"My nigdy nie będziemy razem…"

-Lily, to my idziemy! Cześć! – zawołała Dorcas zamykając drzwi.

-Cześć… - mruknęłam zaspana i przewróciłam się na drugi bok.

Wciepłym łóżku było tak przyjemnie… Mogłabym tam pozostać i się nie ruszać. Alechwila… Gdzie one idą…? Otworzyłam szybko oczy i spojrzałam na zegar. Ósmatrzydzieści. To jeszcze wcześnie… Można chwilę poleżeć… O dziewiątej są lekcje,a właśnie trwa śniadanie… Przypomniawszy sobie o tym natychmiast poderwałam sięz łóżka. W ciągu dziesięciu minut udało mi się wyszykować. Nie wiem, jak tozrobiłam, przecież normalnie potrzebuję około pół godziny… Wybiegłam zdormitorium i już po chwili byłam w Wielkiej Sali. Śniadanie jeszcze trwało...Mam szczęście.

-O, zdążyłaś… - powiedziała ze śmiechem Ann.

-Dlaczego nie obudziłyście mnie wcześniej? – spytałam.

-Tak słodko spałaś… - Katie szeroko się uśmiechała.

-Taa… Dzięki… - mruknęłam i zaczęłam szykować sobie coś do jedzenia.

Huncwocipatrzyli na mnie i starali się pohamować swój śmiech, co jednak im niewychodziło. Francuzi również mieli rozbawione miny.

-Co? – spytałam ze złością.

-Lily… Widzisz… Chyba moje rozczochrane włosy tak ci nie przeszkadzają, skorosama takie masz… - powiedział powoli Potter posyłając mi jeden ze swoichuśmiechów.

Znaczeniejego słów dotarło do mnie dopiero po chwili.

-Ma ktoś lusterko? – spytałam spokojnie.

Dorcaspodała mi je i od razu rzuciłam okiem na swoje odbicie. Zaczęłam się głośnośmiać.

-Ja tak wyszłam z dormitorium? – spytałam wciąż chichotając.

-Widocznie tak… - odparł Syriusz.

-No nieźle… - wciąż się uśmiechałam.

Mojewłosy były w strasznym nieładzie. Wszystkie zaplątane, sterczące…

-Zapomniałam się uczesać – wyznałam.

Osobysiedzące przy mnie wybuchnęły śmiechem.

Wzięłamszczotkę do włosów od Dorcas i zaczęłam przywracać się do porządku.

-I tak wyglądasz ślicznie, nawet z rozczochranymi włosami – powiedział cichoJames nachylając się w moją stronę.

Uśmiechnęłamsię do niego lekko.

            Kilka minut później do naszego stołupodeszły trzy Francuzki przydzielone do Huffelpuffu. Jeanne, Pauline i Louise.W ciągu ich całego pobytu w Hogwarcie rozmawiałam z nimi tylko raz.

-James… - zaczęła Jeanne patrząc na niego maślanym wzrokiem.

Chłopkaspojrzał na nią zdziwiony.

-Co…? – spytał niepewnie.

-Spotkamy się dzisiaj? – zapytała prosto z mostu.

Rogaczwyraźnie był zakłopotany. Może powinnam mu pomóc? W końcu kiedyś mnie o toprosił… Tylko... Czy teraz tego chce?

-Eee… - James popisał się inteligencją.

-To jak? O osiemnastej? – Jeanne tak łatwo się nie poddawała.

Ależona nachalna… Jak tak w ogóle można? Gdyby chłopak chciał, od razu by sięzgodził… Czy James nie umie po prostu powiedzieć „nie”?

Rogaczposłał mi proszące spojrzenie, a jego przyjaciele z trudem powstrzymywaliśmiech. Wcale im się nie dziwiłam… James Potter, jeden z najprzystojniejszychchłopaków w szkole, nie umie przeciwstawić się swojej byłej dziewczynie.

-Nie, James ma już inne plany na wieczór – powiedziałam w stronę dziewczyny zprzesłodzonym uśmiechem.

