Pojedynek najlepszych przyjaciół

             Tydzień, podczas którego chłopaki byli zawieszeni, powoli dobiegał końca. Wcześniej sądziłam, że lekcje są dla nich przykrym obowiązkiem, jednak teraz zauważyłam, że brakuje im ich. Może Syriuszowi nie tak bardzo, ale Jamesowi nuda widocznie dawała się we znaki. Na przerwach przychodziłam do niego, aby zobaczyć, jak się miewa i zawsze narzekał, że wolałby być w klasie. Dziwiło mnie, że Natalie do niego nie zagląda… Ale o to nie spytałam. Chłopak sprawiał wrażenie, że cieszy się na mój widok. Popołudniu brał ode mnie notatki i nadrabiał zaległości. Black natomiast wykorzystywał wolny czas i całe dnie spędzał na wałęsaniu się po zamku w pelerynie-niewidce. Mówił, że szuka nowych, ukrytych miejsc w Hogwarcie. Ciekawe dlaczego Potter mu nie towarzyszył, skoro tak się nudził…

            Wszyscy Gryfoni z szóstego roku odczuli brak dwóch Huncwotów na lekcjach. Cisza, spokój, zero wybuchów śmiechu, szeptów. Nawet nauczyciele byli dość zdziwieni.

            Zastanawiałam się tylko, czy chłopaki zrozumieli, co zrobili. Czy to zawieszenie coś dało? Raz profesor Slughorn wysłał mnie do Skrzydła Szpitalnego po jakiś eliksir i kiedy tam weszłam, zobaczyłam w rogu sali Ślizgona w śpiączce. Zapytałam panią Pomfrey o jego stan i na szczęście odparła, że jej mikstury działają i za kilka dni chłopak powinien się obudzić. I dobrze, bo nie wiem, co bym zrobiła, gdyby się okazało, że James i Syriusz zniszczyli komuś życie.

            Ann była jeszcze bardziej wściekła, o ile to możliwe. Huncwoci omijali ją szerokim łukiem, bo gdyby jej spojrzenie mogło zabijać, Hogwart już dawno straciłby największych dowcipnisiów wszechczasów. Starałam się z nią normalnie rozmawiać, chociażby o zadanych wypracowaniach, ale ona zawsze unikała jakiegokolwiek tematu. Dorcas już dawno dała sobie z nią spokój.

           

            Wieczorem ostatniego dnia zawieszenia chłopaków wybrałam się do ich dormitorium. Zapukałam, ale nikt nie odpowiadał, więc po prostu weszłam. Uderzył mnie zapach alkoholu, a w pokoju znajdował się tylko Syriusz leżący na łóżku, który na mój widok podniósł się.

- Co ty robisz? – spytałam zaskoczona.

- Opijam ostatni dzień wolności – na te słowa podniósł butelkę Ognistej Whiskey. – Może się przyłączysz?

Westchnęłam i ruszyłam w jego kierunku.

- A gdzie reszta?

- James lata na miotle… Powiedział, że musi się wyżyć… Remus… Nie wiem, gdzie on jest… Peter też gdzieś wybył… Może więc ty mi potowarzyszysz?  - zapytał uśmiechając się lekko.

Nie takie miałam plany… Chciałam wpaść, pogadać i tyle. Ale skoro jest tu tylko Łapa…

- Okej, czemu nie? Ale trochę tylko… - odparłam, sama nie wiedząc, co mnie do tego podkusiło. Może taka nagła chęć, ochota?

- Trzymaj – Black podał mi jedną butelkę.

Usiadłam na jego łóżku i wzięłam parę łyków. Syriusz zaczął mówić, jak mu się nie chce iść znów na lekcje, co by innego robił… Po prostu marudził. Co chwilę upijałam trochę Ognistej, aż się zorientowałam, że już niewiele jej zostało.

- Miało być trochę – powiedział Syriusz żartobliwie, zerkając na mój napój.

- Oj, się przejmujesz – mruknęłam.

Kilkanaście minut później byłam już lekko wstawiona. Lekko - to mało powiedziane. Razem z Syriuszem śmialiśmy się z byle czego, gadaliśmy od rzeczy.

- Lily… A Dorcas to mnie kocha…?

