Wyznania

            Profesor McGonagall odeszła zostawiając mnie samą na korytarzu. Wciąż słyszałam w głowie jej słowa. „Pan Potter będzie musiał opuścić Hogwart”. Czy to dzieje się naprawdę? Kiedy minął pierwszy szok, odwróciłam się i ruszyłam w stronę wieży Gryffindoru. Cały czas myślałam o tym, czego się przed chwilą dowiedziałam. On nie może stąd wyjechać. Po prostu nie może. Nie wyobrażałam sobie, jak by to było bez niego. Kiedyś, parę lat temu skakałabym z radości. A teraz? Co prawda, zdarzały się kłótnie, jednak traktowałam go jak przyjaciela. Ostatnio przesadził i to bardzo. Śpiączka Ślizgona, Syriusz i Remus w Skrzydle Szpitalnym – a to wszystko wina Jamesa. Pamiętałam o tym, ale nie chciałam pozwolić, aby to przysłoniło realny obraz sytuacji. Muszę z nim porozmawiać, koniecznie, ale najpierw powinnam zrobić to, o co prosiła McGonagall.

            Weszłam po schodach i stanęłam przed drzwiami do dormitorium chłopaków. Zignorowałam to i zwyczajnie weszłam do środka.

            Czarnowłosy chłopak stał przy oknie i zdawał się być zamyślony, bo nawet mnie nie zauważył. Opierał się rękoma o parapet i wpatrywał w dal.

- James? – zapytałam.

Rogacz drgnął i odwrócił się w moją stronę. Chyba zaskoczyłam go swoją obecnością.

- Lily… - zaczął, jednak szybko mu przerwałam.

- Profesor McGonagall kazała ci przyjść do gabinetu dyrektora – powiedziałam.

- Teraz?

- Tak.

Wpatrywaliśmy się w sobie przez chwilę, po czym James zapytał:

- Tylko dlatego przyszłaś?

Popatrzyłam na niego uważnie, po czym skinęłam głową. Chłopak westchnął i odparł:

- No dobrze, zaraz tam pójdę.

Pokiwałam głową na znak, że zrozumiałam i opuściłam pomieszczenie.

***

            Niecałą godzinę później James wrócił do dormitorium. Nie mógł uwierzyć w to, co usłyszał. Dumbledore i McGonagall uważają, że powinien opuścić szkołę. Przez głowę przelatywały mu tysiące myśli. Nie wiedział, co ze sobą zrobić. Usiadł zrezygnowany na łóżku, a po chwili położył się. Zamknął oczy i starał się za wszelką cenę choć na chwilę wyrzucić tę wiadomość z pamięci. To jednak nie udawało się…

            Pomyślał o Lily. Jak ona na to zareaguje? Przez ostatnie miesiące zaprzyjaźnili się. Może wkrótce spełniłyby się jego marzenia i Evans dałaby mu szansę? A teraz… Wszystko stracone. On opuści szkołę, a Lily zostanie tu. Czasem może napiszą do siebie list… „Nie, tak być nie może!” przeszło mu przez myśl i mocno zacisnął powieki starając się zatrzeć obraz tej nieprzyjemnej sytuacji.

- Cholera! – zaklął głośno i szybko wstał.

Podszedł do okna. Mimo że było już ciemno, doskonale widział szkolne błonia. A w oddali oświetlona blaskiem księżyca widniała wierzba bijąca. I pomyśleć, że już nie przeżyje żadnej przygody z przyjaciółmi podczas pełni… Zresztą, nie wiedział, czy może ich tak jeszcze nazwać. Oboje w Skrzydle Szpitalnym – przez niego. Został mu tylko Peter… Ale nawet ten gdzieś wybył.

***

            Moje plany odwiedzenia Syriusza w Skrzydle legły w gruzach. Nie miałam siły ani ochoty tam iść. Cały czas myślałam o Jamesie i o tym, że może opuścić Hogwart. Nie chciałam w to wierzyć… Rzeczywistość jednak bywa czasem brutalna i przynosi wiadomości, których się nie spodziewamy. Byłam zła na Rogacza, to prawda. Nie powinien się tak zachowywać. Ale mimo to był dla mnie ważny i nie chciałam, żeby to tak się zakończyło.

