Rysunek

 Siedziałam przy oknie w Pokoju Wspólnym i pisałamwypracowanie na zielarstwo. Oprócz tego miałam jeszcze esej z eliksirów. Sporotego… Nagle przy mnie zjawił się James.

-Co robisz? – spytał.

-Odrabiam lekcje.

-Aha…

Chłopakwpatrzył się we mnie. Po chwili zaczęło mnie to irytować.

-Czemu tak na mnie patrzysz?

-Bo jesteś śliczna – odparł niczym niezrażony.

Westchnęłam.Nie miałam już na niego słów…

-Dużo ci jeszcze zostało? – zapytał po kilkunastu minutach.

-Nie… Jeszcze trochę. A dlaczego pytasz?

-Bo chciałbym cię gdzieś zabrać…

Podniosłamgłowę i spojrzałam na niego uważnie.

-Gdzie?

-Na błonia – pokazał mi język.

Zdziwiłamsię.

-Przecież jesteśmy tam dość często…

-Wiem.

Zastanowiłamsię chwilę. Co mu może chodzić po głowie…?

-To bezpieczne? – spytałam podejrzliwie.

Chłopakroześmiał się.

-No pewnie… O co ty mnie posądzasz?

-O nic, o nic… - uśmiechnęłam się.

-To pójdziemy? Pospacerujemy, pogadamy…

-No, możemy… Tylko to dokończę – wzięłam się za pisanie.

-Oczywiście – odparł Rogacz i wlepił we mnie swoje orzechowe oczy.

Wciągu kilkunastu minut skończyłam zadanie. Jeszcze eliksiry… Ale to później.

Nabłoniach spędziłam z Jamesem prawie godzinę. Było tak jak zawsze, czyliświetnie. Chłopak wciąż coś mówił, nie było czasu na ciszę. Dopiero pod koniec,kiedy dochodziliśmy do jeziora, zamilkł i złapał moją dłoń.

-Kiedyś będziemy tak szli za rękę… - zaczął Rogacz rozmarzonym tonem.

-Możliwe – przytaknęłam.

Chłopakzatrzymał się i spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

-Ale ja z innym chłopakiem, a ty z inną dziewczyną – dodałam puszczając jegodłoń i ruszyłam do przodu.

-Nie byłbym tego taki pewien… - zawołał James za mną i zaczął mnie gonić.

Uciekałamprzed nim długo, jednak w końcu chłopak mnie złapał. Oparł mnie o drzewo, a samsię przybliżył.

-I co teraz? – zapytał uśmiechając się.

-Teraz… Eee… - dobrze wiedziałam, co on chce zrobić. Nie mogłam na to pozwolić.

-Tak? – James droczył się ze mną.

-Patrz, tam jest lew! – zawołałam, pokazując coś za jego plecami.

-Jaki lew? – odparł zdezorientowany i odwrócił się szybko.

Wykorzystałamokazje i mu uciekam. Chłopak, usłyszawszy mój śmiech, zawołał:

-Evans, nie żyjesz!

-Jasne, Potter! – odkrzyknęłam i zaczęłam uciekać w stronę zamku przed goniącymmnie Jamesem.

            Następnego dnia na korytarzachpanował istny zgiełk. Każdy śpieszył się na lekcje w obawie, że profesor ukaraza spóźnienie szlabanem. Mi jednak to nie groziło. Już od kilku minut stałampod klasą z przyjaciółkami i czekałam na nauczyciela zaklęć. Rozmawiałam cichoz Ann, a obok nas stała Dorcas, która wydawała się być myślami w innym świecie.Po chwili zjawili się Huncwoci. Nie podeszli do nas jednak. Stanęli niedaleko irozmawiali przyciszonymi głosami. To całkiem normalne dla nich. Syriusz naglepodszedł do nas. 

-Podobno ci Francuzi mają mieć dzisiaj z nami lekcje – powiedział.

Spojrzałamna niego.

-Skąd wiesz? – spytała od razu Dorcas.

Trochęmnie zaskoczyła. Dawno nie rozmawiali…

-Słyszałem do kogoś – chłopak uśmiechnął się ironicznie.

-Oby nie zaczęli się kłócić… - szepnęła Ann i zaczęłyśmy przysłuchiwać się tejwymianie zdań.

Dorcasnie odpowiedziała, tylko wpatrywała się w niego ze złością. Miała przy tymśmieszny wyraz twarzy. Black i Meadowes patrzyli tak długo, aż w końcu łapawybuchnął śmiechem.

-Nie rób takich min – powiedział rozbawionym tonem.

Dorcasuśmiechnęła się do niego.