- No, pewnie… A ty ją?

- Tak… Ale ona mnie nie kocha, ty żartujesz!

- Kocha cię, kocha… Daj mi jeszcze jedną butelkę, co?

Chłopak spełnił moją prośbę i powrócił do rozmowy.

- Nie kocha… Ona jest taka fajna, ładna, po prostu świetna… A ja, taki idiota… - mimo wypitego alkoholu wydawało mi się, że mówił szczerze.

- Nie przejmuj się… - czknęłam.

Chwila ciszy. W tym czasie wypiłam jeszcze ćwierć butelki, co zaowocowało mocniejszą czkawką i mniejszą świadomością umysłu.

W tym momencie pomyślałam o Jamesie i postanowiłam natychmiast podzielić się tym  moim kompanem.

- Syriuszu… A ty myślisz, że James kocha Natalie…?

- On ciebie kocha, a nie ją… Moglibyście się w końcu dogadać i być raaaazem  – odparł ziewając.

- Nie… Ale on jest faaaajny… - również ziewnęłam.

- To czemu nie dasz mu szansy? – zapytał poważnym tonem.

Uśmiechnęłam się głupkowato i odparłam chichotając:

- Bo nie. Ale niezły jest… I dobrze całuje… I jest kochany…

- Dobra, dobra, nie musisz mi go tak zachwalać!

- Nie zachwalam, mówię jak jest…Która godzina…?

- Dochodzi dziewiąta…

- Ja muszę iść… Jutro szkoła… Dzięki za rozmowę… Cześć… - podniosłam się i zachwiałam.

- Ej, ej, spokojnie – Syriusz wstał i przytrzymał mnie.

Powoli doprowadził mnie aż do dormitorium. Wciąż się śmiałam i potykałam o wszystko.

Drzwi otworzyła Dorcas i wyglądała na bardzo zdziwioną.

- Co się stało? – zapytała.

- Nic… Lily się upiła… Niech idzie spać… - odparł Black, który widocznie zachował jako taką trzeźwość.

- Ty też jesteś pijany! – zawołała Meadowes.

- Nie tak bardzo… Pomóż mi… - złapali mnie we dwoje i wpakowali do łóżka.

Nie wiem, co jeszcze mówili, bo po chwili znalazłam się w krainie Morfeusza.

 

***

 

            Rano obudziłam się z wielkim bólem głowy. Słyszałam krzątające się dziewczyny, ale nie otwierałam oczu, bo nie miałam sił. Docierały do mnie wydarzenia z wczorajszego wieczoru. Syriusz, Ognista Whiskey, rozmowa. Rozmowa o Jamesie. Pamiętałam wszystko. Oby on nie przypomniał sobie tamtych słów… Za wiele powiedziałam. Ale dlaczego opowiadałam takie rzeczy…?

            Usłyszałam głos Dorcas oznajmiający, że wychodzi, po czym stwierdziłam, że lepiej znowu pójść spać. I tak też zrobiłam…

 

- Lily, wstawaj! Nie było cię na lekcjach! Ej, pobudka! – usłyszałam krzyk.

- Ciszej… - mruknęłam.

- No wstawaj, McGonagall jest na was wściekła…

- Na nas, czyli? – otworzyłam oczy.

- Na ciebie i Syriusza! Na niego to już najbardziej, ledwo skończyła mu się kara, a on znowu nawala… Powiedziałam, że się źle czułaś.

- Ja chcę spać…

- Później będziesz spała. Wiesz ile masz zaległości? Mnóstwo nam dziś zadali …

- No to co…?

Dziewczyna zerwała ze mnie kołdrę i zawołała:

- To, że masz kaca, nie wyklucza cię z codziennych obowiązków. No już…

Spojrzałam na nią spode łba i niechętnie zwlokłam się z łóżka. Głowa bolała niemiłosiernie, a do tego te olbrzymie pragnienie…

- Masz… - Dorcas podała mi wodę.

- Dzięki – odparłam z ulgą i pochłonęłam zawartość szklanki.

- No, a teraz zbieraj się… Zaraz dam ci notatki…

Pokiwałam głową, dając znak, że zrozumiałam. Nie miałam ani trochę ochoty na naukę, ale tym razem Meadowes postanowiła, że muszę to zrobić teraz.

