"Po prostu mi zaufaj..."

            Syriusz leżał w szpitalnym łóżku i patrzył na drzwi, które niedawno zamknęły się za jego przyjacielem. Myślał o ich rozmowie i zastanawiał się, co może zrobić, żeby Potter nie wyleciał ze szkoły. Sama ta możliwość wydawała mu się co najmniej chora. Trzy osoby w Skrzydle Szpitalnym – i za to miałby opuścić szkoły? Powiedział, że dla Huncwotów nie ma rzeczy niemożliwych, ale tym razem nie był pewny, czy to prawda. Westchnął głęboko i przewrócił się na bok, stwierdzając, że jutro będzie się tym zamartwiał, a tymczasem spróbuje zasnąć… Wystarczająco wrażeń jak na jeden dzień.

***

            Następnego dnia James nie pojawił się na lekcjach mimo swojej obietnicy. Szczerze mówiąc, nie dziwiłam mu się. Sama z chęcią zostałabym w dormitorium… Cały czas zastanawiałam się, co powinnam powiedzieć Dumbledorowi, aby Rogacz mógł pozostać w szkole. Nie wiedziałam, czy ma to jakikolwiek sens, ale warto spróbować. Zanim jednak zdecydowałam się pójść do gabinetu dyrektora, udałam się do Skrzydła Szpitalnego.

            Syriusz siedział ubrany na łóżku i wiązał sznurówki od butów. Na mój widok uśmiechnął się i powiedział:

- No, proszę, kto tu przyszedł? Myślałem, że o mnie już zapomniałaś…

- No co ty... Tylko ostatnio tyle się dzieje… A ty? Jak się czujesz?

- Dobrze, dziś wychodzę. Parę siniaków zostało… Ale to nie jest teraz ważne. Słyszałem o Jamesie.

- Ja też…

- Coś trzeba zrobić. Tylko nie wiem co. To bez sensu, że chcą go wywalić.

- Nie musisz mi tego mówić. Myślałam, że można by pójść do Dumbledore’a i porozmawiać z nim.

Chłopak zastanowił się chwilę, po czym rzekł:

- Może to by pomogło… Ale co mu powiemy?

- Przedstawimy całą sytuację jeszcze raz i poprosimy, by przemyślał sprawę. A ty chcesz iść tam ze mną?

- A czemu nie? Razem raźniej. Mam nadzieję, że się uda. 

- Ja też… Hogwart bez niego to nie Hogwart… - powiedziałam i zamyśliłam się.

- Ej, Lily, co ci tak zależy, żeby on nie wyleciał? – zapytał z lekkim uśmiechem.

- Mi? Przecież jesteśmy przyjaciółmi…

- Pewnie. Tylko tyle?

- Sugerujesz coś?

- Nie no skądże…

Wpatrywaliśmy się w siebie uważnie. Na twarzy chłopaka pojawił się ironiczny uśmieszek.

- Powiedziałeś mu! – wykrzyknęłam po chwili.

- Co? O czym niby? – Syriusz wydawał się być zaskoczony.

- Ty już wiesz o czym.

- Nie wiem. No mów.

- Jak się upiłam… To gadałam różne głupoty. Pamiętasz już?

- Pamiętam – wciąż uśmiechał się ironicznie.

- Nie wierzę! Wszystko mu wygadałeś!

- Ups. Skąd ty to wiesz?

- Domyśliłam się po twoim zachowaniu.

- Aha.

Pokręciłam z powątpiewaniem głową. Jego inteligencja czasem mnie przerażała.

Po chwili ciszy zadałam intrygujące mnie pytanie.

- I jak na to zareagował?

Black wybuchnął głośnym śmiechem.

- Haha, Lily, a jednak! Interesuje cię on!

- Przestań się nabijać. Po prostu jestem ciekawa.

- Nie tłumacz się… Ucieszył się, to oczywiste.

Spojrzałam mu w oczy i mruknęłam:

- Zabije cię kiedyś za ten twój niewyparzony język.

Chłopak tylko roześmiał się.

