"Coraz ważniejszy"

            W ciągu kilku kolejnych dni znacznie się wypogodziło. Niedawna nocna burza zdawała się być zakończeniem ponurej zimy i początkiem nowej, radosnej pory roku, podczas której wszystko budzi się do życia. W Hogwarcie dało się zauważyć dużą zmianę w nastrojach uczniów. Każdy był weselszy, częściej można było usłyszeć wybuchy śmiechu. Szkole błonia wypełniły się spacerującymi parami lub grupkami przyjaciół. Nawet nauczyciele stali się łaskawsi i mniej surowi. I pomyśleć, że to dzięki odrobinie Słońca…

            Pewnego popołudnia biegłam do Pokoju Wspólnego, bo umówiłam się z Ann na wspólne odrabianie lekcji, a byłam już spóźniona około piętnastu minut. Powodem mojego spóźnienia była bardzo ciekawa książka o eliksirach, która wpadła mi w ręce w bibliotece i nie mogłam się od niej oderwać. Ann ostatnio często się denerwowała, nawet mały drobiazg mógł wprowadzić ją w wściekłość, a nie chciałam, żeby tym razem mi się oberwało. Poza tym zależało mi na czasie, bo trochę nam zadali, a nie miałam ochoty zarywać nocy. Biegłam i biegłam, nie zwracając uwagi na nic. W pewnym momencie poczułam, jak na kogoś wpadam.

- Auu! – jęknęłam i zaczęłam rozcierać sobie boląca rękę.

- Mogłabyś bardziej uważać… - usłyszałam znajomy głos i podniosłam głowę.

Przede mną stał James z wymalowanym niezadowoleniem na twarzy. Kiedy jednak zobaczył, że to ja na niego wpadłam, jego mina stała się bardziej przyjazna.

- James! Przepraszam… Po prostu śpieszyłam się i nie parzyłam, jak biegnę… - wydukałam, ale chłopak zaraz mi przerwał.

- Spokojnie, nic się nie stało. A gdzie się tak śpieszysz?

- Do Pokoju Wspólnego. Umówiłam się z Ann. Ona mnie zabije chyba za to spóźnienie…

- Nie będzie tak źle. Właściwie to ja też jestem umówiony, ale mam trochę czasu jeszcze – uśmiechnął się, pokazując białe zęby.

Umówiony? Zaniepokoiłam się. Pierwsze pytanie, jakie nasunęło mi się na myśl to „Z kim?”. Nie mogłam jednak pokazać, że wywarło to na mnie jakiekolwiek wrażenie.

- Właściwie to dobrze, że cię widzę. Ostatnio nie było za wiele okazji, żeby pogadać – powiedział, czochrając sobie włosy, co dodawało mu uroku.

- Faktycznie… Miałam wrażenie, że mnie unikasz – przyznałam.

Powinien znać prawdę, nie ma czego ukrywać. Zwłaszcza, że mam prawo dowiedzieć się, dlaczego przestał się do mnie odzywać.

- Nie… Zresztą sam nie wiem. Nie o to mi chodziło. Musiałem sobie trochę przemyśleć. Ale mam nadzieję, że nie jesteś zła – ponownie się uśmiechnął.

Wiedział, że to na mnie działa. Nie sposób się na niego dłużej gniewać.

- Nie, nie jestem – także się uśmiechnęłam.

- No, to dobrze. To pogadamy później, a teraz lecę, bo zaraz ja będę spóźniony. Natalie już chyba czeka… Leć do Ann, bo będzie zła! Do zobaczenia!

- Tak, tak, cześć… - powiedziałam przyciszonym tonem, a James zniknął za rogiem.

„Natalie czeka” – jego słowa wciąż rozbrzmiewały mi w głowie. Więc jednak się umówili. Całkowicie zapomniałam o Ann i skupiłam się na tym, czego przed chwilą się dowiedziałam. Powolnym krokiem ruszyłam do salonu Gryfonów. Cały dobry nastrój prysł jak bańka mydlana. On się stawał dla mnie coraz ważniejszy...

W końcu weszłam do Pokoju Wspólnego. Przed kominkiem siedziała Ann, która pisała coś zawzięcie.

- O, jesteś wreszcie - powiedziała.

- Tak… Zaczytałam się w bibliotece, przepraszam…

- Nie szkodzi. Zobacz, co znalazłam w tej książce. To może nam się przydać w tym wypracowaniu na zielarstwo - wskazała na pewien akapit w tekście.

Nie była zła. To dobrze. Myślałam, że się zdenerwuje, ale najwyraźniej źle oceniłam swoją przyjaciółkę. Usiadłam przy niej i zerknęłam na tekst. Starałam się go przeczytać, ale moje myśli były skupione na czymś innym.

