Pytania bez odpowiedzi

             Wieczorem,zgodnie z moją obietnicą, opowiedziałam przebieg całego spotkania z Charlesemmoim przyjaciółkom. Nie przerywały, tylko słuchały uważnie. Katie wciąż sięuśmiechała, podobnie jak Ann, dopóki nie doszłam do momentu, w którym Francuzobjął mnie ramieniem. Dorcas przez cały czas nie wyglądała na zadowoloną.Wiedziałam, co o tym myśli… Jedynie Katie mnie rozumiała. Ann, poparta przezDorcas, stwierdziła, iż narobię sobie kłopotów przez to, a potem będę cierpieć.Nie wiedziałam, czy ma rację… Chciałam tylko spędzać miło czas z czarnookimchłopakiem. Czy to źle?

            W każdym bądź razie chciałamszczęścia Dorcas. Ona i Syriusz muszą się zejść… Co z tego, że Black chce sobiedać spokój? O nie, ja mu na to nie pozwolę… Leżąc już w łóżku,  postanowiłam, że razem z przyjaciółmipostaram się, aby znów byli parą… Na pewno mi pomogą. Jutro trzeba z nimi o tymporozmawiać…

            Zanim usnęłam w mojej głowie pojawiłsię jeszcze obraz pewnego uśmiechającego się Francuza. Za chwilę jednak jegomiejsce zajął czarnowłosy szukający Gryfonów. Przeszedł po mnie dziwny dreszcz,po którym oprzytomniałam i wyrzuciłam ze świadomości obu chłopaków. Szybkoprzewróciłam się na drugi bok i starałam się nie myśleć już o niczym…

 

***

 

            Nazajutrz wstałam wcześniej, abyzdążyć przed lekcjami udać się do dormitorium Huncwotów, by powiadomić ich omoim planie. Drzwi otworzył mi James ubrany w same bokserki.

-Witam panią – uśmiechnął się czarująco.

-Eee… Cześć… - wyjąkałam zaskoczona i… zawstydzona.

Przezchwilę stałam jak zahipnotyzowana i nie mogłam oderwać wzroku od jegoumięśnionej klaty.

-Mogę ci w czymś pomóc? – zapytał w końcu James rozbawionym tonem, co sprawiło,że się opamiętałam.

-A, tak… Jest Syriusz? – spytałam prosto z mostu.

Chłopakzmierzył mnie podejrzliwym spojrzeniem.

-Jest. W łazience – odparł sucho.

-To dobrze – odparłam z uśmiechem i wyminęłam zdziwionego Pottera, wchodząc dośrodka.

Remusi Peter siedzieli na łóżku Lupina i o czymś rozmawiali. Oboje byli już ubrani.James wciągnął szybko na siebie koszulkę i spojrzał na mnie wyczekująco.

-Mam sprawę – oznajmiłam.

-Musimy pogadać… i coś wymyślić. Chodzi o Syriusza i Dorcas – dodałam.

-No to mów – odparł Remus.

-Nie teraz… Porozmawiamy po lekcjach. Spróbujcie gdzieś wygonić Syriusza, dobra?

-Dobra… - chłopaki wymienili porozumiewawcze spojrzenia, po czym Remus powróciłdo przerwanej rozmowy z Peterem.

-To ja już pójdę… - powiedziałam i skierowałam się w stronę drzwi.

Przejściezagrodził mi jednak James.

-Co ty kombinujesz? – zapytał z błyskiem w oku.

-Nic… - odparłam z uśmiechem.

-Akurat.

-Oj… Pogadamy później… Cześć – czym prędzej wymknęłam się z ich dormitorium.

Uśmiechnęłamsię do siebie. Miałam nadzieję, że przyjaciele pomogą mi połączyć Syriusza iDorcas.

 

            Po lekcjach powiadomiłam Ann i Katieo moich planach. Nie wtajemniczyłam ich jednak tak, jak Huncwotów. Wiedziałytylko o rozmowie. Mathias zabrał Dorcas, a Syriusz sam gdzieś poszedł. Niemusieliśmy się więc martwić, że nas przyłapią. Rozsiadłyśmy się wygodnie wdormitorium Huncwotów i czekałyśmy na jego właścicieli.

