"Zakochałaś się..."

               Odrana krzątałam się po dormitorium we wspaniałym nastroju. Dziewczyny jeszczespały, a ja cieszyłam się po prostu wszystkim. Podeszłam do okna i wpatrzyłam wniebo. Białe, puszyste chmurki dodatkowo podniosły moje hormony szczęścia wkrwi. Pewne obłoki ułożyły się w kształt małego słonika, a obok niego widniałakoniczyna – tak przynajmniej mi się wydawało. Na moją twarz wstąpił uśmiech.Nagle zobaczyłam kogoś latającego na miotle. Wpatrzyłam się w tę postaćdokładniej. Po chwili moje domysły zostały potwierdzone. Tuż przy szybiepojawił się Rogacz. Otworzyłam szybko okno i spytałam ze zdziwieniem:

-Co ty tu robisz o tej porze?

-A tak sobie latam… Może się przyłączysz? – zapytał posyłając mi uśmiech.

Wychyliłamsię lekko. Wysokość była przerażająca…

-  Nie, dzięki… Wolę zostać tutaj…

Chłopakzaśmiał się.

-Czemu nie śpisz? – spytał.

-Nie mogę... Obudziłam się wcześnie i już nawet nie próbowałam zasnąć… Ale tonic, szkoda dnia na spanie – uśmiechnęłam się.

-A co się stało, że masz taki dobry nastrój?

-Sama nie wiem… Tak po prostu – wpatrzyłam się w jego oczy, w których pojawiłysię wesołe błyski.

-Jutro Hogsmeade… – zauważył.

-Tak… Idziemy wszyscy razem, nie? Trzeba naszych gości oprowadzić… - odparłam.

-Yhym… - mruknął.

Chybanie ucieszyła go perspektywa wyjścia do wioski czarodziejów z Francuzami.

-Która godzina? – spytał James.

-Za piętnaście siódma – odparłam patrząc na zegar.

-To chyba wracam do zamku… Zobaczymy się później. Cześć, Lily… - powiedział iodleciał.

-Cześć… - powiedziałam za nim i zamknęłam okno.

-Z kim rozmawiałaś? – usłyszałam głos Dorcas siedzącej na łóżku.

Dziewczynaprzypatrywała mi się uważnie.

-Z Jamesem – odparłam krótko i uśmiechnęłam się.

-Z Jamesem… Wszystko jasne – na jej twarz wstąpił wyraz podstępu.

-Nic sobie nie myśl – powiedziałam szybko.

-Oczywiście… Jesteś taka szczęśliwa… Po rozmowie z Jamesem jeszcze bardziej…

Spojrzałamna nią jak na wariatkę, ale nie odpowiedziałam.

-O czym rozmawiacie? – Katie wynurzyła się ze swojej pościeli.

-O Lily i Jamesie – odparła szybko Meadowes.

-Tak? To trzeba obudzić Ann… - Katie rzuciła poduszką w blondynkę.

-Co? – mruknęła zaspana.

-Pobudka, mamy tu ważną rozmowę! – poinformowała ją Dorcas.

-Jaaaką? – ziewnęła.

-Lily i James – wyjaśniła Katie.

Annnatychmiast poderwała się z łóżka. Popatrzyłam na moje przyjaciółki zniedowierzaniem. O czym one chcą rozmawiać? Przecież między mną i Jamesem niema nic, oprócz przyjaźni.

-No to słucham… - powiedziała blondynka.

-Ale czego? Przecież nie ma o czym rozmawiać – odparłam.

-Oj, Lily… Chyba sama tego nie widzisz… Zakochałaś się… – stwierdziła Dorcasdobitnie.

-Co? Ja? A niby w kim?

-W Jamesie…

-Ostatnio jesteś szczęśliwa…

-I bardzo miła…

-I często spędzasz z nim czas…

-I patrzysz na niego z uwielbieniem…

-A James się zmienił dla ciebie…

Mówiłytak na przemian, a ja słuchałam ich z otwartymi ustami.