Jeanneobrzuciła mnie nienawistnym spojrzeniem, po czym odwróciła się na pięcie iodeszła prychając głośno.

-Dzięki… - mruknął James.

-Uuu, Evans! – Syriusz nie mógł powstrzymać swojej złośliwości.

Niema to jak przyjaciel…

-Spadaj!

Blackskomentował to głośnym śmiechem. Postanowiłam nie zwracać na niego uwagi tylkozająć się śniadaniem.

            Po posiłku pobiegłam szybko dodormitorium po torbę, którą zapomniałam zabrać wcześniej, a moi przyjacieleudali się na lekcje. W Pokoju Wspólnym spotkałam jednak Jamesa.

-Co ty tu robisz?

-Czekałem na ciebie. Chciałem ci podziękować… Za poranną pomoc.

-Nie ma za co… Ale chodźmy lepiej do klasy, bo się spóźnimy.

Wdrodze do sali od zaklęć zapytałam:

-A swoją drogą… To co się stało, że taki chłopak jak ty nie potrafi odmówićdziewczynie?

-Sam nie wiem… Ale ty świetnie mnie wyręczyłaś.

-Tak… Chyba… Miałeś mi coś dzisiaj pokazać, pamiętasz?

-Okej… Po lekcjach.

 

            Po południu udałam się dodormitorium Huncwotów. Na szczęście był tam tylko James.

-Witam, artysto…

-Jaki tam artysta… Przestań…

-Oj… Nie doceniasz się – powiedziałam.

Chłopakpojawił się przy mnie.

-Ale nie mów tego nikomu… Proszę…

-No przecież ci obiecałam.

-Ale na pewno?

-Tak!

Chłopakwestchnął.

-Pokażesz mi inne rysunki? – zapytałam niepewnie.

-No, już…

Jamespodszedł do swojej nocnej szafki, wyjął z niej jakąś teczkę, na którą rzuciłjakieś zaklęcie i dopiero ją otworzył.

-Tylko się nie śmiej – chłopak podał mi kilka kartek.

„Jakion ma talent…” pomyślałam, gdy przeglądałam jego szkice. Pierwszy z nich przedstawiałzachód słońca, ten sam, który ukazał się na niebie w Sylwestra, tylko wodcieniach szarości. Na następnym był Hogwart widziany z daleka. Piękny… Nakilku kolejnych widać było różne krajobrazy i budowle. Dopiero na ostatnimwidniało coś innego… Był to mój portret…

-O jeju… - wymsknęło mi się.

-Aż tak źle?

-No co ty?!

-Wiedziałem, zapomnij,  że to widziałaś.Przepraszam – chłopak odebrał mi swoje rysunki i odwrócił się ode mnie.

-O co ci chodzi?

Dlaczegoon taki jest?

-Zrobiłem z siebie idiotę.

Nierozumiałam go kompletnie…

-Jak to?

-Nie udawaj. Pewnie myślisz, jaki to ze mnie głupek…

-Wcale tak nie myślę – odparłam spokojnie.

Podługiej chwili chłopak odwrócił się w moją stronę i spojrzał mi w oczy.

-Przecież to, co robię, jest chore.

-Co niby?

-To rysowanie! Bez sensu!

-Nie… Nawet nie wiesz, jak to działa na dziewczyny – powiedziałam szybko.

Rogaczzamrugał oczami.

-Żartujesz – mruknął po chwili.

-Oj, przestań… Mi się to naprawdę podoba. A ty powinieneś uwierzyć w swoje zdolności…

-Zdolności, tak… Hahaha…

Wywróciłamoczami.

-Dobra, koniec tego użalania się na sobą. Pokaż mi jeszcze raz te rysunki, bozabrałeś je tak szybko, że nie zdążyłam się napatrzeć.

Chłopakpodał mi kartki posyłając mi podejrzliwe spojrzenia.

Szybkoodnalazłam swój portret i spytałam:

-Kiedy to rysowałeś?

-Na wakacjach.

-Przecież… To jest pełne szczegółów…

-Wiem.

Czyżbyon znał tak dobrze moją twarz?

-Jesteś zła? – zapytał nagle.

