"Jak on się musiał czuć?"

            SyriuszBlack wracał z wieczornej przechadzki po zamku. Kiedyś często wychodził natakie wędrówki z Jamesem, jednak ostatnio dużo się zmieniło. Rogacz spędzałwięcej czasu z Lily. Łapa zastanawiał się, kiedy się pogodzą. W końcu to jużnie pierwsza ich kłótnia i na pewno nie ostatnia. Chciał, żeby jegoprzyjacielowi się poszczęściło. Może Evans w końcu się w nim zakocha… Syriuszodrzucił od siebie myśli o miłosnych perypetiach Pottera i w jego głowiepojawił się obraz uśmiechniętej Dorcas, którego natychmiast się pozbył.Przyśpieszył kroku i po chwili był już w swoim dormitorium.

            Remusa i Petera nie było, a Jamessiedział na sowim łóżku i patrzył na przyjaciela.

-Gdzie byłeś? – zapytał.

-Łaziłem po zamku – odparł Black i skierował się w stronę szafy.

Jamesmruknął coś niezrozumiałego.

-Rozmawiałem z Lily – powiedział niby od niechcenia Syriusz grzebiąc w szafie.

-Aha.

Łapaparsknął cicho śmiechem. Bawiła go ta udawana obojętność Jamesa.

-O co ty się na nią wściekasz? – Black postanowił kontynuować temat.

-O nic.

-Tak, a ja lubię Smarka.

-Po prostu wkurza mnie to, że jest taka łatwowierna! Ledwo zna tego Francuza asię z nim umawia. Z Alexem też ją ostrzegałem, a potem musieliśmy ją ratować.

Syriuszpatrzył na Rogacza z podniesionymi brwiami.

 - A może ty jesteś po prostu zazdrosny?

 Nie odpowiedział. Łapa poczuł satysfakcję, żerozgryzł kumpla.

-Weź z nią pogadaj… Jej chyba też jest smutno, że się pokłóciliście.

-Tak myślisz?

-Pewnie! Poza tym szkoda, żebyś przez zazdrość stracił tę waszą przyjaźń.

Potterprzypatrywał się mu przez chwile uważnie zastanawiając się na jego słowami.

-Od kiedy ty takie mądrości gadasz?

-Haha, czasem się zdarza.

Jamesuśmiechnął się lekko.

-To powinienem ją przeprosić? – spytał.

-Tak – Łapa pokiwał głową z powątpieniem.

Wiedział,że jest ekspertem od dziewczyn, ale żeby aż tak…?

-Tylko nie rób sobie nadziei, że Evans rzuci ci się na szyję – powiedziałszybko.

Jamesskrzywił się lekko, ale potem od razu zmienił temat.

-A co z Meadowes?

-A co ma być? Koniec.

-Tak po prostu?

-No… Raczej. Nie próbuj mnie przekonywać, że jest inaczej, bo Lily już to robiłai jej się nie udało.

-Jak chcesz… - mruknął po chwili Potter.

 

***

 

            Pokój Wspólny był pełen uczniów. Szelestprzewracanych kartek, chichot drugoklasistek siedzących niedaleko, rozmowyinnych uczniów – to wszystko nie pozwalało mi się skupić na wypracowaniu zobrony przed czarną magią. Siedziałam nad nim już ponad godzinę i chciałam jaknajszybciej skończyć. Gdyby nie wczorajsze wyjście z Charlesem już dawnomiałabym to za sobą. Ale oczywiście nie żałuje… Spotkanie było bardzo udane.Uśmiechnęłam się na wspomnienie o tym. W tym chłopaku było coś dziwnego. Coś comnie do niego ciągnęło…

-Nie przeszkadzam? – usłyszałam znajomy męski głos.

Podniosłamgłowę. To był James. Może… Może chce się pogodzić?

-Nie… - odparłam i uśmiechnęłam się lekko.

-Co słychać? – zapytał niepewnie.

-Wszystko dobrze.

Wduchu bawiła mnie ta sytuacja.

-To fajnie. A co robisz?

-Piszę wypracowanie.

-Aha – James opadł na miejsce obok mnie.

Spojrzałamna jego profil. Wciąż się uśmiechałam, mając nadzieję, że mnie przeprosi. Wkońcu sama zaczęłam ten temat.