-Dobra, dobra, przestańcie! Nic między nami nie ma… - wyjąkałam.

-Tak ci się zdaje… Przecież to widać na kilometr, że on ci się podoba…

-Wcale nie!

-A właśnie, że tak! „Ma najpiękniejsze oczy na świecie” – to twoje słowa!Pamiętasz? Opowiadałaś mi wtedy o tym, jak cię ostatnio przytulił – rzekłaDorcas oskarżycielskim tonem.

-Eee… - nie wiedziałam, co odpowiedzieć.

-Z boku naprawdę można pomyśleć, że wy coś do siebie macie… - stwierdziła Katie.

-Ale… My jesteśmy przyjaciółmi. Tylko. I nic więcej…

-Tak ci się zdaje… Często nie widzi się tego, co jest oczywiste – powiedziałaAnn.

-Nie… Ja i James? To niemożliwe… Wiem, że byście chciały… Ale ja go tylko lubię.Naprawdę… - chyba ich jednak nie przekonałam.

Dziewczynywymieniły spojrzenia i uśmiechnęły się.

-Zobaczysz… Jeszcze będziecie razem – rzekła Ann.

-Nie sądzę… Ała! – dostałam poduszką w głowę od Katie.

Dziewczynapokazała mi język i skryła się przed kontratakiem z mojej strony. Rozpętała siębitwa na poduszki. Po kilkunastu minutach całe dormitorium pokryte było pierzema my leżałyśmy wykończone na łóżkach.

-Zajmuję łazienkę! – zawołała szybko Ann.

Wszystkiewestchnęłyśmy. Trzeba zacząć się szykować…

            W Pokoju Wspólnym spotkałyśmy się zHuncwotami i Francuzami. Razem ruszyliśmy na śniadanie do Wielkiej Sali.Wszystko było takie jak zawsze. Do czasu…

-Kogo tu mamy… Szlama Evans i jej parszywi ochroniarze… - powiedział Snapepatrząc na nas krzywo.

-Nazwij ją tak jeszcze raz a pożałujesz – syknął James pojawiając się przy mnie.

-Oczywiście, Potter, jesteś mocny w gębie i umiesz rzucić parę prostych zaklęć…Nic nie wiesz o magii… Obrońca szlam się znalazł – kpił Ślizgon.

Jamesjuż sięgał po różdżkę, jednak przytrzymałam jego dłoń i powiedziałam:

-Nie warto…

-Potter, pozwolisz, żeby dziewczyna mówiła, co masz robić? – Snape był wyjątkowoodważny.

Rogaczdrgnął.

-James, nie, proszę… Chodź stąd – szepnęłam.

Tenjednak się nie ruszył.

-Tak jak myślałem, jesteś zwykłym tchórzem, Potter – dodał Snape.

Podziałałoto na Jamesa tak, jak na byka czerwona płachta. Wyrwał się mi i rzucił naŚlizgona. Snape się tego nie spodziewał. Rogacz uderzył go pięścią w twarz,przez co tamten zachwiał się, jednak nie pozostał mu dłużny. Zaczęli się bićjak mugole. Na nic zdały się krzyki moje i dziewczyn, żeby przestali. Snapepopchnął Jamesa na zbroje rycerza, Rogacz otarł się o nią, jednak zaraz dołożyłŚlizgonowi ze zdwojoną siłą. Przez chwilę widziałam, jak z jego lewego łukubrwiowego leci krew. Okładali się tak kilka minut, nikt nie miał odwagi się wto wtrącić i ich rozdzielić. Wokół nas zebrała się już spora grupazainteresowanych uczniów. Niedługo przyjdą nauczyciele i dopiero będzie…

-Syriusz, zrób coś! – krzyknęła w końcu Dorcas.