- Ciekawe, czy będziesz się tak śmiał, kiedy powiem Dorcas o twoich wyznaniach.

- Ty to pamiętasz? – zawołał zdumiony.

- Nie mam takiej słabej głowy, jak widzisz.

- Nic jej nie mów!

- Bo?

- Bo nie. Nie musi wiedzieć.

Bawiła mnie ta sytuacja.

- Dziwni jesteście. Dlaczego nie możecie być razem? Przecież oboje tego chcecie.

- Mylisz się.

- Tak? Ostatnio mówiłeś coś innego.

- Zapomnij o tym. Ty też nie chcesz być z Jamesem, a wiem, że ci na nim zależy.

- Zależy mi na nim jak na przyjacielu.

- Wmawiaj to sobie – Black odwrócił głowę.

- Nie wmawiam! Tak jest!

Chłopak ponownie na mnie spojrzał i przewrócił oczami.

- Dobra, poczekaj na mnie i możemy iść do Dumbledore’a.

- Okej…

Patrzyłam, jak Syriusz zbierał swoje rzeczy, Mój wzrok padł na łóżko, na którym leżał nieprzytomny Remus. Ciekawe, czy James powiedział, jakim zaklęciem go trafił. Mam nadzieję, że tak i wkrótce odzyskamy naszego prefekta.

- Idziemy? – zapytał Syriusz po kilkunastu minutach.

- Tak, chodźmy.

- Do widzenia, pani Pomfrey! – krzyknął Syriusz wychodząc.

Całą drogę do gabinetu dyrektora milczałam. Myślałam o zbliżającej się rozmowie i jej konsekwencjach. Tyle od tego zależało…

- Ej, spokojnie, twój Romeo zostanie w Hogwarcie – powiedział Syriusz uśmiechając się lekko.

- Black! – wykrzyknęłam.

W odpowiedzi ujrzałam tylko jego wyszczerzone ząbki.

Dotarliśmy pod gabinet, którego wejścia strzegł kamienny gargulec.

- No dobra. Zgadujemy. Fasolki wszystkich smaków – powiedział Syriusz.

Nic się nie wydarzyło.

- Twoja kolej.

- Czekoladowe żaby?

- Pudło. Może… Cytrynowy sorbet?

- Kociołkowe pieguski?

Ku mojemu zdziwieniu, gargulec ożył i odskoczył na bok. Ukazały się kamienne, spiralne schody, na których stanęliśmy i „wjechaliśmy” na górę. Stanęliśmy przed drzwiami.

- Pukaj – polecił Syriusz.

Zastukałam więc kołatką w kształcie gryfona kilka razy.  Rozległo się ciche „proszę”, co skłoniło nas do wejścia do środka.

Naszym oczom ukazało się koliste pomieszczenie z mnóstwem portretów na ścianach. Kilka postaci spało, a inne przyglądały się nam uważnie. Na stolikach o pajęczych nóżkach stały przeróżne instrumenty, których przeznaczenia nie znałam. Rzuciła mi się w oczy także Tiara Przydziału.

- Dzień dobry, panie profesorze – powiedziałam nieśmiało.

- Witajcie. Proszę, usiądźcie – mówiąc to, wyczarował jednym machnięciem różdżki dodatkowe krzesło.

- Dziękujemy.

- Co was do mnie sprowadza? – zapytał uprzejmie patrząc na nas spod okularów-połówek.

Wymieniłam z Syriuszem spojrzenia, po czym powiedziałam:

- Chodzi o Jamesa…

- Tak też myślałem. Słucham…

Po kilku chwilach ciszy zaczęliśmy oboje mówić w tym samym momencie. Żadne z nas nie zważało na słowa drugiego, co z boku mogło wyglądać komicznie.

- Spokojnie, spokojnie. Po kolei – powiedział cierpliwie dyrektor.

Wzięłam głęboki oddech i zaczęłam mówić. Opowiedziałam mu całą sytuację, od początku do końca. Syriusz czasami wtrącał swoje trzy grosze, co było potrzebne, bo o niektórych faktach bym zapomniała.