-Czyżby pan Potter nie był już obrażony? – zapytałam z ironią.

Rogaczspojrzał na mnie i uśmiechnął się krzywo.

-Bardzo śmieszne.

Cisza.Cierpliwie czekałam aż chłopak coś powie…

-Bo tego… No… Eee… Chciałem cię przeprosić. Nie powinienem tak wybuchać… -powiedział nie patrząc na mnie.

-Fakt, nie powinieneś.

-Przepraszam… - podniósł wzrok.

Posłałammu uśmiech i delikatnie się do niego przytuliłam. Chłopak objął mnie mocniej apo moim ciele przeszły dreszcze… Brakowało mi go.

Pochwili odsunęłam się od niego.

-Muszę to napisać… - powiedziałam.

-Okej. To ja sobie posiedzę z tobą.

Zaśmiałamsię, po czym powróciłam do zadania domowego.

-A jak było z Charlesem? – zapytał nagle Potter.

Zastanowiłamsię, co powiedzieć.

-Fajnie. A dlaczego pytasz?

-Tak z ciekawości…

Spojrzałamna niego podejrzliwie, ale nic nie mówiłam.

Drzwiprowadzące do pokoju Francuzów otworzyły się i wyszedł przez nie Charles zAndrewem. Zauważyli mnie i podeszli.

-Cześć, Lily, nie wiesz gdzie jest Katie? – zapytał Andrew.

-Nie wiem… Może na błoniach? Albo w bibliotece?

-Okej, poszukam jej…

Charlesstał obok niego i uśmiechał się do mnie. W jego oczach pojawiły się wesołebłyski. Patrzyliśmy sobie w oczy przez długą chwilę, do czasu, kiedy nieusłyszeliśmy głosu Andrewa.

-Na nas już czas. Chodź…

Właścicielpięknych czarnych oczu spojrzał na niego z lekką złością, po czym powiedział wmoją stornę:

-To do zobaczenia…

Odeszli.Wciąż się uśmiechałam. James nie wyglądał na zadowolonego. Powróciłam jednak dopisania.

 

            Późnym popołudniem siedziałam razemz Ann w dormitorium. Blondynka zawzięcie pisała list, a ja leżałam na łóżkuprzyglądając się jej.

-Skończyłam – oświadczyła po kilkunastu minutach.

-To fajnie – mruknęłam.

-Jeszcze tylko do sowiarni i mam wolne… A nie opowiedziałaś jeszcze, jak byłowczoraj z Charlesem… - powiedziała.

-Naprawdę fajnie… Ale szczegóły może wieczorem, co? Bo nie ma Katie i Dorcas…

-Okej, ja też powinnam iść… To zobaczymy się później.

Pokiwałamgłową, dając znak, że zrozumiałam.

Chwilępóźniej byłam już sama w dormitorium. Nie trwało to jednak długo, gdyż pojawiłasię tam Dorcas. Spojrzałam na nią i w jej oczach zobaczyłam łzy.

-Co się stało? – spytałam od razu.

-Syriusz – odparła krótko i podeszła do okna.

Niewiedziałam za bardzo, co w tej sytuacji powiedzieć. Po krótkiej chwiliCzarnowłosa odwróciła się, a na jej policzkach widniały ślady łez.

-Dlaczego on taki jest? Dlaczego to wszystko tak się potoczyło? Boże, jaka jabyłam głupia! Chciałam, żeby się o mnie starał i zaczęłam kręcić z innym!Czujesz to? Jak on się musiał czuć? – mówiła podniesionym tonem.

-Dorcas… - dziewczyna jednak przerwała mi.

-To wszystko moja wina! Zachowałam się jak rozkapryszona księżniczka! Przecieżmnie przeprosił… A ja mu kazałam czekać. Chciałam, żeby za mną latał, żebywalczył… I co? Nic dobrego z tego nie wyszło!

Zerwałamsię z łóżka i podbiegłam do niej.

-Lily… Ja tak bardzo chcę z nim być… - załkała.

Bezsłowa przytuliłam ją. Zrobiło mi się strasznie przykro. Chciałam, żeby byłaszczęśliwa… Ona i Syriusz. Oboje przecież za sobą szaleją…

-Co się stało? – zapytałam spokojnie, kiedy dziewczyna zaczęła się uspokajać.