Wymieniłamz Ann zadowolone spojrzenia. Była para patrzyła sobie w oczy, a na ich twarzachmalowała się radość. Czemu oni nie mogą normalnie porozmawiać? Przecież widać,jak ich ciągnie do siebie.

-Kochanie, co tam? – rozległ się głos.

Rozejrzałamsię dookoła. To goście z Francji zmierzali w naszym kierunku. Mathias podszedłdo Dorcas i pocałował ją w policzek. Dziewczyna wyglądała na zmieszaną. Syriuszprzybrał obojętną minę, jednak zachwycony nie był.

-No to cześć – mruknął Łapa i odszedł w stronę Huncwotów.

Meadowesspojrzała na mnie smutnym wzrokiem. Wiedziałam, co czuje. Mi tak samo byłoprzykro, że akurat w tym momencie zjawił się Mathias. A z nim również Andrew zKatie oraz Charles.

-Witaj – powiedział uśmiechnięty chłopak z czarnymi oczami.

-Hej… Podobno macie z nami lekcje…

-No… I jeszcze później z siódmym rokiem.

-Aha…

Niewiedziałam, czy się cieszyć, czy nie. Jednak może się nauczę czegoś więcej…

Wkrótcepóźniej weszliśmy do klasy. Profesor Flitwick wyjaśnił wszystkim, na czymbędzie polegała ta lekcja. Mieliśmy po prostu ćwiczyć różne czary pomocne wżyciu codziennym i wymieniać się wiedzą. Może będzie ciekawie…

            Po kilku minutach przekonałam się,że były to nikłe nadzieje. Nauczyciel zdawał się nas w ogóle nie zauważać.Pogrążyłam się więc w rozmowie z przyjaciółkami. Kilkanaście minut później niktjuż nie rzucał zaklęć. Świetna lekcja, nie ma co… Charles przysiadł się do mniei zaczął zadawać różne pytania… Chciał mnie poznać lepiej. Rozmawiałam z nim iprzyznam szczerze, że jest bardzo miły. Różni się od Jamesa niektórymi cechami,ale… Stop. Dlaczego porównuję go do Jamesa?

-Halo, jesteś? – Charles pomachał mi ręką przed oczami.

-Jestem, jestem, zamyśliłam się…

-Właśnie widzę. A o czym tam myślisz?

-A o niczym… - odparłam wymijająco.

Wkrótcepóźniej zabrzmiał dzwonek. Huncwoci wyszli przed nami. Syriusz szedł z Jamesem.Chciałam pogadać z Łapą o Dorcas…

-Syriusz, możemy porozmawiać? – podbiegłam do niego.

Jamesspojrzał na nas podejrzliwie.

-Eee… No tak, jasne – odpowiedział Black i razem skręciliśmy w boczny korytarz.

-O co chodzi? – zapytał.

-Wiesz o co…

Chłopakwestchnął.

-Jeśli chcesz rozmawiać o Dorcas, to sobie daruj.

-Nie. Syriuszu… Przecież widzę, że was ciągnie do siebie.

Zaśmiałsię głośno.

-Ciągnie? No co ty? Hahaha…

-Nie zgrywaj się. Mógłbyś z nią porozmawiać…

-A o czym ja mam z nią rozmawiać? – w jego głosie dało się słyszeć złość.

-Oboje się męczycie.

-Słuchaj, po niej nie widać w ogóle, żeby czegoś chciała. Wciąż z tym Mathiasem…A ja nie będę latał za nią, tak jak James za tobą.

Trochęmnie to zabolało.

-Zwykła rozmowa… To takie trudne?

-Nie chcę z nią gadać. A ty to co? Widać, że James nie jest ci obojętny, akręcisz z Charlesem.

-Co? – bardzo mnie zdziwił.

-No a może nie?

-No nie!

-Jasne… Okłamuj się dalej.

-Nie okłamuje! James jest moim przyjacielem. A Charles... Nie kręcę z nim!

-Z boku to wygląda inaczej.

-Trudno. Ja wiem, jak jest naprawdę – warknęłam.

Syriuszpopatrzył na mnie uważnie, a potem się uśmiechnął się.

-Nie dąsaj się tak już…

-A porozmawiasz z Dorcas?

-Temat skończony.

-Ale…

-Proszę.

Uznałam,że nie należy już tego ciągnąć. Może kiedyś w końcu porozmawiają szczerze?Tylko żeby nie było za późno…

 

 

            Późnym wieczorem przyszedł czas nakolejne wypracowania. W Pokoju Wspólnym siedziałam tylko ja, Dorcas, James iSyriusz. Reszta już dawno była w dormitoriach. Byłam już zmęczona, jednakmusiałam to skończyć.

-Koniec – oznajmiła Dorcas po chwili.

