Pomoc

            Chłopaki wyglądali na wykończonych. Każdy z nich miał liczne rany i zadrapania. James jednak był w najgorszym stanie. Syriusz i Peter utrzymywali go z trudem, a on sam prawie nie stracił przytomności. Podbiegłam do nich szybko, Dorcas i Ann zrobiły to samo.

- Co tam się stało?! – spytałam od razu.

- Remus trochę poszalał - mruknął Syriusz.

- Chodźmy do waszego dormitorium - rzekła Dorcas, patrząc na nich z przerażeniem.

Po chwili byliśmy już w pokoju Huncwotów. Położyliśmy Rogacza na jego łóżku. Spojrzałam na chłopaków, po czym usiadłam przy Jamesie. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Po prostu zabrakło mi słów.

- Lily… - wykrztusił.

- Nic nie mów… Nie przemęczaj się.

Rzuciłam okiem na jego postać i w końcu dotarło do mnie, co należało zrobić. Poderwałam się szybko i zapytałam:

- Macie jakieś opatrunki?

Peter podszedł do szafki Remusa i wyjął małą apteczkę. Podał mi ją, a ja spytałam:

- Więcej nie ma?

Chłopak pokręcił głową. Westchnęłam i jednym zaklęciem zwiększyłam ilość potrzebnych plastrów.

- Dorcas, trzymaj, to dla Syriusza – podałam jej opatrunki i wodę utlenioną.

Black też potrzebował pomocy. Peter na szczęście nie był aż tak poraniony.

Meadowes spojrzała na mnie ze strachem; pewnie bała się tego, co może nastąpić. Starała się unikać Łapy, a teraz ma mu opatrywać rany…

Z pomocą Ann udało mi się zdjąć koszulę Jamesowi. Była ona pokrwawiona z dwóch stron. Na jego klatce piersiowej po lewej stronie widniała duża, świeża rana. Miała może pięć centymetrów średnicy, ale nie wyglądała na głęboką.

- Nic mi nie jest. Zostaw to… - mruknął James.

- Przestań… - dotknęłam ręką jego czoła.

- James, ty masz gorączkę! – zawołałam. - Cholera… Zaraz przyjdę.

Udałam się do łazienki, gdzie zmoczyłam ręcznik zimną wodą i wróciłam do poszkodowanego. Miałam nadzieję, że uda mi się choć trochę obniżyć jego temperaturę.

- Lily, zostaw mnie… Nie jest ze mną aż tak źle…

- A ta gorączka to skąd niby?

- Zawsze tak mam, kiedy widzę ciebie – na jego twarzy pojawił się nikły uśmiech.

Na żarty mu się zebrało! Udałam, że tego nie usłyszałam i położyłam ręcznik na jego czole. Chłopak jęknął, ale nie wiem, czy zrobił to z niezadowolenia, czy z bólu. Wzięłam wodę utlenioną i polałam nią ranę.

- Ała!

Zdziwiło mnie to, że przez jego ból ja sama czułam się źle. Chciałam mu jak najszybciej pomóc.

Kilka minut później to duże skaleczenie było zasłonięte plastrem. Miał jeszcze kilka mniejszych zadrapań, które tylko przemyłam. Musiałam przyznać, że jego umięśniona klatka piersiowa, nawet z opatrunkiem i śladami krwi, wyglądała bardzo pociągająco… Przez zbyt długi moment wpatrywałam się w niego. 

O czym ja myślę? Trochę się zagalopowałam…

James mrużył co chwilę oczy, jakby coś go mocno bolało. Przypomniałam sobie o koszuli, która była zakrwawiona po obu stronach.

- Masz rany na plecach? – zapytałam.

- Nie wiem… Ale strasznie bolą.

- Dobra, wstawaj.

Pomogłam mu się podnieść do pozycji siedzącej. Ręcznik spadł mu z głowy. Sprawdziłam więc dłonią jego czoło, wyglądało na to, że temperatura jeszcze bardziej wzrosła.

- To nic nie da. Przydałby się eliksir. Macie coś?

- Chyba nie.

- Peter, jak się czujesz? – zwróciłam się do chłopaka, który siedział z boku i przyglądał się całej sytuacji.

- Dobrze – odpowiedział zdziwiony.

- Więc… Weźmiesz pelerynę Jamesa i waszą Mapę i pójdziesz do Skrzydła Szpitalnego, dobra? Potrzebujemy kilku eliksirów. Weź ten, który pani Pomfrey zawsze podaje, gdy ktoś się źle czuje i ma gorączkę. Wiesz, o jaki mi chodzi? Brałeś go kiedyś, pamiętam. Przydałby się też jakiś na szybsze gojenie. I Eliksir Słodkiego Snu. Wszystkie są opisane, więc nie powinno być problemów.