-Szłam z Mathiasem… A on… Flirtował z jakąś dziewczyną… Jak to zobaczyłam… To…Dotarło do mnie, że to koniec… Koniec…

-Dorcas, nie płacz… Może nie wszystko skończone…? Może jednak coś się wydarzy?

Pokręciłagłową.

-Nie… On nie jest taki. Zapomniał o mnie, a jeśli jeszcze nie to z pewnościąwkrótce zajmie się inną dziewczyną…

-A może powinnaś z nim porozmawiać? Powiedzieć mu szczerze to co czujesz…

-Nie! Nie odważyłabym się… To nic by nie dało… Chciałam, żeby się starał… Takjak James o ciebie… Boże, Lily, ja ty masz szczęście! Takiego Jamesa pragniekażda dziewczyna!

-To sobie go weź – mruknęłam, po czym dodałam:

-Każda, ale nie ja. Nie chcę z nim być… Ile razy mam to powtarzać? Lepiejpomyślmy, co zrobić, abyś ty i Syriusz znowu byli razem…

-Nic się nie da zrobić. Muszę zapomnieć. A najgorsze jest to, że wykorzystujęMathiasa… Już mam tego dosyć…

-W końcu będzie lepiej… Zobaczysz…

-Tak… Jasne… A tobie mówię, daj szansę Jamesowi, bo kiedyś może być za późno ibędziesz żałować – to powiedziawszy otarła łzy i weszła do łazienki.

Niebędzie za późno… Nigdy. Nie będę z Jamesem, o nie!

Muszęcoś zrobić, żeby Dorcas i Syriusz znów byli razem… Tylko czy Black jeszcze tegochce? On chyba mówił serio, że daje sobie z nią spokój… Dlaczego oni tacy są?Tak po prostu zapominają... A zanim dziewczynom przejdzie to uczucie mija sporoczasu… Niesprawiedliwość.

            Dorcas długo nie wychodziła złazienki. Uznałam, że chce pobyć sama. Czasem jest to bardzo potrzebne…Usłyszałam pukanie do drzwi. Nie byli to Huncwoci, gdyż oni pukają i od razuwchodzą. Dziewczyny też nie… Więc kto to?

-Proszę!

Wmoim dormitorium pojawił się Charles. Zaskoczył mnie trochę, nie zaprzeczę.

-Witaj, piękna – przywitał mnie z uśmiechem.

-Cześć… - odparłam wciąż lekko zdziwiona.

-Jesteś sama?

-Nie, Dorcas jest w łazience.

Możemi się wydawało, ale na jego twarz pojawił się wyraz zawodu.

-Pewnie jesteś zajęta? – raczej stwierdził, niż zapytał.

-Trochę… - była to prawda, ponieważ musiałam jeszcze chociaż zacząćtransmutację, bo jutro czekały mnie inne wypracowania.

-To już ci nie przeszkadzam. Chciałem tylko spytać, co robisz w piątekwieczorem…

-Nie mam jeszcze planów… - wyznałam.

-To może się spotkamy? Powtórka z wczoraj? Bo w przyszłym tygodniu jużwyjeżdżamy…

Faktycznie…Jeszcze tylko kilka dni… Szkoda, że tak krótko…

-Dobrze, możemy – uśmiechnęłam się.

-Bądź o szesnastej tam gdzie ostatnio.

-Okej.

Chłopakprzybliżył się do mnie i delikatnie musnął mój policzek. Posłał mi jeden zeswoich ślicznych uśmiechów i szepnął:

-Nie mogę się już doczekać…

Pochwili już go nie było. Uśmiech wciąż gościł na mojej twarzy. W co ja siępakowałam? Jakiś chory romans… Ale jest miło. I to bardzo. Więc czemu by nie?Potem bym żałowała, że nie spróbowałam…

 

***

 

Jakimścudem udało mi się napisać tę notkę. Wiem, ze jest krótka, a to dlatego, że wten weekend mam strasznie mało czasu… Chyba rozumiecie – szkoła. Ostatniekartkówki, sprawdziany, zadania… Zwariować idzie… Następna notka będzie jużlepsza i dłuższa. :) Wszystkiego najlepszego z okazji Dnia Dziecka! ;)