-Nie… Przestań. Niby dlaczego miałabym być zła?

Milczał.

-Oj, James… Jesteś niemożliwy… Ale i tak cię lubię… - powiedziałam uśmiechającsię lekko.

Położyłamrysunek na jego łóżku.

-Muszę już iść… Do zobaczenia później – rzekłam.

Jużmiałam wychodzić, gdy wpadłam na pewien pomysł. Podeszłam do chłopaka ipocałowałam go w policzek. James był zaskoczony, jednak na jego twarz wpłynąłuśmiech.

-Pa… - szepnęłam i czym prędzej udałam się do siebie.

Niewiem, dlaczego to zrobiłam. Był to odruch… Jednak… Nie żałowałam.

 

            Popołudnie spędzałam samotnie w PokojuWspólnym. Dziewczyny poszły na spacer… A ja musiałam dokończyć wypracowania.Mogłam się za to wziąć wcześniej, ale no cóż…

-Witaj – pojawił się przy mnie Charles.

Nopięknie… Nauka chyba jednak później…

-Cześć…

-Nie przeszkadzam?

-Nie…

-To dobrze.

-A to dlaczego?

-A tak chciałem pogadać…

Charlesszybko zarzucił luźny temat i po chwili już oboje się śmialiśmy. On jest jednakcałkiem fajny…

-Szkoda, że w Hogwarcie nie macie siłowni… - powiedział.

-Siłowni? A w Beauxbatons jest?

-No pewnie… Często tam chodzę.

-Wow… To super! Długo już ćwiczysz?

-Od początku tego roku…

-To pewnie już widać efekty…

-E tam, nic takiego… Nie ma się czym chwalić.

-Na pewno jest… Jesteś zbyt skromny.

Następny,który nie wierzy w swoje możliwości…

-Wcale nie. Każdy ma inne zdanie…

-A może się nie doceniasz?

-Wydaje ci się…

-Może… Nie wiem. Dobra, zmiana tematu – uśmiechnęłam się lekko.

Rozmawialiśmyjeszcze dość długo… I przyznam, że Charles jeszcze bardziej pogłębił moje pozytywne nastawienie do niego.

-Mam pytanie… Tylko nie wiem, czy się zgodzisz… - zaczął po chwili ciszy.

-Mów.

-Spotkalibyśmy się…? Na przykład jutro? Sami…?

Zaskoczyłmnie. Czy on mi proponuje coś w stylu randki?

-Eee… Nie wiem…

-To się zastanów, okej? I potem mi powiesz.

-Dobrze…

Siedziałamz nim jeszcze kilka minut, jednak potem szybko udałam się do dormitorium.Charles chce się umówić… Zgodzić się czy nie? Czy w ogóle tego chcę? Co mam mupowiedzieć? Jest bardzo fajny… Miły, zabawny, przystojny… Ech... Chyba wyciągnęJamesa na spacer. Nie będę mu nic mówić o propozycji Charlesa, bo mógłby się,delikatnie mówiąc, zdenerwować. Tak tylko pogadamy… Jest mi to potrzebne.

            Zeszłam do Pokoju Wspólnego.Charlesa już nie było, a w miejscu, w którym niedawno byłam z Francuzem siedziałnie kto inny jak James Potter.

-Idziemy gdzieś? – zapytałam podchodząc do niego.

-Co?

-Pytałam, czy gdzieś pójdziemy…

Chłopakprychnął.

-Coś nie tak? – zapytałam niepewnie.

-Nie, wszystko w najlepszym porządku – w jego głosie dało się słyszeć ironię.

-O co ci chodzi? – zapytałam już drugi raz w ciągu tego dnia.

-Jeszcze pytasz? Ledwo go znasz a już się z nim umawiasz! – chłopak wstał ipatrzył na mnie ze złością.

Niewiedziałam, co odpowiedzieć. Bardzo mnie zdziwił swoim wybuchem.

-Skąd ty o tym wiesz? – wyjąkałam.

Chłopakudał, że tego nie usłyszał i kontynuował:

-Ja cię prosiłem kilka lat zanim się zgodziłaś! A jego znasz jakieś dwa tygodniei co?

