"Nie tak miało być..."

                   Dorcas wyszła z łazienki owinięta ręcznikiem. Zapomniała wcześniej zabrać ze sobą ubrań. Z mokrych włosów spływała woda po jej prawie nagim ciele. Dziewczyna szybkim krokiem podeszła do szafy, zabrała potrzebne rzeczy i odwróciła się. Przed nią stał Syriusz Black i uśmiechał się podejrzliwie.

- Co ty tu robisz? – spytała zaskoczona i mocniej przytrzymała ręcznik w obawie, że spadnie.

- A tak postanowiłem wpaść… Nie spodziewałem się, że zobaczę cię w takim… stroju – uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Na twarzy Dorcas pojawił się lekki rumieniec, który starała się ukryć odwracając głowę.

Stała w ręczniku przed swoim byłym chłopakiem, na którym wciąż jej zależało. Mogła to być jej szansa. Ale jak ona wyglądała? Była prawie naga, a Łapie najwyraźniej to odpowiadało.

Chłopak nie wiedział, co powinien zrobić. Właściwie po co tu przyszedł? Ciągnęła go tam jakaś dziwna siła. Teraz tu jest i stoi przed nią. Chyba do końca nie pozbył się uczucia do niej. Próbował je ukryć, jednak ono właśnie wydostawało się na zewnątrz. Nie miał najmniejszego zamiaru stąd wychodzić, mimo że zdawał sobie sprawę, iż łamie swoje postanowienie. Patrzył na nią łakomym wzrokiem, a kiedy zdał sobie sprawę, że oprócz tego cienkiego materiału nie ma nic na sobie, serce zaczęło mu bić szybciej. Krople wody spływające z jej włosów dodatkowo potęgowały jego odczucia.

Dorcas odzyskawszy zdrowy rozsądek powiedziała szybko:

- Idę się ubrać – czym prędzej skierowała się do łazienki.

Syriusz wykonał gwałtowny ruch i o mało co się nie wywalił. Po paru sekundach był przy drzwiach, tuż obok Dorcas. Złapał ją w talii, przyciągnął do siebie i szepnął:

- Dla mnie możesz zostać tak jak teraz…

Jego głos tuż przy jej uchu wywołał ciarki na jej ciele. Rytm serca przyśpieszył, a ona sama odwróciła się powoli.

- Syriusz… - zaczęła, nie wiedząc, co dalej powiedzieć.

Patrzyli sobie w oczy, ciesząc swoją bliskością. Oboje za sobą tęsknili. Nie panowali nad sobą, nie myśleli logicznie. Black przysunął się do niej i mocniej ją objął, po czym nagle pocałował. Dla Dorcas to był szok, w pierwszej chwili nie wiedziała, co się dzieje. Syriusz, jego usta i ona w ręczniku. W końcu przestała się nad tym zastanawiać, po prostu go całowała.

Kilka minut później oderwali się od siebie dysząc ciężko.

- Co to było…? – spytała oniemiała dziewczyna.

- Pocałunek – odparł uśmiechnięty Syriusz i powrócił do przerwanej czynności.

„To chyba sen… Muszę podziękować Lily, że stąd poszła…” przemknęło przez myśl Dorcas, gdy znów poczuła jego usta. Zarzuciła mu ręce na szyje, całkowicie zapominając o swoim okryciu, które w każdej chwili mogło zlecieć. Chłopak na szczęście zbyt mocno ją trzymał.

Po pewnym czasie Syriusz odsunął twarz od niej i spytał z podstępnym uśmieszkiem.

- Wiesz, że jeśli cię puszczę to ręcznik spadnie?

- Nie zrobisz tego…

- Skąd wiesz? – przekomarzał cię z nią.

- Bo cię o to proszę.

Chłopak zaśmiał się lekko. Kusiło go, żeby to zrobić, ale nie chciał psuć tej chwili.

Mimo że Dorcas zawinęła się tak, że nie było sposoby, aby jej „ubranie” spadło, jednak zdążyło się już poluzować i dziewczyna wiedziała, że wszystko zależy od Blacka.

Łapa omiótł wzrokiem jej dekolt, teraz już bardziej odsłonięty niż kwadrans temu.

- Syriusz… Przestań się tak gapić… - upomniała go.

On tylko posłał jej zniewalający uśmiech i powiedział:

- Dobra, to ja spróbuję ci to zrobić jakoś tak, żeby nie spadło…

Jak powiedział, tak uczynił. Prawdopodobnie specjalnie się ociągał i na dodatek kilka razy „przypadkiem” zahaczył o jej pupę.

- Jeszcze raz ręce ci tam zawędrują to…

- To co? – przerwał jej.

- Lepiej żebyś nie wiedział.

- Jasne.

