Tajemnice Ann i James jako pocieszyciel

Stałam w dormitorium Huncwotów wraz z Dorcas i Remusem i obserwowałam Pottera i Blacka, którzy akurat szukali swoich różdżek. Ustaliliśmy, że pójdą zaraz po lekcjach do tajemniczego pomieszczenia, gdzie wczoraj widzieliśmy na mapie Ann. Mam nadzieję, że się czegoś dowiedzą…

- Na pewno mam nie iść z wami? – pytał po raz setny Lupin.

- Nie! Damy sobie radę. Nie raz robiliśmy takie rzeczy… - odparł Black.

- No dobra…

W końcu znaleźli swoje magiczne patyki.

- Więc do zobaczenia – rzekł James.

- Uważajcie na siebie… -  powiedziałam cicho…

Chłopak posłał mi uśmiech i zamknął drzwi.

***

            Gryfonka z włosami w kolorze blond stała przy ścianie w pewnym tajemniczym pomieszczeniu. Niewiele o nim wiedziała. Jej przyjaciółka kiedyś przypadkowo je odnalazła, później było przeszukiwane przez Huncwotów a potem o nim zapomniano. Dziewczyna uśmiechnęła się triumfalnie. Tak mało wiedzieli… Gdyby dokładniej się wtedy przypatrzyli, odkryliby sporo sekretów.

- Jesteś już – stwierdził pewien chłopak pojawiając się przy niej.

Miał na sobie czarne szaty Hogwartu z naszywa na piersi przedstawiającą węża na zielono-srebrnym tle. Miał brązowe włosy związane z tyłu w kucyk, wyraźne rysy twarzy, co sprawiało, że wydawał się starszy, a jego błękitne oczy dodawały mu delikatności. Podszedł do niej i mocno ją pocałował.

- Zerwałaś z nim? – zapytał, kiedy oderwali się od siebie.

- Tak. Kilka dni temu. Nie mówiłam ci?

- Chyba nie…

- Znowu o wszystko mnie wypytują… Chcą wiedzieć gdzie i z kim spędzam czas – wyznała.

- Powiedziałaś im coś? – spytał podejrzliwie.

- Nie, pewnie, że nie. Nie są warci niczego…

- Masz rację. Tutaj masz prawdziwych przyjaciół.

- Dobrze, że ciebie poznałam. Otworzyłeś mi oczy…

Chłopak objął ja w pasie i rzekł:

- Jesteś aniołem.

- Długo jeszcze musimy się tak ukrywać? Dlaczego właściwie w tym miejscu?

- O niewielu o nim wie.

- Meczy mnie już to ukrywanie się. Dlaczego nie mogę nikomu o tym powiedzieć?

- Bo nie. Ślizgom i Gryfonka razem? To nie jest często spotykane.

- Wiem…

- Mówiłaś mi o tej Evans, że się wtedy związała z Alenem… A ty mimo wszystko mi zaufałaś – uśmiechnął się szeroko.

- Tak…

- Alex zadawał się z podejrzanymi typami. Ale ona też była naiwna. Ślizgon miałby się zakochać w szlamie? – głośny śmiech rozniósł się po pomieszczeniu.

- Nie mów tak o niej.

Chłopak pokręcił głową.

- Jeszcze tyle musisz się nauczyć…

***

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                    

- Kiedy oni wrócą? – denerwowała się Dorcas.

- Niedługo… - odparł Remus.                                                                                                                                                 

Ja sama siedziałam na kanapie w Pokoju Wspólnym i nic nie mówiłam. Chłopaków nie było już ponad godzinę i zaczynałam się trochę bać.

W tej właśnie chwili portret Grubej Damy odsunął się i przez dziurę przeszli James i Syriusz. Wyglądali na bardzo zdenerwowanych. Zauważyli nas i natychmiast podeszli.

- I co? – spytałam od razu.

- Ona się… Zmieniła! – wykrzyknął Syriusz, a kilka osób popatrzyło na niego ze zdziwieniem.

- Mówcie wszystko od początku… - polecił Lunatyk.