            W końcu postanowiłam, że powinnam pójść do niego. Już pewnie wrócił od dyrektora.

            Zapukałam do drzwi dormitorium Huncwotów, ale nikt nie odpowiadał. Zdecydowanie weszłam do środka i w pierwszej chwili nie wiedziałam, co powiedzieć. James stał przy oknie. Odwrócił się w moją stronę i uważnie we mnie wpatrywał. Po kilku sekundach westchnął i odwrócił się.

- Jeśli przyszłaś, żeby powiedzieć mi, jaki jestem okropny, to nie musisz, bo o tym wiem. Więc daruj sobie wyrzuty i mnie zostaw, bo naprawdę nie chcę się kłócić… - powiedział.

- Nie, nie po to przyszłam…

- Więc po co?

- Porozmawiać… Jesteśmy przecież przyjaciółmi - wyjaśniłam spokojnie.

Chłopak niepewnie spojrzał na mnie.

- Więc już wiesz… Tak?

Pokiwałam głową.

- McGonagall mi powiedziała.

James usiadł na łóżku, a ja obok niego.

- Wylatuje z Hogwartu. Fajnie, nie? Trochę spokojniej tu będzie - mruknął z ironią.

- Przestań. Co powiedział dyrektor?

- Gadał, że nie chce tego, ale obawia się, że  to jedyne rozwiązanie. Że przesadziłem, że nie powinienem… A Mcgonagall tylko mu wtórowała.

- To jest już pewne?

- Nie. Jeszcze muszą się zebrać wszyscy nauczyciele i to przedyskutować. Ale to logiczne, że mnie wywalą!

- Niekoniecznie. Może Dumbledore da się przekonać?

- Ale McGonagall nie. To ona chyba go do tego nakłoniła. A zresztą… Mają rację. Jestem tu zbędny i tylko robię problemy.

- Nie mów tak.

- Jasne. Sama zobacz. Wpakowałem dwóch najlepszych przyjaciół do Skrzydła Szpitalnego!

- Źle zrobiłeś, to fakt. I powód tego działania też nie był słuszny…

- Wkurzyłem się, że cię upił.

- Nie upił mnie! To nie jest teraz ważne. Musisz iść do Syriusza i go przeprosić. I przy okazji powiedzieć pani Pomfrey jakim zaklęciem dostał Remus, bo nie wie, co mu jest.

Potter spuścił głowę i milczał.

- A ty? Nie jesteś już zła? – zapytał.

- Czasem są ważniejsze sprawy niż złość – odparłam, na co James podniósł głowę i delikatnie uśmiechnął się.

Zaraz jednak znowu posmutniał.

- Jestem idiotą. Wielkim idiotą. Zachowywałem się fatalnie. Nie dałem się wytłumaczyć Syriuszowi… Jaki ze mnie kretyn… Aż ci się dziwię, że ze mną tu siedzisz.

- Porozmawiasz z nim i wszystko się wyjaśni. Zobaczysz. Pogodzicie się.

- Co z tego, jeśli niedługo mnie tu nie będzie?

- To nie jest jeszcze pewne.

- Oboje wiemy, że jest.

Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Obawiałam się, że James miał rację…

- To może być jeden z moich ostatnich wieczorów tutaj. Chciałbym ci tyle powiedzieć…

- To mów. Przecież mamy czas. - Domyślałam się, co może mieć na myśli.

- To nie takie proste…

I ponownie nastała cisza.

Siedzieliśmy tak koło siebie. Sytuacja była dość nietypowa. Oparłam głowę na jego ramieniu. James drgnął lekko i objął mnie w pasie. Przysunęłam się bardziej do niego. Czas jakby się zatrzymał. Poczułam się tak bezpiecznie. I przestraszyłam się, że niedługo to się może skończyć.

Kilkanaście minut przeleciało nie wiadomo kiedy. Rogacz pogładził mnie ręką po głowie i zaczął:

- Lily…?