- Stało się coś? – zapytała Ann po kilku minutach, kiedy zauważyła, że bezmyślnie wpatruje się w jedno miejsce.

- Nie, nic, zamyśliłam się tylko. Już się biorę za czytanie.

Blondynka pokiwała głową. Skupiłam się na zielarstwie i po półtorej godziny wypracowanie było gotowe.

            Następnego ranka siedziałam z przyjaciółkami w Wielkiej Sali i razem wpatrywałyśmy się w potrawy przygotowane przez skrzaty. Wybór był naprawdę duży, ale nie miałam ochoty na jedzenie. Profesor McGonagall miała dziś podać nam wyniki  ostatniego testu z transmutacji i szczerze mówiąc, trochę się ich obawiałam. Nie napisałam o kilku ważnych rzeczach i miałam wrażanie, że pomyliłam się w jeszcze paru zadaniach. Po chwili dołączył do nas Peter, który natychmiast rzucił się na jedzenie, wydając się w ogóle nie być przejętym transmutacją. Parę minut później pojawili się Syriusz i Remus, którzy natychmiast ożywili atmosferę.

- Słuchajcie, póki nie ma jeszcze Jamesa. Jest sprawa – zaczął Syriusz poważnym tonem.

- Coś się stało? – zapytałam, zastanawiając się, o co może mu chodzić.

- On ma za tydzień dni urodziny. Trzeba zrobić jakąś imprezę – wyjaśnił Remus.

- W huncwockim stylu – dodał Łapa.

- Macie jakiś pomysł? – zapytała Dorcas, biorąc łyk herbaty ze szklanki.

- Myślimy nad tym. Ale na pewno będzie ekstra… Tylko przydałaby się wasza pomoc.  

- Jasne… Pogadamy o tym później, bo zaraz James tu będzie – powiedziałam, wskazując na drzwi Wielkiej Sali, w których pojawiła się wyżej wspomniana osoba.

Black kiwnął tylko głową ze zrozumieniem i zajął się posiłkiem.

Urodziny… Zapowiada się ciekawa impreza. Huncwoci na pewno wymyślą coś oryginalnego.

***

            Czarnowłosy chłopak leżał w swoim łóżku w dormitorium i wpatrywał się w sufit. Dzień dobiegał końca, zasłony na oknach były zasunięte, a w pokoju jedynym źródłem światła była mała lampka na nocnej szafce. James myślał o niedawnych wydarzeniach. W ciągu tych kilkunastu dni wiele się wydarzyło. Głównym tematem jego rozmyślań była oczywiście Lily. Lekceważył ją, starał się jej unikać. A ona mimo to nie była na niego zła. Tego się nie spodziewał.

            Jego wczorajsza rozmowa z Natalie również dała mu sporo do myślenia. Dziewczyna ostro mu przygadała na temat jego dziecinnego zachowania. „Ma cięty język” pomyślał, przypominając sobie jej długi wykład. Dziewczyna powiedziała mu, że powinien jak najszybciej skończyć te żałosne, jej zdaniem, gierki z innymi dziewczynami i na poważnie zacząć się walczyć o Lily. „To widać jak ci na niej zależy, a poza tym ona też wydaje się nie być obojętna” ponownie usłyszał te słowa w głowie. Natalie poradziła mu, żeby nie udawał niczego, ani żeby nie hamował sowich uczuć. Lily powinna czuć na każdym kroku, że jest dla niego ważna. James miał co do tego pewne obawy, ale może warto spróbować? Ostatnio zachowywał się nie fair w stosunku do niej, teraz tego żałował. „Trzeba się wziąć za siebie” pomyślał. Uśmiechnął się, zadowolony ze swoich postanowień.

- Co tu tak ciemno? – do dormitorium wpadł Remus i natychmiast zapalił światło.

- Tak jakoś wyszło – mruknął James.

Lupin pokręcił tylko głową i skierował się w stronę swojego łóżka. Potter ponownie się zamyślił, a po kilku minutach zapytał znienacka:

- Myślisz, że mam szanse u Lily?

Remus słyszał to pytanie już setki razy. Teraz jednak mógł odpowiedzieć całkowicie szczerze.

- Tak, myślę, że tak.

James, usłyszawszy te słowa, uśmiechnął się.

„Teraz będzie dobrze…” pomyślał.

- A jak tam sprawy z Ann? – zapytał.

Jego przyjaciel niewiele mówił o blondwłosej Gryfonce, co dziwiło Jamesa. On na jego miejscu tak łatwo by nie odpuścił.

- Bez zmian. Czekam na to, co przyniesie przyszłość – odparł spokojnie.