Łapajakby wyrwał się z transu, spojrzał na swoją byłą dziewczynę, po czym podszedłdo Rogacza i odciągnął go z trudem od Snape’a. Jakiś Puchon chwycił Ślizgona.Oboje stali dysząc ciężko i patrzyli na siebie z nienawiścią. Snape’owi leciałakrew z nosa, miał kilka siniaków, James podobnie. W końcu Ślizgon prychnął zpogardą i szybko odszedł. Stanęłam naprzeciwko Pottera i powiedziałam obojętnymtonem:

-Musisz iść do Skrzydła Szpitalnego.

Chłopakchyba już ochłonął, patrzył na mnie niepewnie, a w jego oczach zobaczyłam…Strach.

-Nie… Nie chcę… Dostanę pewnie szlaban… - odparł.

Milczałam.Miałam do niego żal… Myślałam, że nie da się sprowokować Snape’owi… Że już ztego wyrósł… Widocznie się myliłam.

Jamesotarł prawą dłonią krew spływającą mu po twarzy i syknął z bólu. Coś chybastało mu się z ręką… Mimo złości nie mogłam na to patrzeć…

-Dobra, chodź… Może obejdzie się bez pomocy pani Pomfrey… Dziewczyny, weźmiecienam coś do jedzenia? – zapytałam przyjaciółek.

-Jasne… - odparła Katie.

Udałamsię do dormitorium, a James poczłapał za mną. Żadne z nas się nie odzywało,panowała niezręczna cisza.

-Usiądź – poleciłam chłopakowi wskazując moje łóżko, a sama zaczęłam szukaćapteczki, którą Ann miała zawsze w pobliżu.

Wzięłamwodę utlenioną, którą nalałam na wacik i zaczęłam przecierać chłopaki ranę nałuku brwiowym. Jęknął. No cóż, trochę teraz pocierpi… Niezadowolona z efektówpowolnego czyszczenia obrażenia rozlałam trochę wody bezpośrednio na ranę, którazaczęła się pienić.

-Ałaa… - rozległ się głos Jamesa.

-Nie przesadzaj – powiedziałam twardo.

-To naprawdę boli…

-A nie bolało, kiedy się z nim biłeś? – warknęłam.

Chłopakjuż nie odpowiedział.

Szczerzemówiąc nie dbałam o to, by być delikatna. James co chwilę syczał i jęczał… Takitwardziel niby, a jak mu rany opatrywać, to umiera z bólu…

-Lily, ja wiem, że jesteś na mnie zła, ale nie musisz się na mnie wyżywać…Trochę delikatności nie zaszkodzi… - powiedział patrząc na mnie z wyrzutem,kiedy brutalnie przyłożyłam mu do rany gazę.

Nieodpowiedziałam, jednak starałam się już tak bardzo go nie krzywdzić. W końcuzałożyłam mu plaster, co James powitał z ulgą.

-Nie wiem, co z tymi siniakami… Tak szybko nie znikną – powiedziałam.

-Remus ma u siebie jakąś maść chyba…

-To pójdę po nią. Czekaj tu – udałam się do dormitorium Huncwotów, którewyglądało, jakby przeszedł tam huragan.

Szybkoodnalazłam potrzebną rzecz, gdyż znajdowała się ona w miejscu, gdzie panowałjako taki porządek. Wróciłam do Rogacza. Siedział grzecznie tam, gdzie gozostawiłam. Usiadłam przy nim i zdjęłam mu okulary. Na opakowaniu maściwyczytałam, że trzeba ją długo wcierać w miejsce siniaka. Tak też zrobiłam.Delikatnie zaczęłam masować policzek Jamesa. Po chwili chłopak zamknął oczy i najego twarz wstąpił wyraz zadowolenia. Uśmiechnęłam się lekko, wyglądał wtedyjak małe dziecko…

-Nie przyzwyczajaj się – mruknęłam z rozbawieniem.

Magicznamaść nie miała żadnego zapachu, była bezbarwna. Działała znakomicie, krwiakPottera powoli znikał. Wzięłam się za inne siniaki, a Jamesowi widocznie bardzoto odpowiadało.