- Tak? – odsunęłam się od niego.

Trochę się zmieszałam. Chyba za bardzo dałam się ponieść emocjom…

- Może to głupio zabrzmi, ale… Chciałem ci powiedzieć, że cieszę się, że cię spotkałem.

Spojrzałam na niego zaskoczona.

- Naprawdę jesteś dla mnie bardzo ważna. Wiesz… Postanowiłem sobie, że będę się o ciebie starał do końca Hogwartu. Dla mnie ten koniec jest teraz. I nie udało mi się ciebie do mnie przekonać - uśmiechnął się krzywo.

- Gdybyś przez wcześniejsze lata zachowywał się tak, jak ostatnio, może wszystko potoczyłoby się inaczej

- Może, może… Chociaż w sumie nie dziwię ci się, że mnie nie znosiłaś.

- To mało powiedziane.

- Tak, pamiętam… Te wszystkie kłótnie… Wiele razy mi mówiłaś, że powinni mnie wywalić. I stało się…

- Ale teraz tego nie chcę.

- No właśnie, teraz… Lily… Już cię o to kiedyś pytałem, ale proszę, powiedz mi. Co jest we mnie takiego złego, że nie chciałaś mi dać szansy? Co cię tak odpycha? – mówiąc to, patrzył mi prosto w oczy.

- To nie jest tak, James…

- Więc jak?

- Ja cię lubię, naprawdę. Jesteś dla mnie ważny…

- Ale…?

Zamilkłam i wpatrzyłam się w podłogę. Nie miałam pojęcia, co powinnam mu odpowiedzieć. Byłam mu winna wyjaśnienia. Pytanie, które mi zadał, wielokrotnie słyszałam już od Dorcas, Ann i Katie. I zawsze omijałam je szerokim łukiem. Sama też się nad tym nie zastanawiałam, bo… Bałam się. Bałam się, że James może być dla mnie kimś więcej, niż tylko przyjacielem.

- Bałam się – wyznałam.

- Bałaś się? Czego? – zapytał ze zdziwieniem.

- Nigdy o tym nie myślałam… Dopiero teraz. Chyba obawiałam się tego, że ty tak naprawdę się nie zmieniłeś i wciąż udajesz. Boję się, że potraktujesz mnie jak jedną z tych swoich fanek, że pobawisz się mną i rzucisz…

- Liluś… - James spojrzał na mnie bezradnie.

Oboje patrzyliśmy na siebie ze smutkiem, aż w końcu chłopak mocno mnie przytulił i powiedział:

- Nigdy bym tego nie zrobił… Strasznie mi na tobie zależy, nie widzisz tego? Tamte dziewczyny były sposobem na odreagowanie, ale ty jesteś najważniejsza.

- A im tego nie mówiłeś? Chociażby Natalie… Spędzałeś z nią sporo czasu, więc co miałam myśleć?

- Oj, Lily… Kiedy ty wreszcie zrozumiesz, że naprawdę cię kocham?

Odsunęłam się od niego.

- James, ale ja nie… - chciałam dokończyć, jednak chłopak mi przerwał.

- Nie czujesz tego samego, tak, wiem.

- Przepraszam cię…

- Nie przepraszaj, nie masz za co. Nie można przecież zmusić do uczucia. Miałem jednak nadzieję… Ale teraz to nieważne. Gdybym mógł tu zostać…

- To co wtedy?

- Wszystko byłoby inne.

Nastąpiła chwila ciszy, którą wkrótce potem przerwał James.

- Lily… Dlaczego wcześniej mi o tym nie powiedziałaś? 

Zastanowiłam się.

- Bo sama tego nie wiedziałam… Nie zastanawiałam się nad tym wcześniej. Ukrywałam to w sobie.

Pokiwał głową ze zrozumieniem.

- Już późno… Powinnaś iść spać… - rzekł.

- Chyba tak… Będziesz jutro na lekcjach? – zapytałam.

- Tak, raczej tak – odparł, po czym oboje wstaliśmy.

- To do zobaczenia… - powiedziałam.