Zazdrościłamjej… Mi jeszcze trochę zostało…

-Ja też skończyłem. To cześć – rzekł Syriusz.

Takwięc zostałam z Jamesem.

-Dużo jeszcze masz? – zapytałam.

-Co? A tak, tak… Dużo. To znaczy nie, już skończyłem – odpowiedział mieszającsię.

-To co robisz cały czas?

Jameszawzięcie coś pisał. A może wydawało mi się, że to było pisanie?

-A nic… - odparł wymijająco i powrócił do przerwanej czynności.

Przypatrzyłamsię jemu. Chłopak ruszał ręką w różnych kierunkach. Z pewnością nie pisał.

-James… - zaczęłam.

-Tak? – spojrzał na mnie.

-Co ty robisz?

-Nic, naprawdę.

Westchnęłam.Chyba mi nie powie… Powróciłam więc do pracy domowej.

-Pójdę już… - powiedział chłopak po chwili.

-Okej…

KiedyJames wstawał, wysunęła mu się pewna kartka. Szybko schylił się po nią, jednakgo ubiegłam. Trzymałam w ręku przepiękny rysunek przedstawiający jelenia, psa,wilka i szczura. Był to szkic robiony ołówkiem. Każda linia zaznaczona, cieńzrobiony… Cudne.

Spojrzałamna Jamesa. Był przestraszony.

-Ty to rysowałeś? – zapytałam.

-No… - mruknął niepewnie.

-Daj to – powiedział twardo wyciągając rękę.

Nieposłuchałam go. Wpatrywałam się w rysunek nie mogąc uwierzyć własnym oczom.

-Jest śliczny… - spojrzałam ponownie na chłopaka.

Wyrazjego twarzy zmieniał się.

-Naprawdę…?

-Tak…

-Nie wiedziałam, że rysujesz.

-Nikt nie wie.

-Czemu?

-A po co?

Jegoton był oschły. Dziwiło mnie to... Przecież powinien się cieszyć. Postanowiłamsię jednak nie poddawać.

-Długo już rysujesz?

Chłopakwestchnął i opadł na kanapę.

-Tak łatwo nie odpuścisz, nie?

-Masz rację.

-Rysuje już długo… Ale tak bardziej poważnie to może od roku…

-Dlaczego nic nie mówiłeś?

-Komu niby? Syriusz by mnie wyśmiał… Reszta też… Ty wciąż się na mniewściekałaś… Moi rodzice też nie wiedzą.

-James, ty masz talent… - powiedziałam.

-No co ty? Zwykłe bazgroły…

-Nieprawda. To jest piękne…

-Żartujesz, nie?

-Nie, a dlaczego?

-To jest okropne.

-Nie.

-Tak.

-Nie… Takie prawdziwe… Realne…

Chłopakspojrzał mi w oczy i zapytał:

-Naprawdę tak uważasz?

Pokiwałamgłową.

-Masz jeszcze inne rysunki?

-No… Kilka…

-Pokażesz mi je?

-A chcesz?

-Pewnie!

-Okej… Ale jutro.

-Oczywiście. Nie mogę uwierzyć, że umiesz tak ładnie rysować…

Jamesspuścił głowę.

-Wiesz… Jesteś pierwszą osobą, która się o tym dowiedziała.

-Miło mi…

Chłopakuśmiechnął się, a ja oddałam mu rysunek.

-Jesteś zły, że o tym wiem?

-Nie… Ale nie mów o tym nikomu.

-Dobrze…

Rozmawiałamz nim jeszcze chwilę o tym. Nie sądziłam, że James ma takie zdolności… Zawszepewny siebie… A zarazem uczuciowy.

-Chodźmy spać, Lily… Już późno… Porozmawiamy jutro.

-Dobrze, artysto – uśmiechnęłam się.

Jamesrównież lekko się zaśmiał.

-Dobranoc – udałam się w stronę dormitorium.

Tamszybko się umyłam i poszłam spać cały czas myśląc o szkicach Pottera.

