"Nie wmówisz mi, że on jest ci obojętny..."

            Wróciwszy do dormitorium, zobaczyłam Ann i Dorcas, które siedziały na łóżku i rozmawiały. Ten widok mnie zaskoczył. W końcu Dorcas była wciąż wściekła na Ann, a teraz wyglądało na to, że się pogodziły.

- O, cześć, Lily – powiedziała Ann, gdy mnie zobaczyła.

- Cześć…

- Gdzie byłaś?

- U Jamesa. Zostaje w Hogwarcie.

- Naprawdę? To świetnie!

- Tak… Udało się. A wy? Pogodziłyście się?

- No… Właściwie to tak… - Dorcas uśmiechnęła się.

- Ann opowiedziała mi parę rzeczy… - dodała.

- Tak?

Blondynka kiwnęła głową na potwierdzenie.

- Chyba wreszcie dotarło do mnie, jaki błąd popełniłam.

- Ann? Jak to się właściwie stało, że go poznałaś? – zapytałam.

Dziewczyna westchnęła, spojrzała na nas i zaczęła mówić:

- Wpadłam na niego. I wtedy nie wiedziałam jeszcze, że był Ślizgonem. On chciał pójść na spacer, to się zgodziłam. I potem tak się spotykaliśmy…

- Ile to trwało? – zapytała, siadając obok Dorcas.

- Oj, długo… Jakieś dwa miesiące…  I on zaczął mnie przekonywać do swoich racji, Widywaliśmy się częściej. I w końcu zostaliśmy parą. Stare życie przestało się dla mnie liczyć. Same zresztą widziałyście. I dalej… On wylądował w Skrzydle przez Jamesa i Syriusza, Remus też tam trafił. I dotarło do mnie to, czego narobiłam…

- Ale w końcu zrozumiałaś. I jesteś już z nami – powiedziałam.

Ann uśmiechnęła się lekko, po czym zaraz posmutniała.

- Myślicie, że Remus mi wybaczy? – zapytała po chwili.

Wymieniałam z Dorcas spojrzenia.

- Nie wiem, Ann. Musisz z nim porozmawiać.

- Tak… Dobra, dziewczyny, ja idę do łazienki – odparła szybko.

Prawdopodobnie chciała zakończyć ten temat. Zostałam z Dorcas i zapytałam:

- Co o tym sądzisz?

Dorcas wzruszyła ramionami.

- Chyba dobrze się stało. Ann się zmieniła…

- Mam nadzieję.

Nastąpiła chwila ciszy, podczas której zastanawiałam się, czy powinnam powiedzieć jej o wyznaniach Syriusza. On w końcu wszystko wygadał Jamesowi, więc dlaczego miałabym również tego nie zrobić?

- O czym myślisz? – spytała Meadowes.

- O tobie i o Syriuszu.

Dziewczyna spojrzała na mnie ze zdziwieniem, po czym roześmiała się.

- To chyba jesteś naprawdę zmęczona, skoro takie głupoty ci do głowy przychodzą.

- Nie, nie głupoty… Słuchaj, już dawno miałam ci o tym powiedzieć, ale tyle się działo…

- To coś istotnego?

- Tak. Pamiętasz, jak się wtedy upiliśmy?

Dorcas skinęła głową.

- Prosił, żebym ci tego nie mówiła, ale on też się wygadał, więc… Pytał, czy go kochasz…

- A ty co na to? – przerwała mi.

- Eee… No, powiedziałam, że tak.

- Lily!

- No co? Pijana byłam! A poza tym to prawda. Słuchaj dalej. Powiedział, że też cię kocha, że jesteś ładna, fajna… I że on jest idiotą.

Dorcas patrzyła na mnie uważnie. Nie wiedziałam, jak na to zareaguje…

- To i tak już koniec. Co z tego, że to mówił, skoro i tak nic nie zrobi? Lily… Nie chcę o tym mówić. Dajmy temu spokój.

- Ale…

- Proszę. Nie chcę żadnych nadziei. Lepiej powiedz, co takiego wygadał Black.

- Eee… Muszę?

- To pytanie retoryczne? – spytała.

Uśmiechnęłam się i opowiedziałam jej wszystko z lekkim ociąganiem.

- No, proszę, proszę. Wreszcie wyszło to z ciebie…

- Nie… Byłam pod wpływem alkoholu…

- Dobra, Lily, nie oszukuj się, bo to już nudne. Kiedy wreszcie przyznasz się, że James nie jest ci tak do końca obojętny?

- Dorcas, czemu ty zawsze wiesz, kiedy kłamię? – zapytałam.

- Jak to?

- No bo… - przerwałam i po chwili zdecydowałam się jej opowiedzieć, co zaszło w ciągu ostatnich kilku dni.

Dziewczyna słuchała uważnie, nie przerywała mi. Z początku trochę się krępowałam, ale w końcu się rozkręciłam i gadałam jak najęta.