- I sam pan widzi… James nie jest taki groźny dla otoczenia. Nie chciał tego wszystkiego…

- Tylko tak wyszło przez przypadek – dopowiedział profesor z uśmiechem.

- Dokładnie! – przytaknął Syriusz, za co kopnęłam go w stopę.

- Bardzo prosimy, by pan jaszcze raz przemyślał tę sprawę. On nie zawinił tak bardzo, żeby aż opuszczać szkołę… - powiedziałam i spuściłam głowę.

- Doceniam wasze starania, ale… Decyzja została już podjęta.

Szybko podniosłam głowę. Czekałam w napięciu na jego słowa, które mogły sporo zmienić.

- Dziś rano odbyło się zebranie nauczycieli, podczas którego zdecydowaliśmy, co będzie z panem Potterem. Wiemy, że jest winny a opuszczenie szkoły nie jest odpowiednią karą. James będzie miał miesięczny szlaban u pana Filcha, a każdy jego następny wybryk będzie surowiej karany.

- To znaczy, że James zostaje? – zapytałam dla pewności.

- Tak.

W pierwszej chwili nie wiedziałam, co powiedzieć. Chciałam skakać i krzyczeć z radości. James zostaje! Nie wyleci… Jak dobrze. Kamień z serca. Na moją twarzy wpłynął szeroki uśmiech, podobnie jak u Syriusza.

- Widzę, że poczuliście dużą ulgę.

- Dlaczego pan nie powiedział nam tego od razu?

- Bo chciałem posłuchać, jakie macie argumenty. I uwierzcie, przekonalibyście mnie, gdyby decyzja nie była jeszcze podjęta.

- Dziękujemy, panie profesorze…

- Nie ma za co. Ale teraz lepiej zmykajcie, bo słyszałem, że profesor Slughorn szykuje test na jutro, więc lepiej się pouczyć… - puścił nam oko.

- Dziękujemy jeszcze raz, do widzenia!

Kilka minut później staliśmy obok kamiennego gargulca. Spojrzałam na Syriusza i mocno się do niego przytuliłam.

- No widzisz, mówiłem, że się uda.

- Tak… Ale nie wiesz, jak się cieszę! Chodźmy szybko do Jamesa, trzeba mu powiedzieć!

Pobiegłam w stronę Pokoju Wspólnego, zostawiając Syriusza,  i czym prędzej wspięłam się po schodach prowadzących do męskiego dormitorium. Bez pukania wpadłam do środka. Widok, który zostałam, bardzo mnie zdziwił. James wrzucał do kufra swoje rzeczy i nie wyglądał na zadowolonego.

- Co ty robisz? – spytałam.

- O, część, Lily. Pakuję się… Lepiej zacząć wcześniej, żeby potem niczego nie zapomnieć.

Szybkim krokiem podeszłam do niego i wyrzuciłam wszystko z kufra na łóżko. Chłopak patrzył na mnie jak na wariatkę.

- Co to ma znaczyć?

- Pomagam ci się rozpakować – odparłam z uśmiechem.

- Jak to?

- Normalnie. Zostajesz. 

Chłopak aż otworzył usta ze zdziwienia. Na jego twarzy malowały się różne uczucia, a w końcu zagościł szczery uśmiech.

- Naprawdę?

- Tak!

James wziął mnie w ramiona i okręcił dookoła. Kiedy postawił mnie na ziemi, spojrzał na mnie z uśmiechem i mocno przytulił.

- Ekhem, nie chciałbym wam przeszkadzać, ale też tu jestem… - powiedział Syriusz z ironią.

Jak na komendę oderwaliśmy się od siebie.

- Psujesz chwilę – mruknął James.

- Życie jest okrutne – odparł Black.

- Ale nie tym razem! Zostajesz w Hogwarcie, James! – usiadłam na łóżku obok sterty jego rzeczy.

- Wciąż nie mogę w to uwierzyć. Jak to zrobiliście?

Powoli opowiedziałam mu wszystko, co zaszło w gabinecie dyrektora szkoły. Syriusz znów co chwilę się wtrącał, podobnie jak James ze swoimi pytaniami.