- A masz coś na ból głowy? – zapytałam po chwili.

Moja przyjaciółka uśmiechnęła się tajemniczo.

- Nie, ale Huncwoci na pewno coś mają… Zaraz do nich pójdę. A ty się szykuj!

Po chwili już jej nie było. Zniechęcona udałam się do łazienki, by tam wziąć prysznic. Letnia woda spływała po moim ciele i jednocześnie rozbudzała. Poczułam się o wiele lepiej. Kiedy wyszłam, w dormitorium siedziała Dorcas z jakimś eliksirem.

- To na ten ból głowy… - podała mi buteleczkę.

- Dzięki! – wydusiłam i czym prędzej rzuciłam się po zbawienny płyn.

- Życie mi ratujesz… - powiedziałam wypiwszy napój.

Już po kilkunastu sekundach byłam jak nowo narodzona, po złym samopoczuciu ani śladu.

- Kiedyś się odwdzięczysz – pokazała mi język.

Uśmiechnęłam się. Nagle coś wpadło mi do głowy. Spojrzałam niepewnie na dziewczynę.

- Dor… A nie jesteś zła, że tak się upiłam… Z Syriuszem…?

Po krótkiej ciszy odparła:

- Nie, niby dlaczego? On już się nie liczy, a i tak wiem, że się tylko przyjaźnicie. No i ci ufam…

- Cieszę się…

Właściwie to nie wiem, dlaczego nie powiedziałam jej o pytaniach, które zadawał Łapa odnośnie niej. Może to po prostu nie był odpowiedni moment?

 

***

 

            Czarnowłosy chłopak z wiecznie rozczochranymi włosami siedział w swoim dormitorium i zawzięcia o czymś myślał. To coś nie dawało mu spokoju, odkąd drzwi sypialni zamknęły się za Dorcas Meadowes. Dziewczyna przyszła do niego, aby poprosić o buteleczkę eliksiru na kaca dla Lily. Więc dlatego nie było jej nie lekcjach… Z tego samego powodu, dla którego Syriusz się na nich nie pojawił. Upili się. Razem. Rogacz nie mógł tego ścierpieć. Black nie powiedział mu, że Lily była w tym czasie z nim. Jak on mógł mu to zrobić? Chciał ją upić, czy co? Ale po co? Dlaczego Lily brała w tym udział?

            Oczywiście, gdyby to jemu Evans towarzyszyłaby w opijaniu końca zawieszenia, nie miałby nic przeciwko temu. Ale to był jego kumpel, który wiedział, co James czuje do tej rudowłosej osóbki. Potter był wściekły i nie zamierzał wcale tego ukrywać.

            Szybkim krokiem wyszedł z dormitorium i ruszył do Pokoju Wspólnego. Wiedział, że Łapa tam jest i musiał mu pokazać, co myśli o jego zachowaniu. W dłoni miał przygotowaną różdżkę, na wszelki wypadek.

            Syriusz faktycznie siedział na jednym z krzeseł przy stoliku. Wpatrywał się w krajobraz widniejący na szybą i wydawał się być bardzo zamyślony.

- Dlaczego to zrobiłeś? – Potter przeszedł od razu do rzeczy.

- Co niby? – spytał zaskoczony Gryfon.

- Nie udawaj, że nie wiesz! Upiłeś Lily! Po co?! Wiem, że miałeś w tym jakiś cel. Co, Meadowes ci się znudziła i z nią skończyłeś, a teraz się bierzesz za Lily?!

- Ej, stary, wyluzuj! Za nikogo się nie biorę!

- Pewnie, więc po co to wczorajsze?

- Po nic, tak o! Lily sama przyszła!

- O, to teraz na nią chcesz zrzucić wszystko! Wiem, jak postępowałeś z dziewczynami do tej pory i nie pozwolę ci, żebyś tak samo skrzywdził Lily!

- Nikogo nie chcę krzywdzić! Daj spokój! – Syriusz wstał szybko, nie wiedząc, czego może się spodziewać po Jamesie.

- Tak ze mną nie będziesz pogrywał – Rogacz wyjął różdżkę, Łapa zrobił to samo.