- Tak… Do jutra…

Skierowałam się w stronę wyjścia. Nie dane mi jednak było wyjść, gdyż James przyciągnął mnie do siebie i krótko pocałował w usta. Trwało to może sekundę, ale spowodowało dreszcze całego ciała. Chłopak uśmiechał się delikatnie i wypuścił mnie ze swych objęć. Niewiele myśląc odwzajemniłam uśmiech i czym prędzej wyszłam.

***

            Ubiegły wieczór sporo mi uzmysłowił. Długo nie mogłam zasnąć, bo musiałam wszystko przemyśleć. Wieczór, w którym wyznałam Jamesowi długo skrywane sekrety, był bardzo ważny. Dotarło do mnie, że zależy mi na nim…  Nie jest to zauroczenie ani nic podobnego – tyle wiedziałam. Byłam jednak bardzo do niego przywiązana… Nie mogłam pozbyć się z głowy świadomości, że niedługo już może go tu nie być. Nie chciałam tego i nie mogłam na to pozwolić. Musiałam więc coś zrobić. Tylko co?

            Popołudnie Dorcas i Ann spędzały w Skrzydle Szpitalnym. Oczywiście poszły osobno, bo Ann była jeszcze bardziej wściekła, niż wcześniej. Ale może to był smutek… Kiedy wczoraj wróciłam od Jamesa, nie zauważyła mnie i wtedy udało mi się zobaczyć ją w innym świetle. Była zamyślona, nieszczęśliwa. Jednak gdy mnie dostrzegła, stała się zimna jak lód.

            Dochodziła osiemnasta, kiedy do dormitorium weszła wyżej wspomniana osoba. Na jej  twarzy widniały ślady łez. W przypływie nagłej odwagi, zdecydowałam się zacząć rozmowę.

- Ann? Co się stało?

Dziewczyna spojrzała na mnie z obawą i niepewnie odpowiedziała:

- Nic…

- No jak nic? Przecież widzę… - usiadłam obok niej na łóżku.

Chciałam się z nią pogodzić i to bardzo. Ta napięta atmosfera nie była nikomu potrzebna.

Przez chwilę panowała cisza, którą przerwał głośny wybuch płaczu.

- Jestem kretynką, Lily… Zachowywałam się okropnie wobec was, Remusa… Przepraszam cię…

Teraz to mnie zamurowało. Nie spodziewałam się takiego obrotu spraw.

- Nie wiem, co się ze mną stało. Gregory miał na mnie zbyt duży wpływ… Wygadywał o was różne rzeczy, a ja w to wierzyłam. Straciłam najważniejsze osoby przez niego… A on leży w śpiączce… Nie wiadomo też, kiedy Remus się obudzi…

Bez słowa ją przytuliłam.

- Nas nie straciłaś… Nie martw się, wszystko będzie dobrze…

- Naprawdę? Lily, jesteś w stanie mi wybaczyć?

- No pewnie, głuptasie… Przecież się przyjaźnimy. Miałabym to tak po prostu przekreślić?

Na twarz Ann wstąpił uśmiech. Jak dobrze, że się pogodziłyśmy…

- Co z Remusem? Wiadomo coś?

- Nie. Pani Pomfrey wciąż nie wie, co mu jest.

- James powinien dziś tam pójść… To może jej powie.

- Rozmawiałaś z nim?

Skinęłam głową.

- I co?

Westchnęłam i zaczęłam opowiadać jej wczorajszą wymianę zdań. Blondynka słuchała uważnie i nie przerywała mi. Kiedy skończyłam, otworzyła szeroko usta ze zdziwienia.

- Pocałował cię? Łał! Świetnie… Dobrze, że mu to wszystko powiedziałaś…

- Ale czy to coś zmieni? On może wylecieć…

- Zależy ci na nim?

Już miałam wykonać swój unik, ale zastanowiłam się chwilę.

- Tak… Ale nie tak, jak myślisz. To nie jest zauroczenie… Nie, na pewno nie.

- Więc co?

- Nie wiem…

- Oj, Lily… Jesteś strasznie niezdecydowana. Przynajmniej wiesz, że on nie jest ci obojętny.