- No, moje gratulacje – usłyszałam, kiedy skończyłam opowieść.

- Wreszcie jakieś postępy.

- Ale nie rób sobie nadziei, że ja z nim kiedyś będę.

- Parę lat temu mi mówiłaś, że chcesz, żeby go stąd wywalili. A jak przyszło co do czego, to sama się postarałaś, żeby tu zostało. Więc wiesz… Dobrze, że zmieniłaś poglądy.

- Dorcas! Ja ci chyba coś zrobię…

- Tak, tak, możesz mnie poprosić, żebym była świadkiem na waszym ślubie.

- Dorcas! – rzuciłam w nią poduszką, jednak nie trafiłam, bo Meadowes uciekła z łóżka.

Drzwi do łazienki otworzyły się i w dormitorium pojawiła się Ann. Okazję wykorzystała Dorcas, która szybko schowała się w naszej „świątyni”.

Panna Makron popatrzyła na całą sytuację z niedowierzaniem, po czym stwierdziła:

- Wariatki.

Roześmiałam się tylko.

***

            Następny poranek wyglądał wreszcie tak, jak powinien. Po pobudce zrobionej przez Ann, niechętnie wstałyśmy i zaczęłyśmy się szykować. Gonitwa do łazienki, rozmowy, żarty… Tego mi brakowało przez ostatni czas.

            We trzy udałyśmy się do Wielkiej Sali na śniadanie. Ann jeszcze szybko pobiegła do Skrzydła Szpitalnego, a ja z Dorcas poszłam pod klasę, gdzie miała się zaraz odbyć transmutacja. Huncwoci już tam stali i czekali. Uśmiechnęłam się do Jamesa na powitanie. Miło było znów go z nami zobaczyć.

- Remus się obudził! – rzekła Ann, która właśnie przybiegła do nas.

- Już? No to ekstra!

- Tak… Pani Pomfrey mi powiedziała.

- Porozmawiasz z nim? – zapytałam.

- Nie wiem…

- Proszę do klasy! – zza rogu wyszła profesor McGonagall.

Musiałyśmy więc przerwać naszą rozmowę.

Lekcja się rozpoczęła, jednak ja nie miałam zamiaru za bardzo uważać. Naskrobałam parę słów na skrawku pergaminu.

Remus się obudził.

I podałam to do Jamesa i Syriusza. Odczytali to i kiwnęli głową na znak, że zrozumieli. Miałam nadzieję, że Rogacz pójdzie do niego i z nim pogada.

Profesor McGonagall rzuciła mi ostrzegające spojrzenie, więc skupiłam się na lekcji.

            Kilka godzin później, kiedy napotkałam Jamesa w Pokoju Wspólnym, postanowiłam trochę go pomęczyć i przekonać go do wizyty w Skrzydle, bo wiedziałam, że sam tam nie pójdzie.

- Byłeś u Remusa? – spytałam od razu bez żadnych ogródek, siadając obok niego.  

- Lily, tak bez przywitania? – odparł udając smutną minkę.

- Cześć. Więc jak?

- Ech. Nie, nie byłem.

- Bo…?

- Bo nie.

- Aha. Mądra, sensowna i niezwykle inteligentna odpowiedź – powiedziałam z ironią.

Na twarz Jamesa wstąpił nikły uśmiech, po czym odpowiedział:

- Nie byłem u niego, bo za bardzo nie wiem, co by to dało.

- Porozmawialibyście… Tak samo mówiłeś o rozmowie z Syriuszem, a widzisz, że nie było tak źle.

- Ale to co innego.

-Oj, przestań. Idź tam, przeproś go, wyjaśnij sytuację i tyle…

- Zobaczymy.

- Pójdziesz?

- Lily…

- Tak czy nie?

- No pójdę! Ale nie męcz mnie już.

- No. Nie można było tak od razu? Kiedy masz pierwszy szlaban?

- Lily… Nie możemy porozmawiać o czymś przyjemniejszym?

- Ale najpierw powiedz mi, kiedy masz pierwszy szlaban.

- Dziś o dziewiętnastej.

- Dziękuję za informacje, które tak ciężko mi było od ciebie wyciągnąć – uśmiechnęłam się.

- Bardzo śmieszne.

- Ej, co ty taki smutny? Przecież wszystko dobrze się skończyło…

- Nie do końca… Ale nie mówmy o tym, dobrze? Lepiej powiedz co u ciebie…

Spojrzałam na niego uważnie. Chyba rzeczywiście nie chciał rozmawiać o tym, co go trapiło. Opowiedziałam mu o pogodzeniu z Ann, z czego bardzo się ucieszył. Wciąż jednak wydawał się być myślami w innym świecie…

***

            Kilka kolejnych dni przyniosło pewne zmiany. Pierwszą i najważniejszą było zachowanie Jamesa. Z tego wesołego i pełnego życia chłopaka niewiele zostało. Czasem uśmiechnął się, zażartował, ale nie trwało to długo. Często chodził smutny, zamyślony. Mówił mi, że odwiedził Remusa i wszystko mu wyjaśnił, więc to na pewno nie spowodowało jego nastroju. Odrabiał wzorowo lekcje, zdobywał punkty dla Gryffindoru, chodził na szlabany… Rozmawiał ze mną normalnie, choć wydawało mi się, że udaje.