- Poszliśmy do tego miejscu obok biblioteki. Chcieliśmy tam wejść, ale się nie dało! Wszystkiego próbowaliśmy…W końcu Syriusz rzucił zaklęcie, które pozwoliło nam podsłuchiwać osoby w środku – zaczął James.

- I tam była Ann… I potem zjawił się jakiś chłopak, chyba ten Gregory. Mówiła mu o nas, że ją wypytujemy o wszystko… On kazał jej milczeć. Ann cieszyła się, że go poznała… A on jej jeszcze ściemniał, że tam ma prawdziwych przyjaciół – prychnął. 

- I jeszcze mówili o tobie, Lily… - James zwrócił się do mnie.

- Jak to?

- Gadali coś o zaufaniu… I o tobie, jak wtedy z Alexem byłaś…

Na samo wspomnienie Ślizgona zrobiło mi się niedobrze.

- I jest jeszcze coś – Łapa spojrzał na Remusa z niepokojem.

- Co?

- Ona jest jego dziewczyną.

Remus otworzył usta z wrażenia. Siedział chwilę patrząc w podłogę, a potem nagle zerwał się i wybiegł z Pokoju Wspólnego.

- O nie… - jęknęła Dorcas.

- Ale kiedy ona go poznała? Dlaczego z nim jest…? – pytałam.

- A ty dlaczego byłaś z Alexem? – zapytał James.

- Nie wiem… - odparłam cicho.

- No widzisz.

- Wiecie co? Ja może pójdę za Remusem… On jest czasem taki nerwowy… - powiedział Syriusz.

- Trzymaj Mapę – James podał mu zwitek pergaminu.

Po chwili Blacka już nie było.

- Boję się o nią… - rzekła Dorcas.

- Ja też… Strasznie. Pamiętacie, co zrobił Alex? Też mu zaufałam… A jeśli to kolejna pułapka? Co wtedy?

- Ty przynajmniej się od nas nie odwróciłaś… - zauważyła Dorcas.

- On coś knuje, czuję to… I my ją już straciliśmy… - w oczach zaszkliły mi się łzy.

- Ej, Liluś, nie płacz… Nic jej nie będzie… - James zauważył mój stan i natychmiast zareagował.

- Skąd wiesz? Widziałeś, co zrobił Alex… - łzy poleciały mi po twarzy.

Chłopak od razu znalazł się przy mnie i mocno przytulił.

- Dorcas, możesz…? – zaczął w stronę mojej przyjaciółki.

Ona od razu zrozumiała o co mu chodzi.

- Muszę coś załatwić – i zaraz jej nie było.

- Wszystko będzie dobrze… Zobaczysz… Ale nie płacz, nie lubię tego... Liluś… - mówił James i tulił mnie do siebie.

Nie wytrzymałam i mocnej się rozpłakałam. Ale w jego ramionach czułam się bezpiecznie… Czułam, że przed wszystkim mnie obroni. Jego dłonie na moich plecach i ten zapach… Rogacz używał ślicznych perfum. Powili się uspokajałam, a on wciąż nie puszczał.

- Przepraszam, że tak się rozkleiłam… - powiedziałam po chwili.

- Nie przepraszam, zdarza się… - chłopak uśmiechnął się.

- Kompletna ciapa ze mnie…

Roześmiał się.

- Ale kochana ciapa – poprawił.

Uśmiechnęłam się lekko.

- Będzie dobrze, Liluś, zobaczysz. Ann w końcu zrozumie…

- Tylko żeby nie było za późno…

James ponownie mnie objął, a ja znów poczułam się cudownie…

***

Udało mi się napisać notkę przed wyjazdem. :) Strasznie się śpieszyłam i dlatego nie jest zbyt dobra… Ech… Nie wiem, kiedy wrócę. Dostęp do neta będę miała, ale nie na tyle, żeby napisać cokolwiek. Notka więc po przyjeździe. Może będę też pisać w zeszycie… ;] W każdym bądź razie na pewno nie zapomnę o Was i o blogu. ;]