 

~~~Narracjatrzecioosobowa~~~

 

James siedział w Pokoju Życzeń. Wybrał się tam pozdarzeniu w Pokoju Wspólnym. Dochodziła pierwsza w nocy, jednak on się tym nieprzejmował. Potrzebował samotności… Jego myśli zaprzątała pewna rudowłosadziewczyna. Ostatnio jest taka miła dla niego… Na jego twarz wpłynął uśmiech,kiedy przypomniał sobie wieczorną rozmowę. Kiedy Lily zobaczyła jego rysunek,była zachwycona. Wiedział, że nie udawała. Tylko ona wie o jego artystycznychuzdolnieniach. Nikomu o tym nie mówił, bo po co? Syriusz na pewno niepotraktowałby tego poważnie. Marzył, że Evans kiedyś się o tym dowie i go niewyśmieje… Było lepiej niż w marzeniach.

            Przyjaźnią się teraz. To bardzo dużodla Rogacza. Kiedyś przecież Lily wciąż się na niego wydzierała o byle co… Zaostatnią bójkę z Snapem gniewała się tylko jeden dzień, a potem sama wyciągnęłarękę do zgody. „Może naprawdę mnie lubi…” pomyślał chłopak. Lubi… Chciałbyczegoś więcej. I miał to. W piątej klasie. Lily chciała z nim być… A on…? Ślizgonizemścili się na nim i przez to stracił ją… Dlaczego wtedy nie walczył? Dlaczegopozwolił jej odejść? Mógł przecież starać się do końca… A on odpuścił. Gdybytego nie zrobił może byliby razem?

            Bal Bożonarodzeniowy pozostanie wjego pamięci na zawsze… Najwspanialszy dzień jego życia, zdecydowanie. Taniec,wyznanie, pocałunek… Zamknął oczy i przypomniał sobie tamto zdarzenie. Widziałroześmianą twarz Lily… Chciałby wrócić do tamtych chwil… Nie zmarnowały takiejszansy. O nie…

            Albo ich randka… Pierwsza randka. Towłaśnie tutaj, w Pokoju Życzeń… Pomieszczenie zrobiło się identyczne jak wtedy,kiedy Potter przypomniał sobie ten dzień. Zaraz potem jednak wymazał je z pamięci. Nie może tego wciążrozpamiętywać. Powinien skupić się na tym, co jest teraz. James wiedział, żenie może naciskać na Lily. Ona zgadza się tylko na przyjaźń… Znów ogarnęły gowątpliwości. Podczas Sylwestra zdawało mu się, że może jednak coś do niegopoczuła… Głupie nadzieje. Chłopak wstał ze złością i podszedł do okna. „Jaki zemnie idiota!” pomyślał. Co on sobie wyobrażał? Że Lily od razu rzuci mu się naszyję? Ale przecież jest dobrze. Dobrze. Bardzo dobrze. Ale nie idealnie.Chciałby móc się do niej przytulić, objąć ją, kiedy odrabiają lekcje, widziećjej uśmiechy skierowane do niego… Albo podejść nagle i ja pocałować. Po prostuz nią być. Dawno już jej nie całował… Brakowało mu dotyku jej ust… Wiedział, żedziewczyna się nie zgodzi na to, więc nie chciał psuć ich kontaktów. Możekiedyś Lily da mu szansę… Tylko kiedy? Męczyło go już to, że musiałpowstrzymywać swoje emocje. Nie sądził, że dziewczyna może tak zawrócić wgłowie… I do tego taka dziewczyna. Przecież już przez tyle lat dawała mu kosza!Dlaczego więc wciąż się starał? Bo ją kochał. James był pewny, że to prawdziweuczucie. Inaczej dałby sobie spokój już dawno. I będzie o nią walczył nadal. Bowarto.

            Chłopak wpatrzył się w księżyc wnowiu. Za jakiś czas pełnia i kolejna przygoda z Huncwotami… Jego myśli szybkojednak wróciły do Lily. „Do końca Hogwartu… Jeśli do tego czasu mnie niepokocha, będę musiał z tym skończyć.” postanowił. Odwrócił się i ruszył wpowrotną drogę do dormitorium.

 

***

 

            Nagle się obudziłam i usiadłam nałóżku. Od razu przypomniał mi się James. Dlaczego? Nie wiem… Czułam cośdziwnego. Nie obawę… To raczej… Coś miłego. Pewnie teraz śpi… Ostatnio Rogaczjest taki fajny… Idealny… No, może nie do końca. Jednak zmienił się… Wydoroślałi to bardzo. Uśmiechnęłam się, kiedy przypomniałam sobie o jego rysunkach. Ktoby pomyślał, że taki chłopak ma artystyczne uzdolnienia? Tylko ja o tym wiem…Może James jest zły, że tak wypytywałam...? Może nie powinnam? Ale w końcu sammi powiedział.

            Wstałam i podeszłam do okna. Księżycw nowiu ślicznie wyglądał. A wokół niego gwiazdy… James to naprawdę wspaniałychłopak. Teraz to widzę… Ale się w nim nie zakochałam. Nie… Nie mogę. Mamy tylewspomnień… Ale lepiej żebyśmy pozostali przyjaciółmi.

 

***

 

No,jest notka. Ciekawe, co o niej sądzicie… :) Z góry przepraszam za błędy, alenie mam czasu ich już poprawiać. Zrobię to jutro. ;] Pozdrawiam!