            Ann także poszła do Lunatyka, jednak w ich wypadku ta wizyta skończyła się kłótnią. Remus podobno był wściekły i nie chciał jej nawet wysłuchać. Powiedział, że nie chce żadnej litości. Dziewczyna po tym, lekko mówiąc, załamała się. Nasz prefekt wyszedł ze Skrzydła i ani słowem się do niej nie odezwał. Ann zabroniła mi i Dorcas rozmawiać z nim o tym. Uważała, że sobie na to zasłużyła. Ja jednak sądziłam, że ktoś powinien pogadać z Remusem i wyjaśnić mu wszystko, ale bałam się to zrobić.

            Syriusz i Dorcas nie wykazywali żadnych chęci ponownego zejścia się. Oboje się ignorowali. Myślałam, że niedawne wydarzenia coś zmienią, jednak widocznie myliłam się.

            Pewien wieczór spędzałam na jednym z parapetów w Pokoju Wspólnym. Zbliżała się pełnia księżyca, naszemu satelicie niewiele już brakowało do pełnej tarczy. Światło pochodzące z tego ciała niebieskiego rozchodziło się po niebie. Myślałam o Huncwotach, którzy tak bardzo poświęcili się dla swojego przyjaciela. Nauka animagii jest bardzo trudna… I niebezpieczna. Może nie byli tacy głupi, jak jeszcze niedawno uważałam.

- Cześć, Ruda – usłyszałam za sobą.

- Nie „Ruda”, Czarny – odparłam z uśmiechem do Syriusza.

- Co tak sama siedzisz?

- A nie wolno?

- Wolno, wolno… I co, znalazłaś coś interesującego na tym niebie?

- Tak, księżyc prawie w pełni.

- No, to już jutro.

- Idziecie?

- No pewnie!

Usłyszeliśmy zbliżające się kroki, więc szybko przerwaliśmy rozmowę. Na szczęście, okazało się, że to James.

- O czym tak spiskujecie?

- Spiskujemy?

- No tak, przerywacie rozmowę, gdy ktoś się zbliża.

- A… Rozmawialiśmy o pełni. Nadal uważam, że nie powinieneś iść – odparłam.

- Ale ja jestem potrzebny.

- Jest przecież Syriusz.

- Ale jak jeden pies ma sobie poradzić z wilkołakiem? Szczur mi przecież nie pomorze – zapytał Black z lekkim oburzeniem, po czym dodał:

- A James jako jeleń bardzo się przydaje.

- No widzisz, Lily. Nie możemy zostawić teraz Remusa.

- Ale jak cię złapią? Ledwo ci się udało zostać w szkole, a teraz jeszcze to…

Naprawdę się o niego bałam. Nie po to przecież latałam do dyrektora, żeby teraz on tak łatwo wpadł w problemy.

James chwycił mnie za ramiona i spojrzał mi w oczy.

- Lily, posłuchaj. Nic się nie stanie.

Spuściłam głowę. Chyba go nie przekonam…

- Na pewno?

- Tak, na pewno. Nie martw się.

Pokiwałam głową.

- No, a teraz was żegnam. Do jutra!

James oddalił się w stronę swojego dormitorium, a ja spojrzałam na Syriusza i powiedziałam:

- Obiecaj mi, że będziesz jeszcze bardziej ostrożny.

- Dobrze, obiecuję. A teraz spadam już, bo trzeba jeszcze z chłopakami uzgodnić parę rzeczy.

- Okej, cześć…

- Cześć, cześć. A, Lily?

- Tak?

- Nie wmówisz mi, że on jest ci obojętny – mruknął z uśmiechem i zaraz zwiał po schodach, bojąc się mojej reakcji.

Długo jeszcze myślałam nad jego słowami. Obojętny to może i mi nie jest, ale na pewno nie czuję tego, czego wszyscy by chcieli. James jest przyjacielem i tak powinno zostać. Na razie.

           

***

Jakoś napisałam tę notkę, ale nie jestem z niej w pełni zadowolona… No cóż. Może następna wyjdzie lepiej… Zobaczymy. ;D Dzięki za wszystkie adresy blogów, na których są robione nagłówki. :) Najwyższy czas zmienić szablon… Jeszcze trochę to potrwa, zanim się zdecyduję jak ma on wyglądać. ;p Pozdro!