- Ale dlaczego ja?

- A kto inny? Tylko ty możesz to zrobić.

- No dobrze - Pettigrew powoli zebrał się i wyszedł z dormitorium. Miałam nadzieję, że sobie poradzi.

Spojrzałam na Ann, która wskazała mi plecy Jamesa. Wyglądały przerażająco. Po obu stronach dwa długie i dość głębokie zadrapania. Nie miałam pojęcia, co zrobić. Wyglądało na to, że Remus, w przypływie złości i szału, wbił swoje pazury z jego ciało.

- O cholera… - wymsknęło mi się.

- Lily, to wygląda bardzo poważnie. - powiedziała Ann.

- Wiem… James, powinieneś pójść do Skrzydła.

- Nie, mowy nie ma. Nie mogę… - mruknął z trudem.

Prawdę mówiąc, spodziewałam się takiej reakcji. Wiedziałam, że nic go nie przekona.

- Do tego woda utleniona nie wystarczy. Macie spirytus? – zapytała Ann.

- Chcecie nam upić Jamesa? – spytał Syriusz uśmiechając się lekko.

- Macie czy nie?

- Eee… No, chyba coś jeszcze zostało – mruknął i wskazał szafę.

Wyjęłam butelkę i czym prędzej zwilżyłam gazę spirytusem. Zaczęłam przecierać nią rany, na co Rogacz reagował syczeniem.

- James, to musi boleć… Nie ma innego wyjścia, przykro mi - powiedziałam niepewnie.

Chłopak tylko pokiwał głową. Był cały rozpalony i pewnie nie miał na nic sił. Było mi przykro, że tak cierpiał. Chciał przecież tylko pomóc przyjacielowi, a taka kara go za to spotkała. 

Sprawa nie wyglądała dość dobrze. Razem z Ann zakleiłam dokładnie rany plastrem. Na szczęście, niedługo potem wrócił Peter z potrzebnymi eliksirami. Przynajmniej tym razem nie zawiódł.

Podałam chłopakowi magiczne leki.

- Tu masz jeszcze Eliksir Słodkiego Snu. Wypij, bo inaczej nie zaśniesz.

Rogacz posłusznie przyjął płyn i po chwili zapadł w sen.

- Teraz będzie już tylko lepiej… Wracam do dormitorium – oświadczyła Ann.

- Dobrze…

***

            W tym samym czasie na sąsiednim łóżku siedzieli Dorcas i Syriusz. Dziewczyna delikatnie przemywała rany chłopakowi. Starała się na niego nie patrzeć. Bała się tego. Nie czuła się pewnie w tej sytuacji. Obecność Syriusza ostatnio ją dekoncentrowała, a do tego ta mała odległość między nimi powodowała przyśpieszone bicie serca. Łapa w przeciwieństwie do niej tak nie reagował, jednak cały czas zastanawiał się, o czym ona może myśleć w tej chwili. Widział, że ręce jej lekko drżały i że unika jego spojrzenia. Dorcas chciała szybko założyć ostatnie opatrunki i po prosu ulotnić się z pokoju.

            Kiedy wszystkie rany Syriusza były opatrzone, chłopak uśmiechnął się w podzięce. Dziewczyna szybko spuściła wzrok.

- Spójrz na nich – powiedział i wskazał na Jamesa i Lily.

Chłopak spał, a rudowłosa patrzyła na niego uważnie.

- Pasują do siebie. Ciekawe, kiedy Lily to zrozumie… - odparła Dorcas.

- Może już niedługo? Myślę, że już zauważyła zmianę Jamesa.

- Tak, pewnie tak.

Nastąpiła chwila ciszy, którą przerwał Syriusz:

- Dorcas, czy ty jesteś na mnie zła?

Meadowes dopiero teraz odważyła się spojrzeć mu w oczy. Zastanowiła się nad jego pytaniem.  Czy była zła? Nie… To nie złość.

- Nie, nie jestem.

- To dobrze. Słuchaj… Wiem, że nam się nie udało, ale to nie powód, żeby się unikać - zaczął.

- Do czego zmierzasz?

- Możemy się przecież przyjaźnić. Co ty na to?

Przez głowę dziewczyny przeleciało tysiące myśli. Przyjaźń? Ma tak po postu zapomnieć o uczuciu do niego?

- Przyjaźnić…?

Chłopak pokiwał głową i uśmiechnął się.

- Nie chciałbym stracić z tobą kontaktu. - powiedział, uśmiechając się przy tym tak ładnie, że aż nie sposób było odmówić.

- Ja z tobą też.

- Więc jak? Przyjaciele? – zapytał.

- Tak, przyjaciele – oboje uścisnęli sobie dłonie.