-Przestań krzyczeć… - powiedziałam cicho.

Niechciałam, żeby cały Gryffindoru przysłuchiwał się naszej wymianie zdań.

-A niby czemu? Myślałem, że coś między nami się zmieniło, ale najwidoczniej sięmyliłem! Znowu!

Spojrzałammu w oczy. Jeszcze niedawno bił z nich ciepły blask, a teraz tylko złość…

-Jesteś zazdrosny, Potter. Zmieniło się, faktycznie, byliśmy przyjaciółmi.Jednak coś postanowiliśmy, pamiętasz? Przyjaźń i nic więcej. Jeśli odczułeś toinaczej, to przepraszam, nie miało tak być. Szkoda, że nie potrafisz siępogodzić z tym, że my NIGDY nie będziemy razem. I mam prawo spotykać się zinnymi. Zrozum to wreszcie – powiedziałam spokojnie, po czym odwróciłam się iwyszłam z salonu Gryfonów.

            Przemierzałam szkolne korytarze a wmojej głowie kłębiło się tysiące myśli. Było mi strasznie przykro… Nie chciałamsię z nim kłócić. Przez ostatnie tygodnie bardzo się zaprzyjaźniliśmy,myślałam, że James nie odstawi scen zazdrości. Tyle razy mu mówiłam, że niebędziemy parą, a on wciąż się łudził… Tylko… Może dałam mu niepotrzebnenadzieje? Dzisiejszy buziak w policzek… I inne, wcześniejsze zachowania. Tobyło tak po koleżeńsku… Rogacz jest naprawdę fajny… Jednak ja się w nim niezakochałam i nigdy nie zakocham. Przecież bycie z nim to jedna wielkaniewiadoma. Dziś tak, jutro inaczej… To w końcu Huncwot. Więc dlaczego nie mogęsię zakochać w żadnym chłopaku? Może powinnam spróbować sobie kogoś znaleźć?Charles chce się umówić… Tak, zgodzę się. Dlaczego by nie? Nie mam nic dostracenia. Najwyższy czas zacząć naprawdę przyzwyczajać Jamesa do myśli, żemogę być z kimś innym. On zapomni… Na pewno.

            Wróciłam do Pokoju Wspólnego pojakiejś godzinie. Nikogo z moich przyjaciół nie było. Może dziewczyny są wdormitorium… Oby…

-Lily! – usłyszałam głos wchodząc po schodach.

Byłto Charles. Nie zauważyłam go wcześniej…

-Tak? – zeszłam na dół do niego.

-Zastanowiłaś się już? – Francuz ślicznie się uśmiechał.

-Tak… Możemy się spotkać.

-To super! O której ci pasuje?

-Szesnasta?

-Okej. Przed wejściem do szkoły?

-Dobrze. W takim razie do zobaczenia!

-Nie mogę się już doczekać… - powiedział cicho.

Skierowałamsię w stronę drzwi od mojego dormitorium. Niestety, moich przyjaciółek jeszczenie było. Opadłam na łóżko i głośno zapytałam:

-Co ja wyprawiam?

Dottwskoczyła na mój brzuch i wlepiła we mnie swoje oczy.

-Jak myślisz, dobrze robię? – zapytałam kota.

Dottmiauknęła przeciągle, a jej kropki zrobiły się na kilka sekund białe.

-To oznacza, że źle?

Tymrazem kotka wydala z siebie krótki dźwięk, po czym polizała mnie po twarzy izeskoczyła na podłogę. Już sama nie wiedziałam, o co jej chodzi…

 

***

 

Jakośmi się udało to dziś napisać… Co prawda, pomysły mam nadal, tylko gorzej zopisywaniem ich… Kiedy pisałam myśli Lily było mi jakoś dziwnie smutno… Mi teżsię nie podoba to, co ona robi, ale tak musi być… Wiem, że chcecie, aby onibyli już razem, jednak na to za wcześnie… Będę się trzymać książki w tejkwestii. No nic, tyle z mojego gadania. :) Pozdro!