Nocna burza

            Od wieczornej rozmowy z Jamesem minęło kilka dni, w ciągu których chłopak odzywał się do mnie tylko wtedy, kiedy było to konieczne. Nie unikał mnie, jednak zachowywał się tak, jakby mnie nie zauważał. Nie wiedziałam, co chciał przez to pokazać. Jeśli jego celem było spowodowanie, że częściej o nim myślałam, to udało mu się to. Nieraz kiedy na niego spojrzałam, on także patrzył na mnie, a potem szybko odwracał wzrok. Z wyrazu jego twarzy nie mogłam nic odczytać. Miałam dziwne przeczucie, że zachowuje się tak przez to, co mu ostatnio powiedziałam.

            Pewnej nocy co chwilę się budziłam. Na zewnątrz szalała wichura i lało jak z cebra. Na dodatek dało się słyszeć grzmoty, przy których nie sposób było spać. Ze złością wstałam z łóżka i podeszłam do okna. Błyskawice rozświetlały czerń nocnego nieba, co można było uznać za piękne zjawisko, gdyby nie to, że przez nie nie mogłam spać. Taka pogoda nie zdarzała się często w marcu…

            Usiadłam na parapecie, bo już całkowicie się rozbudziłam. Dochodziła trzecia nad ranem. Deszcz dudnił o szyby i aż dziwiłam się, że nie przeszkadza to moim przyjaciółkom. Wpatrzyłam się w przestrzeń za oknem, jednak nie widziałam zbyt wiele. Patrząc na szkolne błonia okryte ciemną płachtą, przypomniałam sobie niedawne wydarzenia związane z Jamesem. Począwszy od jego bójki z Syriuszem, kończąc na naszej rozmowie, podczas której powiedziałam mu, żeby o wszystkim zapomniał. Teraz, po upływie pewnego czasu, zaczęłam się zastanawiać, czy aby na pewno postąpiłam właściwie. Jeszcze parę miesięcy temu byłam pewna, że on wymyślił sobie te całe uczucie do mnie i stara się zrobić ze mnie pośmiewisko. James stopniowo przyzwyczaił mnie do siebie. W mojej głowie zaczęła się pojawiać myśl, że może on naprawdę coś do mnie czuje. Wydawało mi się to głupie i niedorzeczne, ale jednak myślałam o tym. A jeśli go skrzywdziłam? Co wtedy?

            Jasna błyskawica przecięła niebo na pół, co sprawiło, że otrząsnęłam się z zamyślenia. Spojrzałam na budzik stojący niedaleko. Trzecia piętnaście. Wydawało mi się, że nie minęło aż tyle czasu. Znowu pomyślałam o Jamesie. Zdałam sobie sprawę, że chłopak był smutny. Rzadziej widziałam jego uśmiech lub zadowolenie. Czy to moja wina? Nie powinnam tak go traktować… Swoją drogą on się zmienił, nie jest już taki egoistyczny ani nieznośny. Był dla mnie ważną osobą, ale czy aż tak ważną, jakby on tego chciał?

            Moja kotka niespodziewanie wskoczyła na parapet i usadowiła mi się na kolanach. Uśmiechnęłam się na jej widok. Dott zawsze poprawiała mi humor, wyzwalała ona jakąś dziwną pozytywną energię. Pogładziłam ją po karku, na co zareagowała miauknięciem. Wciąż pamiętałam dzień, w którym dostałam ją od Jamesa. Najlepszy prezent, jaki mogłam sobie wymarzyć…

            Po chwili udałam się do łóżka, by ponownie spróbować zasnąć. Mnóstwo myśli wiąż kłębiło mi się w głowie. Dott wskoczyła na prześcieradło i ułożyła się obok mnie. Kochane stworzenie… Przytuliłam się do niej i powoli zasnęłam.

***

Następnego dnia kiedy czekałam W Pokoju Wspólnym na Dorcas i Ann, zauważyłam Remusa schodzącego po schodach. Lupin wyszedł niedawno ze Skrzydła Szpitalnego w dobrym stanie. Uśmiechnęłam się do niego, a chłopak podszedł do mnie.

- A gdzie reszta słynnej czwórki Hogwartu? – zapytałam z uśmiechem.

- Jeszcze się szykują… Gorzej niż dziewczyny  - westchnął.

- Tak… Znam to skądś. A ty jak się czujesz?

- Wyśmienicie. Ale niedługo znowu będzie tak samo…

- Nie będziesz sam.

- Wiem… Mam szczęście, że znalazłem takich przyjaciół. Tylko głupio się potem czuję, kiedy widzę, co zrobiłem im w trakcie pełni.

- Remus, ale oni sami podjęli taką decyzję.

- Tak… To prawda.

- A co z Ann? Myślałeś o tej sprawie? – zapytałam znienacka.  

Musiałam to wiedzieć. Widziałam, jak Ann się ostatnio zachowywała i, choć starała się pokazać, że wszystko jest okej, ja zdawałam sobie sprawę z tego, jak było naprawdę.

Lupin spojrzał na mnie przelotnie i dopiero po chwili odpowiedział:

- Tak, sporo o tym myślałem.

- I…?

- I nic. Nie wiem, co będzie dalej.

- Jej na tobie zależy.

- Szkoda, że dopiero teraz sobie o tym przypomniała. Na dodatek ten cały O’Connor się obudził.

- Tak? Skąd wiesz?

- Byłem wczoraj u pani Pomfrey. Widziałem go.

- Dla Ann on się już nie liczy.

- Zobaczymy… Ja jej nie chcę do niczego zmuszać, ale sam nie chcę robić czegokolwiek wbrew sobie.

- Rozumiem. Ale nie przekreślaj wszystkiego.