- No chyba nie… Nie chcę, żeby wyjeżdżał…

- To musisz coś zrobić. Idź do dyrektora.

- I co mu powiem?

- Przedstawisz mu całą sytuację jeszcze raz… I poprosisz go, żeby nie wyrzucali Jamesa. Twoja prośba będzie bardziej przekonująca niż innych, bo w końcu tyle lat go nie lubiłaś…

Zaśmiałam się lekko.

- Spróbuję. Dzięki, Ann… Cieszę się, że już do nas wróciłaś… - ponownie przytuliłam przyjaciółkę.

***

            W tym samym czasie James Potter udał się do Skrzydła Szpitalnego. Wiedział, że musi tam iść. Powinien przeprosić kumpla… Korytarze Hogwartu były puste, jego kroki odbijały się echem po ścianach.

            Wszedł do Sali z chorymi i przyjrzał się leżącym na łóżkach. W rogu sali znajdował się Gregory O’Connor pogrążony w śpiączce. Dwa łóżka dalej leżał nieprzytomny Lupin, a obok niego Syriusz, który wpatrywał się uważnie w gościa.

- Eee… Cześć – bąknął James.

- Cześć – mruknął niemiło Black.

- Chciałem pogadać… I cię przeprosić.

Łapa zrobił zdziwioną minę. Rogacz podszedł bliżej.

- Powinienem dać ci wyjaśnić sprawę, a nie od razu rzucać się z pięściami… Sorry…

Syriusz posłał mu wrogie spojrzenie, a potem zaraz uśmiechnął się szeroko i powiedział:

- Śmiesznie wyglądasz, kiedy przepraszasz.

James uśmiechnął się lekko.

- To znaczy, że wciąż jesteśmy kumplami?

- Nie wiem, nie wiem… Ale skoro ci tak bardzo zależy, to się ulituję, nie będę takim chamem… - zironizował Black.

- Jesteś okropny.

- Wiem!

Oboje się zaśmiali.

- Do kiedy tu będziesz?

- Chyba do jutra… I trzeba się wziąć za jakiś kawał, bo nudno ostatnio.

Rogacz posmutniał.

- Na mnie nie licz…

- A to niby czemu? Nie chcesz wkurzać Lily? Stary… Ona i tak na ciebie leci…

- Co?

- No serio!

- Skąd niby wiesz?

- Bo mi to powiedziała…

- Kiedy?

- Jak według ciebie ją upiłem…

- Teraz wiem, że tak nie było. Ale co dokładnie mówiła?

- Nie wiem, czy powinienem ci to powtarzać, w końcu jestem też jej przyjacielem…

- No mów!

- Była pijana, ale wtedy podobno mówi się całą prawdę. Gadała, że jesteś fajny i kochany… I że dobrze całujesz – Black uśmiechnął się ironicznie.

Wielki uśmiech rozświetlił twarz Jamesa.

- Serio? Ale… Co z tego? Teraz to już nieważne – ponownie posmutniał.

- Jak to?

- Wylatuję z Hogwartu.

- Co?!

Potter wyjaśnił mu wszystko dokładnie. Opowiedział także o rozmowie z Lily.

- Ale się porobiło… O kurcze…

- Sam widzisz… Koniec, po prostu koniec. Ale nie martw się, wakacje możesz u mnie wciąż spędzać…

 - Przestań, to niemożliwe, żeby tak po prostu cię wyrzucili.

- A jednak.

- Pamiętaj, że dla Huncwotów nie ma rzeczy niemożliwych.

***

Co do notki… Nie mogłam się powstrzymać, żeby nie napisać o tym krótkim pocałunku Lily i Jamesa. :D Może was dziwi też fakt, że Lily tak szybko zrozumiała, że Potter nie jest dla niej obojętny. Otóż właśnie o to chodziło, żeby to było tak nagle i pod wpływem dużych emocji związanych z możliwością opuszczenia szkoły przez Jamesa. Wszystko niebawem się wyjaśni. :)

Myślę, że kolejna notka pojawi się za tydzień. ;) Pozdro!