-Skończone – oznajmiłam po kilku minutach.

-Już? – mruknął z niezadowoleniem.

Udałam,że tego nie słyszę.

-A co z twoją ręką? Widziałam, że coś z nią nie tak…

-A nic… Trochę boli… - odparł.

Wzięłamjego dłoń, na co Potter syknął z bólu.

-Trochę? – spytałam z ironią.

-Chyba ją nadwyrężyłeś… - to powiedziawszy chwyciłam bandaż i owinęłam nim jegonadgarstek.

-Dzięki…

-Chodźmy na lekcje – skierowałam się w stronę drzwi.

-Jesteś na mnie zła? – zapytał podchodząc do mnie.

-A jak myślisz?

-On mnie sprowokował… - zaczął się tłumaczyć.

-Wiem. Właśnie o to mu chodziło… I urządziliście mugolską bójkę… Gratulacje.Ciesz się, że żaden nauczyciel tego nie widział…

-Ja nie pozwolę, żeby on ciebie tak nazywał…

-Nie musiałeś się na niego rzucać… Chodź już, nie chcę się spóźnić.

Wczasie drogi do sali eliksirów milczeliśmy. Nie chciałam mu urządzać awantury,choć z chęcią bym mu wykrzyczała, co o tym myślę…

Przez cały dzień nie odzywałam się do niego.Rogacz posyłał mi przepraszające spojrzenia, jednak udawałam, że tego niewidzę. Wciąż byłam zła, rozczarował mnie. Myślałam, że już dawno z tymskończył, a on nadal zachowuje się jak pięciolatek.