Dziewczyna posłała mu jeszcze uśmiech, po czym skierowała się w stronę wyjścia. Powinna się cieszyć. Tak jednak nie było. W sercu czuła ogromny ból, bo właśnie resztki nadziei na to, że kiedyś będą razem, prysnęły jak bańka mydlana.

***

Spojrzałam na śpiącego Jamesa. Wyglądał tak niewinnie… Jak małe dziecko. Oddychał spokojnie, miał lekko rozchylone usta. Kiedy dotknęłam jego czoła, z ulgą stwierdziłam, że jego gorączka zaczynała opadać, zapewne dzięki eliksirowi. Miałam nadzieję, że płyn na szybsze gojenie ran również pomorze. Nawet nie mogłam sobie wyobrazić, jaki ból czuł Rogacz. Nie mogłam się powstrzymać i pogładziłam go delikatnie po policzku.

 - Lily, idziesz? – zapytała Dorcas, stojąc przy drzwiach.

- Jeszcze chwile zostanę.

- Dobra, to ja będę do dormitorium.

Pokiwałam głową. Popatrzyłam jeszcze raz na śpiącego chłopaka, po czym wstałam.

- Jak się czujesz? – zapytałam Syriusza.

- Lepiej. Już tak bardzo wszystko nie boli.

- To dobrze.

- Martwisz się o Jamesa, prawda?

- To tak bardzo widać?

- Tak. Spokojnie, nic mu nie będzie. A ty świetnie się spisałaś.

- Tak myślisz?

- Pewnie. Nie wiem, co byśmy bez was zrobili.

- Zginęlibyście -  uśmiechnęłam się. - A teraz żegnam! Jutro rano tu wpadnę.

- Cześć!

Wróciłam do siebie. Ann już spała, a Dorcas, sądząc po zapalonym świetle w łazience, właśnie się myła. Nie miałam jednak sił na nią czekać. Rzuciłam się na łóżko i w ubraniu zasnęłam.

            Rano musiałam wstać o wiele wcześniej niż zwykle. Najszybciej jak umiałam, ogarnęłam się i przygotowałam do lekcji. Pognałam potem do Huncwotów, którzy spali sobie w najlepsze. Bez żadnych oporów zaczęłam budzić Jamesa, bo on miał najwięcej do zrobienia.

- James, wstawaj!

- Co…? Ja śpię dalej…

- Nie, wstawaj. Niedługo są lekcje, a jeszcze wcześniej musisz iść do gabinetu dyrektora.

- Nigdzie nie idę…

- Twoi rodzice przyjechali do szkoły.

Chłopak po chwili otworzył oczy.

- Co?

- Słyszałeś. No, wstawaj.

Z lekkim trudem i oporem James podniósł się i zapytał:

- Skąd wiesz?

- Wczoraj była tu McGonagall i chciała, żebyś się wtedy z nimi zobaczył, ale powiedziałam jej, że spałeś. I masz iść tam przed lekcjami jeszcze.

- Cholera… W takim stanie?

- Coś na to poradzimy… Jak się czujesz?

- Lepiej. O wiele lepiej.

- Okej. Potem weźmiesz jeszcze raz te eliksiry, ale teraz idź się uszykuj.

Rogacz wykonał moje polecenie, a ja w tym czasie obudziłam Syriusza, który, o dziwo, nie robił takich problemów, jak jego przyjaciel.

- Rodzice Jamesa są w szkole – powiedziałam.

- Tak? O… To się mu trochę dostanie za te ostatnie wybryki.

- Są tacy surowi?

- Nie… Jego tata pewnie będzie się z tego śmiał, ale mama… No, zachwycona nie będzie.

- Domyślam się. Ale może nie będzie aż tak źle. Wypij to – podałam mu eliksir na szybsze gojenie ran.

Kilkanaście minut później z łazienki wyszedł James. Od razu podałam mu magiczne płyny, które powinny mu pomóc. I tak jego stan od wczoraj bardzo się poprawił. Zdecydowałam, że na razie nie należy ruszać tych opatrunków – zmienię je wieczorem. Na twarzy na szczęście nie miał wielu zadrapań.

Syriusz i Peter wyszli na śniadanie zostawiając nas samych.

- Idziemy? – zapytałam, dziwiąc się, dlaczego nie poszliśmy z nimi.

- Dziękuję – odparł James i niespodziewanie mnie przytulił.

Ogarnęło mnie niesamowite uczucie. Ciepło rozeszło się po całym ciele, a mimo to pojawiła się gęsia skórka. Do tego ulga, że wszystko się dobrze skończyło.

Ostatnio coraz częściej tak na niego reagowałam…

***

Jakaś ta notka niedopracowana… A to wszystko przez brak czasu. Miałam ją dodać wczoraj, ale Internet mi nawalił. Dopiero dziś udało mi się połączyć… Następna w długi weekend, ale kiedy dokładnie – nie wiem.