Chwilę później Dorcas zniknęła sama w łazience uprzednio powiedziawszy Syriuszowi, żeby poczekał na nią.

Dziewczyna przebierała się szybko starając się ogarnąć swoje myśli. To, co przed chwilą zaszło, przerosło jej najszczersze marzenia. Sam do niej przyszedł i na dodatek się całowali. Lily mówiła jej, że powinna z nim porozmawiać i powiedzieć, co czuje. Może właśnie teraz jest dobry moment? „Nie… Najpierw muszę wybadać, czy to nie było dla niego zabawą…” pomyślała.

Ubrała się i już miała sięgać po różdżkę, kiedy przypomniało jej się, że o niej zapomniała. Musiała więc wyjść z mokrymi włosami. Rozczesała je, głęboko odetchnęła licząc do dziesięciu i wróciła do dormitorium. 

Black siedział na jej łóżku i sprawiał wrażenie znudzonego. Gdy ją zobaczył, uśmiechnął się.

- Nareszcie… Ile można czekać? – wstał i podszedł do niej obdarzając ją kolejnym pocałunkiem.

Po chwili dziewczyna przerwała to i powiedziała poważnie:

- Musimy porozmawiać.

- O czym?

- No jak to o czym? O tym, co przed chwilą zaszło – wyrwała się z jego objęć i oddaliła na pewną odległość.

- No to słucham… - Syriusz sprawiał wrażenie niezbyt zadowolonego.

- Powiedz mi… Dlaczego?

- Dlaczego? Sam nie wiem. Chciałem tu przyjść… I reszta sama się potoczyła. Tylko nie mów, że ci się nie podobało, bo nie uwierzę.

- Nie zamierzam – uśmiechnęła się nieznacznie.

- Czy to coś znaczyło? – zapytała po chwili ciszy.

Sekundy, podczas których Black zastanawiał się nad odpowiedzią, strasznie się jej dłużyły.

- Nie… Tak… Nie no, nie wiem już sam!

Meadowes wpatrywała się niego uważnie.

- Dorcas, przepraszam, jeśli znowu cię ranię… Ale ja nie umiem no… Wtedy tak to się skończyło, a teraz…

- Teraz jest za późno, tak? To chcesz powiedzieć? – spytała odwracając wzrok, chcąc ukryć napływające łzy.

- Nie… Nie o to chodzi. Po prostu teraz nie udałoby się nam… Tak czuję.

- Więc nie chcesz nawet spróbować?

- Nie widzę w tym sensu.

Bolały ją jego słowa i to bardzo. Podeszła do okna i starała się nie wybuchnąć płaczem. Nie przy nim.

- Możemy się przecież przyjaźnić nadal… - dodał.

Nie wytrzymała. Łzy popłynęły ciurkiem po twarzy a ona sama lekko pociągnęła nosem.

Łapa domyślił się, co się dzieje. Podszedł do niej od tyłu i przytulił.

- Przepraszam… Nie chciałem cię krzywdzić… Niepotrzebnie tu przychodziłem… Przepraszam… - mówił i wciąż ją obejmował.

Dorcas była zaskoczona jego zachowaniem. Nigdy wcześniej by nie pomyślała, że potrafi być taki opiekuńczy… Ta myśl sprawiła, że jeszcze bardziej się rozpłakała.

Stali tak przytuleni dość długo, a ona chlipała w jego ramię. Chwilę później otrząsnęła się i dotarło do niej, co właśnie robi.

- Wyjdź stąd – powiedziała twardo.

Posłuchał jej od razu. Stając w drzwiach odwrócił się jeszcze i powiedział:

- Przepraszam…

I zniknął. Dorcas opadła na łóżko i przestała hamować łzy. „Nie tak miało być…” pomyślała.

 

 

            Zauważyłam Syriusza schodzącego po schodach z nietęgą miną. Podszedł do nas i usiadł obok, jednak sprawiał wrażenie, jakby nas nie zauważał.

- Byłeś u niej? – zapytałam.

- Co? A tak, byłem… - i znowu się zamyślił.

- I…? – dopytywałam się.

Wzruszył tylko ramionami.

- Muszę iść – powiedziałam w stronę Remusa i szybko udałam się do dormitorium.

Dorcas leżała na swoim łóżku i płakała. Podeszłam do niej i zapytałam:

- Co on ci zrobił?

Pokręciła głową i załkała.

- Jestem głupia… Myślałam, że mu zależy… Zachowałam się jak idiotka…

- Ale co się stało?

Dziewczyna usiadła powoli na łóżku, otarła łzy i zaczęła opowiadać.

- Przecież on mógł strącić ten ręcznik jednym ruchem… - wtrąciłam.

- Wiem! Ale nie zrobił tego… I potem… - kontynuowała.  

- O Jezu… - wymsknęło mi się, kiedy zakończyła.