-A co wy tu robicie? – zapytał zaskoczony Remus wchodząc do pokoju.

-Czekamy na was – odparła Ann z uśmiechem.

-Mieliśmy porozmawiać… - dodałam.

-A my nawet nie wiemy o czym – mruknęła Katie z wyrzutem.

-To nam powiedziałaś, a im nie? – zapytał James uśmiechając się lekko.

-No wiesz, Lily!- Katie udała oburzenie.

Zaśmiałamsię tylko, mając nadzieję, że nie pomyślą sobie za dużo.

Rogaczusiadł przy mnie i posłał mi uśmiech.

-No to słuchamy… - ponagliła Ann.

-Więc… Chodzi o Dorcas i Syriusza – przerwałam czekając na ich reakcję.

Niktnic nie powiedział, więc kontynuowałam.

-Oni powinni być razem. Syriusz mówił, że chce… Dorcas tym bardziej. Zróbmy coś,bo oni chyba nie zamierzają…

Cisza.Po chwili byłam już wystarczająco zniecierpliwiona.

-Halo? Co o tym sądzicie?

-Nie – rzekła twardo Ann.

-Co? – wydawało mi się, że źle ją zrozumiałam.

-Nie. Nie będziemy w to ingerować.

Mojamina wyrażała wielkie zdumienie. O co jej chodziło? Nie chciała szczęściaDorcas…?

-Jeśli samo sobie tego nie wyjaśnią, to my nic nie zdziałamy. Jak ty byś sięczuła, gdyby ktoś cię do czegoś zmuszał?

-Ale zobacz, co się dzieje z Dor… Jest w strasznym stanie. Udaje, że jest okej,a tak naprawdę nie może tego wytrzymać.

Jamesi Remus przenosili tylko wzrok z jednej na drugą. Peter słuchał, ale wydawałsię być myślami w innym świecie.

-Lepiej się nie wtrącać… A poza tym… Albo nie, nie ważne – blondynka odwróciłagłowę.

-Jak zaczęłaś to skończ.

-Nieważne…

-Nie, powiedz.

-Po prostu… Czasem tak jest, że nawet najlepsze par się rozstają. I nic na tonie poradzisz. W ogóle nie wiem, co cię wzięło na ratowanie czyjś związków,podczas gdy sama brniesz w jakieś bagno.

Niewiedziałam co odpowiedzieć. W mojej głowie kłębiło się mnóstwo myśli. Dlaczegoto powiedziała? W jednej chwili przeszła mi chęć, jak to nazwała Makron,ratowania czyjś związków, a zamiast tego pojawiło się oburzenie.

-To moja sprawa, co robię z moim życiem - warknęłam.

-Świetnie, ale przy okazji ranisz innych.

Patrzyłyśmysobie prosto w oczy. Po paru sekundach zdałam sobie sprawę, że Ann nie żartujei naprawdę jest zła.   

-Nie wiesz, co powiedzieć? No cóż… Taka prawda. Sorry, ale nie będę ukrywaćtego, co o tym sądzę – to powiedziawszy, poderwała się z miejsca i szybko opuściładormitorium.

Patrzyłam,jak z trzaskiem zamykają się za nią drzwi. Byłam jeszcze w szoku i nie mogłampojąć, dlaczego tak wybuchła.

Remusnatychmiast pobiegł za nią. Katie spoglądała na mnie uważnie, podobnie jakJames. Peter chyba zapomniał już o całym zdarzeniu, bo bez słowa wyszedł.

-Idę do Andrewa – oznajmiła po chwili Katie nerwowym tonem.

Zostałamz Jamesem. Niepewnie na niego spojrzałam. Było mi strasznie głupio, że on ireszta słyszeli moją kłótnię z Ann. Zamyśliłam się. Wciąż starałam się pojąć, oco jej naprawdę chodziło.

Jamesusiadł obok i bez słowa objął mnie ramieniem. Mocno mnie przytulił. Nieprotestowałam…

-Pogodzicie się… Nie martw się – powiedział cicho.

