zastanowiłam.

-Nie. James jest moim przyjacielem, a Charles kolegą. Nie ma różnicy w tym,który mi pomagał…

-No dobra, powiedzmy, że ci wierzę… Ale wiesz co? Z boku wygląda to tak, jakbyśpodobała się Charlesowi.

-Ech… No widzisz… Ale ja nie chcę… Chyba. Pamiętasz jak kilka dni temu poszliśmydo mojego dormitorium?

Dorcaspokiwała głową.

-To on mnie próbował pocałować.

-Naprawdę? Ale szybki…

-No właśnie! Za szybki. Dziwnie tak…

-Nie martw się, James nie pozwoli mu się za bardzo do ciebie zbliżyć.

-Dzięki za pocieszenie – mruknęłam.

-Proszę – Dorcas wyszczerzyła zęby.

-A Mathias jak? – spytałam.

Dziewczynawestchnęła.

-Jakoś… Do Syriusza mu wiele brakuje…

-Ale…?

-Ale jest w porządku…

-To chyba dobrze?

-Tak…

Dorcaschwile posiedziała, jednak później wyszła szybko z dormitorium, twierdząc, żema do załatwienia ważną sprawę. Ku mojemu zdziwieniu, Dott zerwała się zeswojego posłania i wybiegła przez otwarte drzwi. Natychmiast udałam się za nią.Zbiegłam szybko po schodach i potknęłam się. Wywaliłabym się, gdyby nie czyjeśręce.

-Dzięki – wyjąkałam.

Popatrzyłamw górę na swojego wybawcę.

-Do usług – zaśmiał się James.

-Możesz częściej tak na mnie wpadać – dodał.

-Uważaj, bo wezmę to sobie do serca – uśmiechnęłam się.

-Proszę bardzo.

-Kurcze, muszę lecieć! Dott mi gdzieś uciekła – odwróciłam się od chłopaka iposzłam szukać mojego kota.

Szybkogo odnalazłam. Dott była na rękach Charlesa.

-Cześć… Mogę zabrać moją kotkę? – spytałam podchodząc do niego.

-Jasne… Złapałem ją, kiedy ci uciekała – odparł.

-Dzięki – zabrałam szybko  zgubę i odeszłam od niego. Widziałam jak otwierausta, żeby coś powiedzieć, ale nie chciałam z nim rozmawiać.

Wróciłamdo Jamesa. Stał tam, gdzie go zostawiłam.

-Już się odnalazła? – spytał.

-Tak… - Dott wciąż mi się wyrywała.

Miała białe plamki, widocznie była zła.

-Oj, chyba nie jest zachwycona. Mogę ją wziąć? – zapytał Rogacz.

-Pewnie… - z ulgą pozbyłam się kota z moich ramion.

Jameszaczął ją głaskać, a Dott z czasem się uspokajała.

-Chyba cię lubi – powiedziałam.

-Tak myślisz?

-No jasne! Przecież to ty ją znalazłeś… I byłeś jej pierwszym opiekunem.

-Może masz rację...

Pochwili rozmowy James oddał mi kotkę.

-Pójdę już… Zobaczymy się później – powiedziałam.

-Dobrze…

-To cześć… - odwróciłam się.

-Lily… - powiedział cicho chłopak.

-Tak? – spojrzałam na niego.

Jamesprzytulił mnie mocno. Po prostu. Poczułam ciepło chłopaka i jego piękne perfumy…Nie chciałam tego przerywać, bo świetnie się czułam. Po chwili odsunęłam się odniego i spojrzałam mu w oczy. Orzechowe, pełne radości i szczęścia…Mogłabym w nie patrzeć godzinami. Zdecydowanie ładniejsze od oczu Charlesa.Tak… Te jamesowe były najpiękniejsze na świecie.

 

***

Notka byłaby wcześniej, jednakwypadły inne obowiązki… Mogłaby być lepsza, jednak na taką mnie dziś stać. Tytułteż taki sobie… W kolejnej będzie więcej akcji. Pozdro! ;)