- Przepraszał cię… Tulił… I pocieszał… Zupełnie jak nie on… Ciekawe co mu się stało… - powiedział.

- No właśnie! Wolałabym, żeby wyszedł, żeby zachował się jak świnia, żebym mogła go wyzwać… A on? Przeprosił.

- Nie chciał wyjść na dupka.

- Wiem… I co ja mam teraz zrobić? Chciałam mu powiedzieć, co czuję, ale on i tak chyba się domyślił… Wyszłabym na jeszcze większą kretynkę.

- Nie mów tak, wcale nie jesteś kretynką…

- Pewnie… - mruknęła z ironią.

- Chyba powinnaś… Powinnaś o nim zapomnieć – z trudem przeszło mi to przez gardło.

Wcześniej ją zachęcałam, aby się nie poddawała. Ale teraz… Skoro Black nie chce… To trzeba to zakończyć.

- Ja nie chcę…

- Jeszcze spotkasz chłopaka, z którym będziesz szczęśliwa… Zobaczysz.

- Ale ja chcę jego…

Przytuliłam ją, wiedząc, że ciężko jej będzie zapomnieć… Ale da radę.

Godzinę później przypomniałam sobie o zadaniu domowym, które zostawiłam w Pokoju Wspólnym.

- Za chwilę przyjdę, dobra? Zostawiłam notatki na dole…

Zeszłam do salonu Gryfonów i szybko odnalazłam potrzebne kartki. Mój wzrok padł na Jamesa i Natalie. Tym razem dziewczyna siedziała mu na kolanach. Nie przytulali się, wyglądało na to, że czwartoklasistka była trochę speszona.

Czym było spowodowane to lekkie ukłucie w sercu? Już nie pierwszy raz to czułam. Zazdrość? Nie… A może jednak? Nie podobało mi się, że z nią tam siedział… Mi nie poświęcał już tak dużo czasu. Kiedyś bym się z tego cieszyła… Ech…

Wróciłam do Dorcas i spędziłam z nią resztę tego dnia. Ann znów długo nie wracała. Około dwudziestej trzeciej wyszłam z przyjaciółką do Pokoju Wspólnego, by tam czekać na blondynkę. Oprócz nas byli tam także James i Remus.

- Ann jeszcze nie ma… - powiedziałam.

- Wiemy. Zobacz, gdzie jest – Remus podsunął mi Mapę Huncwotów.

Spojrzałam na pergamin. Kropka z napisem „Ann Makron” znajdowała się w pewnym pomieszczeniu przy bibliotece.

- To jest to miejsce! To, które kiedyś znalazłam przez przypadek!

- Tak? A faktycznie! – James doznał olśnienia.

- Wcześniej jej nie widzieliście na Mapie?

- No nie! Pierwszy raz! Z tym pomieszczeniem mamy problemy… Nie można go dobrze nanieść i raz je widać, a raz nie.

- No to teraz wiemy, gdzie Ann tak znika…

- A to co? – Dorcas wskazała na zbliżającą się kropkę.

- Gregory O’Connor – przeczytałam.

- Kto to jest? – zapytała Meadowes.

- Nie mam pojęcia… - odparł James.

Postać O’Connera po chwili pojawiła się przy Ann. Wpatrywaliśmy się w Mapę przez długi czas, aż w końcu Remus rzekł:

- Widać woli jego towarzystwo…

- Trzeba się dowiedzieć, o co tu chodzi. Załatwię to z Syriuszem – powiedział James.

Na wspomnienie o Blacku Dorcas spuściła głowę.

- Wiecie co? Ja pójdę już do dormitorium… Jutro o tym porozmawiamy – powiedziała.

- Dobra… Ja za chwilę przyjdę – odparłam.

Dziewczyna pożegnała się z chłopakami i ruszyła po schodach.

- Boję się o nią – wyznał Remus.

- Jak każdy… Nie martw się, odkryjemy, co się z nią dzieje… - przytuliłam go lekko.

- Dzięki, Lily… Też już pójdę. Nie mogę o tym myśleć… Na razie…

I tak oto zostałam sama z Jamesem. Panowała niezręczna cisza, nikt nie wiedział, co powiedzieć. Aż w końcu poinformowałam go, że wracam do siebie.

- Do zobaczenia jutro – mruknęłam.

- Tak, do jutra… Śpij dobrze – chłopak posłał mi uśmiech.

- Ty też…

 

***

 

Notka trochę dłuższa niż ostatnie. ;) Mało w niej o Lily, ale to było potrzebne. Co to Ann, to w końcu wymyśliłam nową, trzecią wersję i jej się będę trzymać. ;] O Syriusza i Dorcas się nie martwcie, jeszcze będą razem – tyle mogę zdradzić. ;) Kolejna notka niedługo. :)