-Już to widzę – mruknęłam odsunąwszy się od niego.

-Będzie dobrze… - uśmiechnął się delikatnie.

-Tylko nie mogę pojąć, dlaczego nie pasuje jej to, że chcę, aby oni się zeszli…

-Wiesz… Każdy ma swoje zdanie na ten temat… Można im pomóc, ale bez przesady.

-Czyli ty też uważasz, że niepotrzebnie się wtrącam?

-Nie, tego nie powiedziałem. Po prostu… No kurcze, też chcę, żeby byliszczęśliwi, ale wiem, że jak Syriusz sobie coś postanowi, to będzie się tegotrzymał. A stwierdził, że koniec z Dorcas… I wiesz… Nikt nie lubi być do czegośzmuszany.

Milczałam.Musiałam w głowie przetworzyć słowa Jamesa. Dopiero po chwili się odezwałam.

-Rozumiem chyba… Ale ja nie mogę patrzeć, jak Dorcas się męczy…

-Liluś… Czasem tak po prostu jest… I Nie da się nic z tym zrobić.

-Liluś?

Zaskoczyłmnie i to bardzo. Od dawna tak mnie nie nazywał…

Chłopakuśmiechnął się lekko.

-Chyba zapomniałaś, że masz takie zdrobnienie… Liluś…

Zaśmiałamsię. Faktycznie… Zapomniałam o nim. Mówili tak do mnie rodzice oraz Potter,kiedy za nim, delikatnie mówiąc, nie przepadałam.

-Ech… A ja myślałam, że już przestałeś mnie tak nazywać… - powiedziałam zudawanym smutkiem.

-A jednak nie – chłopak wyszczerzył zęby.

-Idę – szybko poderwałam się z łóżka.

-Zobaczymy się może później. Cześć.

-Dobrze… Na razie…

Pochwili już mnie nie było. Nie wróciłam do dormitorium. Wiedziałam, że jest tamAnn, z którą na kolejną konfrontację nie miałam ochoty. Jej słowa ponowniezagościły w mojej głowie. Ranię innych… Ciekawe kogo według niej? Czy ja jużnie mam prawa zaszaleć? Znają mnie jako wzorową uczennicę, prefekta… Już mamtego dosyć… Trzeba coś zmienić.

 

***

 

            Piątek nadszedł bardzo szybko. Wciągu tych paru dni nie odzywałam się z Ann. Żadna z nas nie zamierzaławyciągnąć ręki do zgody. Ja nie czułam takiej potrzeby. To znaczy… Nie chciałamsię z nią kłócić, ale uważałam, iż to ona powinna przeprosić. Dorcasniejednokrotnie pytała, co się stało, jednak nic nie mówiłam. Ann podobnie.Panowała między nami nieprzyjemna atmosfera, której powoli zaczynałam miećdość.

            Ten dzień oznaczał jedno – kolejnespotkanie z Charlesem. Nie denerwowałam się już tak bardzo. Cieszyłam się… Tak,to chyba było szczęście. I niepewność. Jednak miałam nadzieję, że się uda…

            Tym razem szykowałam się sama.Dziewczyny gdzieś poszły… No trudno. Ubrałam jeansy, ładny, czarny sweter, a nato zimową kurtkę. Przed szesnastą udałam się na umówione miejsce. Charles jużczekał. Uśmiechnął się, gdy mnie zobaczył.

-Witaj…

Zauważyłam,że ma zwyczaj używać tego słowa na powitanie, co oczywiście mi nieprzeszkadzało.

-Dokąd pójdziemy? – zapytałam.

-Może najpierw spacer?

-Okej.

Ruszyliśmyprzed siebie. Z czasem rozmowa się rozkręcała. Opowiedział mi sporo o swojejrodzinie, szkole, zainteresowaniach. Nabrałam do niego jeszcze większejsympatii. W końcu dotarliśmy do tych kamieni, na których siedzieliśmy ostatnio.Cisza i my. Nie byłam jednak skrępowana. Czułam się po prostu dobrze.