- …I masz miesięczny szlaban.

- Co?

- No jakaś kara musi być. Ciesz się, że tylko tyle…

- No, lepsze to niż wyrzucenia ze szkoły.

- Aa… I jeszcze coś. Za każdy następny wybryk będziesz surowiej karany…

- Okej, przeżyję.

- Ale na pełnię idziemy! – powiedział zdecydowanie Syriusz.

- Jeśli Remus wyzdrowieje… - dodał James.

- Mówiłeś pani Pomfrey jakim zaklęciem dostał?

- Tak…

- Co to było?

- Zwykłe petrifucus totalus…

- Ale to zaklęcie nie powoduje takich rzeczy!

- Wiem. Źle rzuciłem ten czas. Dlatego był fioletowy promień z różdżki.

- Oj, James… Mam nadzieję, że Remus z tego wyjdzie. Kiedy jest pełnia?

- Za pięć dni.

- Nie wiem, czy powinieneś iść…

- Dlaczego nie?

- Bo jeśli cię złapią, to tym razem już na pewno wylecisz.

- Nie złapią. Już tyle razy tam chodziliśmy i nic się nie stało.

- Poza tym sam nie poradzę sobie z wilkołakiem – dodał Syriusz.

- Ale…

- Lily, nie martw się na zapas. Dzięki za pomoc… Za to, że się tak w to zaangażowaliście.

- Spoko. Tylko następnym razem daj dojść do słowa, a nie rzucaj się na mnie z pięściami – powiedział uśmiechając się lekko Black.

- Wiem, wiem, sorry…

- Dobra, wy pewnie chcecie sobie pobyć sami, więc nie będę przeszkadzał, gołąbeczki – rzekł Syriusz i skierował się w stronę drzwi.

- Black! – krzyknęłam za nim ze złością i rzuciłam w zamykające się drzwi zwiniętą parą skarpetek Jamesa.

Zostaliśmy sami. Rogacz usiadł  naprzeciwko mnie, uprzednio zrzucając swoje rzeczy na podłogę.

- Dziękuję, Lily.

- Za co?

- Za to, że mi pomogłaś…

- Ja nic nie zrobiłam. Decyzja była i tak już podjęta.

- Oj, wiesz, o co mi chodzi. Wstawiłaś się za mną.

- Jesteśmy przecież przyjaciółmi.

- Tak…

Uśmiechnęłam się lekko.

- Lily… Wracając do naszej ostatniej rozmowy… - zamilkł, czekając na moją reakcję, jednak ja nic nie mówiłam, więc kontynuował:

- Powiedziałem ci, że gdybym mógł zostać, wszystko byłoby inne.

Pokiwałam głową.

- I chcę ci powiedzieć, że będę czekał. Na ciebie. Mam nadzieję, że w końcu przekonasz się do mnie i dasz mi szansę.

- James, ale ja nie mogę ci niczego obiecać…

- Wiem. I cię rozumiem. Po prostu mi zaufaj.

Spojrzałam mu w oczy, w których widniało wielkie szczęście i nadzieja. Uśmiechał się delikatnie, co dodawało mu uroku. Odpowiedziałam tym samym a James przysunął się bliżej i mnie przytulił. Poczułam niesamowite ciepło rozchodzące się po całym ciele. Po chwili oderwałam się od niego i powiedziałam:

- No dobra, teraz trzeba tu trochę posprzątać… - wskazałam na rozrzucone ubrania obok jego łóżka.

Oboje się zaśmialiśmy.

Ulgi, którą czułam, nie da się opisać. Miałam wrażenie, że odzyskałam coś straconego i bardzo ważnego…

***

Jest notka, jakoś udało mi się ją napisać. Chyba jest trochę niedopracowana, ale to z powodu braku czasu. Chciałam po prostu dodać ją dziś. :) No nic, czekam na opinie. ;) I mam mała prośbę. Jeśli znacie jakieś blogi, których autorzy robią nagłówki potterowskie na zamówienie, byłabym wdzięczna za adres. :) Z góry dzięki. Pozdro!