- Lily, ty chyba uwielbiasz bawić się w swatkę, prawda? – chłopak uśmiechnął się delikatnie.

- Może trochę – przyznałam nieśmiało.

- Ale za to wciąż nie dajesz się wyswatać z Jamesem – napomknął.

- Remus… Proszę cię, dajmy temu spokój.

Lunatyk nie zdążył odpowiedzieć, bo właśnie do salonu Gryfonów zeszły moje przyjaciółki.

- Idziemy? – zapytała Ann, udając obojętność wobec stojącego obok Huncwota.

- Tak, pewnie… Do zobaczenia.

- O czym z nim rozmawiałaś? – spytała od razu, kiedy tylko przeszłyśmy przez dziurę za portretem Grubej Damy.

- O wszystkim i o niczym…

- Tak po prostu? Nic ciekawego nie mówił?

- Jedynie to, że ten O’Connor się obudził.

Ann przystanęła na chwilę. Ta wiadomość widocznie bardzo ją zaskoczyła. Na jej twarzy pojawił się wyraz skupienia, a dziewczyna wpatrzyła się w podłogę.

- Myślałam, że dłużej będzie w śpiączce… Jego stan był przecież dość poważny – powiedziała Dorcas.

- Widocznie nie aż tak. Nie chcę go widzieć – wykrztusiła Ann.

- Nie musisz…

- Na razie! A kiedy wyjdzie ze Skrzydła? Będę go unikać. Jaka ja byłam głupia, że mu zaufałam… Nie wiem, co we mnie wtedy wstąpiło…

- Ann, było, minęło. Przynajmniej teraz zrozumiałaś, że popełniłaś błąd.

- Tak, ale jakim kosztem?

- Jeszcze wszystko się ułoży - powoli ruszyłam w stronę Wielkiej Sali.

- Jasne… Głupia byłam, a teraz mam za swoje.

Nie wiedziałam, co powiedzieć. Ann miała trochę racji, ale nie chciałam jej tego mówić. W tej sytuacji praktycznie nic nie dało się już zrobić, pozostawało jedynie czekanie na to, co przyniesie jutro.

            Sytuacja niewiele się zmieniła. James wciąż starał się mnie ignorować, choć może w mniejszym stopniu. Ann i Remus nie odzywali się do siebie, ale widziałam, jak oboje na siebie zerkają. Gregory O’Connor nadal był w Skrzydle Szpitalnym, ale słyszałam plotki, że niedługo miał wyjść. Oby tylko nie próbował znowu wpłynąć w jakiś sposób na Ann…

            Piątkowe popołudnie spędzałam w bibliotece. Musiałam wyszukać potrzebne materiały na esej z eliksirów i zielarstwa, a poza tym profesor McGonagall zapowiedziała test z ostatniego miesiąca nauki. Dziś miałam w planach napisanie wypracowań, transmutacją zajmę się jutro, a niedziela będzie wolna. Z taką perspektywą wzięłam się za pisanie i tak zleciały mi następne dwie godziny.

            Postawiwszy ostatnią kropkę, rozejrzałam się po pomieszczeniu. Dwoje młodych Puchonów siedziało niedaleko i rozprawiali na temat ostatniej lekcji wróżbiarstwa tak głośno, że aż pani Pince musiała zwracać im uwagę. Jakiś chłopak przeglądał książki dotyczące obrony przed czarną magią, a kilka stolików dalej dwie Ślizgonki pisały coś zawzięcie. Biblioteka nie była zapełniona tak, jak zwykle o tej porze dnia. Pozbierałam swoje rzeczy i ruszyłam w stronę wyjścia. Korytarze Hogwartu świeciły pustkami. Zastanawiałam się, gdzie wszyscy się podziali. Wkrótce potem usłyszałam jakieś niewyraźne głosy, a kiedy podeszłam bliżej, udało mi się je rozpoznać. Był to James i jakaś dziewczyna… Natalie. Zatrzymałam się i uważnie przysłuchiwałam. Wiem, że nie powinnam, ale nie mogłam się powstrzymać…

- …Jutro?

- No, a czemu nie?

- Nie mogę… Słuchaj, pogadamy innym razem, teraz trochę się śpieszę. Cześć! – po tych słowach Natalie odeszła.

Usłyszałam zbliżające się do mnie kroki Jamesa, więc natychmiast schowałam się za rogiem. Miałam szczęście, że mnie nie zauważył…

Jutro? O co mogło chodzić? Czyżby Rogacz chciał się spotkać z Natalie, ale dziewczyna mu odmówiła? Na to wyglądało. Poczułam coś dziwnego, coś, co trudno było opisać. Nagła sympatia do Gryfonki i złość na naszego szukającego. Czy to jest normalne…? Bo to chyba nie zazdrość, nie?

***

Ech… Jest notka, z której zadowolona nie jestem. Krótka, a w dodatku niewiele się dzieje. Ostatnio mam strasznie mało czasu na wszystko… W dodatku jakby skończyły mi się pomysły. Mam nadzieję, że wena wkrótce nadejdzie...

Stwierdziłam, że moje notki straciły to coś, co jeszcze niedawno miały… Wydaje mi się, że stanęłam w miejscu z pisaniem i przestałam się rozwijać, a głownie o to tu chodzi. Chciałabym coś zmienić… Pisać notki ciekawsze, bardziej dopracowane, z większą ilością opisów, może troszkę dłuższe… Zobaczymy, co z tego wyniknie, ale postaram się poprawić. Powiedzcie mi tylko, czy wy też macie takie odczucia? Może jest coś jeszcze, co wam nie do końca się podoba?

Szablonem zajmę się podczas przerwy świątecznej, bo wtedy będzie więcej czasu… To chyba tyle… Pozdro!