Charlespo kilku minutach usiadł obok mnie. Niepewnie objął mnie w pasie, przy czymprzeszły mnie dreszcze. Spojrzałam na niego, w chwili, kiedy on zrobił to samo.Był bardzo blisko. Zbliżył twarz i pocałował mnie. Nie opierałam się. Francuzdobrze całował, jednak… Motyle nie latały w brzuchu. Mimo to nie przerywałampocałunku. W końcu oderwaliśmy się od siebie.

-Wreszcie udało mi się skraść ci pocałunek – powiedział uśmiechając się lekko.

Godzinępóźniej zmierzaliśmy w kierunku Zakazanego Lasu. Przez cały ten czas rozmawialiśmyco chwilę żartując. Nie było ani chwili milczenia.  Nie wiedziałam sama, co oznaczał tenpocałunek…

-Idziemy tam? – chłopak wskazał głową na Zakazany Las.

-Nie… Nie wolno tam wchodzić.

-Oj tam… To nic takiego. Chodź – złapał mnie za rękę i lekko pociągnął.

Ruszyłamwięc za nim, uprzednio uwalniając swoją dłoń. Bałam się tam iść. Bywałam coprawda w tym Lesie, jednak zawsze z Jamesem.

Szliśmyprosto, nie zbaczaliśmy z drogi. Bałam się coraz bardziej.

-Wracajmy. Nie chcę iść dalej – oznajmiłam zatrzymując się.

-Czemu?

-Nie chcę. Proszę, wracajmy już…

-Oj, Lily… Chodź.

-Nie – powiedziałam twardo.

-Ja wracam… Nie wiem jak ty – dodałam.

Chłopakmilczał. Kilkanaście sekund stałam i wpatrywałam się z niego z coraz większymniedowierzaniem. W końcu odwróciłam się i szybkim krokiem ruszyłam w drogępowrotną. Nie odwróciłam się ani razu. Nie słyszałam też, żeby coś krzyczałalbo biegł za mną.

Pochwili byłam już na błoniach. Oby nikt mnie nie widział… Udałam się szybko dodormitorium, w którym niestety nikogo nie było. Rzuciłam się na łóżko izaczęłam powoli analizować niedawna sytuację.

            Pozwolił, bym odeszła. Tak poprostu. Sam chciał iść w niebezpieczne miejsce. Gdy się sprzeciwiłam – niezrobiło to na nim żadnego wrażenia. Nie zależało mu na moim samopoczuciu.Przecież ja się bałam! Czy on tego nie widział? Co siedziało w jego głowie?Kilka łez spłynęło po moim policzku. „Olał mnie… Olał…” – takie myśli krążyły wmojej głowie. Co takiego źle zrobiłam? Dlaczego to się stało? Wnajczarniejszych przewidywaniach nie pomyślałabym, że mógłby mnie zostawić… Boto właśnie zrobił. I ten pocałunek… Po co to zrobił? Najpierw miło,sympatycznie, a za chwilę co? Zakazany Las? Po co chciał tam iść? Nie wiem, cozrobić… Nie mam pojęcia. Zachował się jak totalny idiota. A ja płakałam… Przezniego.

            Zamknęłam oczy i przez chwilęstarałam się zapomnieć o tym wydarzeniu. Świeże wspomnienia wciąż jednakwracały. Miałam już dosyć… Po niecałej godzinie rozmyślań i pytaniach bezodpowiedzi, udało mi się zasnąć.

 

***

 

Jejku,jak dla mnie to notka jest nieudana. Ostatnio dzieje się tak dużo w moim życiu,że nie nadążam… I chyba to mnie przerasta. Co sądzicie o tej notce? Jestem ciekawaWaszych opinii…:) Dziś mój blog ukazał się w Polecanych. :) Nawet nie wiecie,jak się ucieszyłam. Dla mnie to naprawdę dużo znaczy. Tak samo jak każdyszczery komentarz. ;) Nie wyobrażam sobie, co by to było, gdybym nie miała tegobloga… Ech, nie chcę o tym myśleć nawet. ;) Na razie piszę i nie zamierzamkończyć. :) Kocham Was! ;))