Potter pokiwał głową i więcej nie drążył tego tematu. Wiedział, że Lunatyk nie chce o tym rozmawiać.

***

            Wielka Sala rozbrzmiewała od wesołych rozmów i śmiechów. Każdy był pochłonięty rozmową z przyjaciółmi i nie zwracał uwagi na nic innego. Dopiero kiedy profesor Dumbledore donośnym głosem poprosił o ciszę, uczniowie uspokoili się.

- Proszę o chwilę uwagi. przygotowaliśmy pewną niespodziankę dla szóstoklasistów. Macie już sporą wiedzę na temat magii, ale nie zaszkodzi jej pogłębiać. Nie macie w tym roku ważnych egzaminów, więc jak najbardziej możecie się skupić na pewnym zadaniu. Szczegóły poda wam profesor Slughorn. Będzie to konkurs z eliksirów, jak zapewne się domyślacie. Nic więcej nie powiem, ale myślę, że pomysł wam się spodoba. A teraz wracajcie do rozmów i jedzenia! – dyrektor usiadł, a w Wielkiej Sali ponownie dało się słyszeć podekscytowane rozmowy.

- Super! Jestem strasznie ciekawa, co to za konkurs - przyznałam.

- Pewnie jakaś strata czasu… - mruknął Syriusz.

Wywróciłam oczami. Reszta także nie zdawała się być zbytnio zachwycona, jedynie z Remusem mogłam podyskutować o niespodziance.

            Oczekiwana przeze mnie lekcja eliksirów w końcu nadeszła. Usiadłam w ławce i czekałam na profesora Slughorna. Byłam bardzo podekscytowana, bo czułam, że czeka nas wszystkich duże wyzwanie. Wreszcie coś się zaczynało dziać!

- Przepraszam was za spóźnienie. Pewnie nie możecie się doczekać informacji o tym konkursie… Już wam wszystko mówię – nauczyciel usiadł przy biurku i kontynuował – wymyśliłem konkurs dla szóstoklasistów, abyście mogli pogłębić swoją wiedzę o eliksirach. Zostaniecie podzieleni na pary. Każda z par będzie miała jedno i to samo zadanie, a mianowicie wykonać pewien eliksir. Wydaje się proste, nie? Już wasza sprawa, jaka to będzie mikstura. Chcę tylko jednego - żebyście mnie zaskoczyli. Możecie dodawać swoje składniki, mieszać przepisy, wszystko, czego zapragniecie. Para, która przygotuje najbardziej wyszukany, ale zarazem bezpieczny eliksir, dostanie nagrodę. Jaką, dowiecie się później. Na wykonanie pracy macie czas do pierwszego maja.

Byłam pod wrażeniem. Będzie można się wykazać… I to bardzo. Zwłaszcza, że nie musimy trzymać się dokładnie przepisów.

Slughorn wyjął z szafki miskę z karteczkami. Postawił ją na swoim biurku i powiedział:

- A teraz wybierzecie swoich partnerów. Panie losują panów. Podejdźcie tu, proszę.

Zrobiłam, co kazał. Wymieniłam z Dorcas spojrzenia i przepuściłyśmy Ann, żeby losowała pierwsza.

- Peter Pettigrew – przeczytała.

Ojej… Współczuję jej. Pewnie większość pracy będzie wykonywać sama.

Nadeszła kolej Dorcas. Była podenerwowana. Wzięła karteczkę, a po chwili dowiedzieliśmy się, że jej konkursowym partnerem został James. Przez parę sekund czułam niezadowolenie, o którym zapomniałam, kiedy zabrałam swój los.

- Syriusz Black – powiedziałam.

Spojrzałam na Huncwota, który uśmiechnął się lekko. Nie jest tak źle… Syriusz miał zawsze oryginalne pomysły.

Remus został wylosowany przez Mary Lee. Kilkanaście minut później wiedzieliśmy już wszystko, a profesor rozpoczął normalną lekcję. Wciąż zastanawiałam się nad eliksirem, który miałam wykonać z Syriuszem. To musi być coś naprawdę niezwykłego…

***

I jak? Mam nadzieję, że choć trochę lepiej niż ostatnio. ;) Przemyślałam każdą radę i staram się poprawić. Dziękuję za wytknięcie błędów, dzięki temu wiem, co robić, a czego nie. :) Kolejna notka może w przyszły weekend – zobaczymy, jak to będzie z czasem. A, jeszcze coś. Odnoście urodzin Lily… Szczerze mówiąc, nie pasują mi one w styczniu, tak jak to napisała Rowling. Ten mały fakt zmienię. Mam nadzieję, że nie będzie wam to przeszkadzać. :) Pozdro!