 

~~~Wieczorem w dormitoriumHuncwotów~~~

 

-Zawaliłem wszystko… Zawaliłem… - powtarzał James chodząc po pokoju.

Jegoprzyjaciele przypatrywali mu się ze znudzonymi minami.

-Pogodzicie się… Przecież nie raz Evans była na ciebie wściekła… - odparłSyriusz.

-Ale teraz jest inaczej! Ty nie słyszałeś jej… Mówiła takim tonem… Boże,wszystko zawaliłem…

-Rogacz, nie martw się, ona zrozumie… Nie nawrzeszczała na ciebie, a to dobryznak – wtrącił Remus.

-No właśnie! Zawsze krzyczała tak, że aż na błoniach było ją słychać! Nawaliłemrówno… I wszystko przez tego… Tego… Kretyna.

Łapai Lunatyk wymienili spojrzenia. Glizdogon nie brał udziału w tej dyskusji, gdyżbył zajęty pochłanianiem swoich ciasteczek.

-Kurna! Nie mogę jej stracić! Nie teraz, kiedy wreszcie zaczynało się cośukładać… - chłopak usiadł zrezygnowany na łóżku.

Wewnątrzniego toczyła się bitwa. Jedna jego część chciała pobiec do niej, przeprosić,wyjaśniać… A druga kazała mu tu zostać. Potter wiedział, że Lily nie będziechciała z nim rozmawiać… Powinien poczekać.

-Nie stracisz jej… Zobaczysz, przejdzie jej… - rzekł niepewnie Remus.

-Obiecałem sobie, że z tym skończę… Dla niej. I co? Teraz już się mogę pożegnaćz myślą, że Lily coś do mnie poczuje…

-Ej, nie dramatyzuj… Nie będzie tak źle… Robiłeś gorsze rzeczy… A jak jejzależy, to na pewno nie pozwoli, żeby to się skończyło – powiedział Syriusz.

-Zależy? Już powoli tracę nadzieję, że kiedykolwiek tak będzie. A ty to co? Zależyci na Dorcas, a nic nie robisz…

-Bo ona nie chce. Woli zabawiać się z tym Mathiasem – mruknął z goryczą.

-I co? Zamierzasz się poddać?

-Nie wiem… Nie mam pojęcia. Są jeszcze inne dziewczyny na tym świecie…

-Ja bym tak nie mógł… Chyba nigdy nie zapomnę o Lily… Jedynie Remus maszczęście…

-Mhm… - mruknął wyżej wspomniany i uśmiechnął się na myśl o Ann.

Lunatyknigdy by nie przypuszczał, że to on pierwszy z czwórki Huncwotów znajdziedziewczynę odpowiednią dla siebie. Przecież James i Syriusz byli bardziejpopularni, przystojni, zabawni. A on tylko się dobrze uczył. A jednak… Zakochałsię w Ann z wzajemnością. I był bardzo szczęśliwy.

-Dobra… Muszę coś zrobić, żeby Lily mi wybaczyła… Ale jutro…

-Uda się, zobaczysz…

-A ty pomyśl co z Meadowes…

-No…

Rogaczzamknął się w łazience i nie widział już, jak jego najlepszy przyjaciel wyjmujespod poduszki zdjęcie czarnowłosej, roześmianej dziewczyny z ciemną karnacją.Łapa przypatrywał się jej dokładnie, mimo że znał każdy szczegół tejfotografii. Tak bardzo chciałby cofnąć czas… Nie popsułby tego po raz drugi.Zależało mu na niej bardzo… Jednak Syriusz nie był taki jak Rogacz. W kwestiidziewczyn miał zdanie, że jak nie ta, to następna. Skoro Dorcas wyraźnie mupokazuje, że on nic już dla niej nie znaczy… To… Da sobie spokój. W Hogwarciejest mnóstwo chętnych dziewczyn, a Meadowes będzie żałować. Nie wiedziałjednak, jak bardzo się mylił…

 

***

 

            Siedziałam w dormitorium. Byłwieczór, moje przyjaciółki spędzały go w Pokoju Wspólnym, jednak ja chciałamzostać sama i wszystko przemyśleć. Poranne wydarzenia wciąż zaprzątały mojemyśli. James mnie bardzo zawiódł... Pewnie gdyby Snape wtedy tego niepowiedział, Rogacz nie rozpocząłby bójki. I jeszcze Ślizgon nazwał mnie… Niechciało mi to przejść przez myśl. James zawsze się wściekał, kiedy ktoś takmówił. Jednak dał się sprowokować. I to mnie najbardziej bolało. Nie chciałamsię z nim kłócić, ostatnio tak dobrze się między nami układało. A Rogaczowichyba jest przykro… Widziałam, jak na mnie patrzył. Dlaczego ja wciąż o nimmyślę? Przecież dziewczyny nie mogą mieć racji, nie zakochałam się w nim. Onie, w życiu! Łączy nas tylko przyjaźń. I nie mogę tego marnować przez głupiegoŚlizgona. Jutro już będzie tak jak dawniej…

 

 