Gryfoni zaczęli przypatrywać im się uważnie. To rzadkość w Hogwarcie widzieć dwóch najlepszych przyjaciół mierzących do siebie różdżkami.

Przez chwile rzucali sobie wrogie spojrzenia, aż w końcu oboje rzucili zaklęcie. Co prawda, Potter zrobił to szybciej, ale reakcja Blacka była prawie natychmiastowa. Magiczne czary latały we wszystkie strony, rozwalając przy okazji Pokój Wspólny.

 

***

 

- Lily, chodźmy do Pokoju Wspólnego, dobra? Tam posiedzimy i odrobimy lekcje… - zaproponowała Dorcas.

- Okej, już…

Schodząc po schodach słyszałyśmy jakieś dziwne odgłosy, jednak nie wiedziałyśmy, co to jest. Po chwili poznałyśmy pochodzenie hałasów. Dwoje Gryfonów, a zarazem najlepszych przyjaciół  stało na środku i rzucało w siebie zaklęcia. Potter i Black. Co oni wyprawiają? To jakieś żarty? Ćwiczenia?

- Co się dzieje? – zapytałam stojącej obok piątoklasistki.

- Pokłócili się, a teraz walczą – wyjaśniła.

O co im poszło, że zostali zmuszeni do wyciągnięcia różdżek?

Chłopaki byli świetni w pojedynkach. Z łatwością unikali uroków, które trafiały w meble i ozdoby, a także rzucali skomplikowane czary. Bałam się, że są one niebezpieczne…

- Przestańcie! – krzyknęłam w końcu.

James, usłyszawszy mój głos, odwrócił się, przez co zdekoncentrował się i zaklęcie Syriusza omal go nie trafiło. Powrócili do walki.

Portret Grubej Damy otworzył się i weszli Ann i Remus, którzy głośno się kłócili. Na widok Huncwotów zaniemówili z wrażenia. Lupin podszedł do nas i spytał,  o co tu chodzi. Pokrótce wyjaśniłam mu to, czego sama się dowiedziałam.

- Trzeba ich powstrzymać… Za chwile rozniosą siebie nawzajem i nasz Pokój Wspólny – powiedziałam do chłopaka.

Byliśmy w końcu prefektami i trzeba było coś na to poradzić. Remus podszedł do nich i zaczął krzyczeć, że mają natychmiast kończyć to przedstawienie.

- Nie wtrącaj się! – zawołał James.

Lunatyk próbował wyrwać różdżkę Syriuszowi, co nie było zbyt mądre, gdyż narażał się na niebezpieczeństwo ze strony zaklęć Pottera. Chłopaki dość długo odtrącali Remusa, jednak on się nie poddawał. Dziwiłam się, dlaczego nie użyje swojej różdżki. Może po prostu nie miał jej przy sobie…

Moje obawy zostały potwierdzony. Fioletowy promień lecący ze strony Jamesa trafił w Remusa. Chłopak upadł bezwładnie na podłogę.

Huncwoci przerwali pojedynek. Wszyscy byli w szoku, nawet ja. W Pokoju zapanowała idealna cisza.

James miał przerażenie wymalowane na twarzy, Syriusz podobnie. Ann wyglądała, jakby nie mogła uwierzyć w to, co się działo.

- Trzeba go zabrać do Skrzydła Szpitalnego – powiedziała drżącym głosem.

Kilkoro uczniów, w tym ja, rzuciło się do pomocy. Młodsi wyczarowali niewidzialne nosze i zaczęli eskortować Remusa do pani Pomfrey.

Spojrzałam na Jamesa w chwili, kiedy on zrobił to samo. Miał strach w oczach i wiedziałam, że nie udawał. Naprawdę się bał…

 

***

 

No, jakoś napisałam tę notkę. Zarwałam noc, aby to zrobić. ;p Dopiero drugi tydzień szkoły, a nauki już całe mnóstwo… Zwariować idzie. Ta notka jest jakby wprowadzeniem do kolejnej, w której kilka spraw powinno się wyjaśnić. Może uda mi się ją dodać w niedzielę późnym wieczorem, a jeśli nie… To nie wiem kiedy. Postaram się jak najszybciej…. No nic, kończę. ;) Pozdro!