            Tak jak postanowiłam, nazajutrz ranoweszłam do Wielkiej Sali z uśmiechem. W oczy rzucili mi się Huncwoci siedzącyjuż przy stole. James wyglądał jak zbity pies… Niszczył łyżką stały kształtmasła, co wyglądało dosyć śmiesznie.

-Cześć – powiedziałam wesoło podchodząc do nich.

Rogaczpodniósł głowę i spojrzał na mnie z nadzieją.

Usiadłamkoło niego i zapytałam:

-Jak ręka?

-Lepiej… Gdyby nie ty, byłoby gorzej.

Zaśmiałamsię. Zaczęłam jeść owsiankę, Rogacz podobnie. Przestał maltretować już masło.

Zaczęłamluźną rozmowę z chłopakami. Dzisiaj miało się odbyć wyjście do Hogsmeade, cobardzo mnie cieszyło.

Wdrodze powrotnej szłam z tyłu. James wkrótce znalazł się obok mnie.

-Gniewasz się jeszcze? – zapytał cicho.

-Nie… - pokręciłam głową.

Chłopakzatrzymał się, a jego twarz rozświetlił uśmiech. Szczery uśmiech, wiedziałamto.

-Naprawdę?

-Tak… - również się uśmiechnęłam.

Jamesjuż nic nie mówił, tylko szedł zadowolony. Wiedziałam, ile to dla niego znaczy…Dobrze zrobiłam…

 

            Po godzinie dziesiątej kroczyliśmyjuż jedną z ulic Hogsmeade. Była piękna pogoda, słońce oświetlało nam drogę.Weszliśmy do pubu Pod Trzema Miotłami i Syriusz poszedł zamówić dla wszystkichpiwo kremowe. Złączyliśmy dwa stoliki, bo byli z nami również Francuzi.Panowała miła atmosfera. Rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym. W końcu Remusoświadczył, że zabiera Ann, Katie odeszła od nas z Andrewem a Mathiasem zajęłasię Dorcas. Alienor i Charlotte również się odłączyły, a Charles zapytał:

-Przejdziemy się, Lily? Pokazałabyś mi wioskę…

-Pewnie – odparłam i podniosłam się z krzesła.

Jamespatrzył na mnie z niedowierzaniem.

-To do zobaczenia! – powiedziałam w stronę Huncwotów i razem z Charlesem wyszłamz pubu.

-To gdzie pójdziemy? – zapytał.

-Może do Miodowego Królestwa?

-Okej.

WMiodowym Królestwie spotkaliśmy mnóstwo innych uczniów Hogwartu. Charles byłzachwycony ilością magicznych słodyczy. We Francji nie było takiej wioski.Oprowadziłam go po Hogsmeade, wszystko mu się podobało. Wbrew moim obawom,dobrze się z nim bawiłam. Miło się rozmawiało i żartowało.

Przednami stała pulchna pani z przeróżnymi kwiatami. Charles podbiegł do niej i pochwili wrócił do mnie trzymając w ręku różę.

-Proszę, to dla ciebie – powiedział podając mi ją.

-Dziękuję… Śliczna…

Kwiatmiał jasnoczerwoną barwę i lekko pachniał. To miłe ze strony Francuza…

Obeszliśmyjeszcze parę razy Hogsmeade. Wkrótce jednak nadszedł czas powrotu do Hogwartu.Przy bramie spotkałam resztę przyjaciół.

-No jesteście wreszcie! – zawołała Katie.

Charleszaczął rozmawiać z Andrewem, a Katie wzięła mnie na bok.

-Róża? – spytała wskazując na kwiat w mojej dłoni.

-No… Charles mi ją dał – wyjaśniłam.

-Aha… Gdybyś ty widziała, jak James się denerwował, że was nie ma…

-Ech… Przesadza pewnie… Było bardzo miło.

-Opowiesz nam w szkole… A teraz chodźmy.

Udaliśmysię w stronę zamku. James co chwilę posyłał mi dziwne spojrzenia. Niprzejmowałam się tym jednak.

Wdormitorium włożyłam różę do wazonu i postawiłam obok tej od Jamesa. Biała różabyła większa, wydawała mocniejszy zapach i… Wyglądała na żywszą. A ta od Charlesataka zwykła… Zdziwił mnie fakt, iż Rogacz podarował mi tamtą różę już bardzodawno, a ona wciąż się świetnie trzymała. Pewnie to magiczny kwiat… Ucieszyłamsię jednak na myśl, że nie zwiędnie. Przyzwyczaiłam się już do jej widoku. A taod Charlesa… Nie pasowała. Chwyciłam więc wazon i przeniosłam go na parapet.Tak o wiele lepiej…

 

***

 

Alesię rozpisałam… ;p Coś ostatnio mam wenę. :) Z tej notki jestem zadowolona… ;)Co do Snape’a to chyba go wprowadzę, ale dopiero później… Na razie jest jeszczepo staremu. ;p Następna notka pewnie w przyszły weekend. :) Pozdro!